રંગ વર્ણીની ઉષા, એ શ્વાસ છે
ને ઢળેલી સાંજ એ ઉચ્છવાસ છે

રાત જાણે સ્તબ્ધતા, શ્વાસો વિના
એ જ તો વેળા પ્રણયની ખાસ છે

અવતરે ઓળા સતત અંધારનાં
સ્પર્શ ત્યારે આપણો અજવાસ છે

ઓષ્ટ બે જ્યારે મળે આલિંગને
એ સવાયો સ્વર્ગથી અહેસાસ છે

એક બીજાની હથેળીએ મુક્યો
જીંદગી ભરનો અટલ વિશ્વાસ છે

આયખાના મૃગજળો પીધાં ભલે
મોતથી સહુની બુઝાતી પ્યાસ છે