એરણે જ્યારે મુકી મેં જાતને
ઓળખી ત્યારે ખરી ઓકાતને

મૌનને ગાંઠે ન હૈયુ, ને ફુટે
બે અધીરાઈની પાંખો વાતને

ના સુરાહી કે ન હો સાકી ભલે
જામમાં ઘોળ્યો અમે એકાંતને

ફુલ પર વિતી હશે જે રાતભર
ઝાકળે ચિતરી દીધું વૃત્તાંતને

દિ’ ઉગે આ એક પણ ’તારા’ નથી
કેમ સમજાવું બિચારી રાતને