માનો "ગરબો"

રે માના ગરબામાં કેમ પડ્યા કાણાં
જાણે ગોળીઓથી હૈયા વિંધાણાં....રે માના ગરબામાં

પહેલી ગોળીએ માની આરતી પિંખાણી’તી
ડીસ્કોના ઠેર ઠેર ગાણાં...
બીજી ગોળીએ મૂકી ભક્તિને હોડમાં ને
શકુનીએ નાખ્યાતાં દાણા....રે માના ગરબામાં

ત્રીજી ગોળીએ લીધાં શ્રધ્ધાના પ્રાણ
જુઓ ઉભા લઈ ઝેર બધે રાણા...
ચોથી ગોળીએ માના વાહન ચોરાયા
બધે બાઈકુનાં ફૂંકણાં ગંધાણાં....રે માના ગરબામાં

પાંચમીએ ખોલ્યાતાં બિયરના બાર
ક્યાંય ભાળોના પરસાદી ભાણાં....
છઠ્ઠીએ ગભરૂઓ છેતરાણી સાવ
પછી લાગણીના જાળાં ગુંચવાણાં....રે માના ગરબામાં

સાતમીએ તોડ્યાતાં સપ્તકનાં તાર
સૂર ઘોંઘાટી કાનમાં ઘોળાણાં....
આઠમી અડપલાંના રૂપે અથડાય
કેમ મૂંગા છે સમજુ ને શાણાં....રે માના ગરબામાં

નવમી નચાવતી’તી નફ્ફટીયા નાચ
બધે બેશરમી ટોળા ઉભરાણાં...
દસમી ગોળીએ હણ્યાં રામનાં રખોપા
જીવ સહુનાં પડીકડે બંધાણાં....રે મના ગરબામાં

ખેલૈયા ખેલંતા ખેલ ભાતભાતનાં ને
ભક્તો તો સાવ રે નિમાણાં...
માતાજી કરજે સંહાર તુ અસૂર તણો
ખાશું સૌ ગોળ અને ધાણાં....રે માના ગરબામાં

MRUTYU

અંબાડી તૈયાર , કે માણસ ચેતી જાજે
જાનૈયા છે ચાર , કે માણસ ચેતી જાજે

હરખાતો ના આજ કે બંધન છુટ્યાં તારા
બાંધે કરશે પાર , કે માણસ ચેતી જાજે

ટીંપુ એકે લોહી તણુ ના છોડ્યું કિંતુ
પાશે ગંગાધાર , કે માણસ ચેતી જાજે

મુખમાં ન્હોતો એક દિલાસો તારા દુ:ખમાં
કરશે જય જય કાર , કે માણસ ચેતી જાજે

અંધારું છો હોય જીવનમાં , ચિતા અચુકથી
જલશે પારાવાર , કે માણસ ચેતી જાજે

સંબંધી ને યાર સગાં સૌ પાછા વળશે
આતમ તારો યાર , કે માણસ ચેતી જાજે

સંતાપો કંકાસ ઘણો આ નરક મહીં , ત્યાં
જલસા અપરંપાર , કે માણસ ચેતી જાજે

બચપણ

હજીયે હું શોધું છુ બચપણ ચમનીયા
સબંધો વિનાનું એ સગપણ ચમનીયા

એ કડવી લિંબોળી, તુરી આંબલીઓ
બધું લાગતું તોયે ગળપણ ચમનીયા

સદા ધૂળ ધોયા ને સેડાળા ચહેરા
કદીયે ના જોયું તું દર્પણ ચમનીયા

ધૂરા દઇ ને કહે, હાંક સંસારી ગાડું
અમે કેદિ' માંગ્યુતું વડપણ ચમનીયા

ફરી એક બચપણ જો આપે પ્રભુ, તો
પલકમાં વિતાવું આ ઘડપણ ચમનીયા..

ઘડપણ

અંગત ગણું તો, જામ છે
કેવો પ્રભુ અંજામ છે

ટહુકા વિણુ છું યાદનાં
બાકી રહ્યું ક્યાં કામ છે

શબ્દો હવે હાંફી ચુક્યાં
લિખિતંગ પર આરામ છે

શ્વાસો લઈને છોડવા
બસ આટલો વ્યાયામ છે

આંખે સફેદી, કેશ પણ
શમણાં બધાયે શ્યામ છે

સેતુ સમયનાં બાંધતાં
અંતે તો સૌ ’હે રામ’ છે

युं हम चले जो हवा चली
शहर शहर और गली गली

फिझाँ भी अपनीथी हमनवा
छुआ तो गुमसुम खिली कली

चरागे रोशन मैं हुस्नका
शमा भी हमसे बहुत जली

लबोंने हंसके जो कहे दीया
जो बात कहेनीथी वो टली

चलो नया कुछ करें अभी
ये शाम वैसे भी है ढली

अपने हाथोंकी लकीरोंको भुलाकर देखो
जिक्र मेरा ही नहीं, फिरभी बुलाकर देखो

अश्क आखोंमे कंहा, रेतका सागर है भरा
सिर्फ आंधी ही उठेगी कि रुलाकर देखो

गुनगुनाएंगे तेरे ख्वाबमें अक़्सर नगमे
अपनी भीगी हुई पलकोंपे सुलाकर देखो

खुदकी तनहाईयां शागिर्दे सफर होती है
अपने बिस्तरपे कभी उनको सुलाकर देखो

कब तलक चांदसे उम्मीद लगाए रखो
ये बदन रोशनी जुगनुमे धुला कर देखो

એજ રસ્તા પર જવું, વારૂ થયું
છેક તારા ઘર સુધી, સારૂં થયું

એ દિવસ સાગર કિનારે હું રડ્યો
તે દિવસથી જળ બધું ખારૂં થયું

લાગણી લીલાશની કાજે ખરી
પાન સુક્કું આજ વ્યવહારૂ થયું

બંદગી , માળા, કરી જે ના શક્યું
એક ઘૂંટે, કામ પરબારૂં થયું

આપણા મેળાપથી આજે પ્રિયે
સ્વપ્ન મારૂં સાવ નોંધારૂં થયું

કાંઈ પણ ન્હોતું અમારૂં , આખરે
’સ્વ’ લગાડી, નામતો મારૂં થયું !!

दिलकी महेफील जमी है की कब आओगे
आपकी ही कमी है की कब आओगे

ना बीछाई जो फुलोंकी चादर तो क्या
आसुंओकी नमी है की कब आओगे

था बहाना, न मीलनेका, बारीश अगर
अब तो वो भी थमी है की कब आओगे

दिलभी धडका है, चहेका पपीहा उधर
रात भी शबनमी है की कब आओगे

लूट लेगी ये दुनिया ये महेलो तख़त
बाकी दो गझ झमीं है की कब आओगे

વધસ્તંભ ઉપર જડો કોઈ અમને
ખુદા માફ કરવા ઉભો છેજ તમને

લખી નામ મારૂં લિખિતંગ તરીકે
અમે સાવ મૂકી છે નેવે શરમને

હથેળી છે અટકળ તણાં સાત કોઠા
કરો બંધ મુઠ્ઠી, ને ભેદો ભરમને

ઝખમ તેં દીધાં, રાખવા સાવ તાજા
લગાવો કોઈ આજ ઇલમી મલમને

જીવી જઈશ એવું કે મૃત્યુની વેળા
ન કોઈ કરે યાદ મારા જનમને