નવા વર્ષે
નવમા (૨૦૦૯)ની દસમા(૨૦૧૦)ને
ટિપ્સ
ભલે પધાર્યા, સ્વાગત છે, ઓ દસમાં
શરૂ થયા છે દિવસ તમારા વસમા
જશે ગુલાબી મોસમ રંગી, ક્ષણમાં
હરખ હરખમાં આગળ જલદી ધસ માં
નવા વિચારો, સંકલ્પો શું કરવા
બદી ભરી છે લોકોની નસ નસમાં
વળી ઉજવશે તહેવારો વટ વટમાં
વહી જશે બાકીના દિન અંટસમાં
ચડે, પછાડે, ગુલાંટ મારે પળમાં
મઝા બધી લેજે માનવ-સરકસમાં
અમે શિખામણ બધીયે દીધી તમને
તમેય દેજો ફરી ફરી હે...દસમા..!!
મારા દિધેલ સાદનો પડઘો પડ્યો નહીં
જાણે અમારાં આયને, ખુદ હું જડ્યો નહીં
મંઝિલ, ડગર ને ફાંસલો, સઘળું સુગમ હતું
ઝંખ્યો હતો જે સાથ કદી સાંપડ્યો નહીં
બેતાજ બાદશાહ છું હું સ્પર્શનો છતાં
ટહુકો અમારી લાગણીનો ત્યાં અડ્યો નહીં
તારૂં જવું, ને આપણું મયખાને તો જવું
એવો નશો, જે રોજ ચડે એ ચડ્યો નહીં
પાછો વળું એ દહેશતે ટોળે મળ્યા બધાં
બાકી અમારા મોત પર એકે રડ્યો નહીં
ચાલ ભેરુને સંગ
લાલ દોરીને રંગ
ચિત્ત ચોટેના આજ કોઈ કામમાં
મારા ઉરનો પતંગ ઉડે આભમાં
ચોક ફળીયા સૂમ સામ
પોળ કરતી આરામ
ગામ રંગે ચડ્યુ છે બધું ધાબમાં
મારા ઉરનો પતંગ ઉડે આભમાં
લાલ પીળા ચટ્ટક
ફુલ ખિલ્યાં અઢળક્ક
જાણે ધરતી વરસી’તી આસમાનમાં
મારા ઉરનો પતંગ ઉડે આભમાં
બોર ગંડેરી પાક
ખાવ ઉંધીયાના શાક
સાંજ રડવડતી ખાલી સૌ ઠામમાં
મારા ઉરનો પતંગ ઉડે આભમાં
માર કાઈપા ની બૂમ
પછી પકડ્યાની ધૂમ
કોઈ દોડે લઈ ઝાંખરાંને વાંસમાં
મારા ઉરનો પતંગ ઉડે આભમાં
ફરરર ઉડી ગઈ લાજ
છેડ બિંદાસી સાજ
વહુ તાળી દે સસરાનાં હાથમાં
મારા ઉરનો પતંગ ઉડે આભમાં
ક્યાંક હૈયાનાં તાર
ક્યાંક છુપો અણસાર
પેચ લાગે છે ક્યાંક કોઈ આંખનાં
મારા ઉરનો પતંગ ઉડે આભમાં
ચાંદ તારાને રાત
ઉગે સરખું પરભાત
તોયે કરતી ઉત્પાત
સાલી માણસની જાત
આભ વહેંચે છે અલ્લા ને રામમાં
શબ્દ કોષો એકમાં ઠાંસી, ગઝલ ક્યાંથી લખું
તાજગી નામે બધું વાસી, ગઝલ ક્યાંથી લખું
બે ટકે હર શેર છે, ભાજી હો કે ખાજા ભલે
બેગુનાહીની સજા ફાંસી, ગઝલ ક્યાંથી લખું
છે અછંદાસી ધૂમાડો, ને ધરારી ધૂળ પણ
બંધ ના થાતી હવે ખાંસી, ગઝલ ક્યાંથી લખું
