પ્રેમનો પાડો.....( કે પછી ખાડો..?)
પ્રેમ એકુ પ્રેમ
પ્રેમ દુ ને સ્નેહ
પ્રેમ તેરી સગાઈ
પ્રેમ ચોકુ ચોરી
પ્રેમ પંચા છોકરાં
પ્રેમ છક કચકચ
પ્રેમ સત્તા શંકા
પ્રેમ અઠા કંકાસ
પ્રેમ નવ્વા જુદાઈ
પ્રેમ દાન તલ્લાક..!!
ખેલ બધો ખલ્લાસ..!!
પ્રેમ નુ ગણિત
પ્રેમ એકુ પ્રેમ
પ્રેમ દુ ને સમજણ
પ્રેમ તેરી સગાઈ
પ્રેમ ચોકુ બંધન
પ્રેમ પંચા પરિવાર
પ્રેમ છક સ્નેહી
પ્રેમ સત્તા સબંધો
પ્રેમ અઠા આબરૂ
પ્રેમ નવ્વા વિશ્વાસ
પ્રેમ દાન પરમેશ્વર..!!
હોજો આવું સૌનુ ઘર..!!
ફેંકેલા ગોટલામાં ઠાંસી ઠાંસીને ફરી ડાળ ડાળ વહાલપ ઘોળાતી,
ગીતામાં કાન તમે કીધું ન સમજાણુ, વાત બધી અહીંયા સમજાતી
.
ભણતરના ભારેથી માથુ કાઢીને કદી બાળકને થાય હુંય ઉડું,
પાંખો ને વિંઝવાની વાતો વિચારે ત્યાં સ્પર્ધાની ચાબુક વિંઝાતી
.
અંગુઠો આપ્યાનો ખેદ નથી અમને, પણ શ્રધ્ધાની ડોક તમે કાપી
વિશ્વાસે મુકેલી ખીચડીઓ આમ કદી પાકશે નહી ની વાત થાતી
.
ખુલ્લી બજારે હું તો લાગણીઓ લેવાને નીકળ્યો’તો થેલી લઈ ખાલી
ઉતર-ચડ એવાતો ભાવ થાય રીશ્તાના, જાત હારે થેલી વેંચાતી..!!
.
નીકળ્યા છે આજ બધાં અમને ઉપાડીને, ઉત્સવ હો જાણે કે નોખો
અત્તર, ગુલાલ, ફુલ, ચંદન, અબીલ, તોયે લાશ નથી સહેજે હરખાતી
એમ તો હું ક્યાં સુધી દોડી શકું ?
કેમ પડછાયા બધાં છોડી શકું
મૌનને બહાને અધરને વિનવી
શબ્દની દિવાલ હું તોડી શકું
આપના પત્રો ઉપર, ઝંખુ સદા
નામ મારૂં કોકદિ’ ચોડી શકું
સેતુઓથી નફરતોની ખાઈ પર
બે કિનારા પ્રેમથી જોડી શકું
આંગળી ચીંધી શકું, ચોરાહ પર
માર્ગ થોડો ઉંચકી મોડી શકું.?
પથ્થરોયે ક્યાં હવે એવા રહ્યાં
હેલ પનિહારી તણી ફોડી શકું
પ્રેમના સમરાંગણે ઘાયલ કરો,
તો પછી ખાંભી અહીં ખોડી શકું
ગીત-ગઝલ
સાવ અમસ્તાં આટા પાટા રમતાં રમતાં
કેમ ખબર, પણ અમને તારાં નખરાં ગમતાં
નખરાંની મૌસમ થઈ પુરી, ક્યાંક કશેથી
ટોળે ટોળાં લજ્જાના ચહેરે ઉતરતાં
ચહેરા પર સેંથીમાં રાતી કુંપળ ફુટી
ત્યાર પછી લાગણીઓ કેરાં વન ઉભરાતાં
જીવતર વનમાં એકબીજાના કેવટ થઈને
પ્રેમ હુંફના હલ્લેસે ભવ સાગર તરતાં
સાગરનાં તીરે બન્નેની નાવ ઉભી, લ્યો
ચાલ અલખ રેતીએ ગળીએ હસતાં હસતાં
પરથમ નશીલી આંખ બે, ગાગર બની ગઈ
સપના પછી ડુબાડવા સાગર બની ગઈ
અફાળાઈ, તારા પહાડ સરીખા ગરૂર પર
ઇચ્છા અમારી કેટલી પામર બની ગઈ
ગમતીલાં ગીત જે લખ્યાં, એની કડી બધી
રાધાની બેય પાનીએ ઝાંઝર બની ગઈ
શમ્મા બુઝાઇ, રાત અમાસી હતી, છતાં
પાલવ સર્યો, ને રાત ઉજાગર બની ગઈ
પાદરની પાર, વાસની ધિક્કાર સમ હવા
કરતાલ સહેજ વાગી, ને નાગર બની ગઈ
સાજનો તુટી ગયેલો તાર છું
ના કદી પાછો વળે એ વાર છું
શબ્દના અવકાશમા હું તો ફકત
પૂર્ણના વિરામશો વિસ્તાર છું
શૂન્યતા મારી હતી ઓળખ, અને
