જ્યોત
એ ઝળાહળ દેવની મુર્તિ હતી
ને પતંગા બાળવા, પૂરતી હતી
હુંફ, પુજા, પ્રિત, સત, અજવાળીયું
પાંદવો પાંચેયની કુંતી હતી
હો મહાલય, કે ગરીબી ગોખમાં
ઈશ, પરબારી તને છુતી હતી
ફેણ રૂપે શિશ પર આભા ધરી
શેષનાગે મીણના સુતી હતી
મદભર્યા માહોલમાં બસ મૌન થઈ
આપણા બન્ને તણી યુતી હતી
No comments:
Post a Comment