બારકસ ભારે હતા બાકસ નર્યા
કેટલાં જ્વાળામુખીને સંઘર્યા

શું ભરોસો રામનો રાખો હવે
એક પણ પથ્થર અમારા ના તર્યા

ટોપલીમાં શબ્દ લઈ યમુના જળે
કંઈક ચીલા મેં ગઝલના ચાતર્યા

પથ્થરો પિગળ્યા, કે મારા હાકલા ?
ના કોઈ પડઘાયને પાછા ફર્યા

એક બનવા, એક ના બે ના થયા
લે ફરીથી આંકડા ખોટા ઠર્યા

જીંદગીની આડમાં રહીને અલ્યા
મોત તેં નખરાં ખરા છે આદર્યાં