સાંતા ક્લોઝજીનો હેલ્લો...!!!

એ......એ......એ......એ......
નવલા દિવસો અવ્યા
ખભ્ભે ઉચકી લાવ્યા
સાંતાજીના ભોજન સૌ ને
સરસ મજાના ભાવ્યા
એનો થેલો ઠાલવો જી...
એજી રે એનો થેલો ઠાલવો જી....

જુવાનીયાના ટોળાં
ખુદને સમજે જાણે ધોળા
લાજ શરમને નેવે મુકી
કરશે ખીખીયા ખોળા
એનો થેલો ઠાલવો જી...

ખ્રિસ્તી બેઠાં ઘરમાં
લઈને દીવો સહુના કરમાં
આપણ સૌને કાંઈ અડે નહીં
રચીએ આડંબરમાં
એનો થેલો ઠાલવો જી....

છે આતંકી ભીતી
સાથે રાજ રમતની રીતી
ગમ્મે એટલું મથશો તોયે
આજ પ્રજા ના બીતી
એનો થેલો ઠાલવો જી....

કોઈ નથી આ તુક્કો
પડશે સણ સણતો એક મુક્કો
લીલો લીલો લહેરાતો એ
થશે સરાસર સુક્કો
એનો થેલો ઠાલવો જી....

સોચ મળી એક તળીયે
મનવા ચાલ હવે સળવળીયે
માનવતાનાં મંદિર હેઠે
સહુએ હળીયે મળીયે
એનો થેલો ઠાલવો જી...
એજી રે એનો થેલો ઠાલવો જી....

બેય આંખોને કહીદે, ઢળી જાય બસ
કંઈક જીવતર પલકમાં ફળી જાય બસ

એક ટહુકો, આ ખળખળ, ને કલરવ મહીં
હાથ કંકણનું ખનખન ભળી જાય બસ

રાત આખીયે શમણાઓ સળગ્યા કરે
મીણ માફક સવારે ગળી જાય બસ

પંથ અવ્વલ સુધીનો ભલે કાપશું
કો’ક મારગમાં પળભર મળી જાય બસ

રામ રાખ્યા પ્રમાણે રમીલે, રે મન
રાખ થઈને રમકડાં બળી જાય બસ

બ્રેઈલ ગામે, શેરીઓમા ટેરવાં અટવાય છે
સ્પર્શને સરનામુ પુછતાં અર્થનું, ખચકાય છે

હર કોઈ ક્રાંતિની પાછળ સોચ નાની હોય છે
એમ કૂણી કૂંપળોમાં જંગલો વર્તાય છે

આમતો અટ્ટહાસ્ય નામે શહેરમાં વસતો છતાં
સ્મિત માટે મન હજી ક્યારેક આ લલચાય છે

બંદગીનું નામ હું સહેજે લઉં જો મૈકદે
જામ, સાકી ને સુરાહી નામ સૌ લજવાય છે

પાડ માનો પથ્થરોનો, એ દિલે પથ્થર તમે
કેટલા મજનુ અને લૈલા અહીં સચવાય છે

जख़्म ऐसा दीया है की भरता नहीं
कोई मरहम, दुआ काम करता नहीं

मन करे, पंख फैलाउं ख्वाबोके में
झोंपडीमें ये मुमकीन ही होता नहीं

एक ही दायरेमें तुं कब तक चले
पांव तेरा क्युं तीजा नीकलता नहीं

कीतनी मासुमसी है मगर उसका दिल
मोम होके भी गोया पिघलता नहीं

ए खुदा मेरे कुचेसे अच्छा है ये
कब्रसे ईसलीये बंदा उठता नहीं

એક મુઠ્ઠી આસમાં, ને શ્વાસ બે , ઠંડી હવા
આંખમાં લીલાશ આંજો, એજ સાચુ શ્રી સવા

આમતો ફાવી ગયું છે દર્દની સાથે મને
તે છતાં બિમાર છું, દેખાડવાને દે દવા

દિલ તણાં ધબકાર મારી જીંદગીનો તાલ છે
તું હવે નાહક વગાડે દાદરો કે કહેરવા

મન છલોછલ છે, બધી ઈચ્છા અધુરીથી ભર્યું
જામ ખાલી જોઈએ, બીજી મદિરા રેડવા

કંઈકના અંધારમાં દિવડો જલાવ્યો’તો અમે
એજ સૌ ભેગા થયા અમને પલીતો મેલવા

પાન એકાદું ખરે, તો પાનખર કહેવાય ના
એકલી દિવાલને કંઈ ઘર ગણી રહેવાય ના

વૃક્ષની લીલી કૂંપળના સમ મને દેતો નહીં
લાગણીથી છમ્મ છું, લીલું હવે જીરવાય ના

છેડતી નક્કી સુરજની કોઈએ કીધી હશે
એમ કંઈ એ લાલ થઈ ધરતી મહીં ધરબાય ના

સ્વસ્થ ચિત્તે જો વિચારો, આપણો પડછાંયડો
આપણી ચાડી સતત ખાતાં જરી ખચકાય ના

સાદ પણ પહાડી, બુલંદી, પહાડ સામે જોઈએ
કાનમાં બોલ્યા કરો એવું કદી પડઘાય ના

व़क्तकी गठरीमें लिपटे हम कहां उलझा गये
थे अभी मक़तापे हम, मत्लापे कैसे आ गये

रातकी काली घटामे चांद क्युं खामोश है
बेतहाशा रोशनीसे आज जुगनू छा गये

मैकदेसे ही गुझरताथा मसीदका रास्ता
खा़मखा़ हमसे हमारे मौलवी कतरा गये

वो बडी मासुमीयतसे प्यार क्या है चीज़ वो
होंठका कौना हिलाके बस मुझे समझा गये

जींदगी सारी जीसे हम ढुंढ ना पाये कभी
वो सकुने जींदगी दो गज़ जमीमे पा गये

सब्र कर
तुं और थोडा सब्र कर
भुल जायेंगे सभी, जो वाक़या था, सब्र कर
सब्र कर
तुं सब्र कर
जो शहीदीको वरे उनको मिला क्या पूछ मत
धुंधली फोटो, दिलासा खोखला, तुं सब्र कर

बस्तीयां उझडे सभी,या खुनकी गंगा वहे
कश्तीयां चलती रहे उनकी सदा, तुं सब्र कर

सो चुहेको मारकर, हजको चली सब बिल्लीयां
बिल्लीयोंका हज है दिल्लीवालीयां, तुं सब्र कर

ये नमी आंखे सभीकी मांगती है , कुछ करो
मांगली माफी तभी आवामने, तुं सब्र कर

वक़्त बहेता जा रहा है, सर खुजालोगें युंही
गोलीयां फीरसे चलेगी, सब्र कर तुं सब्र कर

अब चलो बाहें कसो,मजबुरीयां को थूंक दो
जो करो वो ठोसही करना अभी ना सब्र कर
ना सब्र कर
ना सब्र कर

