સાવ મારી પારદર્શક જાત રે
આંખથી વિંધાઈગ્યા ની ઘાત રે

એમને સંબોધનોમાં ’તું’ કહું
એટલી ક્યાં આપણી ઓકાત રે

જિંદગી ને મોતના સંવાદમાં
હું ફકત વચ્ચેનો ચંચૂપાત રે

બેહિસાબી લાગણીઓની સબબ
રક્તમાં ઉઠેલ ઝંઝાવાત રે

આ કબર તો ભીડની સોગાદ છે
દબદબે ઉજવુ હવે એકાંત રે