સંસદનો તો રોજ કરે છે, સૌ જાણે
22.12.10
19.12.10
પંકમાં ખિલ્યું કમળ, ક્યા બાત હે
દર્પણે દુ:ખના અમારાં, દોસ્તો
આપના ચહેરા અકળ, ક્યા બાત હે
જળ ભર્યા જામે મદિરા બુંદ બે
સાત કોઠે ઝાક ઝળ, ક્યા બાત હે
જેમની ગલીએથી નીકળ્યો મૈકદે
પુછતા મારા કુશળ, ક્યા બાત હે
નિષ્ફળોની કાંધ પર ડગલું ભરી
મંઝિલો પામો સફળ, ક્યા બાત હે
કબ્રમાં છે વાસ્તવિકતાઓ નરી
દંભ, દેખાડો, ન છળ, ક્યા બાત હે
17.12.10
16.12.10
અને કવિતા તરફ ઝોક વધ્યો અને રચનાકાર
થઈ જવાયું.......મારી વાત જરા અલગ છે,
સંજોગોએ મને એવો ઘેરી લીધો કે અંતે પદ્ય
રચનાઓ લખ્યા વિના રહેવાયું નહી...
પહેલો સંજોગ, જુનાગઢમાં જન્મ....અને કવિ
પ્રફુલ્લ નાણાવટી સાથે કાકા હોવાને નાતે
સંયુક્ત કુટુંબમાં રહેવું, એ બીજો સંજોગ...નરસિંહ મહેતાની
કર્મભૂમી જુનાગઢ નગરીએ અગણિત મુર્ધન્ય કવિઓની
ભેટ ગુજરાતી સાહિત્યને આપી છે...કાકાને ત્યાં
કવિગોષ્ટિ દર મંગળવારે થતી ત્યારે ખુણામાં
બેસી પ્રતિષ્ઠિત કવિઓ જેવા કે મનોજ ખંડેરિયા,
શ્યામ સાધુ, રાજેન્દ્ર શુક્લ પ્રફલ્લ નાણાવટી,
બરબાદ જુનાગઢી, દરબાર સાહેબ ( રૂસવા મઝલૂમિ)
ગોવિંદ ગઢવી વિગેરેને ખુબ સાંભળ્યા, ખુબ માણ્યા
અને કદાચ અજાણતાજ ઉરમાં ઉતાર્યા...એ સંજોગ ત્રીજો,,,
મારા ખાસ મિત્ર અને રાહબર કવિ ડો, ઉર્વીશ વસાવડાના
પ્રથમ સંગ્રહ ’પિંછાનું ઘર’ ના વિમોચન પ્રસંગે મુશાયરાના
માહોલ વખતે કદાચ નાનપણની સંઘરાયેલી ઉર્મિઓ
સળવળી અને અંતે મારે પણ કંઇક લખવું એ નિર્ધાર
સાથે લખવું શરૂ કર્યુ, એ સંજોગ ચોથો.....પ્રસંગોપાત ઘટનાઓ વિષે
લખવાની આદત પડી ગઈ....કયા સ્તર સુધી પહોંચ્યો
એ તો ખબર નથી... પણ.લયના સ્તર સુધી પહોંચવા મથી રહ્યો
છું...!!!!! અને આજે એ જ બચપણની યાદો અને પ્રેરક પાત્રોને વણી
એક ગઝલ લખી નાખી,,,, એ જ અહી પ્રસ્તુત છે..
સાવ રે ખંડેર સરખા મન મહી
ઈન્દ્રરાજે શ્યામની વાતો કહી
મન પ્રફુલ્લિત થઈ અને બોલી ઉઠ્યું
લઉં ગઝલ કરતાલ, બીજું કંઈ નહી
ઊરમાથી વિષ સઘળું નીકળ્યું
ચોતરફ ગોવિંદની ગાથા ચહી
સહેજમાં બરબાદ થાતો રહી ગયો
છંદ ઝુલણે આજ પણ જીવું અહીં
કુંડ દામોદર થકી બોળી કલમ
જ્યાં લખું, નરસિંહના પગલાં ત્યહીં
10.12.10
9.12.10
ને ગઝલ જનમ્યા સુધી સંગાથ માણ્યો’તો
કર અમે બાળ્યો મશાલે, સ્ત્ય છે, કિંતુ
શિર ઉપર એ બાદ, ગેબી હાથ માણ્યો’તો
શું ભર્યું છે સાકીએ, એ કોણ પુછે છે
કેટલીએ વાર કડવો ક્વાથ માણ્યો’તો
આયનાનું ઋણ હું જાહેરમાં ચુકવું
આત્મશ્લાઘામાં ઘણોયે સ્વાર્થ માણ્યો’તો
શૂન્યતા વ્યાપી, કબરમાં ઉત્તરો મળતાં
જીંદગીનો કેવડો પ્રશ્નાર્થ માણ્યો’તો
કદી ટોચે કદી તળીયે ભટકનારા હતાં
નથી અમથો તમારો બાગ નફરતનો ખિલ્યો
તમારી લાગણી ખાતર,-અમે ક્યારા હતાં
અમારી આંખ ફરકે, દિલ જરા થડકે વધુ
તમારા આગમનના બે જ વરતારા હતાં
કલમમાં શાહી ક્યાં, લોહી અમારૂં બોલતું
તમે માન્યુ અમે અવસર ઉજવનારા હતાં
ઝઝુમ્યો મોત સામે, જીદગી આખર સુધી
બધા કહેતા, ખુદાને કેટલા પ્યારા હતાં
8.12.10
6.12.10
4.12.10
જીવતર મારૂં અંધારામાં દર્પણ જેવું
ખુશ્બુ તારી, ના હો સહેજે, શ્વાસોમાં જો
મધમાં લાગે ખુટતું હો કંઈ ગળપણ જેવું
જે કંઈ છે તે આ છે અલ્લાહ, મયખાનામાં
પ્યાલીને તું સમજી લેજે તર્પણ જેવું
મારૂં હોવું મહેફિલ વચ્ચે તારી, જાણે
પગમાં ચોંટી મેલી શી એક રજકણ જેવું
ક્ષણના તાણા વાણા વણતાં ઘટના સાથે
પહેરી લીધું આખર પહેરણ ઘડપણ જેવું
ખુલ જા સીમ સીમ બોલ્યા ન્હોતા, તોયે ખુલતાં
મૃત્યુના આ દ્વારે લાગે અડચણ જેવું
2.12.10
1.12.10
27.11.10
ઘટનાની ઠોકર વાગે તો હમણા ઝાલું
મોટાપાનો ઉંબર આવે શેરી આડો
બચપણ ત્યારે યાદ ખરેખર આવે સાલું
ટકરાવીને એક બીજાથી જામ ભરેલા
હસતાં સહુએ અરસ પરસ, પણ ખાલે ખાલુ
સઝદા હો કે સાકી ચાહું સરખા દિલથી
ઈશ્વરને ક્યાં હોતું કંઈએ દવલું વ્હાલું
અંધારે, અણધારે જીવતર આવ્યું આરે
ચાલો આજે ઝળહળતાં અજવાળે મહાલું
25.11.10
24.11.10
15.11.10
12.11.10
સ્પષ્ટ નાદ........
આજ મારા દેશને એકાદ ગાંધી જોઈએ
ભ્રષ્ટ નેતા ડામવાને લોક આંધી જોઇએ
લાખ હો કે હો કરોડો, ભુખ અબજોની રહે
પેટ પણ નાનુ પડે, એમાય કાંધી જોઇએ
સંત, દેવી , દેવતાના આચરણ ભેગા કરી
એમને ખાવા મદિરા પાક રાંધી જોઇએ
નફ્ફટાઇ પણ હવે ફાટી પડી છે હર ખૂણે
નેક નામે સોયથી થોડીક સાંધી જોઇએ
છે વિધાતા એક માત્ર આપણી આશા હવે
રાખડી એનીયે ચાલો આજ બાંધી જોઇએ
11.11.10
આજ અસ્થિ આપણા સંબંધના
મેં જ પધરાવ્યા ૠણાનુબંધના
ઠાવકું મહોરું અમે પહેરી લીધું
શબ્દ પણ ખુટ્યા હતાં આક્રંદના
લાગણીના તાતણે ગુંથેલ સૌ
દોરડાં છુટી ગયા પાબંદનાં
ગા લગાગા ગા લ ગા જેના હતાં
અક્ષરો વિલાઈ ગ્યા એ છંદનાં
જન્મ લીધો’તો ઊછીનો તે હવે
ચોપડે થઈ ગ્યો જમા અરિહંતનાં
8.11.10
કહી દીધું "જય હિંદ" ને દિલ કેટલા ચોરી ગયા
આમ તો અગડમ અને બગડમ બધું જાતું હતું
શબ્દ થોડા સાંભળી હિંદી, બધાં ડોલી ગયા
લઈ ગયા કે દઈ ગયા શું, એજ સમજાતું નથી
કેવડો પ્રશ્નાર્થ એ મોટો બધો છોડી ગયા
માડ આડોશી અને પાડોશમાં શાંતી હતી
એ ઝગડવાને ફરીથી દ્વાર સહુ ખોલી ગયા..!!
