આમ તો અંધાર, કાયમ સંચરે
મુખવટો અજવાસનો દિવસે ધરે

પુષ્પની કાળી વ્યથા કેવી હશે ?
ઓસથી આંખો પરોઢે ઊભરે

અંચળો ઓઢી ’અવાચક’ નામનો
શબ્દ આજે મૌનને પણ છેતરે

ના જરૂરી સ્યાહી કે કિત્તો હવે
ટેરવેથી લાગણીઓ નિતરે

જીંદગીનું આંગણું તલસે મને
ને ઉભો’તો હું કબરને ઉંબરે