વિચારે વૃક્ષ કે અરે! આ પાંદડા ખરી જતાં
બુઝર્ગ હું ઉભો, અને આ બાળકો મરી જતાં

ડૂબો, હજી ડૂબ્યા કરો,આ મોતીઓની આશમાં
તજીને મોહજાળ જો, શબો બધાં તરી જતાં

ગણી ગણીને ત્યાં સનમ ભરે તું જામ, ને અહી
નજરથી જામ કેટલાયે આશિકો ભરી ગયા..!!

જરાક કચકચાવજે પ્રયત્ન કેરી મુઠ્ઠીઓ
નહી તો કેટલાયના નસીબ અહી સરી ગયા

કથાઓ દંત થઇ ગઈ સબંધની, કે માનવી
અરિસે ખુદના બિંબને જોઈ હવે ડરી જતાં