અલવિદા કહેતું, પ્રથમ પાને કોઈ
ક્રુરતા કરતું હશે શાને કોઈ

બેવફાઈની બહુ આવે ખબર
ના ધરું અફવા ગણી કાને કોઈ

શેષનાગો નાથીયા સ્મરણો તણાં
તોય સળવળતાં હજી છાને કોઈ

આંખનાં આંસુ સતત પીતો રહી
જામમાં છલકાય મયખાને કોઈ

મોત નામે ભીંત પર લટકે છબી
એમ ક્યાં ભગવાનને માને કોઈ

તારા શહેરમાં

એકલતાના ટોળા વચ્ચે ક્યાંક વસી જો
માપી, તોળી, કાગળીયું પળવાર હસી જો

વીઘા, ગુઠાં, વાર, હવે તો સ્ક્વેર ફુટમાં
ઊંડા શ્વાસે હા..શ કર્યાનો ભાવ કસી જો

લાગણીઓના લેબલ વાળું મીણ લઈને
પથ્થરની હાટડીઓમાં તલભાર ધસી જો

રૂમ રસોડું માંગ ,પલાયન જીન થશે સૌ
દિવડો બે ત્રણ વાર , અરે દસ વાર ઘસી જો

સાત દિવસના, સાત તીરોને મુખમાં ઝીલી
કંઠ વગરના શ્વાન, હવે તુ સહેજ ભસી જો

દંભ, કટુતા ઈર્ષાથી અવકાશ પ્રદૂષિત
મરવા જેવું જીવવું હો તો યાર શ્વસી જો

ક્ષણોનો કાફલો થાકી ગયો છે
સમય ઘડીયાળનો પાકી ગયો છે

કમળ પર ઓસના બિંદુ સ્વરૂપે
ભ્રમર હસ્તાક્ષરો ટાંકી ગયો છે

નશીલી આંખનુ કારણ હશે આ
હજી ક્યાં ઘૂંટડો સાકી, ગયો છે

રહ્યું પૈડું અમારે હાથ, ને રથ
અમારો સારથી હાંકી ગયો છે

દિલે પથ્થર મુકી, પથ્થર મુકીને
જમાનો જો મને ,ઢાંકી ગયો છે

સ્મિત નામે શહેરમાં ભુલા પડી
પાંપણો હર એક ભીની સાંપડી

કંટકોની પામવા મીઠી ચુભન
ફુલની ખરતી રહે છે પાંખડી

લાગણીનું રણ હવે સુક્કું થતાં
ઝાંઝવે ભિંજાય મારી આંખડી

ચાલ છે મોટા ગજાની આપની
ને ગલી મારી પડે છે સાંકડી

મૈકદામાં તું નથી, મસ્જીદમાં હું
ક્યાં સુધી ખેલાય સંતા કુકડી

મોત વહેલું માણવું’તું પણ મને
શ્વાસ લેવાની બુરી આદત નડી

મારો પહેરવેશ

મારું ખમીસ જાણે, ઘટનાના તાણા વાણા
ઈચ્છા બધી અધુરી, યાને દરેક કાણાં

ચશ્મા ઉપર અમારા, વીતી ઘણીયે યારો
લૂછીને ઘાવ સઘળા, નીરખું અતિત વ્હાણા

ઓઢીને આબરૂની, ટૂંકા પનાની ચાદર
પહેરણને સહેજે ઢાંકુ, લંગોટ ગાય ગાણાં

પ્રારબ્ધનું પુરાણું, વીટ્યું છે ફાળીયુ પણ
પુરૂષાર્થ કેરી ગાંઠો બાંધીને કર દુ:ખાણાં

મન સાંકડા સરીખા પહેર્યા હતાં પગરખાં
મ્હેણાઓ ડંસ દેતા, કાઢું તો વાગે પાણાં

કબુતર શોધવા નીકળ્યું હતું, પિસ્તોલ ને ગોળી

કર્યું જો કાંઈ ના લોકો, બનાવીશું અમે ટોળી...

આ દેશનો તિરંગો સહુએ ઉંચકવો પડશે
સરહદને તોડી ફોડી નક્શો બદલવો પડશે

બાઈબલ, કુરાન, ગીતા, કહેતા નથી કશું, પણ
આ માનવીનો આતમ, સરખો સમજવો પડશે

ભુલી બધી કટુતા, ફેલાવ્યા બાહુ હરદમ
જે હાથ ઝાલ્યો કાલે , આજે મરડવો પડશે

નિયતને નામે આંતક, નેતા તમે કરો છો
સમજી જજો સમયસર, રસ્તો પકડવો પડશે

પ્રગટાવી મીણ બત્તી, દેશું સલામી કિંતુ
વળતો જવાબ આપી, ઉત્સવ ઉજવવો પડશે

AAAKROSHHH

जला कर देशको, वो चल दीये
थमाये हाथमे, हमने दीये !!

बहुत अच्छे रहें हम मोम से
पिघलते जा रहे हम किस लीये ?

सियासत घोंटता है ये गला
दबाये नाक वो, कैसे जीये

यही तो वक़्त है, दे दे सिला
हरेक करतबका, जो उसने कीये

बहुत सजदे कीये, मांगी दुआ
पुकारा दर बदर, कुछ कीजीये

हमी है अब खुदा, इश्वर हमी
करे अब जो भी हम, वो देखीये

बुझा दो मोम की सब बत्तीयां
मशाले हाथमे लहराईये

तिरंगा गाडके उनके सीरे
वतन की शानको दहोराईये

હા....ય.....કા....રો.....

નખ અમારી આંગળીના દે ઝખમ, ઉછાંછળાં
આળ પંપાળો છતાંયે શેં રહે છે વેગળા

હાર હમદર્દી તણાં હીરલે જડી પહેરાવીયા
શી ખબર કે એજ હીરા કાપશે સૌ ના ગળા

દેશ છોગાળો દિસે, થનગન થતાં સૌ મોરલા
સ્થિર થઈ ઊભો તો જાણો કેટલા પગ પાંગળા

સાવ સમજી ને વિચારી દોસ્ત ડગલું માંડીયે
ભેદ ભેરુ ના અને એરુ તણા બહુ પાતળા

ક્રોધના દરિયા ઊડી ઉંચે ચડીને આભમાં
હેત નિર્મળ નીરનાં ક્યારે વરસશે વાદળાં

ચાંદ પર પહોંચ્યા તમે તો સહેજ આગળ પૂછજો
એ ખુદા બહેરા તમે છો, કે પ્રભુ છો આંધળા

જીંદગીના બંધ પરબિડિયે સદા
મોતના પૈગામ નીકળે સર્વદા

એકની જ્યાં કળ વળે છે ત્યાં જ તું
ફેંક મારકણી, બીજી તીખી અદા

એજ કૌતુક છે કે હું વાવું ફુલો
તોય કાંટાળા ઉગેછે સંપ્રદા

જેમ ઉંચા થઈને રેડો જામમાં
પામશો ઓછું, ને ઝાઝા બુદબુદા

પીઠ પાછળ તેં કર્યો કચવાટ, ને
રે અમે માની લીધી તારી સદા

કબ્ર પર મત્લા, એ બીજું કંઈ નથી
રીત કહેવાની અમારી, અલવિદા

સાવ એકાકાર થ્યાં મૃત્યુ પછી
હું યે પથ્થર, તું યે પથ્થર દિલ ખુદા

25 years of

लग्न जीवन

લે વીતી ગઈ એક પળમાં પા સદી
રે હજી તો યાદ છે સાતે પદી

એજ ખંજન, સ્મિત નમણું એ અદા
કાંઈ પણ લાગ્યું નથી વાસી કદી

ભેદ ભાગ્યા, ગુણને ગુણ્યા કર્યા
શેષમાં સંતોષ, વ્હાલપની વદી

ખળખળ્યાં, ઉછળ્યાં ઝરણ થઈને, હવે
ધીર ને ગંભીર થઈ વહીયે, નદી

कुछ दर्द मिले, और ग़म ही मिले
जीनेको युहीं मरहम ही मिले

किस्मतमे हमारी कांटे क्युं
फुलोकी जगह हरदम ही मिले

ख्वाबोमें मिले अक़सर जीनको
सच पूछो तो हम से क़म ही मिले

माना की तुम्हे, सुननीथी ख़नक
दिल तोडनेको, क्युं हम ही मिले ?

मिलना ही था अगले मौसममें
बदले ना वही, मौसम ही मिले

हम सात सूरों के बीच बसे
जीस छोर चलो, मध्धम ही मिले

मालुम न था, मशहुर थे हम
जो कब्रसे गुझरे, नम ही मिले

પ્રથમ તો મોતનો અણસાર દઈ દે
પછી તું શ્વાસના હથીયાર દઈ દે

સુખી પીઠે સદા પસ્તાળ પડતી
દુ:ખોમાં થાબડે એ યાર દઈ દે

જનમ, મૃત્યુ તણા પૂંઠા વચાળે
જીવન રંગીન ને દળદાર દઈ દે

લુંટાવે હુસ્ન તારા ગાલનો તલ
રતિભર ના સહી તલભાર દઈ દે

મદિરાલય સુધી જાવું ફકત છે
સફર ઝાઝી નથી, આધાર દઈ દે

નિરાકારી હતાં અમથાય જીવતાં
કબર ને કોઈ પણ આકાર દઈ દે

ચન્દ્ર પરની ચડાઈ વિષે બે દેશ દાઝની
પંક્તિને ઘણા મિત્રોએ હળવાશમાં લઈ
રચના આખી લાખવાનું કહ્યું, તો આખી
રચના રમૂજની રૂએ...........

