જર્જરિત બેઠો હતો જે ડાળ પર
કેમ જાણે, હું જ મારા કાળ પર

એક ડગ, કપરાં ચઢાણે બોલશે
સેંકડો પગલાની સામે, ઢાળ પર

બંધ હોઠે આપ લે વખતે થતી
જીત હરદમ મૌનની, વાચાળ પર

કંઈક સંબંધો અનોખા કેળવ્યા
ક્યાં સુધી આધાર રાખુ નાળ પર

મોત આઘું ઠેલવાનું, છે સતત
કેમ હું જીવું એ, જુઠ્ઠા આળ પર