ઈશ્વર તારો વધ કરતા એ અણજાણે

સંસદનો તો રોજ કરે છે, સૌ જાણે

પથ્થરે લીલી કુંપળ, ક્યા બાત હે
પંકમાં ખિલ્યું કમળ, ક્યા બાત હે

દર્પણે દુ:ખના અમારાં, દોસ્તો
આપના ચહેરા અકળ, ક્યા બાત હે

જળ ભર્યા જામે મદિરા બુંદ બે
સાત કોઠે ઝાક ઝળ, ક્યા બાત હે

જેમની ગલીએથી નીકળ્યો મૈકદે
પુછતા મારા કુશળ, ક્યા બાત હે

નિષ્ફળોની કાંધ પર ડગલું ભરી
મંઝિલો પામો સફળ, ક્યા બાત હે

કબ્રમાં છે વાસ્તવિકતાઓ નરી
દંભ, દેખાડો, ન છળ, ક્યા બાત હે

સ્તબ્ધતાથી એટલી ગઈ’તી સડી
એક ટહુકે ડાળખી બટકી પડી

વાયરો ચૂમી તને, પડઘાય જો
એજ બાધા, એજ રાખું આખડી

બેય કાંઠા, પાપણો અમને દિસે
ને નદી અશ્રુ ભરેલી આંખડી

ખળભળી ગઢની દિવાલો તે છતાં
ડેલીએ સાંકળ હજુ વટની ચડી

જીંદગી અતડી ભલે લાગી હતી
સોડ ભારે, મોતની, મળતાવડી

ખુદા મૈકદે બંદગી જો કરૂં હું
મસિદોમા શા કાજ પીતા ડરૂં હું

ભલે નાવડી માત્ર દ્યો, હાથ મારી
હલેસા વગર સાત સમદર તરૂં હું

ચરણ દાદની છાપ છોડે અગર બે
હરેક મોડ ઉપર ગઝલ પાથરૂં હું

નઝારો આ કુદરતનો લૂંટ્યા સબબની
સઘન પૂછતાછે સતત થરથરૂં હું

કબરમાં છે આલમ સુકુને, કહો તો
સવારે જીવી, રાત હરદમ મરૂં હું

દરેક જણને કોઈને કોઈ કવિતા સ્પર્શી ગઈ
અને કવિતા તરફ ઝોક વધ્યો અને રચનાકાર
થઈ જવાયું.......મારી વાત જરા અલગ છે,
સંજોગોએ મને એવો ઘેરી લીધો કે અંતે પદ્ય
રચનાઓ લખ્યા વિના રહેવાયું નહી...
પહેલો સંજોગ, જુનાગઢમાં જન્મ....અને કવિ
પ્રફુલ્લ નાણાવટી સાથે કાકા હોવાને નાતે
સંયુક્ત કુટુંબમાં રહેવું, એ બીજો સંજોગ...નરસિંહ મહેતાની
કર્મભૂમી જુનાગઢ નગરીએ અગણિત મુર્ધન્ય કવિઓની
ભેટ ગુજરાતી સાહિત્યને આપી છે...કાકાને ત્યાં
કવિગોષ્ટિ દર મંગળવારે થતી ત્યારે ખુણામાં
બેસી પ્રતિષ્ઠિત કવિઓ જેવા કે મનોજ ખંડેરિયા,
શ્યામ સાધુ, રાજેન્દ્ર શુક્લ પ્રફલ્લ નાણાવટી,
બરબાદ જુનાગઢી, દરબાર સાહેબ ( રૂસવા મઝલૂમિ)
ગોવિંદ ગઢવી વિગેરેને ખુબ સાંભળ્યા, ખુબ માણ્યા
અને કદાચ અજાણતાજ ઉરમાં ઉતાર્યા...એ સંજોગ ત્રીજો,,,
મારા ખાસ મિત્ર અને રાહબર કવિ ડો, ઉર્વીશ વસાવડાના
પ્રથમ સંગ્રહ ’પિંછાનું ઘર’ ના વિમોચન પ્રસંગે મુશાયરાના
માહોલ વખતે કદાચ નાનપણની સંઘરાયેલી ઉર્મિઓ
સળવળી અને અંતે મારે પણ કંઇક લખવું એ નિર્ધાર
સાથે લખવું શરૂ કર્યુ, એ સંજોગ ચોથો.....પ્રસંગોપાત ઘટનાઓ વિષે
લખવાની આદત પડી ગઈ....કયા સ્તર સુધી પહોંચ્યો
એ તો ખબર નથી... પણ.લયના સ્તર સુધી પહોંચવા મથી રહ્યો
છું...!!!!! અને આજે એ જ બચપણની યાદો અને પ્રેરક પાત્રોને વણી
એક ગઝલ લખી નાખી,,,, એ જ અહી પ્રસ્તુત છે..

સાવ રે ખંડેર સરખા મન મહી
ઈન્દ્રરાજે શ્યામની વાતો કહી

મન પ્રફુલ્લિત થઈ અને બોલી ઉઠ્યું
લઉં ગઝલ કરતાલ, બીજું કંઈ નહી

ઊરમાથી વિષ સઘળું નીકળ્યું
ચોતરફ ગોવિંદની ગાથા ચહી

સહેજમાં બરબાદ થાતો રહી ગયો
છંદ ઝુલણે આજ પણ જીવું અહીં

કુંડ દામોદર થકી બોળી કલમ
જ્યાં લખું, નરસિંહના પગલાં ત્યહીં

અરમાનોના ફુગ્ગા લઈને ફરતો માણસ
સૌની પાસે ટાંકણીઓથી ડરતો માણસ

ઘુઘવે દરિયો, અણગમતી ઘટનાનો ત્યારે
નાની અમથી પ્યાલી સાંજે ભરતો માણસ

આકાશે ખરતાં તારાની વાટે કાયમ
ઈચ્છા ઈચ્છા કરતો અંતે ખરતો માણસ

હું પદની ટોચે બેઠેલો, સંજોગોએ
અલ્લાબેલી ચોકટ પર કરગરતો માણસ

મરજીવો થઈ દળદળમાં ઉતરતો જાતો
મડદું થઈને ખાલી હાથે તરતો માણસ

શબ્દ સાથે મેં સુંવાળો સાથ માણ્યો’તો
ને ગઝલ જનમ્યા સુધી સંગાથ માણ્યો’તો

કર અમે બાળ્યો મશાલે, સ્ત્ય છે, કિંતુ
શિર ઉપર એ બાદ, ગેબી હાથ માણ્યો’તો

શું ભર્યું છે સાકીએ, એ કોણ પુછે છે
કેટલીએ વાર કડવો ક્વાથ માણ્યો’તો

આયનાનું ઋણ હું જાહેરમાં ચુકવું
આત્મશ્લાઘામાં ઘણોયે સ્વાર્થ માણ્યો’તો

શૂન્યતા વ્યાપી, કબરમાં ઉત્તરો મળતાં
જીંદગીનો કેવડો પ્રશ્નાર્થ માણ્યો’તો

જીવનની સાપ સીડીના અમે મહોરા હતાં
કદી ટોચે કદી તળીયે ભટકનારા હતાં

નથી અમથો તમારો બાગ નફરતનો ખિલ્યો
તમારી લાગણી ખાતર,-અમે ક્યારા હતાં

અમારી આંખ ફરકે, દિલ જરા થડકે વધુ
તમારા આગમનના બે જ વરતારા હતાં

કલમમાં શાહી ક્યાં, લોહી અમારૂં બોલતું
તમે માન્યુ અમે અવસર ઉજવનારા હતાં

ઝઝુમ્યો મોત સામે, જીદગી આખર સુધી
બધા કહેતા, ખુદાને કેટલા પ્યારા હતાં

સહજતા પામવી કપરી ઘણી છે
મુલાયમ કાચ પર હીરા કણી છે

સમયના કાંગરા ભુલી ગયા કે
ઈમારત સાવ તળીયેથી ચણી છે

તમારી હર અદા, મૃગજળ સરીખી
અમે ઓ બેવફા, અંગત ગણી છે

ભલે ગાતા ન હો, જાહેરમાં પણ
ગઝલ મારી બધાએ ગણગણી છે

સતાવ્યા જીંદગીના સહુ, સુતા છે
મઝારે એક સરખી લાગણી છે

પનિહારી

છલકી નારી
તું પનિહારી

રૂદિયે સીધી
માર કટારી

દડતે પાણી
જાતો વારી

જલતી સરિતા
બનતી ખારી

પનઘટને તો
જલસા ભારી..!!

તરૂવર સઘળે
નજર્યું ઠારી

આભે ચમકી
આંખ્યુ મારી

ઈશ્વર તારી
છે બલિહારી

मयखानेसे सीखी बातें जीनेकी
वो क्या देगा आज सझा ए पीनेकी

चूपकेसे ही पीता हुं में सदियोसे
चूपकेसे अब आदत हो गई गिरनेकी

दिवारोपे शीशा रखना छोड दीया
रहेती है हैरानी खुदसे गिरनेकी

हमने रखें झख्मोको इन उंगलीपे
उनको फुरसत मिलती है ना गिननेकी

फुसला कर के रखा है कुछ सांसोको
उम्मीदें है अब भी उन्से मिलनेकी

मुस्कुरा दो, जिंदगी हम जी लेंगे
रुठ जाओ गर जहर भी पी लेंगे

हूस्नका तेरे, गवाह सारा जहां
गर जरूरत हो, खुदा को भी लेंगे

पांव चाहे लडखडाए, हम मगर
जाम तेरे हाथ ही, साकी लेंगे

ना गवारां हो, हमारा बोलना
होंठ ये लबसे तुम्हारे, सी लेंगे

आखरी लम्होमें शायद हो ना हो
नाम जब लेंगे तुम्हारा ही लेंगे

પડઘા સાથે ખામોશીના સગપણ જેવું
જીવતર મારૂં અંધારામાં દર્પણ જેવું

ખુશ્બુ તારી, ના હો સહેજે, શ્વાસોમાં જો
મધમાં લાગે ખુટતું હો કંઈ ગળપણ જેવું

જે કંઈ છે તે આ છે અલ્લાહ, મયખાનામાં
પ્યાલીને તું સમજી લેજે તર્પણ જેવું

મારૂં હોવું મહેફિલ વચ્ચે તારી, જાણે
પગમાં ચોંટી મેલી શી એક રજકણ જેવું

ક્ષણના તાણા વાણા વણતાં ઘટના સાથે
પહેરી લીધું આખર પહેરણ ઘડપણ જેવું

ખુલ જા સીમ સીમ બોલ્યા ન્હોતા, તોયે ખુલતાં
મૃત્યુના આ દ્વારે લાગે અડચણ જેવું

મૈકદે પિરસો તમે દિવાનગી
વાત કોનાથી રહે એ ખાનગી

ચાતરો રેખા બધી, ખેંચેલ મેં
ને પછી માંગો તમે પરવાનગી..!!

સ્પર્શ સામે સાંભળ્યું છે, કે હવે
છેડશે લજ્જામણી મર્દાનગી

એક પણ ચહેરો નથી મહોરા વગર
ભીડમાં છલકાય છે વિરાનગી

જીંદગીએ, દાવતે દીધી કબર
ચાખશું પહેલી દફા આ વાનગી

હજી ચીઠ્ઠી ખોલી મેં તારા ગામની
નરી ખુશ્બુ આવી રે તારા નામની

ભરી મહેફિલને સહેજે ગરમાવવા
કરો હરકત બે, બરકત "બેફામ"ની

નથી તસ્બીથી પામ્યા અલ્લાહને
પછી ઈર્ષ્યા કરે કાં, એ જામની..?

તને શમણે મળીને આંખ ખોલતાં
જુઓ ઝાકળ બાઝી ગઈ બદનામની

મને દફનાવ્યો, કારણ બસ એજ છે
નડી અમને પણ શંકા શ્રી રામની

અમથે અમથું સાવ લગોલગ ક્યાં લગ ચાલું
ઘટનાની ઠોકર વાગે તો હમણા ઝાલું

મોટાપાનો ઉંબર આવે શેરી આડો
બચપણ ત્યારે યાદ ખરેખર આવે સાલું

ટકરાવીને એક બીજાથી જામ ભરેલા
હસતાં સહુએ અરસ પરસ, પણ ખાલે ખાલુ

સઝદા હો કે સાકી ચાહું સરખા દિલથી
ઈશ્વરને ક્યાં હોતું કંઈએ દવલું વ્હાલું

અંધારે, અણધારે જીવતર આવ્યું આરે
ચાલો આજે ઝળહળતાં અજવાળે મહાલું

રણ નગર, મૃગજળ ગલી
આટલી ઓળખ ભલી

એક શમણે ટળવળું
રાત આખી પાછલી

કેટલા દરિયા વહ્યા
આંખ બે જ્યારે છલી

પ્રાણ વાયુ છે છતાં
સૌ ફફડતી માછલી

છે શિલાલેખો બધાં
ગાલ પરની કરચલી

લાશ ક્યાં બોલે કદી
જે હરી, કે યા અલી

આપણી માટે જે અત્તર દાન છે
પુષ્પના સ્વજનોનુ કબ્રસ્તાન છે

આપનો પાલવ સર્યોતો મહેફીલે
દ્ર્યષ્ય એ સહદેવ વાળું ગ્યાન છે

લાખ ચાહે આપણો પડઘો છતાં
એમનુ સામે કદી ક્યાં સ્થાન છે

પાડ માનો જીભની સમશેરને
મૌન જેવું સભ્યતાનું મ્યાન છે

અર્ધ્ય મારી જાતનું હોમ્યા પછી
આજથી હોવું એ અંતરધ્યાન છે

શકુની ની માફક ન પાસા રમાડો
ઉઘાડો ધડાધડ હ્રદયનાં કમાડો

ગઝલ કેડીએ ચાલતો હું અવિરત
અમારે ન મંઝિલ, ન કોઈ સિમાડો

સફળતા નો હકદાર કાયમ છે શત્રુ
ભલે હોય અણગમતો તોયે ગમાડો

નઠારા સમયને ગણીને સુદામો
કરી યાદ સોનાને થાળે જમાડો

પ્રથમ ડગ તો અમથુંયે હોતું કબરમાં
વિધિવત હવે આજ બીજુયે માંડો

ભ્રષ્ટ નેતાઓથી, ત્રસ્ત જનતાનો
સ્પષ્ટ નાદ........


