સ્મિત નામે શહેરમાં ભુલા પડી
પાંપણો હર એક ભીની સાંપડી

કંટકોની પામવા મીઠી ચુભન
ફુલની ખરતી રહે છે પાંખડી

લાગણીનું રણ હવે સુક્કું થતાં
ઝાંઝવે ભિંજાય મારી આંખડી

ચાલ છે મોટા ગજાની આપની
ને ગલી મારી પડે છે સાંકડી

મૈકદામાં તું નથી, મસ્જીદમાં હું
ક્યાં સુધી ખેલાય સંતા કુકડી

મોત વહેલું માણવું’તું પણ મને
શ્વાસ લેવાની બુરી આદત નડી