ઢળે સુરજ, ને પડછાયો મારો લંબાતો
અડી ક્ષિતીજને, માઝમ રાતો થઈ પડઘાતો

હજી તમારા હાથોને સ્પર્શું છું ત્યાં તો
વગર પૂનમનો હૂંફાળો દરિયો ઘુઘવાતો

અમે તમારા પાને પાના વાંચી જાતાં
તમે અમારા કાગળને જોતા અછડાતો

ભલે નુપૂર ના પહેરો અરધી રાતે તો પણ
મને દબાતાં પગલે પણ પગરવ સંભળાતો

વિતે, હ્રદયમાં વસવા સહુના, જીવતર આખું
જરાક અમથી કાંડીએ માનવ વિસરાતો

ડો. નાણાવટી ૨૨-૩-૧૨