નગર આખું અમારી જાતની ફરતે વળ્યું ટોળે
ખબર નહીં, શુન્ય જેવા હું પણામાં શું બધાં ખોળે ?

પણે એ શખ્સ ચારાગર સરીખો ક્યારનો બેઠો
મઝા લેવા, બધાના દર્દો ગમને, જામમાં ઘોળે

જરૂરી લેશ ના, જોવા જવું ઉંડાણ મધદરિયે
અનુભૂતિજ કાફી છે કિનારે, લહેરની છોળે

હથેળીમાં જ સંજોગો, ને શબ્દો ટેરવે ફુટ્યાં
હવે શું ખાખ શાહીમાં, ગઝલ લખવા કલમ બોળે

વિંચી છે આંખ જીવનની સમી સાંજે અમે એવી
હવે તો જાગવું છે ગર ખુદાઈ અમને ઢંઢોળે