સાથિયા સોડમ તણા આંગણ પુર્યા
લો પ્રથમ વાસાદના પગરણ થયાં

આકરા તાપે ઘટા ઘનઘોર થઈ
આભ ઉપર "હાશ"ના આંધણ મુક્યા

મોં પખાળ્યું, ખેતરે શેઢા સુધી
પાદરે લીલાશના દાતણ ઘસ્યાં

ગર્જના પાડીને મુશળધારથી
મેઘલે દુષ્કાળના મારણ કર્યાં

ધીરને ગંભીરશી સરિતા મહીં
ઉછળ્યાં જાણે હવે બચપણ નર્યાં

તંગ યૌવન ન પલળવાના બધાં
કાગડા થઈને ઉડી કારણ ગયા

ભેદ મનના ને બધાં મતના હવે
એક છત્રીમા મળ્યાં કામણ ભયાં

માનજે તું પાડ ઈશ્વરનો મનુજ
આચર્યા તેં જે નથી, દુ:ષણ ફળ્યાં