સરભરામાં મસ્ત સઘળા એટલું ભુલી ગયા
ત્રણ દિ’માં દેશ આખાનું જમણ ઓરી ગયા
7.11.10
6.11.10
ધન્ય થજો, આવી ગયા ઓબામા
પાવલી બે નાખવાને ખોબામા
કેવો કળિયુગ ઘોર આવ્યો છે
કાનો આવ્યો, ને દોડે સુદામા..!!
એવી તે ભિતી શું ભાળી ગ્યા
પાડોશી કરતા’તાં ઉધામા
એક સો જનમ લેવા પડશે રે
નાખવાને પગ એના જોડામાં
ખોલી દુકાન અમે ધોકામાં
રાખવા આ માલને ઘરોબામાં
ગરજે મા-બાપ એને કહી દેજો
ખપશું નહીંતર બધાયે ડોબામાં
વાત કરૂં એના જો ખરચાની
આંતક પડ્યો’તો ઘણો ઓછામા
5.11.10
ગાણું....
ધડાક દઈને ડેલી વાસો, બહાર ઉભો હું ડોસો
મોર પિચ્છ મારૂં કાઢીને મુગટ નવાએ ખોસો..!!
અમને મારી દીધો ઠોસો ??!!
કેટ કેટલી વ્યથા અમોએ તારી સાથે બાંટી
જલસા પાણી તારા ખાતે, દ્રાક્ષ અમોને ખાટી..!!
તોયે અવળી મારી આંટી..??
કાળા ધોળા કંઈક કર્યા તેં, ઢાંક પિછોડો કરવો
છબછબીયા દેખાડી સહુને, અંદર દરિયો તરવો..!!
કેવો વેશ તમારો વરવો...??
મારામાંથી ધડો લઈને નવી વાનગી રાંધો
સંબંધોની સોઈ થકી વણસેલા રીશ્તા સાંધો
એવી ગાંઠ જીવનમાં બાંધો
તમને કોઈ પછી ના વાંધો
દઈ દ્યો આજ અમોને કાંધો
દઈ દ્યો આજ અમોને કાંધો....!!!
4.11.10
3.11.10
અન્યને પીવડાવ તું, મુકી તરસ
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ
સ્વાર્થનું છોડી અહંકારી તમસ
દેશને ગણજો હવે ખુદની જણસ
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ
સાવ અંધાધૂંધમાં આંખો બળે
શ્વાસ જો બે શિસ્તના લેવા મળે
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ
વૃક્ષનુ છેદન કરે જે માનવી
એજ હાથે કૂંપળો ફુટે નવી
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ
એકઠા આ ભ્રષ્ટ નેતાઓ કરી
દ્યો સજા ભેગા મળી સહુ આકરી
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ
બંધ આંખે ક્યાં સુધી આ પાલવે ?
સહેજ ખુલ્લી આંખથી જીવજો હવે
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ
2.11.10
1.11.10
આજ સુધીનુ ભુલવા સૌ, સંભારણ વગર
ભેદ મૌનનો ગહન પામવા ચુંબન ધરી
હોઠ ફરીથી અલગ પડ્યા કોઈ તારણ વગર
રોજ બરોજી વિપદાઓની ખળ ખળ નદી
શિર ઉપર મારા વહેતી અવતારણ વગર
રંગ ભર્યો ઠાંસી ઠાંસીને પાંખે, તોયે
ફુલ ઉચકતું પતંગીયાઓ ભારણ વગર
જીવ કદાચિત જોઈ ગયો આકાશી મૃગજળ
ફાળ ભરી મૃગલાની માફક મેં રણ વગર
30.10.10
26.10.10
21.10.10
16.10.10
કરૂં વાંચવા, આંખ તારી મથામણ
ઝળાહળ આ સુરજની દુનિયામાં તારી
અમારો જ પડછાયો છે એક થાપણ
કણે કણ પરોવી મેં એકેક ઘટના
પછી વિસ્તર્યા યાદગીરી તણા રણ
કમળ પર ભ્રમર બેઠો, સમજીને એવું
બિડેલી છે અકબંધ તારી બે પાંપણ
લથડતાં ચરણ બે, હતાં આજ મારાં
અચાનક મસીદે વળી ગ્યા નું કારણ..!!
અમારી ચિતા લ્યો, હવે ભડભડી ગઈ
ચડાવી દો સહુની ખુશાલીના આંધણ
8.10.10
સાડી સરસ મજાની ઉપર કેવું પોત છે !!
મારી બધી વિટંબણાઓ ઠાલવી શકું
એવી જગા જગતમાં ફકત મારો દોસ્ત છે
મૃગજળ, અફાટ રણમાં બીજું કાંઈ પણ નથી
ઈચ્છાઓ વણફળેલીનો છલછલતો સ્ત્રોત છે
મારી ચિતા, એ જીદગીની આંધીઓ મહી
છેવટ સુધી ટકી રહી ઝળહળતી જ્યોત છે
પથ્થર ચીરીને કબ્રનો કૂંપળ ફુટી, જુઓ
ઝિંદાદિલી ને મોત, કેવા ઓતપ્રોત છે
4.10.10
નમુ નીચે નમાજે, તું મને ક્યાંથી મળે
કિનારાને મળે, મઝધારને ક્યાંથી મળે
અમસ્તું, સાવ ઉભા વાંસને ક્યાંથી મળે
પછી બે હાથમા મૃગજળ તને ક્યાંથી મળે
સજાએ બંદગી, એ પાપને ક્યાંથી મળે
3.10.10
વંશ શબ્દોના થઈ, આવ્યા અમે
રિત રસમો, શબ્દશ: પાળ્યા અમે
મૌનની અંધેર નગરીઓ તણા
કેટલા રસ્તાઓ અજવાળ્યા અમે
શ્વાસ ને ઉચ્છવાસનાં રણમાં જુઓ
ગીતના ગુલ્મ્હોરને વાવ્યા અમે
લઈ હથોડી ટાંકણું, ગા ગા લ ગા
શિલ્પ ગઝલોના જ કંડાર્યા અમે
કાગળોનાં સાવ કોરે આંગણે
કંઈક પગલાં અર્થના પાડ્યા અમે
આપ સહુની દાદનો ટેકો લઈ
છેક ઘરથી કબ્ર તક પહોંચ્યા અમે
જીંદગી તું તો હતી પ્રસ્તાવના
મોતના નાટક ખરા ભજવ્યા અમે
1.10.10
ભલું હો તમારૂ, દીધી એક બારી
ઉલેચો જો ઘટનાનો કૂવો અવારૂ
ફફડશે કબુતરશી ઇચ્છા અમારી
અણિશુધ્ધ પડઘાયે દુર્લભ થયા છે
હવે બોલજે તું યે સમજી વિચારી
સમય પર સવારી કરી લે મુસાફીર
કોઈ એક ક્ષણ પર છે મંઝિલ તમારી
સ્વયમ સાથે ચોપાટ રમવી છે , કારણ
પછી હાર ને જીત, બન્ને છે મારી
હિસાબો કર્યા આખરે સાવ સરભર
અમે ચોપડે જાત આખી ઉધારી
30.9.10
28.9.10
जो भी उसने ना कीया हो ईसे सहेना होगा
ग़म हो या हो खुशी, पलकोंका सहारा ना था
आंसुओ, आंखसे बेबस हुए बहेना होगा
तुं भरोसा न कर अपनी ही ज़ुबांका अक़सर
जो भी कहेना हे वो अंदाझसे कहेना होगा
ना तुझे चुडीयां, हिरेकी अंगुठी दुंगा
मेरे किस्से मेरी यादें तेरा गहेना होगा
ये क़फन ओढके कीतनी है खुशी मत पुछो
आज कुछ ढंगका हमने कभी पहेना होगा
27.9.10
और गुझरे जिंदगी इन्ही ख्वाबों मे युं लगे
मुमकीन ही नही आपसे मीलना तो रूबरू
खो जाए कातिलाना अदाओंमे युं लगे
ग़मसे है भरा दरिया वो मस्तीकी आड़में
पीता है आंसुओंको पयालोमें युं लगे
सांसोको ईजा़झत नही मिलती है आजकल
छोटासा आशियां हो सितारोंमे युं लगे
मिलता है सुकूं झन्नते मंझिलका, कब्रमें
कर डाली कितनी देर थी, राहोंमे युं लगे
26.9.10
25.9.10
ચાલ સખી આળસ ખંખેરો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે
.
