अब एक ही तमन्ना
कि मर न जाए अन्ना

मीठी छुरी सजाई
लाठी है उसकी गन्ना

बरसोंसे की लिखाई
ये आखरी है पन्ना

क्युं ग़ुम हुए सितारे
दिखता न खान-खन्ना

बेचें न देश कोई
रहेना है अब चौकन्ना

"અણ્ણાષ્ટમી પર્વ"

અનશની ચક્રને આંગળી પર ધરી
તેં પ્રતિગ્યા લીધી દ્વંસની આકરી

ઊંચકે ભ્રષ્ટના પહાડને અંગુલિ
ને અસર કંસને થઈ જતી પાધરી

કાળીયા નાગને કોઈ જાણે નહીં
ગોપ-ગોવાળીએ આંધળી આદરી

સંત, નેતા, ગુરૂ, પક્ષના મોવડી
એક પણ સખ્શએ તક ન જાતી કરી

આમ માનવ ખુણે, રાહ જોતો ઉભો
કાશ મળશે હવે દૂધને ભાખરી

જ્યાં સુધીમાં તમે જાગશો ત્યાં સુધી
દેશ આખો જશે "લોક" આ કાતરી

અમે નીકળી પડ્યાં, રસ્તા ઉપર લઈને ચરણ
અમારે પુછવાનું ક્યાં કોઈ છે આવરણ

ભલે પહોંચી શક્યા મંઝિલ સુધી ના કોઈ દિ’
પરમને પામવા દોડ્યા, અમે એવા હરણ

બધા સંજોગની રેખાઓ કાજે મેં જુઓ
હથેળી નામનું કેવું બિછાવ્યું પાગરણ

ઘુઘવતા સાગરે કાયમ વમળમાં રાચતાં
કદી જીવી જુઓ થઈને સતત વહેતું ઝરણ

મરેલા માનવી માફક જીવેલા આપણે
હતી બસ આખરી ઈચ્છા કે જીવવું છે મરણ

અમને જીત્યાનો રંજ છે
આ લાગણી શતરંજ છે

જો મૌન નો તણખો ખરે
વાણી દરભનો ગંજ છે

શબ્દો કલમને દિવડે
પ્રગટ્યા કરે એ પૂંજ છે

ખંજન તમારા, મા કસમ
વૃંદાવનોની કુંજ છે

જીવતર કદાપિ ના, ભલા
મૃત્યુ સદા ચિંરંજ છે

શ્વાસ ને ઉચ્છવાસ સાથે સાંકળ્યો ઈશ્વર તને
પંખીઓના નાદમાં મેં સાંભળ્યો ઈશ્વર તને

આમ તો પથ્થર જગતમાં કેટલા જોયા અમે
સહેજ શ્રધ્ધા આંજતા સાથે, કળ્યો ઈશ્વર તને

બંદગી,માળા, વજુ, તિલક ધજા ને હજ થકી
કેટલી નોખી રીતે સહુએ છળ્યો ઈશ્વર તને

આજ માથુ મસ્જીદે શાથી ઝુક્યું, કોને ખબર
જામ પીધો જે અધુરો, એ ફળ્યો ઈશ્વર તને

હો ભલે દાતા, જગતનો તાત, શક્તિમાન તું
પણ દરજ્જો માનવીઓથી મળ્યો ઈશ્વર તને

આયનો તુટ્યો તિમિરનો, સુર્યના એક વાર થી
સેંકડો કરચો ઉડી, પડછાયા થઈને ત્યારથી

લાગણીનો રથ લઈ, સંબંધના કુરૂક્ષેત્રમાં
કંઈ ઘવાશે દિલ, અગર હો કૃષ્ણ જેવો સારથિ

પાંપણો ઢળતી, શું અશ્રુ એવા ભારેખમ હતાં ?
પુષ્પ ના ઝુક્યા કદીએ ઝાકળોનાં ભારથી..!!

જે નમાજે ના ઝુક્યા હરગીઝ ભલા સાકી, ઝુકે
એક બસ તારે ઈશારે, ભલભલાઓ મ્હારથી

જીંદગીમાં લઈ બધું લેવાની આદત ગઈ નહીં
મોત પણ ખુદનું કરી પોઢી ગયો’તો સ્વાર્થી

નગર...આજે

નગર આખું ઓકે, ધૂમાડો ધૂમાડો
જલે કેટલા દિલ, ગણતરી તો માંડો

સબંધોનાં દ્વારો છે જડબેસલાકે
હવે કોઈ બારી અમસ્તી ઉઘાડો

સમયને લઈ શ્વાસમાં, હાંફતો એ
વિસામા સમુ કોઈ એને સુઝાડો

રગેરગમાં બેજાન, જીવતો આ માણસ
જરા લાગણીઓનો આસવ પિવાડો

અહીં એક માનવ અભાગી સુતો છે
મઝારે હરેક એવી તકતી લગાડો