તમે ઝુલતાં સુર્ય કિરણોની શાખે
અમે સાવ ઝાકળ સમા ફુલ પાંખે

હતું સિર્ફ પલડું અમારા તરફનું
છતા તીર વિંધી પ્રણય મત્સ્ય નાખે

કચડવાની બદલે તું મુઠ્ઠીમાં સઘળા
નિરર્થક હથેળીએ સંજોગ ભાખે

ગમે ત્યારે શમણામાં આવી શકો છો
સુવું એટલે સહેજ અધખુલ્લી આંખે

જવું ક્યાં કદી આપણે ચાલતા ત્યાં
ભલેને કબર આપણી દૂર રાખે