ના હવે કહેશો કે માત્ર હું ધણી
લ્યો અમે પણ ચાંદને ચૂંટી ખણી

ક્યારના ચીંધ્યા કરો છો આંગળી..!!
કોઈ ના કરતા હવે સહેજે ટણી..

આજ તો નાખ્યો અમે આ ’પ્રોબ’ને
આવતી ખેપો હશે નેતા તણી

સોમ, મંગળ, બુધ ને શુક્કર શની
રાહ જોશે સૌ હવેથી આપણી..

આ બધી વાતો હશે આકાશની
ભોમ પર તો આપદા થાતી ઘણી

ચંદ્ર પર તો ઠીક, મારા બાપજી...
પહોંચશું ક્યારે અમારા ઘર ભણી

હિંદુસ્તાનનો દુનિયાને પડકાર

ના હવે કહેતા કે માત્ર હું ધણી
લ્યો અમે પણ ચાંદને ચૂંટી ખણી


આ કાર્યમાં સહભાગીઓને લાખ લાખ
………અભિનંદન......... .

ગઝલના ધબકાર…ગઝલનું જન્નત…

એવા શ્રી આદિલ મન્સુરીને લાખ લાખ સલામ…….

આદિલને
આ દિલની
...સદા....

ચુક્યો ધબકાર રે આદિલ, ખુદા
થયો પુરવાર ના-કાબિલ ખુદા

હતું કોમળ, ઋજુ, સાલસ હ્રદય
તમે પથ્થર સમા કાતિલ ખુદા

ગઝલને, આંગળી ઝાલી અને
પુગાડી આગવી મંઝિલ ખુદા

ખુદાઈ એમની ભારે પડી..!!
બડો કમજોર ને બુઝદિલ ખુદા..

ખજાનો કેટલો ભાર્યો હજુ
કરી લેજે બધું હાંસિલ ખુદા

ભલે શાયર કર્યો જન્નત નશીં
હવે દોઝખ અમારાં દિલ ખુદા

હરખ તું અમથું હિંદુસ્તાન

અલ્યા ઓબામા જીત્યા ભઈ ઓબામા
જાણે પરભુજી આવી પડ્યા ખોબામા..!!

બધાં હૈયા ફૂટાવ, બહુ હરખાણાં
ધ્યાન દેજો રે આપણાય કોબામાં

ઓલા ડોલરીયા ધૂંબા ને ભુલી ગ્યા..?
કોણ લાપીને પૂરશે આ ગોબામાં..

એની મંદીને રોવાનું રે’વા દ્યો
કો’ક તમને યે ગણશે રે ડોબામાં..

સાત સમદરને પાર ઠાલો વા’લો થા
રાખ શેઢાને આપણાં ઘરોબામાં....

કળી હમણા મઝાનું ફુલ થઈ જાશે
અમારાથી સુગંધી ભુલ થઈ જાશે

ભલે અશ્રુ જમા થાયે પ્રતીક્ષામાં
નયનને બારણે એ ઝુલ થઈ જાશે

ધર્યો મેં હાથ લે, તું પણ ધરી લેજે
પછી એ લાગણીનો પુલ થઈ જાશે

ઘડી બે લાવ, બદલી નાખીએ આસન
પરિવર્તન ખુદા આમુલ થઈ જાશે

હજી તો ઘૂંટ મક્તાના બધાં પીવે
ગઝલ વાંચીશ તો મશગુલ થઈ જાશે

बरसों बीते कुछ तो कहो
तनहाई हे कुछ तो कहो

लंबी चौडी बातें क्युं
दो लब्झोमें कुछ तो कहो

थर्राये कबसे कलियां
अब होठों से कुछ तो कहो

दुनीयाकी परवा ना कर
यार हमीं से कुछ तो कहो

में बैठा कबसे दर पे
ईस बारेमें कुछ तो कहो

फिरते जो हेवान बने
ईन्सानो से कुछतो कहो

खामोशी के आलमसे
चलते चलते कुछ तो कहो

મિત્રો,
સાલ મુબારક
અનેક રંગો ગઝલ, કવિતા કે ગીત રૂપે
શેર કરતો આવ્યો છું......આજે દિપાવલીના
દિવસે ચિરોડીના રંગે જ્યારે મે રંગોળી કરી
ત્યારે આ નવા વર્ષે કરવા લાયક દ્રઢ
સંકલ્પો વિષે એક રચના સ્ફૂરી તે મારી રંગોળી
સાથે આપ સૌને અર્પણ.........

