વેદ ગીતા ને કુરાં જગમાં ભલે વંચાય છે
એક તારા ખંજને અમને બધું સમજાય છે

.

કેટલા ફાંટા મહી રસ્તો સુઝાડ્યો તેં, અને
છેક પહોંચી મંઝિલે પગલાં હવે ફંટાય છે
.

ના હવે ઘર ખોરડું, પાદર અને ભેરુ હતાં
યાદ જુની શ્વાન થઈને ગામમાં અટવાય છે

.

ક્યાં હતી શ્રધ્ધા તણી બારી કોઈ દિવાલમાં
બાંગ તારી એટલે પડઘો બની અફળાય છે
.

એ ખુદા તારી કૃપા મારા ઉપર ભરપુર છે
જેમ હું પીતો ગયો, ખાલી પણું છલકાય છે