૭૫ મી રચના....આશિર્વાદ આપના

અનાદિ કાળથી ચાલી રહ્યું છે
જમા પાસું, સતત ખાલી રહ્યું છે

અમારું માન, ને સન્માન યારો
સદા હારેલ પાંચાલી રહ્યું છે

સુરાલયમાં વસ્યો હું એમ જાણે
કે સરનામુ હવે પ્યાલી રહ્યું છે

રુદન, થઈને રૂધિર ધસમસતું એવું
તમારું સ્મિત પણ સાલી રહ્યું છે

શબદ મારા આ બન્ને હાથ છે, જે
ગઝલ રૂપે કોઈ ઝાલી રહ્યું છે

અસંભવને સંભવ કરીને તો જો
છલોછલ આ મૄગજળ તરીને તો જો

મયે-મૈકદાનો નશો ઔર છે
પીવે કે ન પીવે, ભરીને તો જો

ગમે, તોયે દર્શાવશે અણગમો
ખભેથી, તું પાલવ, સરીને તો જો

બહુ ખેલ ગંજીફે ખેલ્યા હવે
વધ્યા કેટલા, પાથરીને તો જો

જશે કાફલામાં સતત ક્યાં સુધી ?
ચીલા અવનવા ચાતરીને તો જો

જીવ્યાથી વધુ અપશુકન શું હતાં ?
બિલાડી, મને આંતરીને તો જો..

હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે.....

તડકાને પહેરીને રોમ રોમ આજ હાલો
વાસંતી વાયરાને મેળે
છતરીઓ ઓઢી લઉં છાયડાની એવી કે
છાંયડો ન જાય કોઇ એળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે.....

ફાગણીયો કેસુડો, આંબાના મોર,
ઓલ્યા ખેતરીયા મોલ મારા ભેરુ
કાળી કોયલ કરે ટહુકાનું ટપકું કે
આભડે ના નજર્યુંના એરુ
બધી કોતરોયે થાય મારી ભેળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરા મેળે

લૂમ ઝૂમ વ્રુક્ષોની હાટડીએ હિચકંતા
પોપટ, મેના ને હંસ, હોલા
કુદરતના લીલુડે પિંજર પૂરેલાને
કેમ પૂરો પાંજરમા ઓલા ?
હવે કોણ આવી વાત્યુ ઉખેળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે

ઉડતાં પતંગીયાઓ મખમલીયા ચકડોળે
બેસી આકાશ આખું માણે
આંખોને આંકડીયે લટકીને દોમ દોમ
મનડુંયે હિંચાતું જાણે
આખું આયખું એ લેતા હિલેળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે

મનખોયે આજકાલ વકર્યો છે એવો કે
હડિયુ કાઢે છે થઈ ઘેલો
ભાળે ના ભગવાને દીધેલો મેળો ને
ઊભરાતાં મોલડાં, મોટેલો
ક્યાંય સુધર્યાં છે કોઈ એની મેળે ?
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે.....

હાથના હૈયે કદી વાગે નહીં
આપના તમને કદી તાગે નહીં

નાવ લઈ શમણા તણી ખેડે સફર
એ પછી મધરાતના જાગે નહીં

એમ તો કોમળ હ્રદયનો છું છતાં
હુંફના ઊફાળ દિલ દાગે નહીં

એ હરણને રણ મહીં કારણ હશે
કોઈ અમથું છળ તરફ ભાગે નહીં

મોત કરતાં જીંદગી ભારે પડી
મોક્ષ નહીંતર માણસો માગે નહીં

મૌનની ઉભી કરી દિવાલ તેં
શબ્દની બારી ઉઘાડી ચાલ મેં

આંખની હલચલ કે થર થર હોઠથી
ના ડગું, હું પી ગયો ભૂચાલ ને

કેસુડા, ગુલમ્હોર કે ટહુકા નહીં
યાદ તારી આપણો ગુલ્લાલ રે

જે કદી પુછતાં નહી હાલે જીગર
એમના હાલે જીગર બેહાલ, લે !!

