નામ પણ તારૂં નથી અમને ખબર
ફેરવું માળા છતાંયે રાત ભર

શબ્દનાં સુક્કા ખરેલા પાંદડે
પાંગરે મારી ગઝલમાં પાનખર

અંધકારે દિવ્યતા ધારણ કરી
મૌન ઉભું રાત આખી શગ ઉપર

જીંદગી આખી સતત ઝણકારવા
ટેરવાએ તાર પર ખેડી સફર

હું પણાના બોજ નીચે માનવી
આખરે ધરબાઈને બનતો કબર