આજ મારા દેશને એકાદ ગાંધી જોઈએ
ભ્રષ્ટ નેતા ડામવાને લોક આંધી જોઇએ

લાખ હો કે હો કરોડો, ભુખ અબજોની રહે
પેટ પણ નાનુ પડે, એમાય કાંધી જોઇએ

સંત, દેવી , દેવતાના આચરણ ભેગા કરી
એમને ખાવા મદિરા પાક રાંધી જોઇએ

નફ્ફટાઇ પણ હવે ફાટી પડી છે હર ખૂણે
નેક નામે સોયથી થોડીક સાંધી જોઇએ

છે વિધાતા એક માત્ર આપણી આશા હવે
રાખડી એનીયે ચાલો આજ બાંધી જોઇએ

એક સન્નાટો બધે વ્યાપી ગયો
શબ્દ સઘળું મૌનને આપી ગયો

યાદને રણ, ખ્યાલ સુધ્ધા આપનો
કેટલી ૠતુઓને ઉપસાવી ગયો

બંદગીનો સાવ ખોટો રૂપિયો
બાખુદા વ્યવહારમાં ચાલી ગયો

જીંદગી શું ચીજ છે તારા વિના
એક ખાલી જામ સમજાવી ગયો

રે અભરખો સૂર્ય થાવાનો સતત
આગીયામાં આગને ચાંપી ગયો

શ્વાસને જે પારણાં ઝુલાવતાં
રેશમી એ ડોર તું કાપી ગયો

આજ અસ્થિ આપણા સંબંધના

આજ અસ્થિ આપણા સંબંધના
મેં જ પધરાવ્યા ૠણાનુબંધના

ઠાવકું મહોરું અમે પહેરી લીધું
શબ્દ પણ ખુટ્યા હતાં આક્રંદના

લાગણીના તાતણે ગુંથેલ સૌ
દોરડાં છુટી ગયા પાબંદનાં

ગા લગાગા ગા લ ગા જેના હતાં
અક્ષરો વિલાઈ ગ્યા એ છંદનાં

જન્મ લીધો’તો ઊછીનો તે હવે
ચોપડે થઈ ગ્યો જમા અરિહંતનાં

જે અમે ન બોલીએ બસ એ તમે બોલી ગયા
કહી દીધું "જય હિંદ" ને દિલ કેટલા ચોરી ગયા

આમ તો અગડમ અને બગડમ બધું જાતું હતું
શબ્દ થોડા સાંભળી હિંદી, બધાં ડોલી ગયા

લઈ ગયા કે દઈ ગયા શું, એજ સમજાતું નથી
કેવડો પ્રશ્નાર્થ એ મોટો બધો છોડી ગયા

માડ આડોશી અને પાડોશમાં શાંતી હતી
એ ઝગડવાને ફરીથી દ્વાર સહુ ખોલી ગયા..!!

સરભરામાં મસ્ત સઘળા એટલું ભુલી ગયા
ત્રણ દિ’માં દેશ આખાનું જમણ ઓરી ગયા

ઓબામા

ધન્ય થજો, આવી ગયા ઓબામા
પાવલી બે નાખવાને ખોબામા

કેવો કળિયુગ ઘોર આવ્યો છે
કાનો આવ્યો, ને દોડે સુદામા..!!

એવી તે ભિતી શું ભાળી ગ્યા
પાડોશી કરતા’તાં ઉધામા

એક સો જનમ લેવા પડશે રે
નાખવાને પગ એના જોડામાં

ખોલી દુકાન અમે ધોકામાં
રાખવા આ માલને ઘરોબામાં

ગરજે મા-બાપ એને કહી દેજો
ખપશું નહીંતર બધાયે ડોબામાં

વાત કરૂં એના જો ખરચાની
આંતક પડ્યો’તો ઘણો ઓછામા

ગત વર્ષ (૨૦૬૬)નું

ગાણું....


ધડાક દઈને ડેલી વાસો, બહાર ઉભો હું ડોસો
મોર પિચ્છ મારૂં કાઢીને મુગટ નવાએ ખોસો..!!
અમને મારી દીધો ઠોસો ??!!

કેટ કેટલી વ્યથા અમોએ તારી સાથે બાંટી
જલસા પાણી તારા ખાતે, દ્રાક્ષ અમોને ખાટી..!!
તોયે અવળી મારી આંટી..??

કાળા ધોળા કંઈક કર્યા તેં, ઢાંક પિછોડો કરવો
છબછબીયા દેખાડી સહુને, અંદર દરિયો તરવો..!!
કેવો વેશ તમારો વરવો...??

મારામાંથી ધડો લઈને નવી વાનગી રાંધો
સંબંધોની સોઈ થકી વણસેલા રીશ્તા સાંધો
એવી ગાંઠ જીવનમાં બાંધો
તમને કોઈ પછી ના વાંધો

દઈ દ્યો આજ અમોને કાંધો
દઈ દ્યો આજ અમોને કાંધો....!!!

હાથ રાખો હુંફનો આડો જરી
સ્નેહ ને સબંધનો દિવો કરી

આગીયાને નામ કાગળ નાખજો
બંધ પરબિડીયે તમસ થોડું ભરી

શબ્દને વનવાસ, ભિક્ષા આપવા
મૌનની રેખા કદી ના આંતરી

વાટ જોતાં આપની અંતે જુઓ
આજ ડેલીએ પ્રતિક્ષા કરગરી

સર્વનાં આંસુ હતાં મૃગજળ સમા
છેવટે થાકી, ચિતા મારી ઠરી

નજર નાખી, હથેળી જોઈ તો લે
કદાચિત કોઈ રેખા કંઈક બોલે

ખુદા નાકામીઓ તારી ઉજવવા
બિચારો માનવી બોતલને ખોલે

કવિથી સહેજ છે નોખો વિવેચક
લખ્યા કરતાં અણિ ઝાઝી એ છોલે

વિદાયે, બાપના ડૂંસકા દબાવી
કરી નાખી’તી અનહદ આજ ઢોલે

જમા પાસું કબરનું એટલું છે
ન આડોશી કે પાડોશી ટટોલે

એક સરખી પગ તળે સહુના, ફરસ
અન્યને પીવડાવ તું, મુકી તરસ
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ

સ્વાર્થનું છોડી અહંકારી તમસ
દેશને ગણજો હવે ખુદની જણસ
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ

સાવ અંધાધૂંધમાં આંખો બળે
શ્વાસ જો બે શિસ્તના લેવા મળે
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ

વૃક્ષનુ છેદન કરે જે માનવી
એજ હાથે કૂંપળો ફુટે નવી
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ

એકઠા આ ભ્રષ્ટ નેતાઓ કરી
દ્યો સજા ભેગા મળી સહુ આકરી
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ

બંધ આંખે ક્યાં સુધી આ પાલવે ?
સહેજ ખુલ્લી આંખથી જીવજો હવે
કાશ એનુ નામ છે, નવલું વરસ

દિવડાના મોલ ઉગ્યા આંગણે
લોક હરખી આજ ખુશહાલી લણે

રંગ જીવતરના બધાં ચપટી ભરી
પાથરી દીધાં ઉમંગે બારણે

ચોતરફ જલસા, મજાની ભીડમાં
એકલુ માતમ પણે માથું ખણે

ઝળહળે આકાશ, જાણે ઇશ્વરે
દ્વાર પર ટાંગ્યા તિખારા તોરણે

છે ચડાઈ અન્નની મિઠાશની
મન તણી કડવાશ ઉપર હર ક્ષણે

રામ તો આવ્યા અયોધ્યા, પણ હવે
દિલ મહી ક્યારે ધરીશું આપણે

ચાલ કદી તો મળીએ અમથું કારણ વગર
આજ સુધીનુ ભુલવા સૌ, સંભારણ વગર

ભેદ મૌનનો ગહન પામવા ચુંબન ધરી
હોઠ ફરીથી અલગ પડ્યા કોઈ તારણ વગર

રોજ બરોજી વિપદાઓની ખળ ખળ નદી
શિર ઉપર મારા વહેતી અવતારણ વગર

રંગ ભર્યો ઠાંસી ઠાંસીને પાંખે, તોયે
ફુલ ઉચકતું પતંગીયાઓ ભારણ વગર

જીવ કદાચિત જોઈ ગયો આકાશી મૃગજળ
ફાળ ભરી મૃગલાની માફક મેં રણ વગર

પિતાશ્રીના સાવ અચાનક અવસાન
પર ઉઠેલા ઉદગારો

જીંદગી આંબી શકી ના મોતને
સાવ અધવચ્ચે જણાયું ઓથ ને

અર્ધ તુટ્યું છાપરૂં ઉડી ગયું
આજ સાલી ખોટ, સાલ્લી ખોટને

રે અનુભવ નામ ખીંટી ઉખડી
કેમ ટાંગુ આજ મારા કોટ ને

શું ખબર ? પરિણામ આવું આવશે
ના કદી રોક્યા અમે અવરોધ ને

આટલું તો કમ સે કમ કરવું રહ્યું
પામવા આખર બધાએ મોક્ષ ને

હવે જાત નખ શિખ પચાવી ગયો છું
અરીસાને લગભગ હું ચાવી ગયો છું

સરેઆમ નાસ્તિક હું અલબત્ત હતો, પણ
ઘણી વાર મસ્તક નમાવી ગયો છું

પ્રસંગો તમારા ફકત બારણા પર
સવા શ્રી થઈને નિભાવી ગયો છું

તને ખ્યાલ ક્યાં છે, કે શમણામાં તારા
ન આવી, તને હું સતાવી ગયો છું

બીજું તો કશું નહીં, જીવનમાં કોઈના
કોઇ ખૂણે હલચલ મચાવી ગયો છું

અમે સાવ અણજાણ તારા નગરમાં
તમે પણ કદી ના સમાવ્યા નજરમાં
.

બધી લાગણીઓ નીચોવી દીધી મેં
તમે સહેજ હસતાં, તો એ પણ કસરમાં
.

જરા છીપ થાજો, તો દરિયો બનીશું
લગીરે નથી માનતો કરકસરમાં
.

ચરણ તું, પથિક હું ને સહિયારી મંઝિલ
હવે ક્યાં રહી એ મઝાઓ સફરમાં
.

જીવન મારૂં રેતી ઉપર નામ જેવું
રખે શોધતા નામ મારૂં અમરમાં

ઉકેલ્યા શિલાલેખ અઢળક, છતાં પણ
કરૂં વાંચવા, આંખ તારી મથામણ

ઝળાહળ આ સુરજની દુનિયામાં તારી
અમારો જ પડછાયો છે એક થાપણ

કણે કણ પરોવી મેં એકેક ઘટના
પછી વિસ્તર્યા યાદગીરી તણા રણ

કમળ પર ભ્રમર બેઠો, સમજીને એવું
બિડેલી છે અકબંધ તારી બે પાંપણ

લથડતાં ચરણ બે, હતાં આજ મારાં
અચાનક મસીદે વળી ગ્યા નું કારણ..!!

અમારી ચિતા લ્યો, હવે ભડભડી ગઈ
ચડાવી દો સહુની ખુશાલીના આંધણ

આ જીંદગી એ શ્વાસ, ને ઉચ્છવાસ મોત છે
સાડી સરસ મજાની ઉપર કેવું પોત છે !!

મારી બધી વિટંબણાઓ ઠાલવી શકું
એવી જગા જગતમાં ફકત મારો દોસ્ત છે

મૃગજળ, અફાટ રણમાં બીજું કાંઈ પણ નથી
ઈચ્છાઓ વણફળેલીનો છલછલતો સ્ત્રોત છે

મારી ચિતા, એ જીદગીની આંધીઓ મહી
છેવટ સુધી ટકી રહી ઝળહળતી જ્યોત છે

પથ્થર ચીરીને કબ્રનો કૂંપળ ફુટી, જુઓ
ઝિંદાદિલી ને મોત, કેવા ઓતપ્રોત છે

અરે બેઠો ખુદા નભની કને, ક્યાંથી મળે
નમુ નીચે નમાજે, તું મને ક્યાંથી મળે

ક્ષણીક, પણ બુદબુદાનુ ગાઢ આલિંગન, ફકત
કિનારાને મળે, મઝધારને ક્યાંથી મળે

અધર બે ચૂમવા મળશે અગર વેણુ બનો
અમસ્તું, સાવ ઉભા વાંસને ક્યાંથી મળે

વિષય એ માત્ર આંખોનો રહ્યો છે કાળથી
પછી બે હાથમા મૃગજળ તને ક્યાંથી મળે

અડો અડ, આખરી ઘૂંટે, હતો તારી ખુદા
સજાએ બંદગી, એ પાપને ક્યાંથી મળે

’હું’ - એક શબ્દ

વંશ શબ્દોના થઈ, આવ્યા અમે
રિત રસમો, શબ્દશ: પાળ્યા અમે

મૌનની અંધેર નગરીઓ તણા
કેટલા રસ્તાઓ અજવાળ્યા અમે

શ્વાસ ને ઉચ્છવાસનાં રણમાં જુઓ
ગીતના ગુલ્મ્હોરને વાવ્યા અમે

લઈ હથોડી ટાંકણું, ગા ગા લ ગા
શિલ્પ ગઝલોના જ કંડાર્યા અમે

કાગળોનાં સાવ કોરે આંગણે
કંઈક પગલાં અર્થના પાડ્યા અમે

આપ સહુની દાદનો ટેકો લઈ
છેક ઘરથી કબ્ર તક પહોંચ્યા અમે

જીંદગી તું તો હતી પ્રસ્તાવના
મોતના નાટક ખરા ભજવ્યા અમે

દિવાલો તમે આડશોના પ્રભારી
ભલું હો તમારૂ, દીધી એક બારી

ઉલેચો જો ઘટનાનો કૂવો અવારૂ
ફફડશે કબુતરશી ઇચ્છા અમારી

અણિશુધ્ધ પડઘાયે દુર્લભ થયા છે
હવે બોલજે તું યે સમજી વિચારી

સમય પર સવારી કરી લે મુસાફીર
કોઈ એક ક્ષણ પર છે મંઝિલ તમારી

સ્વયમ સાથે ચોપાટ રમવી છે , કારણ
પછી હાર ને જીત, બન્ને છે મારી

હિસાબો કર્યા આખરે સાવ સરભર
અમે ચોપડે જાત આખી ઉધારી

એક ઐતિહાસીક..(અતિ હાંસિક..)
ચૂકાદા પછી રામ લલ્લા (લ+અલ્લા).ની
સહવ્યથા......!!!!!!

જે ધરા નિર્મિ , તને દીધી અમે ઓ માનવી
વ્હેચણી એની જ કર, ને એ અમારે માનવી..?
ભ્રષ્ટતા, ને કાર્યવાહીમાં મતા ખરચી તમે
એજ ખરચો લાવતે વીજળી હરેક ઘરમા નવી..!!

