આ શ્વાસ ફુંકયાની વાતે, કોઈ પ્રાણ સરીખું આપો
છે પાર વગરનો દરિયો, કોઈ વ્હાણ સરીખું આપો
સંસાર તણી સૌ માયા, સાક્ષાત કરી પીંછાએ
હૂંકાર અમે પણ છેડ્યો, કોઈ બાણ સરીખું આપો
આતુર બિછાવી આંખો, બે કાન ધરીને બેઠાં
એકાદ અછડતી એની, કોઈ જાણ સરીખું આપો
હાલાત ઉપર ઉતરતાં, ઘનઘોર તિમિર ઓછાયા
મધરાત ઉગી નીકળે એ, કોઈ ભાણ સરીખું આપો
આ શબ્દ નગરમાં તારા, શબ્દોના કાયમ સાંસાં
લ્યો મૌન બન્યો હું આજે, કોઈ કાણ સરીખું આપો
No comments:
Post a Comment