થઈ ગઈ માની કિરપા પાછી
કરતો યાદ ભલે તું આછી
કેસરીયાળી ચુંદડીઓની ઉભરે નવલી ભાત રે
ચાલ સખી આળસ ખંખેરો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે
.
પાછા જોબનીયા ટકરાશે
મસ્તી મોજ બધે લહેરાશે
દાંડી પીટો ઢોલે, આવી ખુશીઓની બારાત રે
ચાલ સખી આળસ ખંખેરો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે
.
ગરબો ક્યાંક હજી સંભળાતો
માને હરખ ઘણોયે થાતો
ડીસ્કોમાંથી પાછી કાઢો આપણ સૌની જાત રે
ચાલ સખી આળસ ખંખેરો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે
23.9.10
શબ્દ કાંઠે લાંગરી શકતું નથી
બેડીઓ પગમાં રિવાજોની પડી
કોઈ ચીલો ચાતરી શકતું નથી
શ્વાસની મોકાણમાં કોઈ, હવા
હા...શ માટે વાપરી શકતું નથી
જોજનો કાપી તરસના રણ, હરણ
ઘુંટડો મૃગજળ ભરી શકતું નથી
સ્વપ્નની વચમાં સુતું વાસ્તવ, જુઓ
સહેજ પણ પડખું ફરી શકતું નથી
જીંદગીના શ્રાપથી શાપિત, કદી
મોતની પહેલા મરી શકતું નથી
21.9.10
છતાંયે ચાલ જીવનની બધીયે ચાલશું બેશક
ફકત માખણની કાજે પણ ઘુટણીયા તાણશું બેશક
હવા થઈને તમારા કેશ છુટ્ટા માણશું બેશક
ખુદા તારાયે બે ત્રણ નાતિયા અજમાવશું બેશક
તમોને કાંપતા હાથે અમે પસવારશું બેશક
શિલાલેખો બની આ જાત ને કંડારશું બેશક
19.9.10
18.9.10
પછી શમણામા તમને પામવા મુશ્કિલ કદિ ના
ટકોરા લાલ ચટ્ટક ટેરવે માર્યા કરે પણ
કરી કાંટાએ ફુલોની જગા હાંસિલ કદિ ના
ક્ષણિક જીવું , છતાં મંજુર છે બસ ફીણ બનવું
થવું એકલ અટુલા ને અચલ સાહિલ કદિ ના
ભરી છે દોસ્ત, મારા મૌનની સ્યાહી કલમમાં
લખી શકતો તમારી દાદને કાબિલ કદિ ના
અદા, આંખો, ને નખરાં નીત નવા થી સજ્જ છે તું
તમોને માનતા તોયે અમે કાતિલ કદિ ના
પગરખાં શ્વાસના લઈ હાથમાં ઉભો હતો પણ
કર્યો તેં મોત નામે કાફલે, શામિલ કદિ ના
13.9.10
જેની રક્તવાહિનીમા રક્તકણો અને શ્વેત કણો પણ
પોતપોતાની લાઈનમાંકોઈ પણ જાતના લાગણીના
હોર્ન વગાડ્યા વગર,ક્રોધનો ઘોંઘાટ કર્યા સિવાય, અને
આળસની બ્રેકનો વિચાર કર્યા વગર
એક ધારા, સમયને ધબકારે ને સમયને સથવારે
વહ્યા કરતા હશે....
અને......આહ....
આપણે સૌ...
જેની રક્તવાહિનીઓમાંરક્તકણ અને શ્વેતકણની બદલે,
એક બીજા પ્રત્યેનુ ખુન્નસ, દ્વેષ,અને બેદરકારી
એકબીજા સાથે ધક્કા મુક્કી કરી,
શિસ્તના સિમાડાઓ તોડી સમયની
દરકાર કર્યા વગર કઈ તરફ જઈ રહ્યા છે
એ એમને પણ ખબર નથી હોતી
તેમની રક્તવાહિનીઓ પ્રગતિના નક્શા
કંડારે છે
।જ્યારે આપણી રક્તવાહિનીઓ
સંસ્કૃતિના ઝાળા ઉભા કરી
આપણે પોતાને જ ગુંચવી રહી છે
(डॉ। जे। के। ना ना व टी )
ओ र लें दो ....यु ऐ स ऐ
१२-०९-२०१०
9.9.10
સતત રહીને હવામાં કેમ જાણે શ્વાસ ઘુંટાયો
લટકવું સાવ અધ્ધર કોઈ ચાલકના ભરોસા પર ?
પ્રથમ તો એમ લાગ્યું ખોફના વનમાં પડ્યો ભુલો
જમણ પણ જે અમે ખાધું, હતું બસ સ્વાદનું મૃગજળ
ભલે આકાશમાં ઉડ્યો, નર્યા પિંજરમાં પોપટ થઈ
31.8.10
29.8.10
28.8.10
26.8.10
કોણ મારે આંગણે આવી અને અટક્યા કરે
.
એક ટહુકા માત્રથી સૌ ડાળખી બટક્યા કરે
.
લાગણીની હાટમાં તાળા બધે લટક્યા કરે
.
લાખ ચાહો તે છતાયે એ સતત છટક્યા કરે
.
વાત કરશું તો પછી એ સહેજમાં વટક્યા કરે
24.8.10
જીવે સૌ લાશ જેવું, શ્વાસ શિષ્ટાચાર લાગે છે
અમારી એકલા રહેવાની આદત ઘર કરી ગઈ, કે
સરા જાહેર ટોળાં, મહેફિલો સુનકાર લાગે છે
તસુ એકે જગા છોડી નથી ચહેરે, કરચલીએ
બુઢાપો પણ અનુભવથી અસલ ફનકાર લાગે છે
ફરી ઓકાતને ફંફોસવી પડશે, ઓ પ્યાસી દિલ
અધુરો જામ પણ અમને, હવે ચિક્કાર લાગે છે
જુવાનીમાં અરિસો ખુબ માણ્યો આત્મશ્લાઘામાં
હવે અમને કબર જેવોજ એ આકાર લાગે છે
21.8.10
કેટલું જીવન અમારૂં દોસ્ત, માલામાલ છે
શબ્દના ચરણો લઈ, જંગલ ગઝલનાં ખુંદતો
છંદની કેડી એ મારી એકધારી ચાલ છે
લાગણીની લઈ હથોડી, મેં સમયને ટાંકણે
જે શિલાલેખો પ્રણયના કોતર્યાં, મિસાલ છે
રંગ તારી હર અદાના આંખમાં ઠાંસી ભરૂં
સ્વપ્નથી ભીનો પછી જો, કેટલો રૂમાલ છે
જીંદગી, તું દબદબો માની ભલે હરખાય.પણ
મોત નામે શહેરમાં એ કેટલી કંગાલ છે
18.8.10
હતાં ભુતકાળ મારા પણ તમન્નાથી ભરેલા
અમે પાલવ છીએ બિંધાસ્ત, ખભ્ભેથી સરેલા
દસે દસ ટેરવાં હળવેથી ઝુલ્ફોમાં ફરેલાં
અમે તો સાત જન્મોથી હતાં તમને વરેલાં
અમારે ટોડલે મુકજો હવે દિવડાં ઠરેલાં
તમારા સમ, હતાં પહેલેજ થી સઘળા મરેલાં
13.8.10
ફુલોની નાવ લઈ ઝાકળના દરિયામાં હલ્લેસા માર
સોનેરી કિરણોનુ આવે તોફાન , ચાલ હલ્લેસા માર
ચાલ હલ્લેસા માર
વૃક્ષોની ડાળ પર માળામાં રહેતો એક કલરવ કુમાર
છાતીનો એક એક વાળ એનો વાસંતી વિણાનો તાર
ચાલ હલ્લેસા માર
ખળખળતાં ઝરણામાં છબછબીયા કરવા તું ચહેરો ઉતાર
ચહેરાની પાછળ જો, ઈચ્છાઓ કેટલીયે સુક્કી સુનકાર
ચાલ હલ્લેસા માર
મસ્તીથી છલકાતા વાયરાની હેલ સહેજ મુકે જો નાર
ખોબો ભરીને આજ પીવી છે શ્વાસ મહી ઉગતી સવાર
ચાલ હલ્લેસા માર
કોણે રે વાવી આ ઉડતાં પતંગિયાની ચપટી બે ચાર
કેસુડો, ચંપો ને ગુલમહોરી હરિયાળી નિરખો ચો ધાર
ચાલ હલ્લેસા માર
12.8.10
ડુંસકા ભરી, એ કઈ રીતે ગાવી સ્વતંત્રતા
રોટી, મકાન, જળ તણાં પ્રશ્નો હયાત છે
વસ્તી સભર પ્રકોપ ને લાવી સ્વતંત્રતા
વીજળી ને નામે ઝુલતાં અંધાર ગામમાં
દિવાસળીયે રોજ જલાવી સ્વતંત્રતા
ખાવા નથી જે ધાન , સડે છે વખારમાં
ભુખ્યા જનોએ ધુળ શું ખાવી સ્વતંત્રતા ?