ડો. નાણાવટી
ભારતીય

मेरे सायेको मेरे साथही रहेना होगा
जो भी उसने ना कीया हो ईसे सहेना होगा
ग़म हो या हो खुशी, पलकोंका सहारा ना था
आंसुओ, आंखसे बेबस हुए बहेना होगा
तुं भरोसा न कर अपनी ही ज़ुबांका अक़सर
जो भी कहेना हे वो अंदाझसे कहेना होगा
ना तुझे चुडीयां, हिरेकी अंगुठी दुंगा
मेरे किस्से मेरी यादें तेरा गहेना होगा
ये क़फन ओढके कीतनी है खुशी मत पुछो
आज कुछ ढंगका हमने कभी पहेना होगा

कुछ लम्हे सीमट लुं मेरी बाहोंमे युं लगे
और गुझरे जिंदगी इन्ही ख्वाबों मे युं लगे

मुमकीन ही नही आपसे मीलना तो रूबरू
खो जाए कातिलाना अदाओंमे युं लगे

ग़मसे है भरा दरिया वो मस्तीकी आड़में
पीता है आंसुओंको पयालोमें युं लगे

सांसोको ईजा़झत नही मिलती है आजकल
छोटासा आशियां हो सितारोंमे युं लगे

मिलता है सुकूं झन्नते मंझिलका, कब्रमें
कर डाली कितनी देर थी, राहोंमे युं लगे

સહેજ તારૂં ઉગવું કુંપળ સમુ
પાંદડા પીળા મહીં , ચળવળ સમુ

ઝંખના જેની કરો, ઠેલાય એ
ઝાંઝવાનુ જળ હતું કાગળ સમુ

આપનુ ક્રોધિત થવું અમને ગમે
સૂર્ય પહેલાની ઝીણી ઝાકળ સમુ

હર્ષ છે કે વ્યંગ એની આંખમાં
આયનો હસતો હતો વ્યંઢળ સમુ

જો, જનાજે દોસ્ત સહુ ભેગા મળી
સુવ્યવસ્થિત ગોઠવે કાસળ સમુ

ધૂપસળી, દિવા, નૈવેદ્યો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે
ચાલ સખી આળસ ખંખેરો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે
.
થઈ ગઈ માની કિરપા પાછી
કરતો યાદ ભલે તું આછી
કેસરીયાળી ચુંદડીઓની ઉભરે નવલી ભાત રે
ચાલ સખી આળસ ખંખેરો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે
.
પાછા જોબનીયા ટકરાશે
મસ્તી મોજ બધે લહેરાશે
દાંડી પીટો ઢોલે, આવી ખુશીઓની બારાત રે
ચાલ સખી આળસ ખંખેરો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે
.
ગરબો ક્યાંક હજી સંભળાતો
માને હરખ ઘણોયે થાતો
ડીસ્કોમાંથી પાછી કાઢો આપણ સૌની જાત રે
ચાલ સખી આળસ ખંખેરો, દ્વાર ઉભી નવરાત રે

મૌન ચૂં કે ચા કરી શકતું નથી
શબ્દ કાંઠે લાંગરી શકતું નથી

બેડીઓ પગમાં રિવાજોની પડી
કોઈ ચીલો ચાતરી શકતું નથી

શ્વાસની મોકાણમાં કોઈ, હવા
હા...શ માટે વાપરી શકતું નથી

જોજનો કાપી તરસના રણ, હરણ
ઘુંટડો મૃગજળ ભરી શકતું નથી

સ્વપ્નની વચમાં સુતું વાસ્તવ, જુઓ
સહેજ પણ પડખું ફરી શકતું નથી

જીંદગીના શ્રાપથી શાપિત, કદી
મોતની પહેલા મરી શકતું નથી

ખબર છે એટલી કે મોત સામે હારશું બેશક
છતાંયે ચાલ જીવનની બધીયે ચાલશું બેશક

ભલે શૈષવને બાંધો ઓસરીમાં ખાંડણી સાથે
ફકત માખણની કાજે પણ ઘુટણીયા તાણશું બેશક

તમારી હા અને ના માં પડ્યા ભુલા અમે છો ને
હવા થઈને તમારા કેશ છુટ્ટા માણશું બેશક

ભરોસો આમતો પુરો હથેળીમાં લખ્યા પર છે
ખુદા તારાયે બે ત્રણ નાતિયા અજમાવશું બેશક

સુકેલી ડાળ ઉપર , સાવ પીળા પાનના સોગન
તમોને કાંપતા હાથે અમે પસવારશું બેશક

ન માત્ર આંખમાં, કે દિલ મહી સહુના અમે રહીશું
શિલાલેખો બની આ જાત ને કંડારશું બેશક

આજ દીઠું મેં ઝળ હળ સપનુ
રાસ રમ્યો’તો એ મતલબનુ

મોર પિચ્છની લીલા ભાળી
અંગ બળ્યું’તું છાનુ છપનુ

રાત મહી ખોવાણી નથણી
કાનનુ કામણ છે જ ગજબનુ

જાત તમારે રંગે રંગી
હીર, કનક સઘળું શા ખપનુ

હાથ ધરો કરતાલ ગુસાઇ
પુણ્ય મળે લખ સવ્વા જપનુ

બંસરીથી છે રિસાયા ટેરવાં
આજ વ્હાલો લાગતો’તો કહેરવા

ઓઢવા માંગુ પ્રભાતી ધાબળો
ઝાકળો ત્યારે મળે છે પહેરવા

રોમ રોમે યાદનાં પીંછા હતાં
હાથ બે ઓછા પડે ખંખેરવા

એક પથ્થર આયને કરવત બની
બિંબ ને માંડે છે સઘળા વહેરવા

જીવની છુટી હજુ ઝંઝાળ જ્યાં
કો’ અલખ આવી ગયું છે ઘેરવા

તમારી યાદના પંથે મળી મંઝિલ કદિ ના
પછી શમણામા તમને પામવા મુશ્કિલ કદિ ના

ટકોરા લાલ ચટ્ટક ટેરવે માર્યા કરે પણ
કરી કાંટાએ ફુલોની જગા હાંસિલ કદિ ના

ક્ષણિક જીવું , છતાં મંજુર છે બસ ફીણ બનવું
થવું એકલ અટુલા ને અચલ સાહિલ કદિ ના

ભરી છે દોસ્ત, મારા મૌનની સ્યાહી કલમમાં
લખી શકતો તમારી દાદને કાબિલ કદિ ના

અદા, આંખો, ને નખરાં નીત નવા થી સજ્જ છે તું
તમોને માનતા તોયે અમે કાતિલ કદિ ના

પગરખાં શ્વાસના લઈ હાથમાં ઉભો હતો પણ
કર્યો તેં મોત નામે કાફલે, શામિલ કદિ ના

વાહ અમેરીકનો...

જેની રક્તવાહિનીમા રક્તકણો અને શ્વેત કણો પણ
પોતપોતાની લાઈનમાંકોઈ પણ જાતના લાગણીના
હોર્ન વગાડ્યા વગર,ક્રોધનો ઘોંઘાટ કર્યા સિવાય, અને
આળસની બ્રેકનો વિચાર કર્યા વગર
એક ધારા, સમયને ધબકારે ને સમયને સથવારે
વહ્યા કરતા હશે....

અને......આહ....
આપણે સૌ...

જેની રક્તવાહિનીઓમાંરક્તકણ અને શ્વેતકણની બદલે,
એક બીજા પ્રત્યેનુ ખુન્નસ, દ્વેષ,અને બેદરકારી
એકબીજા સાથે ધક્કા મુક્કી કરી,
શિસ્તના સિમાડાઓ તોડી સમયની
દરકાર કર્યા વગર કઈ તરફ જઈ રહ્યા છે
એ એમને પણ ખબર નથી હોતી

તેમની રક્તવાહિનીઓ પ્રગતિના નક્શા
કંડારે છે

।જ્યારે આપણી રક્તવાહિનીઓ
સંસ્કૃતિના ઝાળા ઉભા કરી
આપણે પોતાને જ ગુંચવી રહી છે
(डॉ। जे। के। ना ना व टी )
ओ र लें दो ....यु ऐ स ऐ
१२-०९-२०१०

ફ્લોરિડા મિયામિ ( યુ। એસ।) જતા, વિમાનની

લાં.........બી મુસાફરી દરમિયાન આવેલા આવેગો....

સતત રહીને હવામાં કેમ જાણે શ્વાસ ઘુંટાયો

ચરણ ધરતીએ મુક્યાનો ભલા રોમાંચ લુંટાયો

લટકવું સાવ અધ્ધર કોઈ ચાલકના ભરોસા પર ?

ફરી પાછો વળું, વિચાર એવો સહેજ ફંટાયો

પ્રથમ તો એમ લાગ્યું ખોફના વનમાં પડ્યો ભુલો

પછી ડર, ફુલ ચીમળાયેલ માફક, તુર્ત ચુંટાયો

જમણ પણ જે અમે ખાધું, હતું બસ સ્વાદનું મૃગજળ

અરે !, બદ-સ્વાદના રણમાં હરણ થઈ ક્યાં હું અંટાયો !!

ભલે આકાશમાં ઉડ્યો, નર્યા પિંજરમાં પોપટ થઈ

એ ખણ ખણ ઘુઘરા, ગાડાનો આનંદ, સાવ ઝુંટાયો

હજુ ડગ ભરૂં, ને બિછાવે તું કેડી
લીધો સુર "સા", ત્યાં તો સરગમ તેં છેડી

.

વણું છું હું શબ્દોની મેલી આ ચાદર
નથી કોઈ મોલાત, ના કોઈ મેડી

.

પીધો કાશ ઝાઝેરો વાસંતી આસવ
પડી કોયલોને ગળામાં ખરેડી..!!

.

અમે સોડ તાણી’તી જીવતરની એવી
હતી શ્વાસની જે પ્રમાણે પછેડી

.

જીવન ને મરણની આ ચોપાટ માથે
પ્રભુ કુંકરી તે અમારી ખસેડી..?

મેળો વરસ્યો

મુશળધારે મેળો વરસ્યો
માણસ પણ જાણે કે તરસ્યો

મેઘ ધનુષો રંગ રંગના
પથરાયા ધરતીએ અદના

તંબુ ને ચકડોળ ઉગ્યા છે
હરખ પદુડાં લોક પુગ્યા છે

ખાણી પીણી ખળખળ વહેતાં
ભુખથી કોરા કોઈ ન રહેતાં

કોઈ ડૂબીને ખોવાયા’તાં
કો’ક ખિસ્સેથી ધોવાયા’તાં

લહેર ઉઠી ભગવાની કેવી
છેક પલાળે ઉરને, એવી

મહેર હજો આવી ને આવી
એજ આરતી સહુએ ગાવી

જત લખવાનુ, શ્વાસ અમે
લિખિતંગ છો, ઉચ્છવાસ તમે

શમણાં, પાપણ, ઉજાગરા
જુગટું આખી રાત રમે

પર્વત પણ પડઘો મારો
સાંભળવાને સહેજ નમે

મૃગજળ સિંચ્યા કલ્પતરૂ
ફળનું ભારણ કેમ ખમે ?

માચીસ જેવો અદ્દલ તું
તારાથી દવ ધૂળ શમે..!!

શમ્મા છું તુજ મહેફિલમાં
ઓગળશું બસ ક્રમે ક્રમે

મન સહેજે આંબે નિષ્ફળને
નીરખી લે જે તું કુંપળને

દર્પણ સાથે પ્રિતી એવી
પોષ્યા મેં, અણગમતાં છળને

અક્ષર ઊડી આંખે વળગ્યા
સૂનાપો સાલે કાગળને

કપરી હો કે અણશુભ હો પણ
શ્રીફળ માની ફોડું પળને

પીછું હર ડાળીએ ઉગશે
સપનુ કાયમનુ બાવળને

સંગે મરમરની ચોકટ પર
અણધાર્યું પામ્યો ઝળહળને

આંખમાં એક અણદીઠું સપનુ મને ખટક્યા કરે
કોણ મારે આંગણે આવી અને અટક્યા કરે
.

પંખીઓના ઝુંડ, ને કલરવ હવે છે વારતા
એક ટહુકા માત્રથી સૌ ડાળખી બટક્યા કરે
.

આ નગરની ખાસીયત વરસોથી એવી છે, અહીં
લાગણીની હાટમાં તાળા બધે લટક્યા કરે
.

જીંદગી, એ બંધ મુઠ્ઠીમાં મુલાયમ રેત છે
લાખ ચાહો તે છતાયે એ સતત છટક્યા કરે
.

ચાલ, બન્ને મૌનની કેડિએ ડગલા માંડીએ
વાત કરશું તો પછી એ સહેજમાં વટક્યા કરે

હવા પણ કેટલી તારે નગર લાચાર લાગે છે
જીવે સૌ લાશ જેવું, શ્વાસ શિષ્ટાચાર લાગે છે

અમારી એકલા રહેવાની આદત ઘર કરી ગઈ, કે
સરા જાહેર ટોળાં, મહેફિલો સુનકાર લાગે છે

તસુ એકે જગા છોડી નથી ચહેરે, કરચલીએ
બુઢાપો પણ અનુભવથી અસલ ફનકાર લાગે છે

ફરી ઓકાતને ફંફોસવી પડશે, ઓ પ્યાસી દિલ
અધુરો જામ પણ અમને, હવે ચિક્કાર લાગે છે

જુવાનીમાં અરિસો ખુબ માણ્યો આત્મશ્લાઘામાં
હવે અમને કબર જેવોજ એ આકાર લાગે છે

શ્વાસ છે સરગમ સુરીલી, ધડકનો ના તાલ છે
કેટલું જીવન અમારૂં દોસ્ત, માલામાલ છે

શબ્દના ચરણો લઈ, જંગલ ગઝલનાં ખુંદતો
છંદની કેડી એ મારી એકધારી ચાલ છે

લાગણીની લઈ હથોડી, મેં સમયને ટાંકણે
જે શિલાલેખો પ્રણયના કોતર્યાં, મિસાલ છે

રંગ તારી હર અદાના આંખમાં ઠાંસી ભરૂં
સ્વપ્નથી ભીનો પછી જો, કેટલો રૂમાલ છે

જીંદગી, તું દબદબો માની ભલે હરખાય.પણ
મોત નામે શહેરમાં એ કેટલી કંગાલ છે

તમે ઈચ્છા સમી કુંપળ, અમે પર્ણો ખરેલા
હતાં ભુતકાળ મારા પણ તમન્નાથી ભરેલા

.

