એક મુઠ્ઠીમાં હતું કંઈ રણ સમુ
મૃગજળે તરબોળ, કોરાં કણ સમુ

હું સમયને સાચવી બેઠો છતાં
હાથમાંથી જાય છટકી ક્ષણ સમુ

તીર પર સુતાં તો સુવાઈ ગયું
આકરૂં લાગે હવે એ, પ્રણ સમુ

મીણબત્તી શી હતી આ જીદગી
ઓલવાતું જાય આખું જણ સમુ

આપનું ઇનકારવું, આ દિલ ઉપર
ના કદી રૂઝાય એવું વ્રણ સમુ

એટલું ચોક્કસ પણે સમજી ગયો
ક્યાંય પણ નહોતું હવે સમજણ સમુ

શુષ્ક ચહેરાની કરચલી પાર જો
કો’ક ડોકાતું હશે બચપણ સમુ

સાવ મોઢાં મોઢ તમને કહી શકે
કોઈ એવું રાખજો દર્પણ સમુ