હાથમાનો જામ સીધો દિલ મહી ઉતરી જતો
ને નજર સાકી તણી ત્રાંસી, ગઝલ ક્યાંથી લખું
રે! અપેક્ષા દાદની રાખી હતી તારા થકી
શેર બે વાંચી, ગયો ત્રાસી..?,ગઝલ ક્યાંથી લખું
’આહા જીંદગી’ ના મુખપૃષ્ઠ ઉપરની વન લાઇનર પરથી
રચેલી રચના
પોતાની કડકડતી એકલતા લઈને સૌ બેઠા’તાં ટોળાને તાપણે
સંબંધો સળગાવી, હૈયાઓ શેકીને, અંદરથી બળબળતાં આપણે
જોબનની પાંખોએ ઉડીને પાછો હું પૂગી ગ્યો પોતીકે પાદરે
કહું છું ભમ્મરડાને પાછું આપી દે મેં શૈષવને મુક્યુ;તું થાપણે
પરબિડીયું, નીંદરડી બિડીને નાખ્યું’તું, આંખ્યુંને સરનામે એમની
અમને તો લાગ્યું કે ઉછળતાં કુદંતાં સપનાઓ ડોકાશે પાંપણે
સદીઓથી અટવાતો લખને ચોરાશી આ ભવભવના ફેરામાં તોય રે
છલ્લક છલાણાની માફક સૌ કહી દેતાંઅહીંયા શું આવ્યો તું જા પણે
વાંસળીના સુર...
સા..રે..ગ..મ..પ..ધ..નિ..સા
તમે વાંસળીમાં રાધાને ફુંકો છો શ્યામ
પછી સાત સાત સુર વહે આભમાં
એક એક સુર મહી રાધાના રૂપ દિસે
ગોકૂળીયું ગામ કેવું લાભમાં...
પહેલો તે સુર એની સુંવાળી કાયા પર
રેશમનો પાલવ સોહામણો
બીજો તે સુર એની રમતી અદાઓથી
હરણાનો દેશ દિસે વામણો
ત્રીજો તે સુર એની ગભરૂતા નખશીખે
નીતરતી જાય દિન રાતરે
ચોથો તે સુર એની મારકણી આંખોનો
ગામના ગોવાળ બધાં મ્હાત રે
પાંચમો તે સુર એનો પાયલ ઝંકાર
જાણે ઘંટડીઓ ગાયોની ડોકમાં
છઠ્ઠો તે સુર એની ધલવલતી ચાલ
કહે પનઘટ, કે બાંવરીને રોકમાં
સાતમો તે સુર એની નાભિથી નીકળતો
સીધો રે વાલમના કાનમાં
બાઈ મીંરા કહે ભલે રાધાનો હોય
મારા તંબુરે રહેતો એ બાનમાં
શબ્દ જે કહી ના શક્યું એ આંખથી સરકી પડ્યુ
કેમ જાણે રણ મહી મીઠું ઝરણ આવી ચડ્યું
એ અદા,ચંચલ હંસી, ઝુલ્ફો અને ગોરૂં બદન
સ્પર્શ નો પર્યાય હો એવી રીતે અમને અડ્યું
કંટકોના શહેરમાં, કંકર સમા છે દોસ્તો
લાગણી નામે અમોને એક પણ ઘર ના મળ્યું
હર પ્રસંગે આંસુઓ ચોધારને મુલવી જુઓ
કોણ કોની યાદમાં, ને કેટલું શાથી રડ્યું
આટલો તું રહેમદિલ ક્યારેય ન્હોતો એ ખુદા
આજ મયખાને જતાં, મસ્જીદ કે મંદિર ના નડ્યું
.................નગર ચર્યા........................
