6.2.11

સપના મેં વાવ્યા ને ઉગ્યા ઉજાગરા
પાંપણથી ઉચકે ના આંસુના કાંગરા

બિચ્ચારા આગીયાઓ ભેળા તો થાય પણ
અંતે તો અંધારે કરવા ધજાગરા

ઈચ્છાના દ્વારોને દોડવાની ઘેલછા
કિંતુ જો જકડે આ મનના મિજાગરા

સાકીની મૈયતમાં પિરસો જો જામને
રિંદોને કબરસ્તાં દેખાશે આગરા

ટેકો જ્યાં લેવાને લંબાવ્યો હાથ ત્યાં
મુકી ગ્યા સમશાને, ભારે કહ્યાગરા...!!!

5 comments:

Anonymous said...

dr.nanavati .i like poem entirely but last is very touchy. WE WANT EVERY THING PERMANENT FOR A TEMPERARY LIFE. DR. SHARAD BHEDA

Anonymous said...

dr.nanavati .i like poem entirely but last is very touchy. WE WANT EVERY THING PERMANENT FOR A TEMPERARY LIFE. DR. SHARAD BHEDA

Anonymous said...

dr.nanavati .i like poem entirely but last is very touchy. WE WANT EVERY THING PERMANENT FOR A TEMPERARY LIFE. DR. SHARAD BHEDA

Anonymous said...

dr.nanavati .i like poem entirely but last is very touchy. WE WANT EVERY THING PERMANENT FOR A TEMPERARY LIFE. DR. SHARAD BHEDA

Anonymous said...

dr.nanavati .i like poem entirely but last is very touchy. WE WANT EVERY THING PERMANENT FOR A TEMPERARY LIFE. DR. SHARAD BHEDA