બે - હિસાબી ગઝલ

લોન લીધી શ્વાસોની મનવા
વ્યાજ સહિત મુંઝારો ભરવા

ભાવ વધે, પડછાયા માફક
સાંજ પડે દોઢા ચુકવવા

શેર ખરીદ્યા સંબંધોના
ચડ-ઉતરમાં કેમ નિભવવા

રેડ પડી સંતોની એવી
પૂણ્ય પરાણે આજ કઢવવા

ફિક્સ કઢાવી ઉભવાની મેં
ચાર ગણી થઈ મળશે સુવા

નગર આખું અમારી જાતની ફરતે વળ્યું ટોળે
ખબર નહીં, શુન્ય જેવા હું પણામાં શું બધાં ખોળે ?

પણે એ શખ્સ ચારાગર સરીખો ક્યારનો બેઠો
મઝા લેવા, બધાના દર્દો ગમને, જામમાં ઘોળે

જરૂરી લેશ ના, જોવા જવું ઉંડાણ મધદરિયે
અનુભૂતિજ કાફી છે કિનારે, લહેરની છોળે

હથેળીમાં જ સંજોગો, ને શબ્દો ટેરવે ફુટ્યાં
હવે શું ખાખ શાહીમાં, ગઝલ લખવા કલમ બોળે

વિંચી છે આંખ જીવનની સમી સાંજે અમે એવી
હવે તો જાગવું છે ગર ખુદાઈ અમને ઢંઢોળે

વિસ્મરણની રાહ પર ચાલ્યા અમે
હર મુકામે યાદ બહુ આવ્યા તમે

અશ્રુએ જઝબાતના દરિયા ભર્યા
પાંપણો, એ ભારને ક્યાંથી ખમે

ખોલવા જેવું નથી તારી કને
બંધ બાજી ક્યાં સુધી અમથો રમે

"લાગણીઓ આપની નાખો અહીં"
દાન પેટી જોઈ મેં વૃધ્ધાશ્રમે

’ઈવ’ના આક્રોશનું કારણ જડ્યું
’મા કસમ’ કીધું હશે બસ આદમે..!!

ઉપર વાળાની તથા આપ સહુની
શુભકામના સાથે આજે હું મારા બ્લોગ
ઉપર મારી સ્વરચિત ૬૦૦ મી રચના
મુકી રહ્યો છું......અને તે અંગે હું ફરી
પાછી મારી આગવી રીતે આપ સહુનો
અને પ્રભુનો પાડ માનુ છું......