ઉગતા સુરજની શેહમાં રમતું મળે નગર
હર શ્વાસ ને ઉચ્છવાસમાં રમતું મળે નગર
દફતર ભરી સવારમાં, જનનીની લ્હાયથી
પીઠે લદાયા ભારમાં, રમતું મળે નગર
રસ્તા, ગલી, કુચી ને વળી ફ્લાય ઓવરે
ચોગમ વળેલી ગુંચમાં, રમતું મળે નગર
ગિરજા મસીદ હો, કે હો મંદિરનાં દ્વાર પર
યાચી રહેલા હાથમાં રમતું મળે નગર
પકવાન દોઢસો ને ઓડકાર દંભનાં
ભભકે ભરેલી નાતમાં, રમતું મળે નગર
સઘળાં નિયમને ઓકતી નફ્ફટ આ ચીમનીઓ
ગળફે પડેલા રક્તમાં રમતું મળે નગર
આદર, અદબ, ને સ્મિત બિડાયા છે મૌન માં
ભંકસ, ટપોરી વાતમાં રમતું મળે નગર
ઓળા ઉતરતાં રાતના, વ્હિસ્કીને બોતલે
છલકી જતાં એ જામમાં રમતું મળે નગર
મણની તળાઈ રેશમી હો કોઈની ભલે
ફુટપાથ પરના સખ્શમાં રમતું મળે નગર
શહેરીજનો તો ઠીક ભલા ગામે ગામનાં
એકેક જણના ખ્વાબમાં રમતું મળે નગર
જીંદગી જાણે રમત શૂન-ચોકડી મારી હતી
ભાગ્યમાં મીંડુ, પ્રણયમાં ચોકડી તારી હતી
આવ-જા ના બેય પલ્લે પગ મુકી સાધ્યું અમે
લક્ષ્યમાં મારા, તમારી અધખુલી બારી હતી
વીરડીનાં શાંત જળ, અધ્યાય છે મીઠાશનાં
ને ઘૂઘવતાં સાગરોની વારતા ખારી હતી
એ ખરૂં વાતાવરણમાં ચોતરફ કલરવ હતો
જે હતી ટહુકામાં તારા, વાત કંઈ ન્યારી હતી
નાખુદા માન્યો તને, પણ ક્યાંય દીઠો ના ખુદા
માન કે ના માન, તારી સાવ ગદ્દારી હતી
ચાલ તણખલે સાત સમંદર પાર ઉતરીએ
હામ તણાં હલ્લેસા મારી રામ સમરીએ
આજ સુધી તો ડાળ હતાં શૈષવની કુણી
શિલ્પ જીવનનું હાથ હથોડે, કાળને ઘડીએ
ગૂઢ અધૂરા મર્મોના અક્ષર કરતાં તો
સહેજ અડ્યાનાં અણસારે બિંધાસ્ત ઉકલીએ
ઘોર હતાશા રાત બની હરરોજ ઢળે છો
રોજ પ્રભાતે સોનેરી શમણાં થઈ ઉગીએ
રેત સરી ગઈ, ખાલીપાનો શ્વાસ ભરીલે
યાદ બની ઝળહળ, જીવતર આખું વિસરીએ
जख़्मोका बाझार लगा है, कल जायेंगे
दर्दोंके अपने सब सिक्के चल जायेंगे
बेलब्झों होठों पर हल्केसे लब रख दो
खा़मोशी के ख़तरे आधे टल जायेंगे
बरसेंगे हम पे गर बादल तनहाई के
अरमानो के जंगल सारे जल जायेंगे
सपनोको कांधे पर कब तक ढोते जाओ
पलकों के पीछे वो मेरी, पल जायेंगे
सांसोका हंगामा चुप है, अब क्या बोले ?
हम भी यारों चुपके चुपके ढल जायेंगे
ચાલો વ્હાલા બચપણ પાછું દત્તક લઈએ
ઢીંગલા ઢીંગલી થઈને બન્ને ગમ્મત કરીએ
દંભી ચહેરા ફોડી નાખી, ઉપર છલ્લા
ભીતર ભીની લાગણીઓને દસ્તક દઈએ
ઘડપણ વિત્યું, વહાલ વિનાનુ કોરે કોરૂં
વ્હાલા થઈને દાદાજીના, ખિલખિલ હસીએ
અમથું અમથું માળા જપ જપ કરવા કરતાં
ગિલ્લી દંડા, પાંચીકાની રમ્મત રમીએ
ગાડી , એસી, બંગલાઓના મુંઝારેથી
ખુલ્લ પગલે, ઠેસ લગાવી પાદર ફરીએ
વસિયતનામા, હુંડી , સઘળા ચેક મુકીને
પાટી ઉપર ધ્રુજતે હાથે મમ્મમ લખીએ..!!
