ને, પ્રથમ કાગળ તમારો ખોલતાં

વેદ ને ઋચાઓ જાણે બોલતાં

એક તો ઉજાગરા પાંપણ ઉપર
આંસુઓના ભારથી સમતોલતાં
...
કેટલી સદીઓ ગઈ ટહુકા કરે
વૃક્ષ ખખ્ખડધજ છતાંયે ડોલતાં

હું મને લાગું હવે પેન્સિલ સતત
કાળ ને સંજોગ અમને છોલતાં

કબ્રના જંગલની રોનક ઔર છે
મૌન ને એકાંત અહીં કિલ્લોલતાં