કંઈક નવલો ચાલને સંકલ્પ કરીએ એટલો
માનવી માનવ બને, સંકલ્પ કરીએ એટલો

હાથ છે સાબૂત, કદી હાથો બનાવીશું અમે
ના ખુદા, ના રામને, સંકલ્પ કરીએ એટલો

કાળ, સંજોગો, વિધિ, પુરૂષાર્થની પગથી વડે
આંબવું છે આભને, સંકલ્પ કરીએ એટલો

સાવ બદલી નાખીએ નક્કર હકીકતમાં હવે
આપણાં સૌ ખ્વાબને, સંકલ્પ કરીએ એટલો

જેટલા સંકલ્પ કરીએ, પૂર્ણ કરીએ ખંતથી
હાથમાં લઈ આબને, સંકલ્પ કરીએ એટલો

नवलू वरस

રે ! બિચારૂં શું કરે , આવતું વરસ
જીવવાનું સહેજ છે, આપણે સરસ

એક મેકનો સમય બાંટીએ હવે
જામ તું ઉઠાવ દોસ્ત, લાવ તું તરસ

આભમાં ફરક હશે, પાંખ પણ જુદી
ઉભવાની આપણે , એક છે ફરસ

હદ વટાવી પહોંચીએ, મન થી મન સુધી
પ્રેમ કેરી ચાસણીનો તાર એકરસ

લાગણી જમા કરો, છે ઊધાર બંધ
માંડવાળી દ્વેષની કર અરસ પરસ

આપણે તો ચાલવાનું બળ મળે
છેક જો મંઝીલ ખુદા આગળ મળે

સ્પર્શની ભાષા હવે વાંચી શકું
છો રહ્યો કોરો, મને કાગળ મળે

રાત આખી સ્વપ્નને ખેડ્યા પછી
હોઠને તરબોળવા ઝાકળ મળે

જીંદગી હારીને ખરવું ટાળ તું
જો ચમનમાં કેટલી કુંપળ મળે

આયનો છલના છે સાંગોપાંગ પણ
તોડવા બેસો તો અગણિત છળ મળે

આયખાની કાપવા આખી સજા
શ્વાસની પગમાં પડી સાંકળ મળે

એરણે જ્યારે મુકી મેં જાતને
ઓળખી ત્યારે ખરી ઓકાતને

મૌનને ગાંઠે ન હૈયુ, ને ફુટે
બે અધીરાઈની પાંખો વાતને

ના સુરાહી કે ન હો સાકી ભલે
જામમાં ઘોળ્યો અમે એકાંતને

ફુલ પર વિતી હશે જે રાતભર
ઝાકળે ચિતરી દીધું વૃત્તાંતને

દિ’ ઉગે આ એક પણ ’તારા’ નથી
કેમ સમજાવું બિચારી રાતને

આપણો સંગાથ આકર્ષણ સુધી
શી રીતે પહોંચી ગયા ઘર્ષણ સુધી

વિસ્તરે છો પહોંચ તારી ચોતરફ
બિંબની ઓળખ રહે દર્પણ સુધી

એક ક્યારાની સૂણો તુલસી કથા
ડાળથી કાપે મજલ તર્પણ સુધી

તે પછી રસ્તા ઘણા નીકળી પડે
તું પ્રથમ આવી તો જો અડચણ સુધી

દિલ સુધી ઉતરે બધાં, પણ આપ તો
રક્તમાં વહેતાં અમારાં કણ સુધી

હોય જાણે કેમ રેખા લક્ષમણી
આંસુઓ આવે ફકત આંજણ સુધી

સ્મિત એનુ ભલભલું ખાળી શકે
કેટલા અટ્ટહાસ્યને વાળી શકે

પાંપણોના મ્યાનમાં એની નજર
સેંકડો લાશો હજી ઢાળી શકે

આગીયા સૂરજ થવાની હોડમાં
ક્યાં સુધી અંધારને ટાળી શકે

દોસ્ત ખિસકોલી થવું મંજુર છે
કો’ક રમતા-રામ પંપાળી શકે

હસ્તરેખા ક્યાં તિલસ્મી આંખ છે
કે થવાનુ શું ?, બધું ભાળી શકે

લાગણીથી તરબતર ભીની ચિતા
રે ! નિ:સાસો આપનો, બાળી શકે

મૌન કંઈ કિલ્લોલ કરતું ના કદી
શબ્દના બે ઘુંટ ભરતું ના કદી

આંખનું અશ્રુ, ને દરિયો રણ મહીં
એક પણ સહેજેય ઠરતું ના કદી

એજ પીડા કાયમી પીળાશની
પાન લીલું ક્યાંય ખરતું ના કદી

વા સમી અફવા ને મળતો ઢાળ પણ
સાવ નક્કર સત પ્રસરતું ના કદી

ત્યાં કશુંક ભાળી ગયો માનવ હશે
એમ નહીંતર કોઈ મરતું ના કદી

ક્યાં લગ કરશો બાપુ બાપુ
ઢીલી થઈ ગઈ બધ્ધી ચાંપુ

નાટક બહુ ભજવાશે, તેદિ’
સારું છે આવે ના છાપું

મનમાં બોલો ઉદ્ઘાટનમાં
બોલ તને ક્યાંથી હું કાપુ

અગ્નિદાહે એકજ વાતો
હું તાપુ, ના ના હું તાપુ

ખિસ્સા, દલ્લો સૌ છલોછલ
બાકીના ક્યાં ભરશો પાપુ

બાપુ, મારૂં કાંઇ ન હાલે
પૂષ્પો સમ શબ્દોને આપું

માનો "ગરબો"

રે માના ગરબામાં કેમ પડ્યા કાણાં
જાણે ગોળીઓથી હૈયા વિંધાણાં....રે માના ગરબામાં

પહેલી ગોળીએ માની આરતી પિંખાણી’તી
ડીસ્કોના ઠેર ઠેર ગાણાં...
બીજી ગોળીએ મૂકી ભક્તિને હોડમાં ને
શકુનીએ નાખ્યાતાં દાણા....રે માના ગરબામાં

ત્રીજી ગોળીએ લીધાં શ્રધ્ધાના પ્રાણ
જુઓ ઉભા લઈ ઝેર બધે રાણા...
ચોથી ગોળીએ માના વાહન ચોરાયા
બધે બાઈકુનાં ફૂંકણાં ગંધાણાં....રે માના ગરબામાં

પાંચમીએ ખોલ્યાતાં બિયરના બાર
ક્યાંય ભાળોના પરસાદી ભાણાં....
છઠ્ઠીએ ગભરૂઓ છેતરાણી સાવ
પછી લાગણીના જાળાં ગુંચવાણાં....રે માના ગરબામાં

સાતમીએ તોડ્યાતાં સપ્તકનાં તાર
સૂર ઘોંઘાટી કાનમાં ઘોળાણાં....
આઠમી અડપલાંના રૂપે અથડાય
કેમ મૂંગા છે સમજુ ને શાણાં....રે માના ગરબામાં

નવમી નચાવતી’તી નફ્ફટીયા નાચ
બધે બેશરમી ટોળા ઉભરાણાં...
દસમી ગોળીએ હણ્યાં રામનાં રખોપા
જીવ સહુનાં પડીકડે બંધાણાં....રે મના ગરબામાં

ખેલૈયા ખેલંતા ખેલ ભાતભાતનાં ને
ભક્તો તો સાવ રે નિમાણાં...
માતાજી કરજે સંહાર તુ અસૂર તણો
ખાશું સૌ ગોળ અને ધાણાં....રે માના ગરબામાં

MRUTYU

અંબાડી તૈયાર , કે માણસ ચેતી જાજે
જાનૈયા છે ચાર , કે માણસ ચેતી જાજે

હરખાતો ના આજ કે બંધન છુટ્યાં તારા
બાંધે કરશે પાર , કે માણસ ચેતી જાજે

ટીંપુ એકે લોહી તણુ ના છોડ્યું કિંતુ
પાશે ગંગાધાર , કે માણસ ચેતી જાજે

મુખમાં ન્હોતો એક દિલાસો તારા દુ:ખમાં
કરશે જય જય કાર , કે માણસ ચેતી જાજે

અંધારું છો હોય જીવનમાં , ચિતા અચુકથી
જલશે પારાવાર , કે માણસ ચેતી જાજે

સંબંધી ને યાર સગાં સૌ પાછા વળશે
આતમ તારો યાર , કે માણસ ચેતી જાજે

સંતાપો કંકાસ ઘણો આ નરક મહીં , ત્યાં
જલસા અપરંપાર , કે માણસ ચેતી જાજે

બચપણ

હજીયે હું શોધું છુ બચપણ ચમનીયા
સબંધો વિનાનું એ સગપણ ચમનીયા

એ કડવી લિંબોળી, તુરી આંબલીઓ
બધું લાગતું તોયે ગળપણ ચમનીયા

સદા ધૂળ ધોયા ને સેડાળા ચહેરા
કદીયે ના જોયું તું દર્પણ ચમનીયા

ધૂરા દઇ ને કહે, હાંક સંસારી ગાડું
અમે કેદિ' માંગ્યુતું વડપણ ચમનીયા

ફરી એક બચપણ જો આપે પ્રભુ, તો
પલકમાં વિતાવું આ ઘડપણ ચમનીયા..

ઘડપણ

અંગત ગણું તો, જામ છે
કેવો પ્રભુ અંજામ છે

ટહુકા વિણુ છું યાદનાં
બાકી રહ્યું ક્યાં કામ છે

શબ્દો હવે હાંફી ચુક્યાં
લિખિતંગ પર આરામ છે

શ્વાસો લઈને છોડવા
બસ આટલો વ્યાયામ છે

આંખે સફેદી, કેશ પણ
શમણાં બધાયે શ્યામ છે

સેતુ સમયનાં બાંધતાં
અંતે તો સૌ ’હે રામ’ છે

युं हम चले जो हवा चली
शहर शहर और गली गली

फिझाँ भी अपनीथी हमनवा
छुआ तो गुमसुम खिली कली

चरागे रोशन मैं हुस्नका
शमा भी हमसे बहुत जली

लबोंने हंसके जो कहे दीया
जो बात कहेनीथी वो टली

चलो नया कुछ करें अभी
ये शाम वैसे भी है ढली

अपने हाथोंकी लकीरोंको भुलाकर देखो
जिक्र मेरा ही नहीं, फिरभी बुलाकर देखो

अश्क आखोंमे कंहा, रेतका सागर है भरा
सिर्फ आंधी ही उठेगी कि रुलाकर देखो

गुनगुनाएंगे तेरे ख्वाबमें अक़्सर नगमे
अपनी भीगी हुई पलकोंपे सुलाकर देखो

खुदकी तनहाईयां शागिर्दे सफर होती है
अपने बिस्तरपे कभी उनको सुलाकर देखो

कब तलक चांदसे उम्मीद लगाए रखो
ये बदन रोशनी जुगनुमे धुला कर देखो

એજ રસ્તા પર જવું, વારૂ થયું
છેક તારા ઘર સુધી, સારૂં થયું

એ દિવસ સાગર કિનારે હું રડ્યો
તે દિવસથી જળ બધું ખારૂં થયું

લાગણી લીલાશની કાજે ખરી
પાન સુક્કું આજ વ્યવહારૂ થયું

બંદગી , માળા, કરી જે ના શક્યું
એક ઘૂંટે, કામ પરબારૂં થયું

આપણા મેળાપથી આજે પ્રિયે
સ્વપ્ન મારૂં સાવ નોંધારૂં થયું

કાંઈ પણ ન્હોતું અમારૂં , આખરે
’સ્વ’ લગાડી, નામતો મારૂં થયું !!

