ક્યાં લગ રૂઠ્યા રહેશો મેઘા, ક્યાં લગ રૂઠ્યા રહેશો 

તડકાને વડવાયુ ફૂટી, ક્યાં લગ કુંઠયા રહેશો 

 પોર તમે પરદેશ વીયા ગ્યા, વાટ અમે સૌ જોતા 

 સાત સમંદર પારની સોબત વાંહે વ્હાલપ ખોતા 

વરસોની છે આપ સગાઇ, તોયે વંઠયા રહેશો ? 

 ચાતક દેખે તીર નજરથી, મોર કળા વિસરાતો 

પાદર, શેઢા, ઢોર, ઢખારા, ઝંખે સૌ મોલાતો 

સમજાવું ચોપાસ દિશાને શેં ઉત્કંઠયા રહેશો

 મંદિરમાં ખોળો પથરાતો, મસ્જીદમાં ચાદરને 

ગુંગળાવો કાં તાત થઈને સુક્કી આ માદરને

 ઉખળો અનરાધાર ખુલી, નક્કામાં ગંઠયા રહેશો..!!??

વ્યથાઓનુ મંથન કરી, જે મળે
ધરી લઉં એ ડૂમા, અમારે ગળે

અમે મૌનમાં જે ગૂઢાર્થો કહ્યા
પવન પણ ઉભો રહી જરા સાંભળે

ખબર છે, નથી અન્ન કે જળ અહીં
છતાં રણમાં રોકી દીધો અંજળે

ફરેબી પહોંચ માનવીની જુઓ
હવે આયનાથીયે ઝાઝું છળે

હતી મોત મજબુત એવી કડી
 ખુદાને અને, એ મને સાંકળે

શોધવા જાશો અગર એકાંતને
ભીડના, હર શખ્સમાં મળશે તને

બેવફાઈ, ઘાવ, દર્દો ગમ, તમે
એ જ દીધું, જે હતું મારી કને

તું કહે નફરત, અમે કહેતા હતાં
લાગણી ટૂંકી પડી થોડી, પને

નામ શિલાલેખ બસ આપી દીધું
જ્યાં ન એ પહોંચી શક્યા’તા હાર્દને

આજ પડઘો મૌનમાં ભુલો પડ્યો,
મૌન ક્યાં પિછાણતુ’તું  શબ્દને..??

પ્રથમ કંટકે એના ટશિયાઓ ચાખ્યા 

પછી બોર શબરીએ ચાખીને રાખ્યા 

 હજી સ્વપ્ન પાંખે સવારી કરી ત્યાં 

તમે બેય પાંપણ તણા દ્વાર વાખ્યા 

 બુઝેલી શમાના નીકળતે ધુમાડે 

પતંગાના આછા નિસાસાને ઝાંખ્યા

 હથેળીની રેખા અગનપથ ગણી'તી 

નથી ખોતરી ખોતરી લેખ ભાખ્યા 

વફા, બેવફાઈ, સગા ને સબંધી 

અમે કેટલા કેટલા ઘાવ સાંખ્યા

તને સ્પર્શ્યો, ને જાગ્યા રૂંવાટા
જાણે પહેલા વરસાદ તણા છાંટા

અમે મુઠ્ઠીમાં સાચવીને બેઠા
નર્યા આપણા નસીબ કેરા ફાંટા

હજી વાવ્યું જ્યાં મૌનનુ બિયારણ
ઉગી નીકળ્યા’તાં ઘેઘૂર સન્નાટા

જરા ટશીયાનું નામઠામ પુછ્યું
તરત દઈ દે સૌ સરનામુ, "કાંટા"

બધાં શ્વાસોની સાંકળને ખેંચી
વળી બદલાવે જીવતરના પાટા

મુઠ્ઠીઓમાં ખોખલી રેખા હતી
આવ જા તકદીરની કોઈ ક્યાં થતી ?

કોયલે માળો કર્યો’તો ત્યારથી
કેરીઓ ડાળીએ વહેલી પાકતી..!!

મસ્ત્યની આંખોમાં એવું શું હશે
તીરની હર નોક એને તાકતી

મૃગજળો હૈયું જલાવે, ને પછી
હાંફણી, એને હવાઓ નાખતી

હુંફ જે નહોતી મળી, પામી શક્યો
રાખ પણ કેવી રખાવટ રાખતી..!!

વિરહીની ગીત....
શમણાના સોગન લઈ નીંદરડી માગી પણ થઈ વેરણ થઈ મારી સૌ રાત
ઝુરવાનુ આખો દિ’ હસતે મોઢે, કે મીણબત્તીશી મારી  હો જાત.....
સખી.મારે કરવાની કોને આ વાત

આંખ્યુના પાદરમાં પ્રિત્યુને વાવી, ને હેત્યુના પાયા’તા પાણ
ચોરે ને ચૌટે સૌ પૂછ્યા કરે કે અલી કેદિ’ આ લણવી મોલાત
સખી.મારે કરવાની કોને આ વાત

ફાગણ, વસંત, પછી કાયા પર ઝરમરતી વિરહુની વર્ષા ચોધાર
ટાઢકની હેલીઓ વરસે ચોપાસ, મારી સળગી ગઈ સઘળી નિંરાત
સખી.મારે કરવાની કોને આ વાત

ઉભી રઉં ઉંબરે ને, પરદેસી વાલમની જોતી રહું એક ટશે વાટ
તોય હજી આવ્યો નહીં પાંખાળે ઘોડે એ, ખુંદીને દરિયાઓ સાત
સખી.મારે કરવાની કોને આ વાત

