559

સ્વપ્ન વરસ્યું’તું, ખબર એ સનસની એ ખેજ છે
ખાતરી કરવા જુઓ, આંખોમાં થોડો ભેજ છે

આ હથેળીની સફરમાં જૂજ રેખાઓ બધી
માનવીને સાવ ભુલા પાડવા માટેજ છે

આમ તો મદિરા સુરાહીમાં બડી ખામોશ, પણ
ઘુંટ બે ઉતર્યા પછી તલવાર જેવી તેજ છે

વાત, સદીઓથી સતત દોડે, નવી એ કંઈ નથી
મૃગજળે ડૂબ્યાં હરણ, એ હૈરતે અંગેજ છે

ટોપલાનો નીકળ્યો એરૂ, ને ભેરૂ આપણો
જીદગીમાં ક્યાંક તો એ ડંખ જબરો દેજ છે

આ કબર તો બેવફાઈ, વેદના ને યાદની
માનવું કઠ્ઠણ ભલે, કિંતુ સુંવાળી સેજ છે