25.2.11

દીકરીને વળાવી, પાછા ઘરમાં પગ મુકતાં.......

શુન્યતાથી તરબતર દહેલીજ છે
આજ જાણ્યું પાનખર શું ચીજ છે

લાગણી સુક્કા હવે આ ઘર મહીં
આંખ ભીની રાખવા તજવીજ છે

સાંજ ઢળતાં એમ બસ લાગ્યા કરે
આભમાં પૂનમ, ને આંગણ બીજ છે

વ્હાલનો દરિયો હતો જે, વહી ગયો
નાવ, હલ્લેસા, અને રેતી જ છે

કોઈ મરહમ કારગત નીવડ્યો નહીં
બાવડે બસ યાદનું તાવીજ છે

4 comments:

vatsalya said...

really very touchy poem,
કોઈ મરહમ કારગત નીવડ્યો નહીં
બાવડે બસ યાદનું તાવીજ છે
nirupam

yashpal said...

Wah Jordaar !!

Anonymous said...

sanj dhalta em bas lagya kare, aabh ma poonam ne aangne bij che... I have daughter etle jara vadhare sparshi gai ... moj... amar mankad

Anonymous said...

Dr.,
best gazal on Dikri.