શરમ શું ચીજ છે, એ ક્યાં રતિભર પણ ખબર છે ?
અમે પાલવ છીએ બિંધાસ્ત, ખભ્ભેથી સરેલા

.

કદાચીત એટલે શમણુ મને લાગ્યું અલૌકિક
દસે દસ ટેરવાં હળવેથી ઝુલ્ફોમાં ફરેલાં

.

તમે આ ગાંઠ સગપણની હજી હમણાંજ મારી
અમે તો સાત જન્મોથી હતાં તમને વરેલાં

.

સનમ તારા પછી અજવાસની બાધા લીધી છે
અમારે ટોડલે મુકજો હવે દિવડાં ઠરેલાં

.

કબરને યોગ્ય એવો એક પણ માણસ મળ્યો ના
તમારા સમ, હતાં પહેલેજ થી સઘળા મરેલાં

પરોઢિયે લટાર

ફુલોની નાવ લઈ ઝાકળના દરિયામાં હલ્લેસા માર
સોનેરી કિરણોનુ આવે તોફાન , ચાલ હલ્લેસા માર
ચાલ હલ્લેસા માર
વૃક્ષોની ડાળ પર માળામાં રહેતો એક કલરવ કુમાર
છાતીનો એક એક વાળ એનો વાસંતી વિણાનો તાર
ચાલ હલ્લેસા માર
ખળખળતાં ઝરણામાં છબછબીયા કરવા તું ચહેરો ઉતાર
ચહેરાની પાછળ જો, ઈચ્છાઓ કેટલીયે સુક્કી સુનકાર
ચાલ હલ્લેસા માર
મસ્તીથી છલકાતા વાયરાની હેલ સહેજ મુકે જો નાર
ખોબો ભરીને આજ પીવી છે શ્વાસ મહી ઉગતી સવાર
ચાલ હલ્લેસા માર
કોણે રે વાવી આ ઉડતાં પતંગિયાની ચપટી બે ચાર
કેસુડો, ચંપો ને ગુલમહોરી હરિયાળી નિરખો ચો ધાર
ચાલ હલ્લેસા માર

સરદાર ગાંધીએ જે અપાવી સ્વતંત્રતા
ડુંસકા ભરી, એ કઈ રીતે ગાવી સ્વતંત્રતા

રોટી, મકાન, જળ તણાં પ્રશ્નો હયાત છે
વસ્તી સભર પ્રકોપ ને લાવી સ્વતંત્રતા

વીજળી ને નામે ઝુલતાં અંધાર ગામમાં
દિવાસળીયે રોજ જલાવી સ્વતંત્રતા

ખાવા નથી જે ધાન , સડે છે વખારમાં
ભુખ્યા જનોએ ધુળ શું ખાવી સ્વતંત્રતા ?

ખુરશી ઉપર સવાર છે ગદ્દાર દેશનાં
એકેક સખ્શે આજ લજાવી સ્વતંત્રતા

દોરી ધજાની ખેંચતાં પહેલા વિચાર કર
ઉજવી રહ્યો તું દેશની આવી સ્વતંત્રતા..??

પડઘો અમારા સાદનો પાછો વળી ગયો
શું મર્મ મારી વાતનો એ પણ કળી ગયો ?

અંધારની આડશમાં છુપાયો સમય જુઓ
સુરજ સમેત દિ’ બધાં આખા ગળી ગયો

આજે સવારે સાવ અચાનક આ દર્પણે
જેની હતો હું શોધમાં, ચહેરો મળી ગયો

એકાદ હજી ઘુંટમાં, વાહ વાહ કરે બધાં
લાગે છે મારો શેર કદાચિત ભળી ગયો

એ મોત કર્યું કામ તેં ઉત્તમ જીવન તણું
પેચીદો પ્રશ્ન શ્વાસ પછીનો ટળી ગયો

રઝળતું મને એક સપનુ મળ્યું
હતું કોઈ લાચારનુ વણ ફળ્યું

ઉદાસી, અધુરીસી ઈચ્છા ભર્યું
ખભે શિશ મારા ઉપર એ ઢળ્યું

દિલાસાના શબ્દો ઝબોળી અમે
નરી લાગણીમાં, કર્યું મ્હો ગળ્યું

જરા સ્વસ્થ થાતાં એ બેઠું થયું
છતાં જાણે સંકટ હજુ ના ટળ્યું

"થશે માનવી ક્યારે માનવ હવે"
કહી એણે મસ્તક ફરી આફળ્યું

બારે મેઘ ખાંગા

હેત વરસાવો પ્રભુ બેફામ , વ્યવહારૂ નથી
ડૂબકી ગંગામાં સારી, ડૂબવું સારૂં નથી

ભસ્મ કરતી આકરી વીજળી ભલે ચમકાવ તું
આ જગતમાં એટલું પણ સાવ અંધારૂં નથી

ફુલની માફક ઉંચકશું, જેમને કચડાવ તું
હાથમા છે હાથ સહુના, કોઈ નોંધારૂં નથી

મોતનું તાંડવ તમે કોને પુછીને આદર્યું ?
ત્યાં તમોને કાન ખેંચી કોઈ કહેનારૂં નથી ?

જે હશે જેને જરૂરી, એટલું તું આપજે
ખોબલે સાગર સમાવું , એ ગજું મારૂં નથી

તમારી એક હા-ના થી હ્રદયને ઠેસ વાગે છે
મુલાયમ પ્રેમના પથ પર, ચરણને ઠેસ વાગે છે

નર્યા નફ્ફટ નગરમાં હાક બેશર્મીની કેવી છે ?
જરા ઓળંગતાં ઉંબર શરમને ઠેસ વાગે છે

નથી નિશાન નીચું, કાન સુધી છેક ખેંચી પણ
ધનુર્ધર ધ્યાન-બે થાતાં, પણછને ઠેસ વાગે છે

અમારાં પ્રેમ નો આસવ, અમે હર શબ્દમાં રેડ્યો
તમારી દાદ ના મળતાં, કલમને ઠેસ વાગે છે

હવે સહુ લાશ જીવતી છે, અને હર ઘર કબર જાણે
મસાણે શું ?, શહેરમાં પણ મરણને ઠેસ વાગે છે

ફૂંક બે તું મારજે, શઢમાં ખુદા
છે પછી બે હાથ મારા, નાખુદા

છે અરીસો એજ કે, છું હું અલગ
આજ ચહેરા સાવ લાગે બેહુદા

સહેજ પીળી ચટ્ટ શંકાએ જુઓ
પાંદડાઓ ડાળથી પડતા જુદા

લાગણી નક્કર હતી મારી છતાં
આપણા સંબંધ જાણે બુદબુદા

યાદમાં હું કોઈની, મળતો નથી
ક્બ્ર પર મારી લખી દો ગુમ શુદા

कसमें खाने के सिवा कुछभी नही करते है
जाने क्युं लोग झमानेसे भला डरते है

गर वो कांटा मुझे समझे भी तो, परवा ही नहीं
क़म से क़म, दिलके क़रीब आके उन्हे चूभते है

होते मस्जिदमें नहीं रूबरू हर दिन मौला
महेफिलें खासमें अक़सर वो मुझे मिलते है

तेरी यादोंमे ना मरनेको, पीया करते है
जैसे जीनेके लिये सांसोको हम भरतें है

फर्क ईतना हे की, तादात बडी आज हुई
वरना घुट घुटके अकेलेमें सदा मरते है

કેમ જાણે દિલ અમારૂં હો ધનુ
તોડવા યત્નો કરે છે સૌ મનુ

કાંચળી માફક વફાને તું તજે
ક્યાં મળ્યુ વરદાન તમને સર્પનું

ખેતરો સમજણ તણા ખેડ્યા અમે
વાવ લે, અઘરૂં બિયારણ અર્થનું

વૃક્ષની કઠણાઈ સંજોગો હશે
યાદ છે કુણું વલણ એ દર્ભ નું

મોત પહેલા છે સજા એ જીંદગી
ચાલ ઓઢી લે કફન તું કર્મ નું

સમી સાંજનો મીઠો કલરવ તમે
ઢળી રાતનો આછો પગરવ અમે

જરા વાતમાં ખાતાં સમ-સમ તમે
અને બેય વચ્ચેની અનબન અમે

છલોછલ ભરાયેલુ સરવર તમે
કિનારાને અફળાતું ખળખળ અમે

લદાયેલ શૃંગાર હરદમ તમે
નરી છેડતીઓનું ખનખન અમે

પ્રશસ્તી તણા ફુલ અઢળક તમે
પછી પીઠ પાછળની ચણભણ અમે

જામ જો કે મહેફીલે પિરસાય છે
ઘુંટ એકલતા જ ના પીવાય છે

અંત ને આરંભના બે પડ મહીં
માનવી ઘટના રૂપે પીસાય છે

આભ જ્યારે મૌનનું ફાટી પડે
હોઠ આપો આપ સૌ સિવાય છે

આંસુઓના કોણ આંસુ લુછશે
પાંપણો વચ્ચે સદા હિજરાય છે

શ્વાસ લેવાની હવે ફુરસદ નથી
તોય સાલું કેમનુ જીવાય છે..!!

જર્જરિત બેઠો હતો જે ડાળ પર
કેમ જાણે, હું જ મારા કાળ પર

એક ડગ, કપરાં ચઢાણે બોલશે
સેંકડો પગલાની સામે, ઢાળ પર

બંધ હોઠે આપ લે વખતે થતી
જીત હરદમ મૌનની, વાચાળ પર

કંઈક સંબંધો અનોખા કેળવ્યા
ક્યાં સુધી આધાર રાખુ નાળ પર

મોત આઘું ઠેલવાનું, છે સતત
કેમ હું જીવું એ, જુઠ્ઠા આળ પર

હાથ બે ઉંચા કરેલા મેં દીઠા પરમેશ ને
તો પછી કોના ભરોસે રાખવો આ દેશને

હાય પૈસો, ખાય પૈસો, નહાય નકરી નોટથી
શ્વાસમાં પણ જો મળે, તો લે ફકત એ કેશને

વાલીયા, રાવણ, શકુની, કંસ દુર્યોધન તણા
બેધડક ભજવી શકે પરધાન કેવા વેશને..!!

અર્ધ નગ્નો માનવી ભુખ્યાંની સામે જોઈને
દર્દ દિલમાં ના થયુ, ઉતર્યું બધુંયે ફેશને

નમ્ર છે મારો પ્રયત્ન, દેશના હર એકને
આપવો છે, એક સંવેદન ભર્યા સંદેશને

દર ચોમાસે મેઘ થતો ભઈ માણસ વલ્લો
ઠલવી દેતો વાદળ નામે, આખો દલ્લો

ધોમ ધખ્યાનો, નભ સાથેનો, વાઢી નાખે
મુશળધારે, એક ઝાટકે , આઘો પલ્લો

ખળખળ ઝરણા, હરિયાળી, ખુશ્બુ માટીની
કુદરત પણ જો ખોલી નાખે અંગત ગલ્લો

બન્ને કાંઠે ઉભરાતી સરિતા જાણે કે
લટકાતી મટકાતી દોડે છમ્મક છલ્લો

સુકા ભઠ્ઠ સૈનિકો, અગ્નિ ઘોડા નાઠા
હાથી પર બેસીને હેલી, કરતી હલ્લો

ગઝલ આજ પુરી લખાતી નથી
અરે..! શાહી કેમે સુકાતી નથી

અમે તો કલમ સહેજ ભીની કરી
અસર આંસુઓની ભુંસાતી નથી

ઝરે લાગણીઓ સતત ટેરવે
ફરક એ કે , ખળ ખળ એ ગાતી નથી

વિચારોના આંચળને દોહ્યા કરૂં
છતાં ગાય મનની દુઝાતી નથી

મતલા થી મક્તા સુધી પહોંચવા
ગલી કોઈ સીધી જણાતી નથી

સુતો, ના દીધેલી તમે, દાદ પર
બની ભિષ્મ, આંખો વિંચાતી નથી

ઘણુ થાય મારી ઉમર દઉં તને
દુઆ સાવ એવી અપાતી નથી

વરસાદ - ૨૦૨૦

કાશ એ ટી એમ એવા નીકળે
નાખ છાંટા બે, ને ટહુકા નીકળે

જ્યોતીષોનું કાંઈ કહેવાતું નથી
કુંડળીઓમાં જ સટ્ટા નીકળે

ફોન "પીઝા" નો કરો ઈટાલીયન
સાંજ "ઢળતી" પારસલમાં નીકળે

ઝુમશો થઈ છાકટા વરસાદમાં
રેઈનના પણ ક્યાંક "ક્વોટા" નીકળે

સીઝનો પ્રી પેઈડ બારે માસ છે
આપણી પાસે જ લેણા નીકળે

મેઘ માને છે હવે વીક એન્ડમાં
રોજ મુશળધાર થોડાં નીકળે

માનવી પણ સાવ છતરી થઈ ગયો
બહાર ભીના, મ્હાંય કોરાં નીકળે

ભલે હું રણ હતો શબ્દો તણું
અમે મૃગજળ પીવાડ્યું છે ઘણું

દિવાલો, કાંગરા, છત, છો ઉભા
મને અવગત ઘણું છે આંગણું

મળી છે હુંફ મિત્રોને, કરી
અમારી લાગણીનું તાપણું

સતત જો સ્પર્શ પામું આપનો
કબુલું આંખમાં થાવું કણું

કબરની પણ મજા છે આગવી
નર્યું એકાંત ઉજવો આપણું

आयनेकी खुद कहां पहेचान है
सबकी बोली बोलता, नादान, है

सिसकियां, आहे, हंसीके साथ ही
सांस लेता है मगर बेजान है

रात गुझरी कीस तरह, घर घरकी वो
जानते सब कुछ हुए, अन्जान है

जो भी देखे, सब तुम्हे बतलायेगा
कोन कहेता है कि वो बेइमान है

मुस्कुरा दो, एक पथ्थर मारके
फीर भी देता सौ गुनी मुस्कान है

આડશો દિવાલની પિગળી જશે
લાગણીઓ તે પછી સરભર થશે

કો’ક દિ એકાદ નાનો કાંગરો
છેક પાયેથી હિસાબો માંગશે

રણ હથેળીમાં, અમારાં નામની
વીરડી ગાળો તો આંતસ બૂઝશે

આંગળી ચીંધ્યા કરો છો, તો પછી
કોણ પર્વતને હવે ઉંચકાવશે

ઝુંપડીમાં જે કદી પ્રગટ્યો નહીં
કોઇ તો દિવો મઝારે મુકશે

આ....હા.........

