1. 
   
   શપથ લીધાં અમે બાગી થવાના
   છતે શમણે અમે જાગી જવાના
   
   થવું છે કોઈ પણ ભોગે અમારે
   પતંગાની મમત માંગી ,દિવાના
   
   હજુયે પાંગરે રસમો પુરાણી
   બધાં અરમાનને ભાંગી, નવાના
   
   ફફડતી પાંખ લઈ ઉંચે ને ઉંચે
   જશો ક્યાં બંધનો ત્યાગી હવાના
   
   પ્રતિક્ષા રાખ સુધ્ધાની ન રાખે
   ચિતાને, સૌ થશે દાગી, રવાના

રસમ કંઇક પાડો નવી એ ખુદા
નવેસર ઘડો માનવી એ ખુદા

હથેળીની રેખા ભૂંસી નાખજે
નથી કાલને જાણવી એ ખુદા

હરેક પળ, ઘડી હર હું પીતો નથી
અમારે તો બસ ચાખવી એ ખુદા

દમકતી ઉષા, ને ધવલ ચાંદની
ન કાળપ હવે આંજવી એ ખુદા

જીવન તો સુદામાથી બદતર ગયું
હવે મોત દે રાજવી એ ખુદા

शिकवे गीले कोई करना नहीं
आना मेरे यार वरना नहीं

बीगडे नियत आइनेकी कभी
इतना भी सजना संवरना नहीं

खंजर छुपे हें हंसी ओढके
धोखेमें कोईभी रहेना नहीं

ठोकर लगे यादकी हर क़दम
ऐसी गलीसे गुझरना नहीं

ढोके ये दुनिया, झुकी है कमर
खुदा, तुं इबादत समझना नही

તમે તો ઘણા ફુલ વેર્યા’તાં જો ને
અમે તારવી ના શક્યા કંટકોને

નજરની કટારી, એ છણકો, ગરુરી
ભલા ખુબ માણેલી છે એ હરકતોને

સિતમ બહુ સહ્યાં છે રિવાજોને નામે
ખરું નામ દીધું તમે તરકટોને

હ્રદયથી ઉઠ્યા જે ગઝલ નામધારી
તમે દાદ આપી, ઝીલ્યા સ્પંદનોને

કીશનની હથેળીથી મટકી સુધીમાં
ફ્ળ્યો’તો જનમ એ બધા કંકરોને

ચિતાએ ઉભેલા બધાને ખબર છે
ખુલે આમ તોડ્યા મે સૌ બંધનોને

કાનાની વાંસળીમાં મીંરા ચકચુર છે
ગોકુળ, મેવાડ જુઓ આટલાજ દુર છે

વ્હાલાની કરુણામય દ્રષ્ટી ની છાંટ પર
રાણાએ મોકલેલ ઘુંટડા મંજુર છે

ઝણઝણતો તાનપુરો ટેરવાઓ વાઢતો
ભીનીશી લાગણીમાં ડૂબેલા સુર છે

ગોપીઓના ઉર મહીં, છલકાતી હેલ રે
એટલેતો રોજ રોજ યમુનામાં પુર છે

રાધા જો નટવરની નમણી નરમાશ, તો
મીંરા એ ગિરધરની આંખોનું નુર છે

ધરીને હાથમા પ્યાલી
ફરું છું ક્યારનો, ઠાલી
નશો સાકી તણો રહેતો
કરું કે ના કરું ખાલી

ન જાણે ક્યાં સુધી મારી
ઢસડતી નાવડી ચાલી
ખુદા કે નાખુદા, કોણે
અમારી આંગળી ઝાલી ?

જીવ્યો છું બેવફાઈ પર
નથી નફરત કદી સાલી
તમારે હાથ ખડકેલી
ચિતાયે લાગતી વ્હાલી

રગે રગ જામની સાથે
દીધીં મેં મોતને બહાલી
હરેક આંગણ, સમી સાંજે
હશે મારા થકી લાલી