દીકરીને વળાવી, પાછા ઘરમાં પગ મુકતાં.......

શુન્યતાથી તરબતર દહેલીજ છે
આજ જાણ્યું પાનખર શું ચીજ છે

લાગણી સુક્કા હવે આ ઘર મહીં
આંખ ભીની રાખવા તજવીજ છે

સાંજ ઢળતાં એમ બસ લાગ્યા કરે
આભમાં પૂનમ, ને આંગણ બીજ છે

વ્હાલનો દરિયો હતો જે, વહી ગયો
નાવ, હલ્લેસા, અને રેતી જ છે

કોઈ મરહમ કારગત નીવડ્યો નહીં
બાવડે બસ યાદનું તાવીજ છે