ખુરશી ઉપર સવાર છે ગદ્દાર દેશનાં
એકેક સખ્શે આજ લજાવી સ્વતંત્રતા
દોરી ધજાની ખેંચતાં પહેલા વિચાર કર
ઉજવી રહ્યો તું દેશની આવી સ્વતંત્રતા..??
6.8.10
શું મર્મ મારી વાતનો એ પણ કળી ગયો ?
અંધારની આડશમાં છુપાયો સમય જુઓ
સુરજ સમેત દિ’ બધાં આખા ગળી ગયો
આજે સવારે સાવ અચાનક આ દર્પણે
જેની હતો હું શોધમાં, ચહેરો મળી ગયો
એકાદ હજી ઘુંટમાં, વાહ વાહ કરે બધાં
લાગે છે મારો શેર કદાચિત ભળી ગયો
એ મોત કર્યું કામ તેં ઉત્તમ જીવન તણું
પેચીદો પ્રશ્ન શ્વાસ પછીનો ટળી ગયો
4.8.10
હેત વરસાવો પ્રભુ બેફામ , વ્યવહારૂ નથી
ડૂબકી ગંગામાં સારી, ડૂબવું સારૂં નથી
ભસ્મ કરતી આકરી વીજળી ભલે ચમકાવ તું
આ જગતમાં એટલું પણ સાવ અંધારૂં નથી
ફુલની માફક ઉંચકશું, જેમને કચડાવ તું
હાથમા છે હાથ સહુના, કોઈ નોંધારૂં નથી
મોતનું તાંડવ તમે કોને પુછીને આદર્યું ?
ત્યાં તમોને કાન ખેંચી કોઈ કહેનારૂં નથી ?
જે હશે જેને જરૂરી, એટલું તું આપજે
ખોબલે સાગર સમાવું , એ ગજું મારૂં નથી
30.7.10
મુલાયમ પ્રેમના પથ પર, ચરણને ઠેસ વાગે છે
નર્યા નફ્ફટ નગરમાં હાક બેશર્મીની કેવી છે ?
જરા ઓળંગતાં ઉંબર શરમને ઠેસ વાગે છે
નથી નિશાન નીચું, કાન સુધી છેક ખેંચી પણ
ધનુર્ધર ધ્યાન-બે થાતાં, પણછને ઠેસ વાગે છે
અમારાં પ્રેમ નો આસવ, અમે હર શબ્દમાં રેડ્યો
તમારી દાદ ના મળતાં, કલમને ઠેસ વાગે છે
હવે સહુ લાશ જીવતી છે, અને હર ઘર કબર જાણે
મસાણે શું ?, શહેરમાં પણ મરણને ઠેસ વાગે છે
29.7.10
25.7.10
जाने क्युं लोग झमानेसे भला डरते है
गर वो कांटा मुझे समझे भी तो, परवा ही नहीं
क़म से क़म, दिलके क़रीब आके उन्हे चूभते है
होते मस्जिदमें नहीं रूबरू हर दिन मौला
महेफिलें खासमें अक़सर वो मुझे मिलते है
तेरी यादोंमे ना मरनेको, पीया करते है
जैसे जीनेके लिये सांसोको हम भरतें है
फर्क ईतना हे की, तादात बडी आज हुई
वरना घुट घुटके अकेलेमें सदा मरते है
22.7.10
21.7.10
20.7.10
18.7.10
17.7.10
તો પછી કોના ભરોસે રાખવો આ દેશને
હાય પૈસો, ખાય પૈસો, નહાય નકરી નોટથી
શ્વાસમાં પણ જો મળે, તો લે ફકત એ કેશને
વાલીયા, રાવણ, શકુની, કંસ દુર્યોધન તણા
બેધડક ભજવી શકે પરધાન કેવા વેશને..!!
અર્ધ નગ્નો માનવી ભુખ્યાંની સામે જોઈને
દર્દ દિલમાં ના થયુ, ઉતર્યું બધુંયે ફેશને
નમ્ર છે મારો પ્રયત્ન, દેશના હર એકને
આપવો છે, એક સંવેદન ભર્યા સંદેશને
15.7.10
ઠલવી દેતો વાદળ નામે, આખો દલ્લો
ધોમ ધખ્યાનો, નભ સાથેનો, વાઢી નાખે
મુશળધારે, એક ઝાટકે , આઘો પલ્લો
ખળખળ ઝરણા, હરિયાળી, ખુશ્બુ માટીની
કુદરત પણ જો ખોલી નાખે અંગત ગલ્લો
બન્ને કાંઠે ઉભરાતી સરિતા જાણે કે
લટકાતી મટકાતી દોડે છમ્મક છલ્લો
સુકા ભઠ્ઠ સૈનિકો, અગ્નિ ઘોડા નાઠા
હાથી પર બેસીને હેલી, કરતી હલ્લો
14.7.10
અરે..! શાહી કેમે સુકાતી નથી
અમે તો કલમ સહેજ ભીની કરી
અસર આંસુઓની ભુંસાતી નથી
ઝરે લાગણીઓ સતત ટેરવે
ફરક એ કે , ખળ ખળ એ ગાતી નથી
વિચારોના આંચળને દોહ્યા કરૂં
છતાં ગાય મનની દુઝાતી નથી
મતલા થી મક્તા સુધી પહોંચવા
ગલી કોઈ સીધી જણાતી નથી
સુતો, ના દીધેલી તમે, દાદ પર
બની ભિષ્મ, આંખો વિંચાતી નથી
ઘણુ થાય મારી ઉમર દઉં તને
દુઆ સાવ એવી અપાતી નથી
10.7.10
કાશ એ ટી એમ એવા નીકળે
નાખ છાંટા બે, ને ટહુકા નીકળે
જ્યોતીષોનું કાંઈ કહેવાતું નથી
કુંડળીઓમાં જ સટ્ટા નીકળે
ફોન "પીઝા" નો કરો ઈટાલીયન
સાંજ "ઢળતી" પારસલમાં નીકળે
ઝુમશો થઈ છાકટા વરસાદમાં
રેઈનના પણ ક્યાંક "ક્વોટા" નીકળે
સીઝનો પ્રી પેઈડ બારે માસ છે
આપણી પાસે જ લેણા નીકળે
મેઘ માને છે હવે વીક એન્ડમાં
રોજ મુશળધાર થોડાં નીકળે
માનવી પણ સાવ છતરી થઈ ગયો
બહાર ભીના, મ્હાંય કોરાં નીકળે
8.7.10
7.7.10
6.7.10
જે કે શબ્દસૂર નામના મારા બ્લોગ પરની
મારી લેખન યાત્રા આજ ૪૦૦ મી રચનાએ
પહોંચી ગઈ......પાછું વળીને જોયું જ નથી..!!
બે અઢી વર્ષ પહેલા ....અમથું જ કંઈ
લખવું એમ શરૂઆત કરી......મિત્રોનો સહકાર
કવિ કાકા પ્રફુલ્લ નાણાવટીની સતત
છંદ માટેની ટકોર.....કવિ ડો. ઉર્વીશની
મૈત્રિક સલાહ તથા સુચનો....સાથે સફર
ચાલુ રહી....બ્લોગ શરૂ કર્યા પછી નેટ
સ્નેહીઓનો સતત કોમેંટ્સ દ્વારા મળતો
ઉમળકા સભર પ્રેમ...ખાસ કરીને ડો.વિવેકભાઈ,
ધવલભાઈ, ટહુકો ટીમ, ડો. ગુરૂદત્ત, ડો. સેદાણીસાહેબ
ડો. પ્રિયવ્રત જોશી, ડો.કિરણ દ્વિવેદી, ડો.કુબાવત
ધીરેન અવાશીયા, પ્રશાંત બક્ષી તરૂણભાઈ ધોળીયા
વિગેરેનો આ તકે ખાસ આભાર માનુ છું....
કદાચ કોઈ નામ રહી ગયું હોય તો ક્ષમાયાચના.....
ઘણા મિત્રો તથા પત્નિ હિનાના અતિ આગ્રહને
વશ થઈ હવે થોડો વિરામ લઈ અને સંગ્રહની
તૈયારી કરવા ધારૂં છું....( એ કોણ...હા....શ......બોલ્યું..??!!)
જોકે હવે આ વ્યસન જેવું થઈ ગયું છે....તો કોક વાર માફ
કરી દેજો...
બ્લોગ પરની કોઈ રચના આપને ગમી હોય તો
સંગ્રહ માટે સુચન કરવા આપને હાર્દિક આમંત્રણ છે.....