ચોતરફની ભીડમાં લાચાર છું
સ્થાન ના પામ્યો હું છંદો-પ્રાસમાં
ગીતમાં આવે, એ બસ લલકાર છું
જીંદગી તો ઠીક પણ, આ કબ્રની
કોઈએ લીધી ન એ, દરકાર છું
છો મને ખેંચી અને છોડી દીધો
એ પણછથી નીકળ્યો, ટંકાર છું
એક ’ફિલ’ ટાવર
હે
શ્રી
શ્રી
રામ
સેવક,
ગદાધારી,
અંજની
પુત્ર,
પવન
સુત શીરોમણી,
રામ
લખન
જાનકી,
ઉર વસે
જીનકી,
લાખનકી
જીવન
દોરી,
હમ
સબકે
પરદુ:ખ
ભંજન,
કુંભકરણ વિભિષણ
કે ભ્રાતા,
અશોક
વાટીકા
માહીં નિશાચર,
લંકા પાપ દહનકરતા ઓ
સાગર...... સેતુ..... કે ..જગદાતા
રામ .....મુદ્રીકા...... વહન ...કરંતા
અસૂર........ રાક્ષસો .....કે .......યમરાજા
હનુમાનકી ................................જય જય હો
હનુમાનકી .........................................જય જય હો
હનુમાનકી ......................................................જય જય હો
હેય ઉનાળો
છેલ છોગાળો..!!
વૃક્ષની દેખાય સઘળી પાંસળી
પાનખર જ્યારે વગાડે વાંસળી
સુર્યને દોહ્યા પછી ઉભે ગળે
સૌ પીવે તડકો, ભરીને તાંસળી
ધોમ ધખતે, ઝાડનું ઠુંઠુ દીસે
આગનો પર્વત ઉંચકતી આંગળી
ધૂળની ડમરીઓ જાણે ગોકુળે
ગોપીઓ રૂમ ઝુમ રમે ઉછાંછળી
માનવી, દડ દડ પસીને, લૂ તણા
નાગને નાથી, ઉતારે કાંચળી
હા...શના વસ્ત્રો હરી વૈશાખડો
ઝુલતો, બેસી કદંબી ડાંખળી
વાલમ
ઝાકળ જેવું અડકો વાલમ
વેરી મારો તડકો વાલમ
પડછાયો જો સ્પર્શું તારો
હૈયું ચુકે થડકો વાલમ
દુનિયા મુકી, મારી હાટુ
છાનુ છાનુ ધડકો વાલમ
પહેરી લઈએ બચપણ પાછું
રમીએ અડકો દડકો વાલમ
હુંફાળાની ઓથે ઉરમાં
પ્રગટાવોમાં ભડકો વાલમ
તાળી પણ સરખી ના લેતાં
એવો ક્યાં છું કડકો વાલમ
કાગળ કોરો દેખું જ્યારે
મનમાં પેસે ફડકો વાલમ
ચંદન સુખડ કાંઈ ન જોતું
જુની યાદો ખડકો વાલમ
પ્રેમમા ખુશ્બુ હતી વિશ્વાસની
આપલે, માટે કરી’તી શ્વાસની
આયને ડોકું જરા મારી તો જો
કેવડી દુનિયા વસે આભાસની
આગિયા બે સામસામે જો મળે
વાત પીડાની કરે અજવાસની
મસ્જીદોમાં ઝુમતો દેખી મને
લોક વ્યાખ્યાઓ કરે બિંદાસની..!!
આમ જો રેખા તમે તાણ્યા કરો
શું દશા થાશે પછી વનવાસની
ઉમ્ર ભર જે ના મળ્યું, એ કબ્રમાં
શોધ પુરી થઈ હવે આવાસની
બારખડીની સહેલગાહે
ચાલ કલમને ઘોડે ચડીએ
શબ્દ નગરને ખુંદી વળીએ
.
અલ્પ, અર્ધ ને પૂર્ણ વિરામે
ઉંઘ જરા બસ ખેંચી લઈએ
.
ડાંગ સમો ’કાનો’ થઈને સૌ
દ્વાર ઉભી, અક્ષરને રક્ષીએ
.
દીર્ધ, હ્રસ્વ ની છતરી નીચે
પ્રેમ સભર બે વાતો કહીએ
.
કૃર બની નવ મુળ ઉખેડો
ભૃણ હણી ના કુળ લજવીએ
.
એક ભલે કે ’માતર’ બે હો
આગ સમી સમશેર જગવીએ
.
ગૌર વર્ણ કે કાળા કૌવા
ગૌણ ગણી સૌ સાથે મળીએ
.
શુક્ર કણી થઈ નભમાં ઉંચે
ચંદ્ર ઉપર જાણે અનુસ્વરીએ
.
લિંગ પૂજા દ્વાદશ, છવ્વીસા
બારખડી ચાલીસા ભજીએ