दिलकी महेफील जमी है की कब आओगे
आपकी ही कमी है की कब आओगे

ना बीछाई जो फुलोंकी चादर तो क्या
आसुंओकी नमी है की कब आओगे

था बहाना, न मीलनेका, बारीश अगर
अब तो वो भी थमी है की कब आओगे

दिलभी धडका है, चहेका पपीहा उधर
रात भी शबनमी है की कब आओगे

लूट लेगी ये दुनिया ये महेलो तख़त
बाकी दो गझ झमीं है की कब आओगे

વધસ્તંભ ઉપર જડો કોઈ અમને
ખુદા માફ કરવા ઉભો છેજ તમને

લખી નામ મારૂં લિખિતંગ તરીકે
અમે સાવ મૂકી છે નેવે શરમને

હથેળી છે અટકળ તણાં સાત કોઠા
કરો બંધ મુઠ્ઠી, ને ભેદો ભરમને

ઝખમ તેં દીધાં, રાખવા સાવ તાજા
લગાવો કોઈ આજ ઇલમી મલમને

જીવી જઈશ એવું કે મૃત્યુની વેળા
ન કોઈ કરે યાદ મારા જનમને

નયન તારા તણુ
બની જઈએ કણુ
તમે અડક્યા કરો
ગમે અમને ઘણુ

થઈ ઉષા થકી
ઉગમણુ બારણુ
સદા પાવન કરો
અમારૂં આંગણું

ઝુલાવો પાંપણે
શરમનું પારણુ
પછી શમણું કહો
રહે શેં વાંઝણું

ચહો, રૂખ, તે રીતે
બદલીએ આપણું
ઉનાળે વાયરો
શીયાળે તાપણું

ઘણું નરસી ભણ્યો

હવે બસ હું ભણું

શબદ મારો સતત

રહે સંભારણું

હજુયે કોઈની આંખો સજળ છે
તકાજો જીવવાનો બહુ સબળ છે

ભલે અફવા સ્વરૂપે, પણ અમારું
તમારા કાન પર પડવું સફળ છે

ઘણા નખરાં સહ્યા’તાં માનુનીના
છતાંયે આયનો કેવો અચળ છે

હરણ થઈ, અક્ષરો દોડ્યા કરે પણ
ગઝલ-જળ પામશે કે નહીં, અકળ છે

પ્રભુ તેં તો ઉઘાડ્યાં દ્વાર તારા
પરંતુ મોહના આડે પડળ છે

ઘુઘવતા કેટલા દરીયા છે કિંતુ
અમોને ઓસનુ વળગણ પ્રબળ છે

R O C K ..’N....રા...સ

Hey.. ક્રિષ્ના, hey.. ક્રિષ્ના
we love you love you, હે ક્રિષ્ના.....

તારી વાંસલડીના સૂર અમુને
spelll...bound કરે ક્રિષ્ના...
ફર ફરતું પિછું, મોર મુકુટ
ammmazing....લાગે હે ક્રિષ્ના....
હે ક્રિષ્ના, હે ક્રિષ્ના…..

ઓલી રાસે રમતી રાધા સાથે
let me dance દુલારે ક્રિષ્ના...
એના તાનપૂરે, મીરાંની સંગે
all we sing o.. હરે ક્રિષ્ના....
હે ક્રિષ્ના, હે ક્રિષ્ના….

તારી આંગળી ઉપર પર્વત છું
don't let me down, મોરે ક્રિષ્ના....
પાપોના ડોલે કાળી નાગ
you rien them down ઓરે ક્રિષ્ના...
હે ક્રિષ્ના, હે ક્રિષ્ના….

સોનેરી કુંભકરણ જાગ્યો ફટાકડીએ

લાખ લાખ વંદન છે બિન્દ્રા......

માણી લેજો, કે પછી રહી જાશો કાયમ,

એ કરવાનો સદીઓની નિંન્દ્રા....!!!!!

પ્રશ્ન મારો એ નથી હું કોણ છું ?
પ્રશ્ન છે, શાથી કહો છો ગૌણ છું

આંખ પંખીની ફકત થાવું હતું
ને તમે કહી દો મને, કે દ્રોણ છું

આપનુ જીવન હતું વર્તુળ સમુ
મેળ ના ખાશે કદી, હું ‘કોણ’ છું

ષડરિપુ ચારે તરફ વસતાં છતાં
કાળમાં પંકજ સમો ષટકોણ છું

જીભે તમારું નામ છે
હૈયે હજુય હામ છે
બાકી, પડે જરૂર તો
આખો ભરેલ જામ છે

પથ્થર ઉપર લખી લખી
રટવું તમારું કામ છે
કાગળ, કલમમાં સ્ફુરતાં
શબ્દોજ મારાં રામ છે

સરનામુ મારું બાપડું
ના કંઈ વિષેશ, આમ છે
નીંદર બનીને આવશો
શમણે અમારું ગામ છે

ઈજ્જતના ખુદના ચીર, જો
લુંટાય ખુલ્લેઆમ છે
માણસ, કે માણસાઈની
કોની આ કત્લેઆમ છે ?

મૃત્યુ એ બીજું કંઈ નથી
અમથો જરી મુકામ છે
ચોર્યાસી લાખ ખેપમાં
બે પળનો બસ આરામ છે

હથેળી હકીકતમાં ચોપાટ છે
નરી અટકળોની રઝળપાટ છે

સબંધોના શહેરોયે સૂના પડ્યાં
હરેક મોડ પર કોઈ કચવાટ છે

હવે મ્રુગજળોનાયે સોદા થતાં,
તરસ, છળ, હરણ, રણ માં રઘવાટ છે

તમારા વિરહમાં આ ટહુકા તો શું
ખર્યું પાન પણ એક ઘોંઘાટ છે

હવા કોણ દેતું ચિતાને સતત
તમારાજ શ્વાસોના સુસવાટ છે

આભમાં ભિનાશ જેવું છે કશુંક
આંખમાં વિષાદ જેવું છે કશુંક

ટોડલે ચિતરેલ ટહુકે મોરલા
ગામમાં વરસાદ જવું છે કશુંક

નાવ કાગળની અને ખાબોચીયા
બાળપણના સાદ જેવું છે કશુંક

એ નિતરતાં કેશ ને ભીનું બદન
જો , હજુ ઉન્માદ જેવું છે કશુંક

સાંભળી નેવા ટપકતાં થાય , કે
મૌનને સંવાદ જેવું છે કશુંક

હર્ષની હેલીઓ મુશળધાર છે
ઇશ્વરી સોગાદ જેવું છે કશુંક

જીંદગી ક્ષણમાંજ તાળી હાથમાં દઈ જાય છે
યાદના દરિયા પછી સોગાદમાં દઈ જાય છે

હૂંફ જે પામ્યા નથી આ આયખું આખું અમે
તે ઘડી ભરમાં, કોઈ સંગાથમાં દઈ જાય છે

સ્વપ્નના હરણાઓ દોડી ખ્વાઇશોના રણ મહી
ઝાંઝવાના જળ સમુ કંઈ આંખમાં દઈ જાય છે

શબ્દ, પોથી, ગ્રંથ ના ઉકલી શક્યા એ મર્મનો
અર્થ , મદિરા ઘુંટ બે, એક જામમાં દઈ જાય છે

જળ, જમુના, ગોપીઓ, ગોકુળ અને વ્રુંદાવનો
એક હળવી ફુંક એની વાંસમાં, દઈ જાય છે

પ્રશ્ન આખો જે જટિલ જીવન રૂપે પુછાય છે
મોત, ઉત્તર સાવ સીધો રાખમાં દઈ જાય છે

ચાલ સપને ઝુલાવું તને
કોઈ આપે જો નીંદર મને

સેજ તારી સુંવાળી સદા
બેય ભીની આ પાંપણ બને

એક પૂનમ તણું આભમાં
રૂપ બીજું અમારી કને

હૂંફ એવી દઉં કે જલન
થાય પરીઓ તણા દેશને

ન મદિના ન મક્કા ગયો
સહેજ ચૂમી લીધા ઓષ્ટને

વરસતે વરસાદે

વરસે કેવો અનહદ અનહદ
સૌ પાર કરી સરહદ સરહદ
ઘન ઘોર થઈ
ઉમટે આંગણ
લીલો દરિયો
છલકે પ્રાંગણ
સૌ બાળ, બળુકા વડમાથા
નાચત મન મૂકી થૈ તાથા
યૌવન પલળે
નજરૂ નિતરે
કોઈ છાનગપત
કોઈ અળવીતરે
બીજું નભ થઈ, નેવાં ટપકે
જલ બિંદુ સમ દિવા ઝબકે
મન મોર શબદ
થઈ ટહુકંતા
ને ગઝલ રૂપે
એ થનગનતાં
પાકુ થઈ ગ્યું છે લગભગમાં
ઈશ્વર જેવું કૈં છે જગમાં

