એક ઘુંટે સેર જન્નતની કરે
એ પછી ક્યાંથી ખુદાને કરગરે..?

બાળપણ, ઘેઘૂર વડલો થઈ ઉભો
જે અમે વાવી ગયા’તાં પાદરે

શ્વાસ ને ઉચ્છવાસનુ લોલક સતત
હાજરી અસ્તિત્વની હર પળ ભરે

ધાક પણ કેવી ગજબ છે મૌનની
બે ઘડી રાખો, ને અધરો થરથરે

પ્રશ્ન પાયાનો, ઈમારતને કદી
એક પણ પુછ્યો નહીં આ કાંગરે