ડો. નાણાવટી
5.7.10
4.7.10
ज़ीदगी मेरी ही बेमिसाल है
वकतकी गिरफ्तमें जो आ गया
आदमी लगता बहुत कंगाल है
ख्वाहीशें हावी हो जब औकातपे
हर कदम पर मानलो भूचाल है
बंदगी, कुछभी नहीं, अल्लाहका
सिर्फ फैलासा हुआ एक जाल है
क्या बताओगे खुदाको मुंह, अगर
आयने के सामने ये हाल है
देख मेरी कब्रको, अय ज़ीदगी
मौतका तोहफा बडा, कम्माल है
2.7.10
1.7.10
30.6.10
હાય રે વરસાદ...!!!
કેટ કેટલા દીધાં સાદ
તોયે ન આવે તું વરસાદ
તપ્ત ધરા ને ત્રસ્ત અબોલ
આજ કરે છે સૌ ફરીયાદ
દૂર ક્ષિતિજે કરતી "હા...ય"
વાદળીઓ કેવી ઉસ્તાદ
નાવ લઈ કાગળની બાળ
સાવ સુકાતાં રે ઉન્માદ
ગાર , કીચડ, ને નેવા ધાર
રોજ અમે સહુ કરીએ યાદ
શેર જેટલું વરસો તોય
એક ગઝલની દઈએ દાદ
ક્યાંક વરસ, છો અમદાવાદ
ભાવનગર કે હો બોટાદ
શીખ્ખ, મુસલમાં, હિન્દુ, ખ્રિસ્ત
કોઈ નથી આમા અપવાદ
ઇશ્વર, અલ્લા, ગ્રંથ, જીસસ
બાંટ હવે માગ્યો પરસાદ
29.6.10
28.6.10
ઝાંખપ કદાચ મારી નજરમાં જ સહેજ છે
સુક્કા થયેલ ઓષ્ટ, અને શુષ્ક ચામડી
કિંતુ હ્રદયમાં પ્રેમનો એવોજ ભેજ છે
સાધુ, જતિ ને શોભતી વાણી હવે વદું
વાતો અમારી ક્યાં હવે એ નોન-વેજ છે..!!
લાગે નહીં કે માલ આ જુનો થયો જરી
તોયે કરચલી, તારીખો ચહેરે લખે જ છે
સંસારના આ બોજને લાદીને પીઠ પર
કાયા અમારી ખુદ હવે જાણે લગેજ છે..!!
બપ્પોરને સમય તમે સંધ્યાના રંગ દો
અલ્લાહ ઉતાવળ કરી થોડી તેં છે જ છે
25.6.10
23.6.10
બધાં પાંદડા, કંપી થર થર રહ્યાં છે
પછી, રેશમી તારા રવનો છું પડઘો
પ્રથમ તો મેં ટકરાવ બરછટ સહ્યાં છે
હવે હાથમાં લેવરાવો શું પાણી
અમે પાણિ, અદકાં બધાથી ગ્રહ્યાં છે
અચાનક ગઝલમાં ઘણીવાર મારી
કલમથી અલૌકિક શબ્દો વહ્યાં છે
જીવનભર હું તડપ્યો જે અલફાઝ ખાતિર
કબર પર, એ બોલ્યા કે તમને ચહ્યાં છે
22.6.10
19.6.10
शायद तुम्हे ही भुलना हो्गा मुझे खुदा
दस्तक में दे रहा हुं कीसी और की गली
लगता है कोई गैरमें अपना मीले खुदा
युं चोट खा के जी रहा बहेतर सी जीदगी
मरहम को खामखा भला तकलीफ दे खुदा
चंदासे पुछलो या सितारों से पुछ लो
रातों की रात करवटें बदला कीये खुदा
शम्मा कसम, की हम भी कुछ कम ही जले नहीं
परवाने काश ईसलिये पहेचानतें खुदा
18.6.10
दोनो हाथोंमें लीखी मौत कहां देता है
युं तो जागे ही रहे नींदके दौरां अकसर
मेरे ख्वाबोंमें कोई शख्स सदा देता है
हम जो पैदा हुए, मानो ये गुन्हा हमने कीया
कीतने सालोंसे वो जीनेकी सज़ा देता है
दर्द जाने बीना हर कोई दवा देता है
मर भी जाता है कहां अपनी खुशीसे कोई
जीनको जीतनी हो ज़रूरत तुं हवा देता है
चाहे कीतनी भी बडी शख्सीयत होगी फीरभी
ये जहां वैसेभी दो गज़ ही जगा देती है
17.6.10
બચપણને દફતરમાં નાખી બાળક ચાલ્યું
અરમાનો મા-બાપના લાદી બાળક ચાલ્યું
ગિલ્લી દંડા, થપ્પાને પગમાં ઘાલીને
લેસન નામે લેસ કસાવી બાળક ચાલ્યું
ગિરી કંદરા, દરિયો, જંગલ ઝરણા છોડી
નવ્વાણુંની સાંકળ બાંધી, બાળક ચાલ્યું
શિંગ ચણા, મમરાને છોડી ધીરે ધીરે
ફાસ્ટ ફુડના ડૂચા ચાવી બાળક ચાલ્યું
ચટ્ટા પટ્ટા યુનિફોર્મમાં જાત લપેટી
દિશાહીનતા આંખે આંજી બાળક ચાલ્યું
શિક્ષણની હાટડિઓમા વેપારને કાજે
ખુદને જાણે, માલ બનાવી બાળક ચાલ્યું
15.6.10
આજેય મારા શ્વાસમાં અકબંધ કાલ છે
નક્કી અમોને આજ મળી બેવડી ખુશી
ચહેરો અમારો આયને પણ ખુશ ખુશાલ છે
નફરત ખરીદી રોકડે, ચૂકવીને લાગણી
આ મામલે કે દિ’ કરેલ ભવતાલ છે ?
મસ્જીદથી તમે યાદ વધુ આવતાં અહીં
આ મૈકદા યે ચીજ ખુદાયા, કમાલ છે
પરદા ગિરાકે ક્યા કરોગે યું હી ખામખાં
બારી વગરની આપણી વચ્ચે દિવાલ છે
13.6.10
વાત મુશળધારની, ને હાથમાં ઝાકળ સમું
લાગણી નામે ન કોઈ, ના કોઈ ધિક્કારતું
આ નગર આખું દિસે આજે મને વ્યંઢળ સમું
ભોંકતા ઇકરારને, ઇનકારનું ખંજર તમે
આમ તો કાઢી લીધું, લગભગ તમે કાસળ સમું
રામનાં ચરણો સમી આંખા તમારી રાખજો
તો જ નજરૂં ભાળશે, પથ્થર મહીં ચંચળ સમું
સાંપડી અંતે કબર, આ જીંદગીની હોડમાં
ક્યાંક તો અમને મળ્યું, આખર કશું અંજળ સમું
11.6.10
10.6.10
દિલાસા આપનાયે વેંચવા છે
અરીસો ના કહે છે રોજ, નહીંતર
પ્રતિબિંબો ઘણાયે વેંચવા છે
હથેળી પર લખેલા ભાગ્ય સઘળાં
અમારાં છે, છતાંયે વેંચવા છે
કરો છો વાત ક્યાં મીઠી નજરની
ખટકતાં આ, કણાયે વેંચવા છે
પડે જ્યાં જ્યાં અમારી હાકના એ
બધા પડઘા, સવાયે વેંચવા છે
હવે મારી કબર પર દોસ્ત તારા
સર્યા આંસુ સદાયે વેંચવા છે
8.6.10
જરા આભાસ તારા નામનો બાકી રહ્યો છે
જખમ તો કેટલાયે દિલ ઉપર આપી ગયા પણ
ખુલાસો ખાસ, તારા નામનો બાકી રહ્યો છે
હથેળીમાં શિલાલેખો સબંધોનાં ઉકેલ્યાં
ફકત ઈતીહાસ તારા નામનો, બાકી રહ્યો છે
બધાયે દોસ્ત ને દુશ્મનને નામે પી રહ્યો છું
હવે બસ ગ્લાસ તારા નામનો બાકી રહ્યો છે
તને મત્લાથી લઈ મક્તા સુધી મેં આવરી છે
ગઝલમાં પ્રાસ તારા નામનો બાકી રહ્યો છે
6.6.10
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો
વાંસલડી ની ઇર્ષ્યા કરતું
ક્રોધ થકી આખું ફરફરતું
હોઠ રતુંબલ સ્પર્શી, ફેરો ફળતો ચારે ધામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો
રધાના નયનોમાં શામળ
રંગ-રસિયાનો આંજે કાજળ
રાસ રમે હર ગોપી, બાકી રહેતો ના કોઈ ગામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો
પનિહારીમાં ગોતું તમને
ગોધૂલીના પુછું કણને
છાશ વલોણું, ઘમ્મર થઈને, ઝંખુ પગરવ શ્યામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો
યમુના જળના કાલિ બનશું
મીરાને ઘુંઘર રણઝણશું
નરસીની કરતાલે કરશું જય જય તારા નામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો
5.6.10
મૃગજળે તરબોળ, કોરાં કણ સમુ
હું સમયને સાચવી બેઠો છતાં
હાથમાંથી જાય છટકી ક્ષણ સમુ
તીર પર સુતાં તો સુવાઈ ગયું
આકરૂં લાગે હવે એ, પ્રણ સમુ
મીણબત્તી શી હતી આ જીદગી
ઓલવાતું જાય આખું જણ સમુ
આપનું ઇનકારવું, આ દિલ ઉપર
ના કદી રૂઝાય એવું વ્રણ સમુ
એટલું ચોક્કસ પણે સમજી ગયો
ક્યાંય પણ નહોતું હવે સમજણ સમુ
શુષ્ક ચહેરાની કરચલી પાર જો
કો’ક ડોકાતું હશે બચપણ સમુ
સાવ મોઢાં મોઢ તમને કહી શકે
કોઈ એવું રાખજો દર્પણ સમુ
3.6.10
કેવા મઘમઘતાં ભાણાઓ પહેલા વરસાદમાં પરોસો
જાણે ધગધગતાં તાવા પર છમ્મ કરે ઐયરનો ઢોસો
પાછાં છબછબીયા, છાંટા, ને ગારો કીચડ બધાં ખૂંદે
ખીલે થનગનતાં બાળ, અરે બાકી રહે ના કોઈ ડોસો
ઓલ્યા સણસણતાં શેઢાના ભીનાપા સાદ ફરી પાડે
હાલો ખળખળતાં ખેતર જઈ, કાછડીને કમ્મરમાં ખોસો
તારી લથબથ આ કાયાથી નિતરતાં એક એક ટીંપે
મારી મનગમતી વાત કરી મારી લઉં સહેજ તને ઠોંસો
ઝીણી ઝરમરતી મસ્તીમાં એક વાર જાત ને ઝબોળો
સાલી બળબળતી આખી આ જીંદગીનો કાંઈ ના ભરોસો
2.6.10
31.5.10
29.5.10
22.5.10
ઘણી વાર વળતાં મેં રોક્યા, કદમને
હળ્યા ને મળ્યા, ખુબ થઈ ચાર આંખો
હવે ઠોસ કંઈ નામ આપો મભમને
ગઝલ ના સહી, એક મત્લો લખી દઉં
હજી ક્યાં મુકી છે મેં નેવે કલમને
ખરીદવાને થોડી ગરજ નીકળ્યો છું
અમે કાલ વેંચી દીધો છે અહમને
જીવન સાવ પાંખુ, દીધું મોત આખું
દઉં દાદ તારા, ખુદા આ સિતમને
પછી તો રહે અક્ષરો તકતીઓ પર
અહીં ભુલતાં, ભલભલા સૌ ઇસમને
21.5.10
( યે દુનિયા અગર મિલ ભી જાયે તો ક્યા હૈ )
પરથી સુઝેલું એક
પ્યાસું પ્યાસું ગીત...!!
( ઉતાવળ ઉતારીને વાંચજો ..)
ઉનાળે આ ધગધગતા શ્વાસોની દુનિયા
ઝરે આભથી જે, ધખારાની દુનિયા
પરાણે જીવે છે એ લાશોની દુનિયા
છતાં નાસમજ માનવીઓની દુનિયા
છે દુનિયા પ્રલયના તીરે તોયે શું છે
આ દુનિયા ભળે રાખમાં તોયે શું છે
નથી ક્યાંય વૃક્ષો, ન ઉદ્યાન લીલાં
છે પથ્થર સિમેન્ટોના જંગલ હઠીલાં
કરે કૂંપળો આજ શિકવા ને ગીલા
વસંતોના હાથોમાં ઠોક્યા છે ખીલા
ભલે આજ દરિયો ખપી જાય રણમાં
નથી હોંશ મૃગજળના તરસ્યાં હરણમાં
આ દુનિયા ભળે રાખમાં તોયે શું છે
કદર બુંદની એક સમજો તો સારૂં
નહીંતર જીવન સાવ થાશે અકારૂં
થશે એક ડોલે, આ મારૂં આ તારૂં
પીવાનાં છે સાંસાં, નહી આગ ઠારૂં
નદી નાળ કુવાએ ધીંગાણું જામે
હશે પાળીયાઓ પરબડીના નામે
આ દુનિયા ભળે રાખમાં તોયે શું છે
પ્રતિગ્ના કરો, હાથમાં લઈને આંસુ
કે પર્યાવરણના કમાડો ના વાસુ
હરેક જન્મ ટાણે, નવું બી ઉગાસું
ફરી આજ લીલાપે દુનિયા ઉજાસું
ઉઠે પૂર હરિયાળા ચારે તરફથી
ફરી થાય હેમાળો ગદ ગદ બરફથી
આ દુનિયા ભળે રાખમાં તોયે શું છે
20.5.10
છેલ છોગાળો..!!
વૃક્ષની દેખાય સઘળી પાંસળી
પાનખર જ્યારે વગાડે વાંસળી
સુર્યને દોહ્યા પછી ઉભે ગળે
સૌ પીવે તડકો, ભરીને તાંસળી
ધોમ ધખતે, ઝાડનું ઠુંઠુ દીસે
આગનો પર્વત ઉંચકતી આંગળી
ધૂળની ડમરીઓ જાણે ગોકુળે
ગોપીઓ રૂમ ઝુમ રમે ઉછાંછળી
માનવી, દડ દડ પસીને, લૂ તણા
નાગને નાથી, ઉતારે કાંચળી
હા...શના વસ્ત્રો હરી વૈશાખડો
ઝુલતો, બેસી કદંબી ડાંખળી
શબ્દને બોળી મદિરામાં, પછી લલકાર તું
મેદની પણ લાગશે, જેવો હશે ચિક્કાર તું
આપણો પડછાયો પણ ના કામ લાગે આપણે
આવશે તારી જ સાથે એ, ભલે ધિક્કાર તું
કાફલો તો શ્વાસ છે, મંઝિલ અને રસ્તા તણો
ચાલતાં રાખી ચરણ, ધરતી સતત ધબકાર તું
ક્યાં હવે એ સ્વપ્ન કે અરમાન તારા ગ્યા પછી
આંખમાં ડોકાઈ જો, તો ભાળશે સુનકાર તું
ટૂંટીયા વાળ્યા સદા ને, હાથ બે લીધી જ્ગ્યા.?
કબ્રમાં પણ તેં કર્યું પુરવાર, છે મક્કાર તું..!!!
*******************************
જે હવા જઈ વાંસમાં, ટહુકો બને
મ્હોરતી રાધા બની વૃંદાવને
ગુલમહોરી ગામમાં ચીંધે ભલા
પાનખરનું કોણ સરનામુ તને ?
સુર્યના વારસ છીએ એવું કહી
આગિયા ધમરોળતાં મધરાતને
તું ભલેને ચોપડે કરતી જમા
હું ઉધારૂં આપણા સંજોગને
એજ રસ્તો આખરી, મળવા તને
આંખમાં થોડી જગા દે ખ્વાબને
19.5.10
17.5.10
હશે ક્યારે તને બે ચાર લેવા શ્વાસ ટાણું
તપસ્યા કેટલાં દિવસોની કરતાં રામ પામી
હરેક સાંજે કર્યું શબરીએ નહોતું મ્હો કટાણું
હ્રદયનાં ઘાવ તારાં સ્પર્શથી ગહેરા થયા છે
અમારૂં દિલ અતિશય પ્રેમમાં આજે ઘવાણું
ઉછેર્યા વૃક્ષ મૃગજળને પીવાડી મૌનનાં મેં
હવે ક્યાંથી ઉગે નિ;શબ્દ ડાળે કોઇ ગાણું
અમે ઉભા તમારે દ્વાર કહી છલ્લક છલાણું
પ્રભુ અમને કહી દેશે ફરી કો’ ઘેર ભાણું
15.5.10
14.5.10
13.5.10
જીવનની ઇમારત ઉભી જેની ઉપર, એ યાદોના પાયા સહિત હચમચાવે
પ્રણયના કુરૂક્ષેત્રમાં સામ સામે, અમે આજ ઉભા પણછ ખેંચી કાને
પવન એની વાતોને ટહુકે પરોવીને જમણેથી ડાબે સનન સનસનાવે
નગર, નામે આંખો, ની વચ્ચેથી મધરાતે શમણાંની ખળખળ નદી જાય વહેતી
ને પાંપણ કિનારે, એ વહેલી સવારે અધુરી બધી કામના છબછબાવે
મને આમ તો એનો પગરવ જરા પણ ન કાને પડે એ રીતે એ જતાં , પણ
નજર એની કાતિલ કરી સાંકળે, ને જતાં આવતાં દ્વારને ખટખટાવે
અહીં એક મજનુ સુતેલો મઝારે, લઈ આશ મીઠા મધુરા મિલનની
નહીં આજ, તો કાલ, નક્કીપણે આવશે એમ કહીને હજુ મન મનાવે
11.5.10
બેઉના સંબંધની વણવા મથુ છું એક ચાદર
હાર કે ગજરો નહીં, આદી અમે એક ફુલનાં બસ
ભીડ ઘટનાની નહીં, અવસર તણું એકાંત પાદર
આંગળીમાં ચક્ર રાખે, હોઠ પર મુસ્કાન કાયમ
આ જગતમાં કૃષ્ણ નામે એક છે એવો બિરાદર
કાતિલોની હર અદા કેવી સુકોમળ ને મુલાયમ
મહેફીલે શમ્મા પતંગાને નિમંત્રે રોજ સાદર
આંખ ભીની, હાથમાં બે ફુલ સુક્કા હોય હરદમ
જે અધુરી રહી ગઈ, એ ખ્વાઈશોનો એજ આદર
આયના સાથે પનારો રાખજે
છળ સમો, એક ભાઈચારો રાખજે
.