હાથ કોનો, ક્યાં કદી પુછાય છે
હર પ્રસંગે ખંજરો ચર્ચાય છે

આમતો પાષાણ છું, પણ પ્રેમમાં
એ મને પડઘો બની અફળાય છે

એમ ના મદિરા ગળે ઉતરે કદી
એ ગળાના સમ થકી પીવાય છે

વેદ, ગીતા ને કુંરાં ટૂંકા પડે
ત્યાં પછી મારી ગઝલ વંચાય છે

ના જશો આ કબ્રનાં દેખાવ પર
જીંદગી આખી અહીં સચવાય છે

વર્ષો પછી ઘર ખોલતા લાગ્યું કે હું બેઘર હતો
જે ધુળ ત્યાં જામી હતી, એ લાગણીનો થર હતો

ફફડી ઉડ્યાં કોઈ ખુણે પારેવડાં યાદો તણાં
આખું સદન અજવાસથી શણગારતો અવસર હતો

આંગણ હજી પડઘાય છે લંગોટીયાના સાદથી
જર્જર છતાંયે આજ પણ વડલો ઉભો પગભર હતો

થાપા હતા બે વ્હાલના, ને એકલો બસ ભીંત પર
વલખી રહ્યો પ્રતિબિંબ માટે આયનો નશ્વર હતો

આશિર્વચન માબાપનાં ઘંટારવો કરતાં હતાં
ને ગોખમાં મંદીર તણાં બચપણ સમો ઈશ્વર હતો

શ્વાસ લીધા બાદનો ઉચ્છવાસ છું
શબ્દના દરબારમાં ઉપહાસ છું

રૂબરૂની વાત ક્યાં, હું એમના
સ્વપ્નમાથી જે લીધો, વનવાસ છું

લાગણીના શહેરની વચ્ચે છતાં
ના થયો જે કોઈને, અહેસાસ છું

છે ખબર અંજામ પરવાના તણો
તે છતાં, શમ્મા તણો સહેવાસ છું

અંધકારે જીંદગી જીવ્યા પછી
ભડભડે જે આખરી, અજવાસ છું

સબંધોને સુંવાળું નામ દઈ દે
સુખદ એને પછી અંજામ દઈ દે

ખખડતી ડેલિઓ ઉઘડે નહીં તો
ખુલેલી બારીએ પૈગામ દઈ દે

ભલે સાકી જગત હાંસી ઉડાવે
દરજ્જો, તું મને , બદનામ દઈ દે

પ્રથમ તો દોડવાની દે સજા તું
પછી મ્રુગજળ તણો ઈલ્ઝામ દઈ દે !!

સતત શ્વાસો થકી થાકી ગયો છું
ખુદા થોડો હવે આરામ દઈ દે

1. 
   
   શપથ લીધાં અમે બાગી થવાના
   છતે શમણે અમે જાગી જવાના
   
   થવું છે કોઈ પણ ભોગે અમારે
   પતંગાની મમત માંગી ,દિવાના
   
   હજુયે પાંગરે રસમો પુરાણી
   બધાં અરમાનને ભાંગી, નવાના
   
   ફફડતી પાંખ લઈ ઉંચે ને ઉંચે
   જશો ક્યાં બંધનો ત્યાગી હવાના
   
   પ્રતિક્ષા રાખ સુધ્ધાની ન રાખે
   ચિતાને, સૌ થશે દાગી, રવાના

રસમ કંઇક પાડો નવી એ ખુદા
નવેસર ઘડો માનવી એ ખુદા

હથેળીની રેખા ભૂંસી નાખજે
નથી કાલને જાણવી એ ખુદા

હરેક પળ, ઘડી હર હું પીતો નથી
અમારે તો બસ ચાખવી એ ખુદા

દમકતી ઉષા, ને ધવલ ચાંદની
ન કાળપ હવે આંજવી એ ખુદા

જીવન તો સુદામાથી બદતર ગયું
હવે મોત દે રાજવી એ ખુદા

शिकवे गीले कोई करना नहीं
आना मेरे यार वरना नहीं

बीगडे नियत आइनेकी कभी
इतना भी सजना संवरना नहीं

खंजर छुपे हें हंसी ओढके
धोखेमें कोईभी रहेना नहीं

ठोकर लगे यादकी हर क़दम
ऐसी गलीसे गुझरना नहीं

ढोके ये दुनिया, झुकी है कमर
खुदा, तुं इबादत समझना नही

તમે તો ઘણા ફુલ વેર્યા’તાં જો ને
અમે તારવી ના શક્યા કંટકોને

નજરની કટારી, એ છણકો, ગરુરી
ભલા ખુબ માણેલી છે એ હરકતોને

સિતમ બહુ સહ્યાં છે રિવાજોને નામે
ખરું નામ દીધું તમે તરકટોને

હ્રદયથી ઉઠ્યા જે ગઝલ નામધારી
તમે દાદ આપી, ઝીલ્યા સ્પંદનોને

કીશનની હથેળીથી મટકી સુધીમાં
ફ્ળ્યો’તો જનમ એ બધા કંકરોને

ચિતાએ ઉભેલા બધાને ખબર છે
ખુલે આમ તોડ્યા મે સૌ બંધનોને

કાનાની વાંસળીમાં મીંરા ચકચુર છે
ગોકુળ, મેવાડ જુઓ આટલાજ દુર છે

વ્હાલાની કરુણામય દ્રષ્ટી ની છાંટ પર
રાણાએ મોકલેલ ઘુંટડા મંજુર છે

ઝણઝણતો તાનપુરો ટેરવાઓ વાઢતો
ભીનીશી લાગણીમાં ડૂબેલા સુર છે

ગોપીઓના ઉર મહીં, છલકાતી હેલ રે
એટલેતો રોજ રોજ યમુનામાં પુર છે

રાધા જો નટવરની નમણી નરમાશ, તો
મીંરા એ ગિરધરની આંખોનું નુર છે

ધરીને હાથમા પ્યાલી
ફરું છું ક્યારનો, ઠાલી
નશો સાકી તણો રહેતો
કરું કે ના કરું ખાલી

ન જાણે ક્યાં સુધી મારી
ઢસડતી નાવડી ચાલી
ખુદા કે નાખુદા, કોણે
અમારી આંગળી ઝાલી ?

