મૌન કંઈ કિલ્લોલ કરતું ના કદી
શબ્દના બે ઘુંટ ભરતું ના કદી

આંખનું અશ્રુ, ને દરિયો રણ મહીં
એક પણ સહેજેય ઠરતું ના કદી

એજ પીડા કાયમી પીળાશની
પાન લીલું ક્યાંય ખરતું ના કદી

વા સમી અફવા ને મળતો ઢાળ પણ
સાવ નક્કર સત પ્રસરતું ના કદી

ત્યાં કશુંક ભાળી ગયો માનવ હશે
એમ નહીંતર કોઈ મરતું ના કદી