શ્વાસ ને ઉચ્છાવાસના ચરણો હતા
મૃગજળોની ખોજમાં હરણો હતાં
સહેજ ઈચ્છા કવચ કુંડળની કરો,
કેટલા સામે ઉભા કર્ણો હતાં
અશ્રુઓ, ઘટનાનાં વૃક્ષોથી સતત
યાદની ડાળે ખર્યાં, પર્ણો હતાં
એજ સાકી, એ મદિરા, એ મજા
મૈકદે ક્યાં રિન્દમાં વર્ણો હતાં
જિંદગીઓના જટિલ પ્રશ્નો તણા
સાવ સીધા ઉત્તરો, મરણો હતાં
ડો.જગદીપ ૩-૧-૧૨
No comments:
Post a Comment