જીવ્યો છું બેવફાઈ પર
નથી નફરત કદી સાલી
તમારે હાથ ખડકેલી
ચિતાયે લાગતી વ્હાલી

રગે રગ જામની સાથે
દીધીં મેં મોતને બહાલી
હરેક આંગણ, સમી સાંજે
હશે મારા થકી લાલી

છે અષાઢી વાદળો, ને આ કલમ
માંડજે તું મીટ આભે ઓ સનમ

સ્પર્શને સૂરમાં મઢી, દેતો ભ્રમર
ચુંબને એકેક કહેતો એ નઝમ

મન ખુદા તારું, ને દિલ સાજણ તણું
કેમ ફંટાશે કહો, બન્ને કદમ

સ્વપ્નમાં તું જે રીતે તરછોડતી
વાસ્તવિકતા ના હશે આથી અધમ

જીવવાનું ઠોસ કોઈ કારણ નથી
ક્યાં સુધી જીવ્યા કરું આમજ મભમ

ફાયદો બસ મોતનો એકજ હતો
ના કોઈ ખાતું હવે મારી કસમ

વ્યર્થ એની જીવવાની હર ક્ષણો
અર્થ જે સમજે નહીં જીવન તણો

આંસુઓને પણ વિસામો જોઈએ
એટલે તો હોય બન્ને પાંપણો

ઘાવ તેં દીધા નથી ઓછા મને
સાચવ્યા સઘળાં, ગણીને થાપણો

લ્યો હુલાવ્યું પીઠમાં ખંજર અમે
કોઈ તો અમને હવે માણસ ગણો

આંખ લૂછવી કોઇની, બાજુ રહી
લઈને ઉભા એ, ચિતાએ વિંઝણો

મૌન અને શબ્દ

મૌન છે, કારણ કે, સામે શબ્દ છે
હોઠ પર, સરખે જ ભાગે શબ્દ છે

જે સમય ગરકાવ થાશો મૌનમાં
માનજો ઉપકાર, સાથે શબ્દ છે

મૌનના માહોલમાં સૌ ઝુમતા
જામમાં ઓગળતો આજે શબ્દ છે

મેઘલી રાતે વરસતું મૌન ,પણ
મણવો ઝળહળ સવારે શબ્દ છે

આયનો વિસ્તાર જાણે મૌનનો
પણ ઉભો સામે, તો ત્યારે શબ્દ છે

મૌનના વાદળ ચડે ઉરમાં પછી
ખાબકે સાંબેલ ધારે શબ્દ છે

એ ખુદા, તારી ઝુબાં, જો મૌન છે
છો રહી, પક્ષે અમારે શબ્દ છે

આમતો વર્ષો સુધી લંબાય છે
જીંદગી ભાગ્યેજ કોઇ, જીવાય છે

પુષ્પ ખિલ્યું, જો ઉપેક્ષિત થાય તો
ભીતરેથી બાપડું કરમાય છે

હર કોઈ વસતું અમારા દિલ મહીં
એજ ભ્રમમાં આયનો હરખાય છે

તડ પડેલાં સ્વપ્નની આગોશમાં
કોઈની યાદો સતત સચવાય છે

સાદ જે દરિયાએ દીધાં ગ્રીષ્મમાં
તે બધાં વરસાદમાં પડઘાય છે

જામની વાતો બધી પોકળ હતી
આંખથી, આંખો બધી છલકાય છે

ઇંગઝલીશ

let the wintry wind touch your cheeks honey
લાગશે દિન રાત કે તું બન-ઠની

though the fingers look alike like a beauty
તું પ્રિયે મારી છે જાણે તર્જની

you utter in any tongue, hearty feelings
શબ્દ સાથે ક્યાં કોઈ છે અનબની

no sooner you be in a greeny season
બાગમાં ફેલાઈ જાતી સનસની

dream comes true if even in dreams then
આપણે તો દિવ્યશી ઘટના બની

જીંદગી ની આ કિતાબે કો’ક પાના ખુટતાં
કાળ ને સંજોગ અમને એક થઈ ને લુટતાં

ભાગ્યના તુટી જતાં ઝાળાઓ સાંધુ છું સતત
હું પ્રયત્નો જ્યાં કરું, બીજા હજારો તુટતાં

દુર્દશા મારી હતી શું એટલી અનહદ બુરી ?
કે સદન નાં આયનાઓ આપમેળે ફુટતાં !

હા..શકારો કો’કવારે લાગતો એવો રૂડો
કેમ જાણે કંઇક પંખી પિંજરાથી છુટતાં

મા કસમ, ઉજવાય છે પહેલો પ્રસંગ ધામે ધૂમે
સૌ અમારાં મોત પર છાતી અમસ્તાં કુટતાં

સ્પર્શને ક્યાં હોય છે કોઈ વ્યાકરણ
હોય છે બસ લાગણીનું આવરણ

કર્મ, ને દ્રઢતા તણી બાંધો જટા
તો પછી ઈચ્છાનું થાયે અવતરણ

દાદ ના પગલાં કદી પાડો, પ્રિયે
મેં બિછાવ્યું છે ગઝલનું પાથરણ

સ્વપ્નમાં આવે અચૂક એ, શું કરું
કેટલા કરવા અમારે જાગરણ

મોક્ષને પામી શકો ના એમ કંઇ
જીવવું પડશે બધાયે આમરણ

ખંડેર સમા આ જીવતરમાં બચપણની પળને શોધું છું
લાચાર કર્યો મોટા બનવા જેણે, એ છળને શોધું છું

મસ મોટા દંભ તણા તાળાં, સંશયની સાંકળ પગે પડી
માણસ આખ્ખાને ખોલી દે કોઈ એવી કળને શોધું છું

ઘોંઘાટ, રૂધિર જાણે થઈને, નસ નસમાં વહેતું મનખાની
ટહુકા, કલરવ, સાતે સૂરમાં વહેતાં ખળ ખળને શોધું છું

સૂરજ અજવાળાને બહાને હરરોજ દઝાડે રૂદિયાને
છો ટમટમતું, પણ તારાના શીતળ ઝળહળને શોધું છું

શબરીએ ચાખી ચાખીને ભગવનને દીધા’તાં બોર ઘણાં
અણજાણે ત્યાંથી દડી પડ્યાં એકાદા ફળને શોધું છું

મંદિર મસ્જિદ ગિરીજા તો શું, મયખાને પણ હું ફરી વળ્યો
જ્યાં ઓળખ મારી મળે મને બસ એવા સ્થળને શોધું છું

તસુએ ભાર એ હરદમ ન ખસતો
છતાં મંઝિલ સુધી લઈ જાય રસ્તો

સુરજની આંગળી આભે અડી ત્યાં
ભર્યો સંસાર આખો થાય હસતો

ભલે પડછાયો મોંઘો ભર બપોરે
સવારે ને, ઢળી સાંજે એ સસ્તો

ખબર છે દિલમાં તારા ક્યાંય છું ના
લટારો મારતો શમણે અમસ્તો

થયો છું સ્થિર મયખાને, હું ઉલટો
ઘણી વારે મસીદોમાં લપસતો

જીવન આખું જીવ્યો બાંધી કફન હું
મરણ પર જાળવી રાખ્યો શિરશ્તો

रंग चडा जो शैतानीका चहेरे पर, धुलवाओ
खुन बहे गद्दारी नसमे कोई उसे बदलाओ
आज चलो कुछ नया करे होलीपे, सर खुजलाओ

लाल है मेरा, हरा हमारा, कब तक चिल्लाओगे
बीच बोले तो, बापु रखदो, फीर झंडा लहेराओ
आज चलो कुछ नया करे होलीपे, सर खुजलाओ

बोल रहा है काला पैसा, काली रातमे दरदर
चीख रही महेनत, खुद्दारी, उनको भी उजलाओ
आज चलो कुछ नया करे होलीपे, सर खुजलाओ

यार सफेदी चोला पहेनो, डाल बसंती छींटे
प्यार गुलाबी मुंहपे मलाना, फीर मिलकर दहोराओ
आज चलो कुछ नया करे होलीपे, सर खुजलाओ

आंख सभीकी लाल, झुंबापे कडवाहटकी बोली
गुस्सा, बदला, चोरी डाका, चुन चुन कर सुलगाओ
आज चलो कुछ नया करे होलीपे, सर खुजलाओ

૫૫૫૫૫

૭૭૭૭૭૭૭

૫૫૫૫૫

હવે હાઈકુ નો વારો...!!
****
સત્યને પણ
’અ’ થી આઘું થોડું તો
રહેવું પડે
****
ગઝલ યાને
અક્ષર તણું જાણે
ગાંધીનગર..!!
****
પડછાયાને
રાત અને શમણા
વિષે કાં પુછો..?
****
સાવ અમથી
વાત તું કરતી, ને
હું ડૂબી જતો
****

ग़रीबकी होली....

कैसे मनाउं होली
खुदकी नही एक खोली
फीका है दामन हमारा
रंग ही से आंख मिचोली
कैसे मनाउ होली….

पहेली किरनसे में न्हाउ
धूंदोसे खुदको संवारुं
दर्पन नही हे युंही बस
पहेनु दुखोकी चोली
कैसे मनाउं होली….

राशनका ना कोई मसला
जो था वो बच्चोंमे फिसला
आया में खाकर, बहाने
भुख नही वो भी बोली
कैसे मनाउं होली….

करवट बदलकर ही सोये
मन ही मे मन ही मे रोये
निंदो से नाता जो तुटा
चाहे दो कितनी भी गोली
कैसे मनाउं होली….

खूब जमाकरके खेलो
हमरी भी किस्मतको लेलो
हम तो चले अब जहांसे
खुदकी उठाकर के डोली
कैसे मनाउं होली….
A TRIBUTE TO SO CALLED
MERAA BHAARAT MAHAAN

ગીત....રાધાની વેદનાનું

મારા વાલમ તારી વાંસલડીના સૂર અમુને વાગે રે
ઓલ્યા હોઠે તારા, સોત અમારી બેઠી એવું લાગે રે
મારા વાલમ.....

તારા ટેરવાની ઝંખ
મારા હૈયા કેરો ડંખ
તારા ભીનાં ભીનાં શ્વાસોથી અગનીની જ્વાળા જાગે રે
ઓલ્યા હોઠે તારા.....