એ ખુદા તારી, કલમ પર, મહેરબાની છે ઘણી
કાચ પર જાણે તરાશે, ગુલબદન, હીરા કણી

સોચની બૌછાર કર તું, શબ્દ હું વાવ્યા કરૂં
ને અમારા મન મહી ઉગ્યા કરે છે લાગણી

દાદના દુકાળમાં, તું મૃગજળો દેખાડતો
છે હરણ ને પ્યાસ જેવી ભાઈબંધી આપણી

ટેરવે ગંગા વહે, તે ખળભળી કાગળ ઉપર,
લોક સાગરમાં ભળે, એવું કરો મારા ધણી

ઘર વસાવ્યું, મિત્રતાના શહેરમાં, નામે ગઝલ
આપના ઉત્સાહની ઈંટે દિવાલોને ચણી

શ્વાસ લેવો, ને ગઝલ લખવી, હવે પર્યાય છે
જીંદગી મત્લા, ને લીધું મોતને મક્તા ગણી

શ્વાસ લેવો એ જ મારી છે રસમ
ને રિવાજે, આપની યાદી સનમ

આગમન ખુદ રાહ જોતું આપની
ના પડે પગરવ આ કાને, બેરહમ

રાત રાણી તું, અને ઝાકળ અમે
ત્યાંય પણ નડતાં હશે મારા કરમ

મૌનના પડઘા હવે વાગે સતત
કોઈ તો શબ્દો તણા લાવો મલમ

એક સાલું મૈકદા, બીજી કબર
દેખશો ના કોઈના વળતાં કદમ

આયને પ્રતિબિંબ જો થાવા મળે
કો’ક દિ છળ પણ અનુભવવા મળે

જ્યાં ખુદા ખુદ હો ખરેખર રૂબરૂ
કોઈ પથ્થર, કાશ કરગરવા મળે

સ્પર્શ સાકીનો ભળે, આસવ રૂપે
જામ હાથો હાથ એ ભરવા મળે

વણફળી ઈચ્છા લઈ ઉભી રહે
ને મને, "તારો" બની ખરવા મળે

પહાડ છું, મંજુર છે બનવું કણું
ઝળઝળ્યા તારે નયન તરવા મળે

તમારા નામનો આ જામ છે
વિરહની પ્યાસનો અંજામ છે

કરૂં હું રિંદગી કે બંદગી
જરા પુછ્યાનો બસ ઈલ્ઝામ છે

સમયની રેતનુ મૃગજળ પીવું
ઉપરથી હાથ તુટ્યું ઠામ છે

અમારૂં નામ જે પણ હોય તે
વિશેષણ કાયમી બદનામ છે

પછી તું કોસજે સાકી મને
નજર પાછળ કરો, ઈમામ છે

સમજી ગયો છું શબ્દ વિગતવાર, 'વેદ-ના'
સારાંશ એ, કે દોસ્ત બની જાવ ખેદના

હું આઠમો છું સુર અલૌકિક રીતે બજું
ઉઘડે તરત કમાડ તરન્નુમની કેદના

આલ્લાદિની ચિરાગ મળી જાય ગોકુળે
માંગી લઉં હું સ્પર્શ, વાંસળીના છેદનાં

જાણ્યુ કે મિલાવટ હતી એમા બધાયની
સઘળા થયા છે રંગ અદેખા સફેદના

આપ્યું છે લુછવાને કફન, માનવી તને
જીવન મરણના ભુંસ ભરમ, સર્વ ભેદના

શ્રધ્ધાની ડાળીએ સંશય ઉગ્યું છે
માણસનુ મનડુંયે ક્યાં ક્યાં પુગ્યું છે

અફવાના હડસેલે ખસકેલું નળીયુ
ચર્ચાના ચગડોળે કેવું ચગ્યું છે

રિંદોની ઝિંદાદિલી દેખ બંદે
મયખાને કોઈ હજી ના રગ્યું છે

રેતીની સામે લીધેલું વલણ મેં
મૃગજળના બહાને, તસુ ના ડગ્યું છે

હિમ્મત જુઓ, ચંદ રેખાએ આખું
ખુલ્લી હથેળીએ, જીવતર ઠગ્યું છે

પ્રતિબિંબ નામે નગર આ સ્થળે છે
છતાં શખ્સ સામા અજાણ્યા મળે છે

ખબર છે જવું ત્યાં નિરર્થક છે કિંતુ
અકારણ ચરણ એ ગલીમાં વળે છે

પતંગા પ્રતિ થઈ કઠણ, મીણબત્તી
પરિતાપ રૂપે પછી પીગળે છે

અમે પણ પયંબરના વંશજ હતાં, પણ
હવે મયનું અંબર સદા ઝળહળે છે

હરેક વૃધ્ધને મોત આવે છે, મતલબ
બધાની ખુદા બંદગી સાંભળે છે

પાંપણોમાં કેટલુંયે સાચવ્યું છે
ને પછી શમણાંમા સઘળું સળવળ્યું છે

લાગણીમાં ટેરવા મારા ઝબોળ્યાં
એ, લખેલી હર ગઝલમાં નીતર્યું છે

આંગણું ઉંબર વટે ના, એટલે તો
ડેલીએ ષડયંત્ર સાંકળનુ રચ્યું છે

હું અને મારા જ ખુદ પ્રતિબિંબ વચ્ચે
કોણ જાણે પારદર્શક શું નડ્યું છે

સાવ અણધાર્યો અડ્યો પાલવ અજાણ્યો
તોયે અમને લાગતું, અંગત અડ્યું છે

न कोई है शिक़वा, न कोई गिला है
हमे चाहीये था, वो सब कुछ मिला है

जलुं में पिघलकर, में जल जल के पिघलुं
दिया, किस तरहका ख़ुदा ये सिला है

उठाओं ना उंगली, मेरी शोहरतों पे
हमीसे तो बदनाम ये क़ाफिला है

शमा बुझ गई, रात ढलनेसे पहेले
पतंगा, सुना है, बडा बर्फिला है

सम्हलता था जीसकी बदौलत, नशेमें
खुदा मेरे अंदरका कुछ कुछ हिला है

बहुत कब्र पर रात भर कोई रोया
क़डी धूपमें भी समा ये गीला है

हम भी कुछ कम नही दवाओ से
ज़ख्म भरदुं तेरे दुआओ से

चूं कि छुना हमे तुजे हरदम
दोस्ताना कीया हवाओं से

चल दीये यारकी गलीसे, फीर
में गुझरता नहीं फीझांओ से

रात भर करवटे बदलतें रहे
पुछ लो, जल चुकी शमाओ से

तुजसे पाना, मेरी तमन्ना थी
बेवफाई सही, वफाओ से

कब्रकी ओर चल दीये यारों
अब निपटना है बस खुदाओं से

ન સમજી શક્યો આયનો, વસવસો છે
ખરેખર, પ્રતિબિંબનો કારસો છે

અનુભૂતિ, શબ્દોની રમઝટ અને લય
ગઝલને મળ્યો કીમતી વારસો છે

સદા હોઠ પર વાંસળી સ્થાન પામી
નહીંતર, અધિકારીણી સોળસો છે

સબંધોની કાંડી ભર્યા આ મકાનો
હવાઈ ગયેલા નર્યા બાકસો છે

તિમિરના શહેરમાં હરેક ઘરને ખૂણે
ચકાચૌંધના પાળીયા, ફાનસો છે

કટુતા, કપટ, દંભ રૂપે જીવીને
કબરમાં સુતા બાદ સહુ, માણસો છે