ઘરડાં ઘરથી વાયા વૈંકુઠ દોડ લગાવી
પાપા પગલી કરવા જલદી પાછા વળીએ
સબંધો આપણાની ડાળખી બટકી રહી છે
ન જાણે વાત શા મુદ્દા ઉપર વટકી રહી છે
અમે તો પહાડને પણ કહી દીધું રસ્તો કરી દે
સવારી શી ખબર કઈ કેડીએ અટકી રહી છે
ઉડે જો ઝુલ્ફ સહેજે પણ, કરૂં દિદાર તારા
હવામાં ક્યારની એ પળ હજુ લટકી રહી છે
ન રાખું જામ હાથોમાં, તને સઝદા કરૂં જો
અમારી એજ દિલદારી તને ખટકી રહી છે
હજુયે વણફળી ઇચ્છાની રાધા ગોકુળોમાં
બિચારી ગાય થઈ ગલીઓ મહીં ભટકી રહી છે
સતત શ્વાસોમાં જકડેલી અમારી જીંદગાની
સમયની રેતની માફક હવે છટકી રહી છે
ચોતરફ ગુલમહોર કાં મહેક્યા હશે ?
આજ એ નક્કી ફરી મલક્યાં હશે
સંસ્મરણ શૈશવ તણા આજે હજી
ડેલીએ સાંકળ બની લટક્યાં હશે
હાથમાં ખેંચી હતી રેખા, છતાં
કઈ રીતે આ સુખ બધાં છટક્યાં હશે
કાંપતાં હાથો વડે ખત ખોલતાં
કંકણો બેશક પણે ખણક્યાં હશે
ખુશ્બુ એ મય, છા ગઈ લોબાન પે
એટલે શાયદ ક઼દમ અટક્યાં હશે
કેટલાની ભૂખ ને અગ્નાન થી
મંદિરોના આ કળશ ચળક્યાં હશે
ADMISSION KAA ODD-MISSION
વાલ્મિકી આજ બની પિટતાં નગારા
મુળમાથી આમ બધાં વાલીયા લુટારા
ભણતરનાં ભુત એણે ખુદ રે ધૂણાવ્યા
બાંધશે બધાને પછી ટ્યુશનીયા પારા
માવતરની લાગણીના ચેકને વટાવી
ખડક્યા છે મહેલ અને રોકડાના ભારા
નાત જાત ભાત તણાં ભેદ ના રખાતાં
કડકડતી નોટ જેને હાથ એજ સારા
ઢીંકણા ’સર’, પુંછડા ’સર’, રીતસર તમારા
કરશે હલાલ ’સર’, દસ માથા વાળા
સમજો માબાપ, બનો શાંત અને શાણા
દેખાડે અમથાં એ ચાંદ ને સિતારા
હીરો તો ઝળહળશે કોઈ પણ બજારે
સમજુને કાફી છે આટલા ઈશારા
રસ્તો થવું ગમે છે મને ભીડની તળે
મંઝિલ બનું તો લોક ફકત એક બે મળે
છળના અફાટ રણમાં પિગળતો આ આયનો
મૃગજળ થઈને આજ ફરીથી મને છળે
વાતો તણો સબંધ હવે ક્યાં રહ્યો છતાં
અફવા જરાક અમથી બધાં કાન સાંકળે
પીળા કરમ કરીને બધાં પાંદડાં ખરે
લીલું મઝાનું પૂણ્ય ઉગે એક કૂંપળે
તુલસી નહીં, ન જળ કોઈ જીહવા ઉપર હશે
રમતું તમારું નામ સતત આખરી પળે
ના કશું લઉં શ્વાસમાં એ બસ નથી?
દઉં પરત ઉચ્છવાસમાં એ બસ નથી?
હાથ ગીતા પર મુકું કે ના મુકુ
અશ્રુઓ છે આંખમાં એ બસ નથી?
બિંબ હોવું ઝાકળે ઝંખુ છતાં
હું વસ્યો છું કાચમાં, એ બસ નથી?
દુશ્મની જાસાના ઉત્તરમાં નર્યો
પ્રેમ હો પૈગામમાં એ બસ નથી?
જીંદગી નામે ગઝલ ટૂંકી ખરી,
પણ હતી એ પ્રાસમાં, એ બસ નથી?