હો ભલે જ્વાળામુખી તું શાંત, પણ
રાખમા નાનો તિખારો રાખજે
.
થાક જીવતરનો જરા હળવો થશે
કોઈના દિલમાં ઉતારો રાખજે
.
હાથમાં તકદીરની રેખા તણો
બંધ મુઠ્ઠીમાં ઈજારો રાખજે
.
ફીણ થઈ પગમાં સમુંદર આવશે
બાનમાં તું બસ, કિનારો રાખજે
.
બંદગીથી વાત જ્યારે ના બને
તું મદિરાનો સહારો રાખજે
.
આપલે કરવા, પછીથી મૌનની
સાવ પડખે બે મઝારો રાખજે
10.5.10
સો દફા પકડી ખુદાની આંગળી
ના કદી દીદારની ઇચ્છા ફળી
.
વાંસનાં તો વન હતાં ગોકુળમાં
એકનું પ્રારબ્ધ, બનવું વાંસળી
.
રેતનાં અસ્ફાટ રણમાં, થોરનો
કાંકરી ચાળો કરે એક વાદળી
.
ગાલ પરનાં શેરડા, સંધ્યા ગણી
સાંજ પણ આજે જરા મોડી ઢળી
.
સૌ પતંગિયા, ફુલ પાસેથી હવે,
રંગ ઉઘરાવ્યાની અફવા સાંભળી
.
શ્વાસ છેલ્લા શું જરા ચોરી લીધા
ને સજાએ મોત બદલામાં મળી
8.5.10
6.5.10
5.5.10
તુચ્છ તું છે દાસ ,એ ન કાઉન્ટ કર
.
ને સહ્યો ઉપહાસ, એ ન કાઉન્ટ કર
.
લાકડી બકવાસ, એ ન કાઉન્ટ કર
.
તું સદા બદમાસ ,એ ન કાઉન્ટ કર
.
આપણો સુરદાસ, એ ન કાઉન્ટ કર
.
ચો દિશા ચોપાસ, એ ન કાઉન્ટ કર
3.5.10
2.5.10
29.4.10
સુર્ય પુજા
આ રાત ભલે રઢિયાળી પણ બહુ અડવું અડવું લાગે છે
એક સોનલ વર્ણા સાથ વગર બહુ અડવું અડવું લાગે છે
પરભાતે રાતો હેત ભર્યો
સંધ્યાએ ભીનો પ્રેમ કર્યો
સાથે એની ઉગીએ ઢળીએ
દિ’ આખો જેની આંગળીએ
મને હુંફળા એ હાથ વગર બહુ અડવું અડવું લાગે છે
દુનિયાને ચીંધે રોજ દિશા
આઘી રાખે ઘનઘોર નિશા
છે રોમ રોમ ને દલડામાં
જાગું કે જોઉં સપનામા
હવે અજવાળા સંગાથ વગર બહુ અડવું અડવું લાગે છે
પુજા અર્ચન મેં ખુબ કીધાં
તહેવારે, વારે દાન દીધાં
દ્વાદશ ચિર્યાશી ધામ ફર્યા
દુ:ખડાં નવ કોઈ તોય હર્યાં
નર નારાયણના નાથ વગર બહુ અડવું અડવું લાગે છે
28.4.10
તમારાં સમ, તમારી હર અદા જોયા કરૂં
મને પણ થાય છે કે ખોજ તારી આદરૂં
તમારા ઘર સુધી હું રોજ આંખો પાથરૂં
જવા હું મૈકદે, તારી મસીદો ચાતરૂં
દિવાલો ચાર, ને ઉપર તુટેલું છાપરૂં
27.4.10
26.4.10
24.4.10
જીંદગી મારી હતી એ બાપડી, તમને મળી છે ?
ખ્વાબમાં ખરડાઇ’તી જે આંખડી, તમને મળી છે ?
સાવ ઝીણી પણ કરચ ના સાંપડી, તમને મળી છે ?
ના સુઝે બીજી હવે એની કડી, તમને મળી છે ?
કુંડ દામોદર જતાં એ ચાખડી, તમને મળી છે ?
નામ પોતાનું લખેલી ઠાઠડી, તમને મળી છે ?
23.4.10
સીધા કે સર્પકાર શિરસ્તા થવું પડે
જીવનમાં ક્યાંક દોસ્ત, અમસ્તાં થવું પડે
મોંઘા મટીને સહેજ તો સસ્તા થવું પડે
સંબંધ મોલવાને ગુલિસ્તાં થવું પડે
અલ્લા નહીં , ખુદાએ ફરિસ્તા થવું પડે
કેસરની ટીમમા જવા પિસ્તા થવું પડે...!!!
21.4.10
અંગત અમારૂં સર્વ સરેઆમ થઈ ગયું
મુશ્કીલ, તમારૂં સાવ સરળ કામ થઈ ગયું
ચોખટ ઉપર તમારી જરા શ્વાસ શું લીધો
બદનામ, તોયે આપણું તો નામ થઈ ગયું
સુનકાર તારૂં ઘર હજુયે યાદ છે મને
ને આસપાસ આજ હવે ગામ થઈ ગયું
પીવાની બાબતે જરા ઉદાર હું ખરો
ચાખ્યા પછી તો બે હિસો-બેફામ થઈ ગયું
ચારે ખભાનુ દોસ્ત કરજદાર મન રહે
દર દર ભટકતું રોજ, ઠરી ઠામ થઈ ગયું
20.4.10
17.4.10
16.4.10
કદી તો ખુલે બંધ બારી તમારી
સતત રાહમાં આંખ ખુલ્લી અમારી
સરે જીંદગાની, સહજ સોયમાંથી
નથી ગુંચ કોઈ, ન મેં ગાંઠ મારી
બડી બોલબાલા છે પ્રસ્તાવનાની
અને વારતા થોથવાતી બિચારી
ખબર કાઢવા ઘર સુધી છેક આવો
તો મંજુર છે આવી સો સો બિમારી
નયન બેય કાતિલ, અદા "માર ડાલે"
મદિરા, શમા, કેટલી છે કટારી..?
અરિસામાં ભાળ્યો જે જાણીતો ચહેરો
સફેદીની પાછળ હતી જાત મારી
14.4.10
યાદ કરે રાધાની ઘટના
બાલ સખા, ગોપી, નટખટના
કામ કર્યાં શ્યામે કેવટનાં
નાગ હર્યા કાલિ ઝંઝટનાં
શામળીયા સાથે રમઝટનાં
નાદ ઉઠે, ધા ધા ધીરકીટ નાં
પુર શમે સઘળાં સંકટનાં
થાય દરસ મન મોર મુકુટનાં
પીત કટોરા રોજ કપટનાં
13.4.10
આંગળીને ટેરવાઓની પીડા
ચાંચમાં માળો વસાવે પંખીડાં
પાનનાં ભીતરથી નોખા છે બીડાં
મોર પણ ચિતરાવતો એના ઈંડા
ને અમે સૌ પાછલા પડતર મીંડા
ના કબરમાં રાખતાં એકે છીંડા
9.4.10
ગઝલની આંગળી ઝાલીને નીકળ્યો રાહ પર
ભરોસો ક્યાં સુધી રાખું હવે અલ્લાહ પર
શબદના અર્થની બાંધીને ગઠરી ક્યારનો
ઉભો છું આપ સૌની દાદના ચૌરાહ પર
પ્રણય, ને પ્રેમ, પ્રિતી છે વિષય જુના હવે
નિબંધો સૌ હવે લખતાં અમારી આહ પર
લખ્યું તેં "દોસ્ત ", મારી પીઠ પર ખંજર વડે
છતાંયે કેમ વારી જાઉં, તારી ચાહ પર.?
