ઘડપણ
અંગત ગણું તો, જામ છે
કેવો પ્રભુ અંજામ છે
ટહુકા વિણુ છું યાદનાં
બાકી રહ્યું ક્યાં કામ છે
શબ્દો હવે હાંફી ચુક્યાં
લિખિતંગ પર આરામ છે
શ્વાસો લઈને છોડવા
બસ આટલો વ્યાયામ છે
આંખે સફેદી, કેશ પણ
શમણાં બધાયે શ્યામ છે
સેતુ સમયનાં બાંધતાં
અંતે તો સૌ ’હે રામ’ છે
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
each and every sher-word is
perfectly immersed in sense of
poetry-deep grief accepted with
humanly honour...waaah ....one of the best creations!
Post a Comment