મૈકદે ક્યાંથી કરું હું બંદગી
બે ઘડી છું હોશમાં એ બસ નથી?
ફેંકાયેલા બુટની વ્યથા...
હે પ્રભુ મંજુર છે
લોકો તણા
પગ ચાટવા...
હર પળે તૈયાર છું
પગની તળે
કચરાવવા...
એવડા તે કઈ ગુનાની
રે સજા
ફરમાવવા...
તેં ચુંટ્યા અમને
આ બેશર્મીઓને
ફટકારવા...
જેમને તળીયા નથી
દોરી નથી
મ્હો બાંધવા...
માઈક દેખી
આદરે ગાળો બધાને
ભાંડવા...
ન્યાય ને નીતી
બધાને મન ફકત
છે ઝાંઝવાં...
કોઈનુ છાંડેલ પણ
છોડે નહીં એ
છાંડવા...
...
ના ભલે તકદીરમાં
મંદિર, મહેલ કે
માંડવા...
આ બધા
ઉપર પડી
અમ અંગને
અભડાવવા...!!!
અમ અંગને
અભડાવવા...???
કોણે કહ્યું કે અશ્રુઓ આંખોનો ભાર છે
સઘળાં પ્રસંગે મ્હોરતો નવલો નિખાર છે
નજરું તમારી પાપણોમાં મ્યાન રાખજો
ખાંડા સરીખી તેજ લાગણીની ધાર છે
લહેરાતી લ્હેરખી અને વસંતી વાતનો
ઊડતાં પતંગીયાઓ જાણે ટૂંકસાર છે
ઉભો રહ્યો’તો આયના સમક્ષ જે રીતે
ત્યારે થયું કે "હું" જ મારી આરપાર છે
કાગળ ન આપને લખ્યો એ મારો દોષ ક્યાં ?
શબ્દો જ, જે મળ્યા નહીં, કસુરવાર છે
મૃગજળ સમીપ પહોંચવામાં આયખું વિત્યું
દિવાસળીને ચાંપ, એટલીજ વાર છે
અક્ષરો બિંદુ હતાં ને શબ્દ રેખાકિંત હતાં
ભાવ મારી હર ગઝલમાં એટલે ચિત્રીત હતાં
મુઠ્ઠીઓ વાળી સતત જીવ્યો છું હું માટેજ આ
હાથ મારા, દસ્તખત તકદીરથી વંચિત હતાં
બાણ શય્યા હૂંફ કેરી ના કદી પામી શક્યો
આપ સૌની લાગણીના તીર બહુ કુંઠીત હતાં
જ્યારથી હાંફ્યો હતો વાયુ વસંતી ત્યારથી
પાનખરમાં બેફીકર થઈ પાન સહુ નિશ્ચિંત હતાં
કાળજી પૂર્વક બધાંયે અસ્થિઓ વીણી લીધાં
રાખમાંથી ઉઠવાની વાતથી ચિંતીત હતાં
નેનો ...લો....જી
હવે તો શ્વાસમા નેનો
હરેક ઉચ્છવાસમા નેનો
વસ્યો જ્યાં જ્યાં હશે માનવ
વસે એ વાસમા નેનો
ઉભે આંગણ બધે જાણે
દિવાને ખાસમા નેનો
યુવાનો બાઈકને છોડી
ધરે ડંફાસમા નેનો
તિમિરના જંગલો વચ્ચે
દિપે અજવાસમા નેનો
મહિન્દ્રા ફોર્ડ મારુતી
ગણે બકવાસમા નેનો
સુરાને કોણ પુછે છે
બધાની પ્યાસમા નેનો
ભલે પકવાન બત્રીસ હો
મળે મુખવાસમા નેનો
ચડાવે ફુલ હર કોઈ
કશે ઉપહાસમા નેનો
શહેરમા ચોક ચૌટાએ
હશે કંકાસમા નેનો
પછી તો કાગડા કહેશે
કે નાખો વાસમા નેનો
અરે ’ટાટા’ની બદલે સૌ
કરે ઉલ્લાસમા નેનો
સુવર્ણ અક્ષરે ચાલો
લખો ઈતીહાસમા નેનો