જે કે શબ્દસૂર નામના મારા બ્લોગ પરની

મારી લેખન યાત્રા આજ ૪૦૦ મી રચનાએ

પહોંચી ગઈ......પાછું વળીને જોયું જ નથી..!!

બે અઢી વર્ષ પહેલા ....અમથું જ કંઈ

લખવું એમ શરૂઆત કરી......મિત્રોનો સહકાર

કવિ કાકા પ્રફુલ્લ નાણાવટીની સતત

છંદ માટેની ટકોર.....કવિ ડો. ઉર્વીશની

મૈત્રિક સલાહ તથા સુચનો....સાથે સફર

ચાલુ રહી....બ્લોગ શરૂ કર્યા પછી નેટ

સ્નેહીઓનો સતત કોમેંટ્સ દ્વારા મળતો

ઉમળકા સભર પ્રેમ...ખાસ કરીને ડો.વિવેકભાઈ,

ધવલભાઈ, ટહુકો ટીમ, ડો. ગુરૂદત્ત, ડો. સેદાણીસાહેબ

ડો. પ્રિયવ્રત જોશી, ડો.કિરણ દ્વિવેદી, ડો.કુબાવત

ધીરેન અવાશીયા, પ્રશાંત બક્ષી તરૂણભાઈ ધોળીયા

વિગેરેનો આ તકે ખાસ આભાર માનુ છું....

કદાચ કોઈ નામ રહી ગયું હોય તો ક્ષમાયાચના.....

ઘણા મિત્રો તથા પત્નિ હિનાના અતિ આગ્રહને

વશ થઈ હવે થોડો વિરામ લઈ અને સંગ્રહની

તૈયારી કરવા ધારૂં છું....( એ કોણ...હા....શ......બોલ્યું..??!!)

જોકે હવે આ વ્યસન જેવું થઈ ગયું છે....તો કોક વાર માફ

કરી દેજો...

બ્લોગ પરની કોઈ રચના આપને ગમી હોય તો

સંગ્રહ માટે સુચન કરવા આપને હાર્દિક આમંત્રણ છે.....

ડો. નાણાવટી

घुटके मरनेकी हमे आदत नहीं
सांस लेनेसे हमे फुरसत नहीं

ख्वाबमें खुशीयां बटोरी इस कदर
अब हमे कोई, कहीं हसरत नहीं

शेर पे एक दाद जो उनकी मीली
वो किसीभी जाममे लज्जत नहीं

जीस गलीमें आपकी खिडकी न हो
पांव रखना भी मेरी फितरत नहीं

खुदको कांधे पर उठाके ले चलुं
क्या करूं ऐसी मेरी किस्मत नहीं

सब्रकी देनी अगर मिसाल है
ज़ीदगी मेरी ही बेमिसाल है

वकतकी गिरफ्तमें जो आ गया
आदमी लगता बहुत कंगाल है

ख्वाहीशें हावी हो जब औकातपे
हर कदम पर मानलो भूचाल है

बंदगी, कुछभी नहीं, अल्लाहका
सिर्फ फैलासा हुआ एक जाल है

क्या बताओगे खुदाको मुंह, अगर
आयने के सामने ये हाल है

देख मेरी कब्रको, अय ज़ीदगी
मौतका तोहफा बडा, कम्माल है

चलो नया कुछ कीया करे
हम आंधीयोमें दिया करे

हवा, सुनहरी किरन, फ़िझां
मिलाके सब आशियां करे

जो ख्वाहीशें पुरी ही न हो
उन्हीमें क्युं कर, जीया करे

ज़्खम भी है, वो भी आयेंगे
दवा भी उस दरमियां करे

पिलाके सबको युं रात भर
बची सहर, वो पीया करें

कुछ तो होगा नशा, निगाहोंमे
कितने गिरते है तेरी राहों में

लुफ्त इतना कहां है सांसोमें
जीतना घुटकर है तेरी बाहोंमें

ऐसा अंदाझ था सझाओंका
हम भी बहेके रहे गुनाहोंमें

तन्हा ये ज़ीदगी से अच्छा है
मर ही जाये तेरी पनाहोंमें

तुझको हरदम, ना कभी तुं मुझको
फर्क कीतना है अपनी चाहोंमें

નદીને હજુયે થવું’તું ઝરણ
પરંતુ ચડે કઈ રીતે અવતરણ

ઘણી આપદા બાદ મૃગજળ જડ્યું
ને કોઈ ન દેખાતાં અમને હરણ

નશો આજ ઓછો..? કે વાંકી ડગર..!
પડે કેમ સીધા અમારાં ચરણ.?

ઘટાદાર વૃક્ષો તળે બેસતાં
સતત લાગણી થાય બુધ્ધમ શરણ

કબરમાંયે ક્યાં સોડ તાણી અમે
તમારીજ રાહે કરૂં જાગરણ

આવ રે વરસાદ..!
હાય રે વરસાદ...!!!

કેટ કેટલા દીધાં સાદ
તોયે ન આવે તું વરસાદ

તપ્ત ધરા ને ત્રસ્ત અબોલ
આજ કરે છે સૌ ફરીયાદ

દૂર ક્ષિતિજે કરતી "હા...ય"
વાદળીઓ કેવી ઉસ્તાદ

નાવ લઈ કાગળની બાળ
સાવ સુકાતાં રે ઉન્માદ

ગાર , કીચડ, ને નેવા ધાર
રોજ અમે સહુ કરીએ યાદ

શેર જેટલું વરસો તોય
એક ગઝલની દઈએ દાદ

ક્યાંક વરસ, છો અમદાવાદ
ભાવનગર કે હો બોટાદ

શીખ્ખ, મુસલમાં, હિન્દુ, ખ્રિસ્ત
કોઈ નથી આમા અપવાદ

ઇશ્વર, અલ્લા, ગ્રંથ, જીસસ
બાંટ હવે માગ્યો પરસાદ

अब तो थोडी जगाह ही काफी है
जीतनी ये जींदगानी बाकी है

कहकहे बात पुरानी अब तो
आह अब जो भी भरुं आधी है

प्यार तो युं ही एक बहाना है
तुमसे हारी हुई ये बाझी है

तुं डूबादे या पार कर साकी
मैकदेमें तुं ही तो माझी है

कोई साथी ना कोई संगी है
कब्र भी एक नई कहानी है

મોસમ બધી ગુલાબી હજુ એ ની એ જ છે
ઝાંખપ કદાચ મારી નજરમાં જ સહેજ છે

સુક્કા થયેલ ઓષ્ટ, અને શુષ્ક ચામડી
કિંતુ હ્રદયમાં પ્રેમનો એવોજ ભેજ છે

સાધુ, જતિ ને શોભતી વાણી હવે વદું
વાતો અમારી ક્યાં હવે એ નોન-વેજ છે..!!

લાગે નહીં કે માલ આ જુનો થયો જરી
તોયે કરચલી, તારીખો ચહેરે લખે જ છે

સંસારના આ બોજને લાદીને પીઠ પર
કાયા અમારી ખુદ હવે જાણે લગેજ છે..!!

બપ્પોરને સમય તમે સંધ્યાના રંગ દો
અલ્લાહ ઉતાવળ કરી થોડી તેં છે જ છે

लफ्झ बन के तेरे, छु लुं लबको
रोज करता हुं दुआ ये रबको

वाकया में समज रहा खुफिया
वो पता था, यहां वहां, सबको

में सितारा हुं ढल चुका कबका
बात सुरजकी पूछ पूरबको

हाथमें तेरे है, इतना काफी
अब कहां फुल जरूरी छबको

मार डाले अदासे कीतनी दफा
कोई सीखे तेरे ये करतबको

હવાએ ભલા, વેણ કેવાં કહ્યા છે
બધાં પાંદડા, કંપી થર થર રહ્યાં છે

પછી, રેશમી તારા રવનો છું પડઘો
પ્રથમ તો મેં ટકરાવ બરછટ સહ્યાં છે

હવે હાથમાં લેવરાવો શું પાણી
અમે પાણિ, અદકાં બધાથી ગ્રહ્યાં છે

અચાનક ગઝલમાં ઘણીવાર મારી
કલમથી અલૌકિક શબ્દો વહ્યાં છે

જીવનભર હું તડપ્યો જે અલફાઝ ખાતિર
કબર પર, એ બોલ્યા કે તમને ચહ્યાં છે

દિવાલો અરીસાની ઉભી કરાઈ
હવે બસ ફકત ’હું’ ને ’હું’ ની લડાઇ

હરણ કરતું છબછબિયાં મૃગજળ કિનારે..???
કરી લો આ ઘટનાની તુર્તજ ખરાઈ..!!!

પીડાતી બિચારી એ એકલ મદિરા
અમે પીડા જાણી સદાયે પરાઈ

ગલી, ઘર, કમડો, દિલો જાં ખુલા છે
કદી ક્યાં કરી છે તમોને મનાઈ

હવેથી કબર, આ જ ઘર છે અમારૂં
લખાવી તકત પર અમે એ વધાઈ

तडपुं में उनकी यादमें ईतना की ए खुदा
शायद तुम्हे ही भुलना हो्गा मुझे खुदा

दस्तक में दे रहा हुं कीसी और की गली
लगता है कोई गैरमें अपना मीले खुदा

युं चोट खा के जी रहा बहेतर सी जीदगी
मरहम को खामखा भला तकलीफ दे खुदा

चंदासे पुछलो या सितारों से पुछ लो
रातों की रात करवटें बदला कीये खुदा

शम्मा कसम, की हम भी कुछ कम ही जले नहीं
परवाने काश ईसलिये पहेचानतें खुदा

अब तो गोया ये मुक्कदरभी दगा देता है
दोनो हाथोंमें लीखी मौत कहां देता है

युं तो जागे ही रहे नींदके दौरां अकसर
मेरे ख्वाबोंमें कोई शख्स सदा देता है

हम जो पैदा हुए, मानो ये गुन्हा हमने कीया
कीतने सालोंसे वो जीनेकी सज़ा देता है

हाले दिल पूछता कोई भी नही है मेरा
दर्द जाने बीना हर कोई दवा देता है

मर भी जाता है कहां अपनी खुशीसे कोई
जीनको जीतनी हो ज़रूरत तुं हवा देता है

चाहे कीतनी भी बडी शख्सीयत होगी फीरभी
ये जहां वैसेभी दो गज़ ही जगा देती है

ખુલતાં વેકેશને

બચપણને દફતરમાં નાખી બાળક ચાલ્યું
અરમાનો મા-બાપના લાદી બાળક ચાલ્યું

ગિલ્લી દંડા, થપ્પાને પગમાં ઘાલીને
લેસન નામે લેસ કસાવી બાળક ચાલ્યું

ગિરી કંદરા, દરિયો, જંગલ ઝરણા છોડી
નવ્વાણુંની સાંકળ બાંધી, બાળક ચાલ્યું

શિંગ ચણા, મમરાને છોડી ધીરે ધીરે
ફાસ્ટ ફુડના ડૂચા ચાવી બાળક ચાલ્યું

ચટ્ટા પટ્ટા યુનિફોર્મમાં જાત લપેટી
દિશાહીનતા આંખે આંજી બાળક ચાલ્યું

શિક્ષણની હાટડિઓમા વેપારને કાજે
ખુદને જાણે, માલ બનાવી બાળક ચાલ્યું

માહોલ તારી યાદનો, કંઈ બેમિસાલ છે
આજેય મારા શ્વાસમાં અકબંધ કાલ છે

નક્કી અમોને આજ મળી બેવડી ખુશી
ચહેરો અમારો આયને પણ ખુશ ખુશાલ છે

નફરત ખરીદી રોકડે, ચૂકવીને લાગણી
આ મામલે કે દિ’ કરેલ ભવતાલ છે ?

મસ્જીદથી તમે યાદ વધુ આવતાં અહીં
આ મૈકદા યે ચીજ ખુદાયા, કમાલ છે

પરદા ગિરાકે ક્યા કરોગે યું હી ખામખાં
બારી વગરની આપણી વચ્ચે દિવાલ છે

ગીત વરસાદી

અમે વરસતા મુશળધારે
તમે ટપકતાં નેવે
ખળખળ પ્રેમે ધૂબકા મારો
ન્હાવું શું પરસેવે

છતરી ચંપલ નેવે મુકો
રેનકોટને ફેંકો
ઝરમરતાં અમરતમાં પલળી
સાતે કોઠે મહેકો

પંખી તરૂવર પશુઓ મારે
મૌન તણા હાકોટા
હડબડ હડબડ લથબથ લથબથ
કોઈ ન નાના મોટા

આભ ઝળુંબે ધરતી પર
તસતસતી ચૂમી લેવા
પડે શેરડા સાત શરમનાં
હરખે વાદળ કેવા

શબ્દને બાંધી પડીકે, નામ દ્યો કાગળ તણું
વાત મુશળધારની, ને હાથમાં ઝાકળ સમું

લાગણી નામે ન કોઈ, ના કોઈ ધિક્કારતું
આ નગર આખું દિસે આજે મને વ્યંઢળ સમું

ભોંકતા ઇકરારને, ઇનકારનું ખંજર તમે
આમ તો કાઢી લીધું, લગભગ તમે કાસળ સમું

રામનાં ચરણો સમી આંખા તમારી રાખજો
તો જ નજરૂં ભાળશે, પથ્થર મહીં ચંચળ સમું

સાંપડી અંતે કબર, આ જીંદગીની હોડમાં
ક્યાંક તો અમને મળ્યું, આખર કશું અંજળ સમું

નથી કંઈ આપણું એવું , કે પીવું
જીવનમાં મુલ એનુ છે નજીવું

હવે ના મોહ કોઈ ફુલનો છે
પતંગા શુ જીવન આખુંયે જીવું

ભલે નફરતનું ફાટે આભ તારૂં
અમારાં પ્રેમથી એનેય સીવું

રહો ના કોઈથી લાચાર જગમાં
બીવું તો એક બસ ખુદથી જ બીવું

જખમ તારા બધાયે વેંચવા છે
દિલાસા આપનાયે વેંચવા છે

અરીસો ના કહે છે રોજ, નહીંતર
પ્રતિબિંબો ઘણાયે વેંચવા છે

હથેળી પર લખેલા ભાગ્ય સઘળાં
અમારાં છે, છતાંયે વેંચવા છે

કરો છો વાત ક્યાં મીઠી નજરની
ખટકતાં આ, કણાયે વેંચવા છે

પડે જ્યાં જ્યાં અમારી હાકના એ
બધા પડઘા, સવાયે વેંચવા છે

હવે મારી કબર પર દોસ્ત તારા
સર્યા આંસુ સદાયે વેંચવા છે

હજુયે શ્વાસ તારા નામનો બાકી રહ્યો છે
જરા આભાસ તારા નામનો બાકી રહ્યો છે

જખમ તો કેટલાયે દિલ ઉપર આપી ગયા પણ
ખુલાસો ખાસ, તારા નામનો બાકી રહ્યો છે

હથેળીમાં શિલાલેખો સબંધોનાં ઉકેલ્યાં
ફકત ઈતીહાસ તારા નામનો, બાકી રહ્યો છે

બધાયે દોસ્ત ને દુશ્મનને નામે પી રહ્યો છું
હવે બસ ગ્લાસ તારા નામનો બાકી રહ્યો છે

તને મત્લાથી લઈ મક્તા સુધી મેં આવરી છે
ગઝલમાં પ્રાસ તારા નામનો બાકી રહ્યો છે

મોરપિચ્છ મુંઝાતું, ચેહેરો દેખું ક્યાં ઘનશ્યામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો

વાંસલડી ની ઇર્ષ્યા કરતું
ક્રોધ થકી આખું ફરફરતું
હોઠ રતુંબલ સ્પર્શી, ફેરો ફળતો ચારે ધામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો

રધાના નયનોમાં શામળ
રંગ-રસિયાનો આંજે કાજળ
રાસ રમે હર ગોપી, બાકી રહેતો ના કોઈ ગામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો

પનિહારીમાં ગોતું તમને
ગોધૂલીના પુછું કણને
છાશ વલોણું, ઘમ્મર થઈને, ઝંખુ પગરવ શ્યામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો

યમુના જળના કાલિ બનશું
મીરાને ઘુંઘર રણઝણશું
નરસીની કરતાલે કરશું જય જય તારા નામનો
મોર મુકુટ પર કબજો, આખા જીવતરનો શું કામનો

હાથમા લઈને કલમ તું આવજે
શબ્દને શેઢે ગઝલ તું વાવજે

કૂંપળો જંગલ થવા ઇચ્છે ઘણું
એટલું સહેલું નથી, સમજાવજે

મેં નિભાવી દોસ્તી નખશિખ, લે
દુશ્મનીમાં પણ મને અજમાવજે

જીંદગી અઘરી નથી સળગાવવી
જો બને તો કોક’દિ પ્રગટાવજે

જેમનો પામ્યો નથી ટેકો કદી
લાશ થઈને એમને શરમાવજે

એક મુઠ્ઠીમાં હતું કંઈ રણ સમુ
મૃગજળે તરબોળ, કોરાં કણ સમુ

હું સમયને સાચવી બેઠો છતાં
હાથમાંથી જાય છટકી ક્ષણ સમુ

તીર પર સુતાં તો સુવાઈ ગયું
આકરૂં લાગે હવે એ, પ્રણ સમુ

મીણબત્તી શી હતી આ જીદગી
ઓલવાતું જાય આખું જણ સમુ

આપનું ઇનકારવું, આ દિલ ઉપર
ના કદી રૂઝાય એવું વ્રણ સમુ

એટલું ચોક્કસ પણે સમજી ગયો
ક્યાંય પણ નહોતું હવે સમજણ સમુ

શુષ્ક ચહેરાની કરચલી પાર જો
કો’ક ડોકાતું હશે બચપણ સમુ

સાવ મોઢાં મોઢ તમને કહી શકે
કોઈ એવું રાખજો દર્પણ સમુ

પહેલો વરસાદ-૨

કેવા મઘમઘતાં ભાણાઓ પહેલા વરસાદમાં પરોસો
જાણે ધગધગતાં તાવા પર છમ્મ કરે ઐયરનો ઢોસો

પાછાં છબછબીયા, છાંટા, ને ગારો કીચડ બધાં ખૂંદે
ખીલે થનગનતાં બાળ, અરે બાકી રહે ના કોઈ ડોસો

ઓલ્યા સણસણતાં શેઢાના ભીનાપા સાદ ફરી પાડે
હાલો ખળખળતાં ખેતર જઈ, કાછડીને કમ્મરમાં ખોસો

તારી લથબથ આ કાયાથી નિતરતાં એક એક ટીંપે
મારી મનગમતી વાત કરી મારી લઉં સહેજ તને ઠોંસો

ઝીણી ઝરમરતી મસ્તીમાં એક વાર જાત ને ઝબોળો
સાલી બળબળતી આખી આ જીંદગીનો કાંઈ ના ભરોસો

પહેલો વરસાદ

તીર, મુશળધાર નામે વાદળો તાક્યા કરે
શુષ્ક નાભિ પર ધરાની, છેક ટકરાયા કરે
કસ્તુરી વિંધાઈ જાણે તીરના એ વારથી
એમ ભીની ને મદીલી ખુશબુઓ આવ્યા કરે

લાશની ઇચ્છા અધુરી રહી જતી
શ્વાસ સાથે સહેજ દુરી રહી જતી

મૌન તારા શહેરમાં મારૂં જવું
ને બધી વાતો જરૂરી રહી જતી

સાંઈ એક તારા પ્રતાપે બસ હવે
ક્યાંક શ્રધ્ધા ને સબુરી રહી ગઈ

એક અમથી મૈકદે કરતો નજર
પણ અસર એની અસુરી રહી જતી

સ્પર્શનો દિવો હથેળીમાં કરો
તે પછી ખુશ્બુ કપુરી રહી જતી

અક્ષત


એક અક્ષત છે પ્રભુનાં ભાલ પર
એક ચોંટ્યુ અર્ધ ભુખ્યા ગાલ પર

પુજવા લાયક ખરેખર એ હતું
જે થયું કુરબાન એક બેહાલ પર

સતત કાફલામાયે ઝંખુ છું તમને
ઘણી વાર વળતાં મેં રોક્યા, કદમને

હળ્યા ને મળ્યા, ખુબ થઈ ચાર આંખો
હવે ઠોસ કંઈ નામ આપો મભમને

ગઝલ ના સહી, એક મત્લો લખી દઉં
હજી ક્યાં મુકી છે મેં નેવે કલમને

ખરીદવાને થોડી ગરજ નીકળ્યો છું
અમે કાલ વેંચી દીધો છે અહમને

જીવન સાવ પાંખુ, દીધું મોત આખું
દઉં દાદ તારા, ખુદા આ સિતમને

પછી તો રહે અક્ષરો તકતીઓ પર
અહીં ભુલતાં, ભલભલા સૌ ઇસમને

ફિલ્મ પ્યાસા

( યે દુનિયા અગર મિલ ભી જાયે તો ક્યા હૈ )

પરથી સુઝેલું એક

પ્યાસું પ્યાસું ગીત...!!




( ઉતાવળ ઉતારીને વાંચજો ..)




ઉનાળે આ ધગધગતા શ્વાસોની દુનિયા

ઝરે આભથી જે, ધખારાની દુનિયા

પરાણે જીવે છે એ લાશોની દુનિયા

છતાં નાસમજ માનવીઓની દુનિયા

છે દુનિયા પ્રલયના તીરે તોયે શું છે

આ દુનિયા ભળે રાખમાં તોયે શું છે


નથી ક્યાંય વૃક્ષો, ન ઉદ્યાન લીલાં

છે પથ્થર સિમેન્ટોના જંગલ હઠીલાં

કરે કૂંપળો આજ શિકવા ને ગીલા

વસંતોના હાથોમાં ઠોક્યા છે ખીલા

ભલે આજ દરિયો ખપી જાય રણમાં

નથી હોંશ મૃગજળના તરસ્યાં હરણમાં

આ દુનિયા ભળે રાખમાં તોયે શું છે


કદર બુંદની એક સમજો તો સારૂં

નહીંતર જીવન સાવ થાશે અકારૂં

થશે એક ડોલે, આ મારૂં આ તારૂં

પીવાનાં છે સાંસાં, નહી આગ ઠારૂં

નદી નાળ કુવાએ ધીંગાણું જામે

હશે પાળીયાઓ પરબડીના નામે

આ દુનિયા ભળે રાખમાં તોયે શું છે


પ્રતિગ્ના કરો, હાથમાં લઈને આંસુ

કે પર્યાવરણના કમાડો ના વાસુ

હરેક જન્મ ટાણે, નવું બી ઉગાસું

ફરી આજ લીલાપે દુનિયા ઉજાસું

ઉઠે પૂર હરિયાળા ચારે તરફથી

ફરી થાય હેમાળો ગદ ગદ બરફથી

આ દુનિયા ભળે રાખમાં તોયે શું છે

હેય ઉનાળો
છેલ છોગાળો..!!

વૃક્ષની દેખાય સઘળી પાંસળી
પાનખર જ્યારે વગાડે વાંસળી

સુર્યને દોહ્યા પછી ઉભે ગળે
સૌ પીવે તડકો, ભરીને તાંસળી

ધોમ ધખતે, ઝાડનું ઠુંઠુ દીસે
આગનો પર્વત ઉંચકતી આંગળી

ધૂળની ડમરીઓ જાણે ગોકુળે
ગોપીઓ રૂમ ઝુમ રમે ઉછાંછળી

માનવી, દડ દડ પસીને, લૂ તણા
નાગને નાથી, ઉતારે કાંચળી

હા...શના વસ્ત્રો હરી વૈશાખડો
ઝુલતો, બેસી કદંબી ડાંખળી

બે ગઝલ


શબ્દને બોળી મદિરામાં, પછી લલકાર તું
મેદની પણ લાગશે, જેવો હશે ચિક્કાર તું

આપણો પડછાયો પણ ના કામ લાગે આપણે
આવશે તારી જ સાથે એ, ભલે ધિક્કાર તું

કાફલો તો શ્વાસ છે, મંઝિલ અને રસ્તા તણો
ચાલતાં રાખી ચરણ, ધરતી સતત ધબકાર તું

ક્યાં હવે એ સ્વપ્ન કે અરમાન તારા ગ્યા પછી
આંખમાં ડોકાઈ જો, તો ભાળશે સુનકાર તું

ટૂંટીયા વાળ્યા સદા ને, હાથ બે લીધી જ્ગ્યા.?
કબ્રમાં પણ તેં કર્યું પુરવાર, છે મક્કાર તું..!!!

*******************************


જે હવા જઈ વાંસમાં, ટહુકો બને
મ્હોરતી રાધા બની વૃંદાવને

ગુલમહોરી ગામમાં ચીંધે ભલા
પાનખરનું કોણ સરનામુ તને ?

સુર્યના વારસ છીએ એવું કહી
આગિયા ધમરોળતાં મધરાતને

તું ભલેને ચોપડે કરતી જમા
હું ઉધારૂં આપણા સંજોગને

એજ રસ્તો આખરી, મળવા તને
આંખમાં થોડી જગા દે ખ્વાબને

નીકળે અંગત બધાયે બુદબુદા
જીંદગી ત્યારે બને છે ગુમશુદા

એટલીયે ઉમ્ર ના છુપાવ, કે
આયનો પુછે સવાલો બેહુદા

ના કભી હોંગે જુદા, લખનાર સૌ
આંગળા પોતે હતાં પાંચે જુદા..!!

બંદગી છોડી, હલેસા ઝાલ તું
આજથી ખુદનો બની જા નાખુદા

જીવતાં ફુટપાથ ના પમ્યો કદી
ને હવે ખોલી જુદી, વાહ રે ખુદા..!!

સમયને સહેજ રોકીને ઘણુયે થાય, જાણું
હશે ક્યારે તને બે ચાર લેવા શ્વાસ ટાણું

તપસ્યા કેટલાં દિવસોની કરતાં રામ પામી
હરેક સાંજે કર્યું શબરીએ નહોતું મ્હો કટાણું

હ્રદયનાં ઘાવ તારાં સ્પર્શથી ગહેરા થયા છે
અમારૂં દિલ અતિશય પ્રેમમાં આજે ઘવાણું

ઉછેર્યા વૃક્ષ મૃગજળને પીવાડી મૌનનાં મેં
હવે ક્યાંથી ઉગે નિ;શબ્દ ડાળે કોઇ ગાણું

અમે ઉભા તમારે દ્વાર કહી છલ્લક છલાણું
પ્રભુ અમને કહી દેશે ફરી કો’ ઘેર ભાણું

જીંદગી ધારી હતી
એમ, બે ધારી હતી

પ્રેમની પગથી વિના
વાવ નોંધારી હતી

આંખમાં કીકી નહીં
અધખુલી બારી હતી

હર મજલમાં હમસફર
આપની યારી હતી

ગર્વની રેખા ઉપર
ક્યાંક લાચારી હતી

ઝળહળી તકદીર, પણ
આમ ગાંધારી હતી

આપણી તો રીત સૌ
સાવ અલગારી હતી

મોતને દુલ્હન ગણી
લાશ શણગારી હતી

માણસ જ્યારે
અટકળની અગાસીએથી
પ્રલોભનનાં પતંગો
ચગાવતાં ચગાવતાં
ગણતરીમાં ગોથું ખાઈ
શક્યતાની સીડીએથી
ધારણાની ધરતી ઉપર
ધબ્બ.....કરતો
પટકાય છે....
ત્યારે તે
હ્કીકતનો હાથ ઝાલી
તથ્યનાં તકિયે
માથું અઢેલી
વાસ્તવિક્તાની સાથે
વાતો કરતો
થાય છે.....

નર્યા બાળપણના એ ઘરની દિવાલો, મને જાણે આલિંગને કચકચાવે
જીવનની ઇમારત ઉભી જેની ઉપર, એ યાદોના પાયા સહિત હચમચાવે

પ્રણયના કુરૂક્ષેત્રમાં સામ સામે, અમે આજ ઉભા પણછ ખેંચી કાને
પવન એની વાતોને ટહુકે પરોવીને જમણેથી ડાબે સનન સનસનાવે

નગર, નામે આંખો, ની વચ્ચેથી મધરાતે શમણાંની ખળખળ નદી જાય વહેતી
ને પાંપણ કિનારે, એ વહેલી સવારે અધુરી બધી કામના છબછબાવે

મને આમ તો એનો પગરવ જરા પણ ન કાને પડે એ રીતે એ જતાં , પણ
નજર એની કાતિલ કરી સાંકળે, ને જતાં આવતાં દ્વારને ખટખટાવે

અહીં એક મજનુ સુતેલો મઝારે, લઈ આશ મીઠા મધુરા મિલનની
નહીં આજ, તો કાલ, નક્કીપણે આવશે એમ કહીને હજુ મન મનાવે

લાગણી તાણો અમારો, આપનો વાણો અનાદર
બેઉના સંબંધની વણવા મથુ છું એક ચાદર

હાર કે ગજરો નહીં, આદી અમે એક ફુલનાં બસ
ભીડ ઘટનાની નહીં, અવસર તણું એકાંત પાદર

આંગળીમાં ચક્ર રાખે, હોઠ પર મુસ્કાન કાયમ
આ જગતમાં કૃષ્ણ નામે એક છે એવો બિરાદર

કાતિલોની હર અદા કેવી સુકોમળ ને મુલાયમ
મહેફીલે શમ્મા પતંગાને નિમંત્રે રોજ સાદર

આંખ ભીની, હાથમાં બે ફુલ સુક્કા હોય હરદમ
જે અધુરી રહી ગઈ, એ ખ્વાઈશોનો એજ આદર

આયના સાથે પનારો રાખજે
છળ સમો, એક ભાઈચારો રાખજે
.