ખબર છે આપના ખભ્ભે જવાનું છે પછી
ઉપાડ્યો કાં મને સીધોજ બિસ્મિલ્લાહ પર
7.4.10
6.4.10
કોઈ ખાસ કામે હું
ઘટનાના શહેરમાં
જઈ ચડ્યો...
અંધાધૂંધી માર્ગ પર થઈ
તંગદિલી સોસાયટી પાસેથી
આંતક મોલ ગયો,
ત્યાંથી ડુંસકા નગરથી સીધો
તિરસ્કાર ચોક પસાર કરી
ભય ગલીની સામે વળી
દંગા સ્ટેશન પહોંચ્યો.....
અને પુછ્યું કે
’ઉકેલ’ ઉદ્યાન ક્યાં આવ્યું..?
લગભગ કોઈ પાસે
જવાબ નહોતો...
એક અતિ બુઝર્ગે
ધ્રુજતા હાથે આંગળી ચીંધી દૂર
એક ઉદ્યાન બતાવ્યું......
વેરાન, નિસ્તેજ,
ઉજ્જડ, સુકું ભઠ્ઠ,
અવાવરૂં, અને નધણિયાતા ઉદ્યાનમાં
આવેલી ગાંધી બાપુની
ધૂળ ખાતી મુર્તિ પાસે ઉભી
મેં પુછ્યું..
એ ન બોલ્યા...
મેં હાથ હલવ્યા...
તેણે ન જોયું...
મેં બુમો પાડી...
એણે ન સાંભળી...
અંતે હારી થાકીને
પાછો વળ્યો ત્યારે
ત્રણ વાંદરાં
મારી સામે
ચાળા કરી,
કિકિયારી પાડી,
ખડખડાટ હસતાં હતાં.....
ઘટનાનાં શહેરમાં....!!!
5.4.10
3.4.10
એક સ્વ-છંદાસ
રચના
કાશ સમયને ઝોકું આવે,
હેલ શ્વાસની
જીવતરના આ
પનઘટ ઉપર
હળવેથી મુકીને તારી
ખળ ખળ વહેતી યાદ નદીમાં
ઘટનાનાં
બે પગ બોળીને
છબછબિયાં કરવા’તાં મારે.....
પણ હાય...
સમય કદી ના પોરો ખાતો,
શ્વાસ હેલને
માથે મુકી,
સંજોગોના નીર ભરીને
છલકાતી,
આછેરી યાદે
ભીંજાવાનો ડોળ કરીને,
ભવની કેડી
ઉપર ચાલું...
હચરક...ડચરક
હચરક...ડચરક
હચરક...ડચરક........
કાશ સમયને....
1.4.10
વસંતનો વરઘોડો
કંકુ ને અક્ષત ચોડાવો
તોરણીયા લીલા લટકાવો
રૂમઝુમ કરતો વસંતનો વરઘોડો આવ્યો
ઝાકળને દ્વારેથી પેઠો
ફાગણને ઘોડે એ બેઠો
મોર બપૈયા સાજ બજાવો
ટહુકાના ગાણા ગવરાવો
રૂમઝુમ કરતો વસંતનો વરઘોડો આવ્યો
કેસરીયા કેસુડે પોંખો
ગુલમહોરી દીસતો એ નોખો
કુમળા રે તડકા પથરાવો
ડોલરીયા મંડપ રોપાવો
રૂમઝુમ કરતો વસંતનો વરઘોડો આવ્યો
યૌવન આખું ઉમટ્યું જાને
મોજ, મજા, મસ્તી યજમાને
ૠતુઓની પ્યાલી છલકાવો
દસે દિશાઓ આજ ગજાવો
રૂમઝુમ કરતો વસંતનો વરઘોડો આવ્યો
31.3.10
પ્રેમનો પાડો.....( કે પછી ખાડો..?)
પ્રેમ એકુ પ્રેમ
પ્રેમ દુ ને સ્નેહ
પ્રેમ તેરી સગાઈ
પ્રેમ ચોકુ ચોરી
પ્રેમ પંચા છોકરાં
પ્રેમ છક કચકચ
પ્રેમ સત્તા શંકા
પ્રેમ અઠા કંકાસ
પ્રેમ નવ્વા જુદાઈ
પ્રેમ દાન તલ્લાક..!!
ખેલ બધો ખલ્લાસ..!!
પ્રેમ નુ ગણિત
પ્રેમ એકુ પ્રેમ
પ્રેમ દુ ને સમજણ
પ્રેમ તેરી સગાઈ
પ્રેમ ચોકુ બંધન
પ્રેમ પંચા પરિવાર
પ્રેમ છક સ્નેહી
પ્રેમ સત્તા સબંધો
પ્રેમ અઠા આબરૂ
પ્રેમ નવ્વા વિશ્વાસ
પ્રેમ દાન પરમેશ્વર..!!
હોજો આવું સૌનુ ઘર..!!
ફેંકેલા ગોટલામાં ઠાંસી ઠાંસીને ફરી ડાળ ડાળ વહાલપ ઘોળાતી,
ગીતામાં કાન તમે કીધું ન સમજાણુ, વાત બધી અહીંયા સમજાતી
.
ભણતરના ભારેથી માથુ કાઢીને કદી બાળકને થાય હુંય ઉડું,
પાંખો ને વિંઝવાની વાતો વિચારે ત્યાં સ્પર્ધાની ચાબુક વિંઝાતી
.
અંગુઠો આપ્યાનો ખેદ નથી અમને, પણ શ્રધ્ધાની ડોક તમે કાપી
વિશ્વાસે મુકેલી ખીચડીઓ આમ કદી પાકશે નહી ની વાત થાતી
.
ખુલ્લી બજારે હું તો લાગણીઓ લેવાને નીકળ્યો’તો થેલી લઈ ખાલી
ઉતર-ચડ એવાતો ભાવ થાય રીશ્તાના, જાત હારે થેલી વેંચાતી..!!
.
નીકળ્યા છે આજ બધાં અમને ઉપાડીને, ઉત્સવ હો જાણે કે નોખો
અત્તર, ગુલાલ, ફુલ, ચંદન, અબીલ, તોયે લાશ નથી સહેજે હરખાતી
30.3.10
એમ તો હું ક્યાં સુધી દોડી શકું ?
કેમ પડછાયા બધાં છોડી શકું
મૌનને બહાને અધરને વિનવી
શબ્દની દિવાલ હું તોડી શકું
આપના પત્રો ઉપર, ઝંખુ સદા
નામ મારૂં કોકદિ’ ચોડી શકું
સેતુઓથી નફરતોની ખાઈ પર
બે કિનારા પ્રેમથી જોડી શકું
આંગળી ચીંધી શકું, ચોરાહ પર
માર્ગ થોડો ઉંચકી મોડી શકું.?
પથ્થરોયે ક્યાં હવે એવા રહ્યાં
હેલ પનિહારી તણી ફોડી શકું
પ્રેમના સમરાંગણે ઘાયલ કરો,
તો પછી ખાંભી અહીં ખોડી શકું
29.3.10
ગીત-ગઝલ
સાવ અમસ્તાં આટા પાટા રમતાં રમતાં
કેમ ખબર, પણ અમને તારાં નખરાં ગમતાં
નખરાંની મૌસમ થઈ પુરી, ક્યાંક કશેથી
ટોળે ટોળાં લજ્જાના ચહેરે ઉતરતાં
ચહેરા પર સેંથીમાં રાતી કુંપળ ફુટી
ત્યાર પછી લાગણીઓ કેરાં વન ઉભરાતાં
જીવતર વનમાં એકબીજાના કેવટ થઈને
પ્રેમ હુંફના હલ્લેસે ભવ સાગર તરતાં
સાગરનાં તીરે બન્નેની નાવ ઉભી, લ્યો
ચાલ અલખ રેતીએ ગળીએ હસતાં હસતાં
પરથમ નશીલી આંખ બે, ગાગર બની ગઈ
સપના પછી ડુબાડવા સાગર બની ગઈ
અફાળાઈ, તારા પહાડ સરીખા ગરૂર પર
ઇચ્છા અમારી કેટલી પામર બની ગઈ
ગમતીલાં ગીત જે લખ્યાં, એની કડી બધી
રાધાની બેય પાનીએ ઝાંઝર બની ગઈ
શમ્મા બુઝાઇ, રાત અમાસી હતી, છતાં
પાલવ સર્યો, ને રાત ઉજાગર બની ગઈ
પાદરની પાર, વાસની ધિક્કાર સમ હવા
કરતાલ સહેજ વાગી, ને નાગર બની ગઈ