તમને સાત સૂરોની માયા
તપતી સોળ વરસથી કાયા
અમે તમને આપ્યા દાણ ઘણાયે, દલડું થોડું માંગે રે
ઓલ્યા હોઠે તારા......

લઈને રોજ ચરાવો ધેનુ
રાતે કામ નથી કંઇ એનુ
તમે શમણે અમને પોરવજોરે પ્રિત સરીખે ધાગે રે
ઓલ્યા હોઠે તારા....

અડાબીડ ભીડે હું સૌને અડ્યો છું
છતાં કોઈ નજરે ના હરગીઝ ચડ્યો છું

અમે શ્વાસને ઊચ્છવાસોની વચ્ચે
હતાં પાતળી રેખ, પણ ક્યાં નડ્યો છું ?

ભલે એમ કે’તા, શકુની નથી, હું
તમે જેમ કીધું એ પાસે પડ્યો છું

મને શોધવામાં, ઉંડા ઊતરો તો
પ્રતિબિંબ , પડછાયે કાયમ જડ્યો છું

અમે સ્મિતના છીપે આંસુ ઉછેર્યા
સુખે કે દુ:ખે હું કદી ના રડ્યો છું

આજના શિવ ભક્તો..(.શિવ તાંડવના લયમાં)

જટાએ સેટ વેક્સ છે, જે
અવતરે ગગન તરફ...
ગળે વિંટેલા આઈ પોડ
વદે કરમ ફુટ્યાં હરફ...

કરે ધરેલ નોકીયા
સતત રહે છે કર્ણ પર
બીજા કરે ત્રિશુલ નથી
દ્વિચક્રી છે ઘરર..ઘરર..

એ ચર્મના જે વલ્કલો
રે જીન્સ ને જેકેટ છે
ભલે હો ખાલી ખમ્મ પણ
છ આઠ તો પોકેટ છે

ત્રીજું રતન તે આંખનું
મોબાઇલ કેરું ક્લિક હશે
કરે છે દોમ દોમ વટ
ને શિસ્ત સાવ સ્લીક હશે

અજાણ ના, છતાં શિવે
પીધેલું જેમ ઝેર ને
પીઝા, મિરીન્ડા, ગુટકા
આમંત્રે કાળા કેર ને

સંસારી રંગ નહી લાગે.....

કેસુડો કરગરતો, ગદગદ ગુલાલ થાય
હરીયાળી કરતી’તી રૂદન અફાટ

આસમાની આભ અને રાતો ગુલમ્હોર
ઓલી કાળી કોયલડીઓ ટહુકે કકળાટ

પીળી ચટ્ટક એવી ખિલતી કરેણ અને
ધવલા એ હંસલાઓ કરતાં ફફડાટ

ઓણુકી હોળીએ ચડતાં નથી રે રંગ
જાત મારી રહી ગઈ છે કોરી કટ્ટાક

પ્રેમ કેરાં રંગોથી લથબથ આ કાયા રે
દુનિયાના રંગ કેરી ઉપસે ના છાંટ

હરિયાની ભક્તિનો રંગ એવો પાક્કો
હવે ઝાંખો લાગે છે સંસારી ચળકાટ

૭૫ મી રચના....આશિર્વાદ આપના

અનાદિ કાળથી ચાલી રહ્યું છે
જમા પાસું, સતત ખાલી રહ્યું છે

અમારું માન, ને સન્માન યારો
સદા હારેલ પાંચાલી રહ્યું છે

સુરાલયમાં વસ્યો હું એમ જાણે
કે સરનામુ હવે પ્યાલી રહ્યું છે

રુદન, થઈને રૂધિર ધસમસતું એવું
તમારું સ્મિત પણ સાલી રહ્યું છે

શબદ મારા આ બન્ને હાથ છે, જે
ગઝલ રૂપે કોઈ ઝાલી રહ્યું છે

અસંભવને સંભવ કરીને તો જો
છલોછલ આ મૄગજળ તરીને તો જો

મયે-મૈકદાનો નશો ઔર છે
પીવે કે ન પીવે, ભરીને તો જો

ગમે, તોયે દર્શાવશે અણગમો
ખભેથી, તું પાલવ, સરીને તો જો

બહુ ખેલ ગંજીફે ખેલ્યા હવે
વધ્યા કેટલા, પાથરીને તો જો

જશે કાફલામાં સતત ક્યાં સુધી ?
ચીલા અવનવા ચાતરીને તો જો

જીવ્યાથી વધુ અપશુકન શું હતાં ?
બિલાડી, મને આંતરીને તો જો..

હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે.....

તડકાને પહેરીને રોમ રોમ આજ હાલો
વાસંતી વાયરાને મેળે
છતરીઓ ઓઢી લઉં છાયડાની એવી કે
છાંયડો ન જાય કોઇ એળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે.....

ફાગણીયો કેસુડો, આંબાના મોર,
ઓલ્યા ખેતરીયા મોલ મારા ભેરુ
કાળી કોયલ કરે ટહુકાનું ટપકું કે
આભડે ના નજર્યુંના એરુ
બધી કોતરોયે થાય મારી ભેળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરા મેળે

લૂમ ઝૂમ વ્રુક્ષોની હાટડીએ હિચકંતા
પોપટ, મેના ને હંસ, હોલા
કુદરતના લીલુડે પિંજર પૂરેલાને
કેમ પૂરો પાંજરમા ઓલા ?
હવે કોણ આવી વાત્યુ ઉખેળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે

ઉડતાં પતંગીયાઓ મખમલીયા ચકડોળે
બેસી આકાશ આખું માણે
આંખોને આંકડીયે લટકીને દોમ દોમ
મનડુંયે હિંચાતું જાણે
આખું આયખું એ લેતા હિલેળે
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે

મનખોયે આજકાલ વકર્યો છે એવો કે
હડિયુ કાઢે છે થઈ ઘેલો
ભાળે ના ભગવાને દીધેલો મેળો ને
ઊભરાતાં મોલડાં, મોટેલો
ક્યાંય સુધર્યાં છે કોઈ એની મેળે ?
કે હાલો હાલો વસંત કેરાં મેળે.....

હાથના હૈયે કદી વાગે નહીં
આપના તમને કદી તાગે નહીં

નાવ લઈ શમણા તણી ખેડે સફર
એ પછી મધરાતના જાગે નહીં

એમ તો કોમળ હ્રદયનો છું છતાં
હુંફના ઊફાળ દિલ દાગે નહીં

એ હરણને રણ મહીં કારણ હશે
કોઈ અમથું છળ તરફ ભાગે નહીં

મોત કરતાં જીંદગી ભારે પડી
મોક્ષ નહીંતર માણસો માગે નહીં

મૌનની ઉભી કરી દિવાલ તેં
શબ્દની બારી ઉઘાડી ચાલ મેં

આંખની હલચલ કે થર થર હોઠથી
ના ડગું, હું પી ગયો ભૂચાલ ને

કેસુડા, ગુલમ્હોર કે ટહુકા નહીં
યાદ તારી આપણો ગુલ્લાલ રે

જે કદી પુછતાં નહી હાલે જીગર
એમના હાલે જીગર બેહાલ, લે !!

બે ખભે , સંવંત ને વિક્રમ તણા
લાંગરું છું કાળનો વેતાલ એ

છો ન હો ગિરિવર ને દામો કુંડ એ
હાથમાં મારા હજી કરતાલ છે

આજ તો પુરી થઈ ઇશ્વર હવે
આથમે હરગિઝ નહી એ કાલ દે

લે, અહલ્યાશી ગઝલ તારે શરણ
દાદ તારી રામજીના છે ચરણ

આયને હો પાર્થનું પ્રતિબીંબ પણ
વાસ્તવિકતામાં બધાં નીકળે કરણ

દોડમાં આ દુન્યવી રણની, સમય
ઝાંઝવાના બાણથી વિંધે હરણ

જે મળ્યું તે માણજે ભરપુર તું
આજ ઉજવી લે જીવન, કાલે મરણ

છે સજાએ મોત સૌની આખરે
તો પછી કરીએ ગુનાની વેતરણ

ન તું
ખુશ્બુમાં હો,
ન તું કલરવ માં હો,
નહીં કેસુડે
ચંપે કે શમણામાં હો,
તોય
યાદોને ઝબકારે
આખે આખી રે
તને માણું,
એનુંજ નામ
પ્રેમ
છે