મિત્રો,

સાહિત્યની દુનિયામાં એક કવિ નો મુખોટો ધારણ કરીને ૩ વર્ષ પહેલાં ગઝલ અને કવિતા
લખવાનું શરૂ કર્યું.....લખી લખીને બધી જ રચનાઓ બ્લોગ ઉપર મુકવાનું શરૂ કર્યું....
ધીમે ધીમે રચનાઓ નો સંઘરો થવા લાગ્યો, ઘણા હિતેચ્છુ અને મિત્રોએ સંગ્રહ માટે આગ્રહ
અને આજીજી કરી પણ કામની વ્યસ્તતા અને થોડું નહી પણ ઘણું આળસ તેમા "કામ કરી" ગયું..!!!!!!
એની વે.... આ રચત્નાત્મક કાર્ય કરતાં કરતાં ક્યારે દિકરી મોટી થઈ ગઈ અને ક્યારે
તેને સાસરે વળાવવાનો પ્રસંગ આવી ગયો તેની ખબર જ ન રહી....મારી ટેવ ( કે કુટેવ..!!)
મુજબ વારંવાર પ્રસંગોપાત રચનાઓ લખવાનું મને જાણે અજાણે વ્યસન થઈ ગયું હતું......આજ જ્યારે મારા
ઘરમાંજ અંગત પ્રસંગ આવી રહ્યો છે ત્યારે આદત પ્રમાણે લાગણીથી તરબોળ રચના
લખાઈ ગઈ......અને જોગાનુજોગ તો જુઓ.. અમારી વહાલસોઇ દીકરીને સંબોધીને રચેલી આ ગઝલ
મારા બ્લોગ ઉપર ૫૦૦ મી રચના છે........જે આજ મારી દીકરીને અર્પણ કરૂં છું.........
( અરે યાર ૫૦૦ કવિતા સુધી તમે કોઈ પણ બોલ્યાએ નહીં.. અને મને સહન જ કર્યા ક્ર્યો..? તમારી ધીરજને
પણ ૫૦૦ સલામ.....)
ચાલો આ રચના વાંચીને તમે પણ તમારી લાડકવાયીને
બે ઘડી પ્રેમથી યાદ કરી લેશો એટલે બંદાની મહેનત સાર્થક...!!!
મારી એક ડાળીને ફુટી છે પાંખો
જોતી રહી ઝળઝળતી બન્નેની આંખો
પાંચીકે રમતી’તી આંગણીયે ત્યાંતો
વ્હાલપનો દરિયો કોઈ લુંટી ગ્યો આખો
માવડીયે સીંચી છે પિયરીએ એવી
સાસરીયે પડશે ના જન્મારો ઝાંખો
ટોડલીએ ચિતર્યા મોરલીયાને કહી દો
યાદોનાં ટહુકાને સંભાળી રાખો
હરખાતી મોલાતે આંસુડા છાંટું
પરભુજી કેવી આ અવઢવમાં નાખો

ડો. નાણાવટી