બે ખભે , સંવંત ને વિક્રમ તણા
લાંગરું છું કાળનો વેતાલ એ

છો ન હો ગિરિવર ને દામો કુંડ એ
હાથમાં મારા હજી કરતાલ છે

આજ તો પુરી થઈ ઇશ્વર હવે
આથમે હરગિઝ નહી એ કાલ દે

લે, અહલ્યાશી ગઝલ તારે શરણ
દાદ તારી રામજીના છે ચરણ

આયને હો પાર્થનું પ્રતિબીંબ પણ
વાસ્તવિકતામાં બધાં નીકળે કરણ

દોડમાં આ દુન્યવી રણની, સમય
ઝાંઝવાના બાણથી વિંધે હરણ

જે મળ્યું તે માણજે ભરપુર તું
આજ ઉજવી લે જીવન, કાલે મરણ

છે સજાએ મોત સૌની આખરે
તો પછી કરીએ ગુનાની વેતરણ

ન તું
ખુશ્બુમાં હો,
ન તું કલરવ માં હો,
નહીં કેસુડે
ચંપે કે શમણામાં હો,
તોય
યાદોને ઝબકારે
આખે આખી રે
તને માણું,
એનુંજ નામ
પ્રેમ
છે

कली कली सहम गई
गली गली उदास क्यों
अभी अभी मिली खबर
हंसे नहीं है आज वो

थके हुए थे राह पे
कहा की हाथ थाम लो
मिले वो, फीरभी चल दीये
न दोस्त आये कामको

झुकाया सर मझार पे
पढा़ किये कुरान को
अझां से भी न कुछ हुआ
कोइ तो हमको दाद दो

सिला मिला है आज ये
अगर कोइ दुआ करो
लहु जिगरको डालके
खुदाको फीर पुकारलो.....

એક સ્વજન ગુમાવ્યાની વેદના

પલક ઝપકમાં કોણ આ સ્વજન હરી ગયું
સબંધ સૌ સમૂળગા હડપ કરી ગયું

મહેક સદા પ્રસારતું એ પુષ્પ વ્હાલનું
નર્યા સુગંધ ભારથી અરે ! ખરી ગયું

કળશ મહી પવિત્ર જળ, સજળ નયન કરી
કઠોરતમ પ્રભુના લિંગ પર ઝરી ગયું

ઉમંગથી દસે દિશાએ દોડતું ઝરણ
અચાનકેજ સાવ બેખબર ઠરી ગયું

ભર્યું ભરેલું ઘર હતું તમારા ભાવથી
હવે સતત સ્મરણ તમારું, ઘર ભરી ગયું

चंद आहें, सिसकीयां थोडी भरो
रात युं कट जायेगी काहे डरो

काश जुगनूकी तराह हम कहे सके
दिल जले है हम, दुआ ऎसी करो

जख़्मने करली नमकसे दोस्ती
अब कोइ चारा नहीं चारागरो

आयना सब कुछ कहे, मेरे सिवा
खेल ऎसा कुछ करो बाझीगरो

आखरी ये जाम है यारो मेरा
अब सम्हलना है, मेरी बाहें धरो

charagar=doctor

मे नही करता कोई शिक़वे गिले
होठ मेरे खौफसे हरदम सिले

आदमी बुढा़ हो या कोई दरख़्त
चल पडे थे पतझडों के सिलसिले

बेचने निकलाथा मे मेरा इमां
चंद जो सिक्के मीले खोटे मिले

सिर्फ ऊंचाइ का फन काफी नहीं
आसमांमे ना कोइ गुलशन खिले

हमसफर हमराझ कोइ ना रहा
छोडके हम चलदीये सब काफ़िले

कब्र मे तो हम गये आखिर खुदा
झुर्म क्युं हमपे लगाया कातिले

darakht=tree