માંડ બન્ને આંખને બીડવા તણું શુકન થયું
ત્યાં જ કમબખ્ત આપણું શમણું વળી સોતન થયું

દિ’ ઉગે ને આકરો તડકો બધે વાવ્યા પછી
સાંજની લાલી અમારું રોજનું વેતન થયું

શબ્દને ફેંકી હું પડઘા બે ગણાં કામી શકું
મૌનના સંગાથમાં જીવતર હવે નિર્ધન થયું

પાંદડું થઈ લાલ પીળું ડાળને છોડી ગયું
શી ખબર શા કાજ આવું આકરૂં વર્તન થયું ?

મોતને પણ શ્વાસ જેવી મખમલી જાજમ ઉપર
આખરે હળવેથી પગ બે માંડવાનું મન થયું
ડો. જગદીપ ૨૨-૧૨-૧૧