બે ઘુંટડા
ભાંગ ઉતારીને વાંચવી
ભાં....ગ....ઝ....લ
जी़दगी कीतनी हंसी you don't know
કો’ક દિ સામે ધરી જો આયનો
.
મૃગજળો are quite naughty, मां क़सम
જઈ ઉભો, તો ક્યાં કરે છે સામનો...?
.
जाम पे तुं जाम દેતી ઓ સનમ
कहे ना पाया आपसे हर बार no..!!
.
રાતના ભમરાને , lotus hugs, honey
હમસફર મારાયે sometimes युं बनो
હી...હી...હી...હી...હી...હી...હી...
बुरा ना मानो होली है
होलि मुबारक
છે તરસ, મૃગજળ હતું, પણ રણ નથી
તો પછી કંઈ દોડવા કારણ નથી
.
પ્રેમમાં, પાગલ બધાયે હોય છે
આ નિરિક્ષણ માત્ર છે, તારણ નથી
.
છો પતંગિયા, પાંખમાં ભારે વસંત
ફુલને કંઈ એટલું ભારણ નથી
.
તેં જ દીધેલા દિલે, આ ઘાવ પર
હાજરી તારી હવે મારણ નથી
.
ઉતર્યા ઓળા ઉજાગર રાતનાં
આંખમાં કામણ ભર્યાં આંજણ નથી
.
આપણુ ચડવું જનાજે, જોઈને
એક પણ ઇર્ષ્યા કરે, એ જણ નથી
ઓણુકી હોળીએ કરતો વિચાર
તને કેમ કરી રંગુ હું કાલે
કેસરીયો રંગ તરી વેણીના ગલગોટે
ગમતો ગુલાલ તરા ગાલે
ખિલખિલાટ દાંતેથી ખરતું અબિલ અને
ઝાકળ છંટાય તારા ભાલે
વાસંતી વાયરાએ લાલ ચટ્ટક ચુંદડીમા
કોણ તને રંગી ગ્યું...આ..લ્લે...
કાલ કરવું શું સાવ ખાલી ખાલે
આવી અંચઈ પ્રભુ તે કાંઈ ચાલે...???
આમા કોઈનુએ ક્યાંય કશું હાલે..!!
હવે આખ્ખો દિ’ કરવું શું કાલે...
હવે આખ્ખો દિ" કરવું શું કાલે..!!??
આવી અંચઈ પ્રભુ તે કાંઈ ચાલે...???
કાં હું નથી, કાં રોજનો આ આયનો નથી
ચહેરાએ ભાવ રૂક્ષતાનો નામનો નથી..!!
ટહુકો, અનંત સુરના આસવ સમાન છે
પર્યાય કોઈ છંદ, કોઈ રાગનો નથી
સમજણ પ્રમાણે જીંદગી આખી જીવી ગયો
પર્વત કદી અમે કરેલ રાયનો નથી
આંખો કશેક, હોઠ કશે, હાથ ક્યાંક છે
છલકાય, એમા વાંક ભલા જામનો નથી
ઈચ્છા દફન થયેલ, ને દાઝેલ મન હતું
રાખોડી રંગ સાવ બધો રાખનો નથી
ચાલ તને....!!!
મેઘ ધનુ ને તોડી, આવું
વાદળની માળા પહેરાવું
.
ધૃવ સમા અજવાળા મોતી
ભાલ તણા ટીકે પોરાવું
.
રાત અમાસી કાજળ લઈને
આંખ નશીલીમાં અંજાવું
.
દૂર ક્ષિતિજે ગિરી કંદરા
કેડ કટીલીએ બંધાવું
.
શીત લહેરથી હળવે હળવે
એક અટુલી લટ લહેરાવું
.
લાલ ચટક ઉષાની લાલી
ગાલ રતુંબડ પર રેલાવું
.
પૈર ઝમીં પર રાખો ત્યારે
હેત ભરી જાજમ પથરાવું
.
વ્હાલ સમું વરસીને તારી
જાત અબોટીને ભિંજાવું
હઝલ......હોળી ખાતે
લેશ ના સમજાય, કે એ કેમ રહેતો લહેરમાં..?
ટોર્ચની દુકાન ખોલી, આગિયાના શહેરમાં..!!
.