હો ભલે જ્વાળામુખી તું શાંત, પણ
રાખમા નાનો તિખારો રાખજે
.

થાક જીવતરનો જરા હળવો થશે
કોઈના દિલમાં ઉતારો રાખજે
.

હાથમાં તકદીરની રેખા તણો
બંધ મુઠ્ઠીમાં ઈજારો રાખજે
.

ફીણ થઈ પગમાં સમુંદર આવશે
બાનમાં તું બસ, કિનારો રાખજે
.

બંદગીથી વાત જ્યારે ના બને
તું મદિરાનો સહારો રાખજે
.

આપલે કરવા, પછીથી મૌનની
સાવ પડખે બે મઝારો રાખજે

સો દફા પકડી ખુદાની આંગળી
ના કદી દીદારની ઇચ્છા ફળી
.

વાંસનાં તો વન હતાં ગોકુળમાં
એકનું પ્રારબ્ધ, બનવું વાંસળી
.

રેતનાં અસ્ફાટ રણમાં, થોરનો
કાંકરી ચાળો કરે એક વાદળી
.

ગાલ પરનાં શેરડા, સંધ્યા ગણી
સાંજ પણ આજે જરા મોડી ઢળી
.

સૌ પતંગિયા, ફુલ પાસેથી હવે,
રંગ ઉઘરાવ્યાની અફવા સાંભળી
.

શ્વાસ છેલ્લા શું જરા ચોરી લીધા
ને સજાએ મોત બદલામાં મળી

ચો દિશા, ચો પાસ અજવાળા હતાં
અંધકારે સુર્યના તાળા હતાં

હું કહું પુરૂષાર્થનો પર્યાય છે
તું કહે કે માત્ર એ ઝાળા હતાં

હોઠ બે નિ:શબ્દ રાતે, આપના
મૌનમાં ગુંથેલ પરવાળા હતાં

આંખને છાલા પડ્યા, જે વાંચતાં
શબ્દ તારા સહેજ કાંટાળા હતાં

છો, મઝારો હોય સંગેમરમરી
ભીતરે પથ્થર બધે કાળા હતાં

ફાંસી

જે સજા, પળવારમાં, ફાંસી હતી
આજ આખા દેશની હાંસી હતી

લાડ તો એવા લડાવ્યા આપણે
માં ધરા, જાણે સગી માસી હતી

ડોક્ટરો, વૈદ્યો, હકીમ હાજર કરો
રાતના એને જરા ખાંસી હતી

કાપજો, પણ સર ઝુકાવીશું નહીં
વીરતા સઘળી હવે વાસી હતી

માંચડે કહેતા નહીં કે થોભજો
ગાળીયાની ગુંથણી ત્રાંસી હતી

રંજીશો દિલમાં તમામ રાખુ છું
તે છતાં ચહેરે દમામ રાખુ છું
.

આપમેળે મંઝિલો ઉભી થતી
માર્ગમાં જ્યાં જ્યાં મુકામ રાખુ છું
.

મુઠ્ઠીઓ બે હાથની વાળ્યા કરૂં
એ જ હાથોમાં સલામ રાખું છું
.

કો’ક દિ’ ઉજાગરા રાતે કરી
સ્વપ્ન પર થોડી લગામ રાખુ છું
.

મોત બીજું કંઈ નથી, પણ હું સદા
જીંદગી વચ્ચે વિરામ રાખુ છું

એ ન કાઉન્ટ કર..!!!

રાવણો બિંદાસ, એ ન કાઉન્ટ કર
તુચ્છ તું છે દાસ ,એ ન કાઉન્ટ કર
.

જીંદગી આખી ગઈ ખાખી મહીં
ને સહ્યો ઉપહાસ, એ ન કાઉન્ટ કર
.

એ અગન ગોળા ધરે, ને આપણે
લાકડી બકવાસ, એ ન કાઉન્ટ કર
.

સો ગુનાઓ માફ એના સૌ કરે
તું સદા બદમાસ ,એ ન કાઉન્ટ કર
.

કેર એનો કાયદો કાળો કરે
આપણો સુરદાસ, એ ન કાઉન્ટ કર
.

કોણ શેકે રોટલા કોની ઉપેર
ચો દિશા ચોપાસ, એ ન કાઉન્ટ કર

કોઈ એક
ચોક્કસ જગ્યાએ
છ બાય બે ના માપની
જમીન મેળવવા
એક કરોડપતિએ
જીંદગી આખી અઢળક
સંઘર્ષ કરી
તાણ ભરી જીંદગી
ગુઝારી......
જ્યારે
એક ભિખારીએ
બેફિકર,
બિંદાસ જીંદગી
જીવીને એ જ્ગ્યા
મેળવી લીધી.....
બોલો
આ બે માથી
નસીબદાર કોણ...????

તમે શ્વેતમાં, ને અમે શ્યામમાં
હતાં બેઉ પ્યાદા, આ સંસારમાં
.

દુઆથી વધુ શું કરીયે શકે ?
હલેસા નથી હાથ, મઝધારમાં
.

ઢળેલી બે આંખોએ શમણાં તણો
કર્યો ખુબ વેપાર મધરાતમાં
.

મઝા મૌનમાં જે, તમારા હતી
કદીએ ન માણી અમે વાતમાં
.

જીવનભર લખેલી મેં પાટી ખુદા
ભુંસી નાખ આખીયે પળવારમાં

હવે હાથમાં ઝાંઝવાના દિસે જળ
નથી કોઈ રેખા, ન રંગીન છે પળ
.

તમન્ના નથી કોઈ સંબોધનોની
હસી દો જરા, તોયે દિલને વળે કળ
.

નર્યા દંભ પહેરી, ઉભો આયને તું
જુઓ આજ છે આમને સામને છળ
.

સિકંદર થવાની ઘણી હોંશ કિંતુ
થયો હું મુક્કદ્દરથી બદનામ કેવળ
.

ભલે "રામ બોલો" રમે સૌની જીભે
ખરેખર તો મનમાં હતું કે, હવે ટળ

સુર્ય પુજા

આ રાત ભલે રઢિયાળી પણ બહુ અડવું અડવું લાગે છે
એક સોનલ વર્ણા સાથ વગર બહુ અડવું અડવું લાગે છે
પરભાતે રાતો હેત ભર્યો
સંધ્યાએ ભીનો પ્રેમ કર્યો
સાથે એની ઉગીએ ઢળીએ
દિ’ આખો જેની આંગળીએ
મને હુંફળા એ હાથ વગર બહુ અડવું અડવું લાગે છે

દુનિયાને ચીંધે રોજ દિશા
આઘી રાખે ઘનઘોર નિશા
છે રોમ રોમ ને દલડામાં
જાગું કે જોઉં સપનામા
હવે અજવાળા સંગાથ વગર બહુ અડવું અડવું લાગે છે
પુજા અર્ચન મેં ખુબ કીધાં
તહેવારે, વારે દાન દીધાં
દ્વાદશ ચિર્યાશી ધામ ફર્યા
દુ:ખડાં નવ કોઈ તોય હર્યાં
નર નારાયણના નાથ વગર બહુ અડવું અડવું લાગે છે

અરીસો આપનો થઈ, જો મને સામે ધરૂં
તમારાં સમ, તમારી હર અદા જોયા કરૂં

નગર આખામાં અફવા છે તમે મારાં થયા
મને પણ થાય છે કે ખોજ તારી આદરૂં

ભલે માન્યુ કે રસ્તો સાવ ખરબચડો હતો
તમારા ઘર સુધી હું રોજ આંખો પાથરૂં

ગણો તો બંદગી, ને આમ મજબુરી હતી
જવા હું મૈકદે, તારી મસીદો ચાતરૂં

કબરમાં, ઘર અમારાથી, કશું નવતર નથી
દિવાલો ચાર, ને ઉપર તુટેલું છાપરૂં

તમારા લખેલ
પત્ર પર
આજે એક
પતંગિયુ ઉડતું
આવીને બેસી ગયું.....
શાયદ,
તમારાં અલંકારીક
શબ્દોને પુષ્પનો
પમરાટ સમજીને.....
અથવાતો
કદાચ,
મારી આંખમાંથી
ટપકેલ અશ્રુને
સળગતી શમ્મા
માનીને....

આજ અકારણ ગણગણવું છે
મોર ટહુકે થનગનવું છે

પાંખ વિચારોની પ્રસરાવી
દુર ગગનમાં ફડફડવું છે

એક કદમ આગળ ચાલીને
કંઈક ધરા પર ધણધણવું છે

થાવ તમે જો આંગળીઓ, તો
તાર બનીને ઝણઝણવું છે

રાસ થકી તલ્લીન બનીને
હાથ અમારે બળબળવું છે

માર્ગનાં પથ્થરને શું પુછ્યા કરો
એ બિચારાની મૂડી છે ઠોકરો
.

ના સહન થાતો હવે હું આયને
આપણો શું આપણાને ખરખરો
.

ખુબ શમણાં બાગનાં આવ્યાં હશે
શ્વાસમાં મહેકે હજુયે મોગરો
.

મૈકદે મળશે સકુને યાર, સૌ
મસ્જિદો સામે ભલેને કરગરો
.

ક્યાં સુધી નભવું હવે આ શ્વાસ પર
કોઈ તો ચીલો નવો કંઈ ચાતરો

જામમાં પીંછી જરા તો બોળ તું
જો પછી રંગોની છાકમછોળ તું

તો જ તું ઉજાગરો વેઠી શકે
પાંપણોને જો સતત ઢંઢોળ તું

છો સુકાતી શાહી, પણ કિત્તો સદા
રાખ એની યાદથી તરબોળ તું

મીટ માંડી ને બધાં બેઠાં હતાં
થાય રે ક્યારે વરસની સોળ તું

લાગણી જ્યાં હોય છે ચારે ખુણે
ચોકમાં ચાદર બિછાવે ગોળ તું..!!

એક પણ પાના વિનાની ચોપડી તમને મળી છે ?
જીંદગી મારી હતી એ બાપડી, તમને મળી છે ?

સોણલાં, અરમાન ને ઇચ્છા બધી પુરી થવાના
ખ્વાબમાં ખરડાઇ’તી જે આંખડી, તમને મળી છે ?

એમના એક વેણથી ભાંગી પડેલા મુજ હ્રદયની
સાવ ઝીણી પણ કરચ ના સાંપડી, તમને મળી છે ?

વાંસળીમાં પ્રેમની, શબ્દો અમે ફુંકી દીધાં પણ
ના સુઝે બીજી હવે એની કડી, તમને મળી છે ?

પ્રાત:, ગિરીનારી હવામાં આજ પણ જે ખટખટે છે
કુંડ દામોદર જતાં એ ચાખડી, તમને મળી છે ?

"છે અમારૂં આ બધું, પેલું, પણે મારૂં બધું છે"
નામ પોતાનું લખેલી ઠાઠડી, તમને મળી છે ?

પર્વતને નાથવા કદી રસ્તા થવું પડે
સીધા કે સર્પકાર શિરસ્તા થવું પડે

મતલબને પામવાને કોઈ ખાસ વાતના
જીવનમાં ક્યાંક દોસ્ત, અમસ્તાં થવું પડે

વ્યવહાર લાગણીના પરસ્પર નિભાવવા
મોંઘા મટીને સહેજ તો સસ્તા થવું પડે

પુષ્પો, પતંગિયા, ભ્રમર ને વાયરા તણા
સંબંધ મોલવાને ગુલિસ્તાં થવું પડે

દિલની કિતાબ વાંચવાં લૈલા કે હીરની
અલ્લા નહીં , ખુદાએ ફરિસ્તા થવું પડે

શેર-એ-I P L

લારીની ખારી શીંગ, તને કંઈ ખબર નથી
કેસરની ટીમમા જવા પિસ્તા થવું પડે...!!!

અંગત અમારૂં સર્વ સરેઆમ થઈ ગયું
મુશ્કીલ, તમારૂં સાવ સરળ કામ થઈ ગયું

ચોખટ ઉપર તમારી જરા શ્વાસ શું લીધો
બદનામ, તોયે આપણું તો નામ થઈ ગયું

સુનકાર તારૂં ઘર હજુયે યાદ છે મને
ને આસપાસ આજ હવે ગામ થઈ ગયું

પીવાની બાબતે જરા ઉદાર હું ખરો
ચાખ્યા પછી તો બે હિસો-બેફામ થઈ ગયું

ચારે ખભાનુ દોસ્ત કરજદાર મન રહે
દર દર ભટકતું રોજ, ઠરી ઠામ થઈ ગયું

"પ્રસંગ"

ગઝલને આંગણે શબ્દો વરે છે
રદીફ ને કાફીઆ ફેરા ફરે છે

પ્રથમ, શરણાઈયુ મત્લા વગાડે
પછી વસમી વિદા મક્તા કરે છે

લગાગા ગાલગાને શામિયાણે
વિવિધ અશઆરની વાની ધરે છે

વડીલોની જગ્યાએ મહેફિલે સૌ
મરીઝ, ગાલિબ, ને ઘાયલને સ્મરે છે

તમારી વાહ વાહી થી ભર્યો એ
હજુ માહોલ અમને સાંભરે છે

બારણુ ખોલું ને રસ્તા ધસમસે
ને પછી આખું નગર ઘરમાં વસે

પ્રેમમાં પણ કેટલી સોદાગરી..?
’હાસ્ય’ને કાપ્યા પછી, થોડું ’હસે’..!!

સાવ શતરંજી બની ગઈ છે ફરજ
શેહ આપો તો જ એ ડગલું ખસે

કાફીઆ, બુઠ્ઠી કલમ, થોડાં રદીફ
છંદ બે ત્રણ, બસ મળ્યાં છે વારસે

સહેજ અજવાળી, ને ધીમી ધારથી
કેટલા પીધાં તિમિર, આ ફાનસે

આટલુંયે યાદ આવ્યા ના કરો
કે રગે રગ શૂળ થઈને પાંગરો

એક તો ભીનાશ, ને તારી હવા
આંખમાં વાવી દીધો ઉજાગરો

સાત પેઢી દુરનાં પાયા અમે
ઓળખે ક્યાંથી બિચારો કાંગરો

મેં જરા પુછ્યું, કે બીજો ક્યાં મળે
એટલામાં એ ખુદા, કાં થરથરો.?