કોડીયુ હો હેમ કે માટી તણું
એક સરખી જ્યોત નીકળવાપણુ

સોચ વચ્ચેની દિવાલે, છો કર્યું
એક દિ’ એ બંધ થાશે બારણું

ક્યાંય પુછાશો નહીં રણમાં તમે
થાવ તો બસ થાવ આંખોમાં કણું

શિલ્પ કાયમ વાહ વાહી પામશે
ના કદીયે આ બિચારૂં ટાંકણુ

લાગણીઓ કેટલી ધરબાય છે
છે કફનનુ નામ બીજુ ઓઢણું

હો અધૂરો, તે છતાં છલકાય છે
માણસો પણ જામ જેવા થાય છે

ટેરવામાં આવતી ઝાંખપ હવે
બ્રેઈલ સુધ્ધા ધૂંધળી વંચાય છે

એ જ છે વધસ્થંભ, જેના પર જુઓ
લાગણી મારી હવે લટકાય છે

મનસુબા, જે વહેંચવા નીકળ્યો હતો
શેરીઓમાં બે ટકે વેંચાય છે

આંગળીઓ ચક્રધારી જોઇએ
એમ ક્યાં પર્વત કદી ઉંચકાય છે

જીંદગી બસ પાન ત્રણનો મહેઝ આખો ખેલ છે
સાવ કુણું, છમ્મ લીલુ, ને પછી સુકવેલ છે

આ ઘસરકો બહારથી દેખાય છે એવો નથી
ભીતરે જો, તેં દીધી પીડાની રેલમછેલ છે

હું હવે પ્રતિબિંબના મહોરા ચડાવીને ફરીશ
એક પણ દર્પણ વિના, બિંબીત થવા આ પહેલ છે

દોસ્ત પડઘો એટલે, આ પર્વતે તારી તરફ
સાદ નહીં, પણ ખુદ તને બોલાવવાની ટહેલ છે

કેશ ધોળા, આ કરચલી, મોતીયા, વાંચી જજે
ઈશ્વરે તમને કર્યા છેલ્લા બધાં ઈ-મેઈલ છે

શબ્દનું ફાનસ લઈ નીકળી પડ્યાં
ને ગઝલ ગામે અચાનક જઈ ચડ્યાં

શીત લહેરો, હુંફની, તારી હતી
ખા-મ-ખાં આખા બદનમાં કડકડ્યાં

આયના પાછળ સતત શોધ્યા કરૂં
પણ અમે ખુદ આયનો થઈને જડ્યાં

એટલું અસ્તિત્વ રાખ્યું’તું અમે
નોંધ લેવાતી છતાંયે ના નડ્યાં

બંદગીમાં છે નશો, નહોતી ખબર
મસ્જીદે પણ મન ભરીને લડખડ્યાં

કોણ ઓગળતું રહે છે રાતમાં..?
હું, કે મારી મીણબત્તી, હાથમાં

જે હજુ ગર્ભિત હતો સંવાદમાં
કઈ રીતે ઉલ્લેખ કરવો વાતમાં..?

ભિંજવી દીધી છે એને એટલી
એ નહીં નીકળે હવે વરસાદમાં

હું સતત માણુ છું એકલતા અહીં
જ્યારથી સ્થાયી થયો વસવાટમાં

જીરવી લઉં ઘાત હું ગઝલો તણી
દાદ દ્યો થોડીક, પ્રત્યાઘાતમાં

અમે અમને જ ના પુછ્યું કદી
ચડાવી ના કદી ખુદને વદી

કદમ, બે અંતરે ચાલ્યા કરો
શિખાવ્યું તે જ તો, સપ્તોપદી

શબદ બૂ મારતા હર મૌનમાં
પ્રસરતી સાવ ચૂપકીથી બદી

રહું છું મસ્ત હું બે શુન્યમાં
નથી કોઈ એકડાની લત "સદી"

ગઝલ હું ટેરવે પાંચે લખું
અમારી જાત જાણે દ્રૌપદી..!!

પરત ના શ્વાસ છેલ્લો આવતો
મરણ ને જીંદગી છે સરહદી

ભારત ....બંધ...!!
હાથીડા પાછળ સૌ ભસતા’તાં શ્વાન અને કીડીએ પાળ્યુ’તું બંધ
ગાંધારી બિચ્ચારી સઘળું જોતી’તી અને બાકીના બેઠા થઈ અંધ

ચોરેને ચૌટે એક લુંટાતી સન્નારી, લોકશાહી જેનુ છે નામ
રઝળે છે લાશ અહીં કાયદાની ખુલ્લામાં, કોઈ નથી દેવાને સ્કંધ

ઉમટ્યા છે લોકોના ટોળે ટોળા, એ નથી ઉજવતાં નવલો પ્રસંગ
સાચુકલું ઘી, અને ઈંધણની, પૈસા દઈ લેવાને ઉભા છે ગંધ

ખાખી થઈ ઝાંખી, છે લુખ્ખાને બખ્ખા, ને સરકારી ઓઠા બેફામ
લીલી નોટુને લાલ સરબતીયા વચ્ચાળે પાંગરે છે સઘળા સંબંધ

ધોળી ટોપી કે પછી કેસરીયા સાફા હો, લીલા મૌલા કે બધા સંત
હોલિકા દાઝે નહીં, સળગે પ્રહલ્લાદ, એવા કારનામા કરતાં સૌ ખંધ