આંબળા, બ્ર્હામીને સાધ્યા, કોપરાં વાટ્યા ઘણા
રે.. હતાશા સાંપડી અમને અનુપમ ખેરમાં..!
.
ચાર પાયા, ખેંચવા વાળા હતા ચાલીસ જણ
કોણ જાણે શું મળે છે તોય આવી ચેરમાં
.
કો’ક દિ તું બાધણાં બાયુ તણા જો તો ખરો
જીભમાં તાકાત જે, એ ક્યાં મળે સમશેરમાં
.
તું ભલે કહેતો કે અપશુકન કરે આ આંકડો
લાડવા દાબીને ઉજવ્યા કેટલા મેં તેરમાં
.
જે હતી, જેવી હતી, જીવી ગયો હું જીંદગી
તોય પણ સોડમ હજુ છે રાખના આ ઢેરમાં..!!
કળીયુગ
.
સમયનો હાથ ઝાલ્યો, પણ પડ્યા પાછા અમારાં ડગ
છવાયું સાવ અંધારૂં, રહ્યા સંકોરવામાં શગ
.
સમૂળગાં વૃક્ષના છેદન થી ઉત્તમ આત્મહત્યા કઈ ?
બગાડો સાવ અમથાં ખંજરો, સહુ કાપવામાં રગ
.
નથી રસ્તા, નથી ખસતાં, છલોછલ માનવી વસતાં
હવે ધરતીયે ક્યાં દેતી તમે જો માગતાં મારગ
.
નશો સત્તા ને દોલતનો ઉમેરી ડગમગું એવો
ન ઝાલો હાથ બંદાનો, ખુદા પકડો અમારાં પગ
.
પછાડી એક બીજાને કદી ઉંચાઈ ના પામ્યાં
હવે અવતાર દેજો હે પ્રભુ, નભમા વિહરવા, ખગ
.
શગ=દિવાની વાટ
સંકોરવી= સરખી કરવી
ખગ =પંખી
હાથમાં એંધાણ નોંધારૂં હતું
શી ખબર, સામેજ ઘર તારૂં હતું
.
સેરવ્યો રેશમ દુપટ્ટો, તેં હવા
જે કર્યું એ, સોણલું મારૂં હતું
.
હું લખું, ને ફાડ તું પત્રો બધાં
આ જ તો એક કામ સહિયારૂં હતું !!
.
એ ખુદા, તું મૈકદે ના હો, અને
હું મસીદે, એજ વ્યવહારૂ હતું
.
આગીયા શરમાય દિવસે, પ્રેમમાં
બેરહમ, રાતેય અંધારૂં હતું..!!
.
રામને બદલે અમારૂં, આખરે
નામ બોલાતે અગર, સારૂં હતું
મોત
પુર્ણ તું વિરામ છે
એટલે બદનામ છે
ના દીસે હરરોજ તું
એજ મારી હામ છે
.
આચરે જે સૌ કોઈ
એ, ગુનો સરેઆમ છે
’એ’ નથી તો અય ખુદા
આપનુ શું કામ છે
.
ભિન્ન જાતિ, ધર્મનું
આખરી પરિણામ છે
તું શ્વસી લે કેટલું
એજ બસ અંજામ છે
.
હાથની રેખા ઉપર
પહોંચવું એ ગામ છે
લાખ ચોર્યાશી સબબ
હર પળે વિશ્રામ છે
.
મોક્ષના નામે સતત
એ પીવાતો જામ છે
જીંદગી, રાધા ગણો
તો, પછી એ શ્યામ છે
શું ભરોસો રાખવો આ શ્વાસ પર
જીંદગી આખી નભી નિ:શ્વાસ પર
.
વેદના છિદ્રો તણી સહેતો, છતાં
રોષ ના દીઠો કદીયે વાંસ પર
.
જોડણી પુછો, ફકત બંધુત્વની
ને નિબંધો પુછતાં સૌ ’ત્રાસ’ પર.!!!
.
છંદ, બંધારણ, ગઝલીયત ના સહી
આખરે છોડ્યું બધું મેં પ્રાસ પર
.
એટલું તો ઠોસ રીતે કહી શકું
છે વજુદે આયના, આભાસ પર
.
આવશે મંઝિલ હજુ, ની આશમાં
ના કદી પહોંચ્યા ચરણ આવાસ પર