એક પંખી મોત નામે ફાંસવાં
જાળ છેલ્લા શ્વાસ કેરી પાથરો

કદી તો ખુલે બંધ બારી તમારી
સતત રાહમાં આંખ ખુલ્લી અમારી

સરે જીંદગાની, સહજ સોયમાંથી
નથી ગુંચ કોઈ, ન મેં ગાંઠ મારી

બડી બોલબાલા છે પ્રસ્તાવનાની
અને વારતા થોથવાતી બિચારી

ખબર કાઢવા ઘર સુધી છેક આવો
તો મંજુર છે આવી સો સો બિમારી

નયન બેય કાતિલ, અદા "માર ડાલે"
મદિરા, શમા, કેટલી છે કટારી..?

અરિસામાં ભાળ્યો જે જાણીતો ચહેરો
સફેદીની પાછળ હતી જાત મારી

કૃષ્ણ ગીત

.

આજ હજી જળ-થળ, પનઘટનાં
યાદ કરે રાધાની ઘટના

ધન્ય હજો જીવન એ વ્રજના
બાલ સખા, ગોપી, નટખટના

એક ભરી તાંદુલની મુઠ્ઠી
કામ કર્યાં શ્યામે કેવટનાં

ખેલ દડા-ગેડીના નામે
નાગ હર્યા કાલિ ઝંઝટનાં

રાસ રમાડ્યા, કર બાળીને
શામળીયા સાથે રમઝટનાં

વાંસ મહીં વહાલાની ફુંકે
નાદ ઉઠે, ધા ધા ધીરકીટ નાં

ચીર પુરે મધદરિયે માધવ
પુર શમે સઘળાં સંકટનાં

નાથ ઉંચક અમને આંગળીએ
થાય દરસ મન મોર મુકુટનાં

બાઈ કહે મીરાં, મેવાડા
પીત કટોરા રોજ કપટનાં

આપની, સિતાર પરની સુર ક્રીડા
આંગળીને ટેરવાઓની પીડા

ક્યાં હવે એ વૃક્ષ, ડાળી ને ઘટા
ચાંચમાં માળો વસાવે પંખીડાં

મુખવટો રાખ્યો લવિંગ જેવો ભલે
પાનનાં ભીતરથી નોખા છે બીડાં

કેટલી હદ ચાતરી ગઈ ફેશનો
મોર પણ ચિતરાવતો એના ઈંડા

એકડો તો આપ છો સહુનો, ખુદા
ને અમે સૌ પાછલા પડતર મીંડા

મોતને પાછું વળી જોવા તમે
ના કબરમાં રાખતાં એકે છીંડા

ગઝલની આંગળી ઝાલીને નીકળ્યો રાહ પર
ભરોસો ક્યાં સુધી રાખું હવે અલ્લાહ પર

શબદના અર્થની બાંધીને ગઠરી ક્યારનો
ઉભો છું આપ સૌની દાદના ચૌરાહ પર

પ્રણય, ને પ્રેમ, પ્રિતી છે વિષય જુના હવે
નિબંધો સૌ હવે લખતાં અમારી આહ પર

લખ્યું તેં "દોસ્ત ", મારી પીઠ પર ખંજર વડે
છતાંયે કેમ વારી જાઉં, તારી ચાહ પર.?

ખબર છે આપના ખભ્ભે જવાનું છે પછી
ઉપાડ્યો કાં મને સીધોજ બિસ્મિલ્લાહ પર

નદી પણ ક્યાં નદી જેવી રહી
સ્મરણનાં રણ વહે તેવી રહી

કસમ ખાધી હતી કાંઠા તણી
જુદાઈ એટલે સહેવી રહી

લગાવું ડૂબકી, ત્યાં તો બધાં
કિનારે પુછતાં, કેવી રહી..?

ચરણ બે બોળ, ગંગાને હવે
જરા વિશ્વાસમાં લેવી રહી

સમય દરિયાની માફક વહી જતો
નદી તો એવીને એવી રહી

એક સમયે
કોઈ ખાસ કામે હું
ઘટનાના શહેરમાં
જઈ ચડ્યો...
અંધાધૂંધી માર્ગ પર થઈ
તંગદિલી સોસાયટી પાસેથી
આંતક મોલ ગયો,
ત્યાંથી ડુંસકા નગરથી સીધો
તિરસ્કાર ચોક પસાર કરી
ભય ગલીની સામે વળી
દંગા સ્ટેશન પહોંચ્યો.....
અને પુછ્યું કે
’ઉકેલ’ ઉદ્યાન ક્યાં આવ્યું..?
લગભગ કોઈ પાસે
જવાબ નહોતો...
એક અતિ બુઝર્ગે
ધ્રુજતા હાથે આંગળી ચીંધી દૂર
એક ઉદ્યાન બતાવ્યું......
વેરાન, નિસ્તેજ,
ઉજ્જડ, સુકું ભઠ્ઠ,
અવાવરૂં, અને નધણિયાતા ઉદ્યાનમાં
આવેલી ગાંધી બાપુની
ધૂળ ખાતી મુર્તિ પાસે ઉભી
મેં પુછ્યું..
એ ન બોલ્યા...
મેં હાથ હલવ્યા...
તેણે ન જોયું...
મેં બુમો પાડી...
એણે ન સાંભળી...
અંતે હારી થાકીને
પાછો વળ્યો ત્યારે
ત્રણ વાંદરાં
મારી સામે
ચાળા કરી,
કિકિયારી પાડી,
ખડખડાટ હસતાં હતાં.....
ઘટનાનાં શહેરમાં....!!!

કાફલામા કોઈ પણ અંગત નથી
આપ છો, પણ આપની સંગત નથી

ઝાકળો, થઈ મહેનતાણું માંગતી
ફુલની બસ ત્યારથી રંગત નથી

હાથ ઝાલી હું કદી છોડું નહીં
હાથ ચાલાકી મને અવગત નથી

ભિક્ષુકો ને ભક્ત જુદા એ રીતે
મંદિરોમા એમની પંગત નથી

હું ધબકતા આભનું પંખી, મને
કબ્રનો માહોલ સુસંગત નથી

લોહીનુ એકાદ ટીપું જો ભળે
લાગણી લિખીતંગ સુધી ખળભળે

શબ્દ દેહે બેયને મળવું હતું
ને અભણનો આશરો અમને મળે

ચાલ જીવનની સદા લોલક સમી
આગમન સાથે ગમનને સાંકળે

જામ શું છે ચીજ અમને પુછમાં
ઘુંટ બે ઉતાર તું તારે ગળે

મસ્જીદોમાં ક્યાંય ના દેખું તને
હું નમાજો સાવ પઢતો અટકળે

એક સ્વ-છંદાસ
રચના

કાશ સમયને ઝોકું આવે,
હેલ શ્વાસની
જીવતરના આ
પનઘટ ઉપર
હળવેથી મુકીને તારી
ખળ ખળ વહેતી યાદ નદીમાં
ઘટનાનાં
બે પગ બોળીને
છબછબિયાં કરવા’તાં મારે.....

પણ હાય...

સમય કદી ના પોરો ખાતો,
શ્વાસ હેલને
માથે મુકી,
સંજોગોના નીર ભરીને
છલકાતી,
આછેરી યાદે
ભીંજાવાનો ડોળ કરીને,
ભવની કેડી
ઉપર ચાલું...
હચરક...ડચરક
હચરક...ડચરક
હચરક...ડચરક........

કાશ સમયને....

વસંતનો વરઘોડો

કંકુ ને અક્ષત ચોડાવો
તોરણીયા લીલા લટકાવો
રૂમઝુમ કરતો વસંતનો વરઘોડો આવ્યો

ઝાકળને દ્વારેથી પેઠો
ફાગણને ઘોડે એ બેઠો
મોર બપૈયા સાજ બજાવો
ટહુકાના ગાણા ગવરાવો
રૂમઝુમ કરતો વસંતનો વરઘોડો આવ્યો

કેસરીયા કેસુડે પોંખો
ગુલમહોરી દીસતો એ નોખો
કુમળા રે તડકા પથરાવો
ડોલરીયા મંડપ રોપાવો
રૂમઝુમ કરતો વસંતનો વરઘોડો આવ્યો

યૌવન આખું ઉમટ્યું જાને
મોજ, મજા, મસ્તી યજમાને
ૠતુઓની પ્યાલી છલકાવો
દસે દિશાઓ આજ ગજાવો
રૂમઝુમ કરતો વસંતનો વરઘોડો આવ્યો

બે મુક્તક

સમય છે હવે એ કસમ તોડવાનો
"કદીએ ન પીશું", એ ભુલી જવાનો
ખબર ક્યાં હતી કે આ રસ્તો છે સીધો
ખુદા સાથે અંગત રીતે જોડવાનો
****************************
જંગ મારો આયના સામે હતો
ધુંધળી સંભાવના સામે હતો
મૃગજળોના જામ સૌ પીધા કરે
એજ એની ભાવના સામે હતો

પ્રેમનો પાડો.....( કે પછી ખાડો..?)

પ્રેમ એકુ પ્રેમ
પ્રેમ દુ ને સ્નેહ
પ્રેમ તેરી સગાઈ
પ્રેમ ચોકુ ચોરી
પ્રેમ પંચા છોકરાં
પ્રેમ છક કચકચ
પ્રેમ સત્તા શંકા
પ્રેમ અઠા કંકાસ
પ્રેમ નવ્વા જુદાઈ
પ્રેમ દાન તલ્લાક..!!
ખેલ બધો ખલ્લાસ..!!

પ્રેમ નુ ગણિત

પ્રેમ એકુ પ્રેમ
પ્રેમ દુ ને સમજણ
પ્રેમ તેરી સગાઈ
પ્રેમ ચોકુ બંધન
પ્રેમ પંચા પરિવાર
પ્રેમ છક સ્નેહી
પ્રેમ સત્તા સબંધો
પ્રેમ અઠા આબરૂ
પ્રેમ નવ્વા વિશ્વાસ
પ્રેમ દાન પરમેશ્વર..!!
હોજો આવું સૌનુ ઘર..!!

ફેંકેલા ગોટલામાં ઠાંસી ઠાંસીને ફરી ડાળ ડાળ વહાલપ ઘોળાતી,
ગીતામાં કાન તમે કીધું ન સમજાણુ, વાત બધી અહીંયા સમજાતી
.

ભણતરના ભારેથી માથુ કાઢીને કદી બાળકને થાય હુંય ઉડું,
પાંખો ને વિંઝવાની વાતો વિચારે ત્યાં સ્પર્ધાની ચાબુક વિંઝાતી
.

અંગુઠો આપ્યાનો ખેદ નથી અમને, પણ શ્રધ્ધાની ડોક તમે કાપી
વિશ્વાસે મુકેલી ખીચડીઓ આમ કદી પાકશે નહી ની વાત થાતી
.

ખુલ્લી બજારે હું તો લાગણીઓ લેવાને નીકળ્યો’તો થેલી લઈ ખાલી
ઉતર-ચડ એવાતો ભાવ થાય રીશ્તાના, જાત હારે થેલી વેંચાતી..!!
.

નીકળ્યા છે આજ બધાં અમને ઉપાડીને, ઉત્સવ હો જાણે કે નોખો
અત્તર, ગુલાલ, ફુલ, ચંદન, અબીલ, તોયે લાશ નથી સહેજે હરખાતી

એમ તો હું ક્યાં સુધી દોડી શકું ?
કેમ પડછાયા બધાં છોડી શકું

મૌનને બહાને અધરને વિનવી
શબ્દની દિવાલ હું તોડી શકું

આપના પત્રો ઉપર, ઝંખુ સદા
નામ મારૂં કોકદિ’ ચોડી શકું

સેતુઓથી નફરતોની ખાઈ પર
બે કિનારા પ્રેમથી જોડી શકું

આંગળી ચીંધી શકું, ચોરાહ પર
માર્ગ થોડો ઉંચકી મોડી શકું.?

પથ્થરોયે ક્યાં હવે એવા રહ્યાં
હેલ પનિહારી તણી ફોડી શકું

પ્રેમના સમરાંગણે ઘાયલ કરો,
તો પછી ખાંભી અહીં ખોડી શકું

ગીત-ગઝલ

સાવ અમસ્તાં આટા પાટા રમતાં રમતાં
કેમ ખબર, પણ અમને તારાં નખરાં ગમતાં

નખરાંની મૌસમ થઈ પુરી, ક્યાંક કશેથી
ટોળે ટોળાં લજ્જાના ચહેરે ઉતરતાં

ચહેરા પર સેંથીમાં રાતી કુંપળ ફુટી
ત્યાર પછી લાગણીઓ કેરાં વન ઉભરાતાં

જીવતર વનમાં એકબીજાના કેવટ થઈને
પ્રેમ હુંફના હલ્લેસે ભવ સાગર તરતાં

સાગરનાં તીરે બન્નેની નાવ ઉભી, લ્યો
ચાલ અલખ રેતીએ ગળીએ હસતાં હસતાં

પરથમ નશીલી આંખ બે, ગાગર બની ગઈ
સપના પછી ડુબાડવા સાગર બની ગઈ

અફાળાઈ, તારા પહાડ સરીખા ગરૂર પર
ઇચ્છા અમારી કેટલી પામર બની ગઈ

ગમતીલાં ગીત જે લખ્યાં, એની કડી બધી
રાધાની બેય પાનીએ ઝાંઝર બની ગઈ

શમ્મા બુઝાઇ, રાત અમાસી હતી, છતાં
પાલવ સર્યો, ને રાત ઉજાગર બની ગઈ

પાદરની પાર, વાસની ધિક્કાર સમ હવા
કરતાલ સહેજ વાગી, ને નાગર બની ગઈ

સાવ મારી પારદર્શક જાત રે
આંખથી વિંધાઈગ્યા ની ઘાત રે

એમને સંબોધનોમાં ’તું’ કહું
એટલી ક્યાં આપણી ઓકાત રે

જિંદગી ને મોતના સંવાદમાં
હું ફકત વચ્ચેનો ચંચૂપાત રે

બેહિસાબી લાગણીઓની સબબ
રક્તમાં ઉઠેલ ઝંઝાવાત રે

આ કબર તો ભીડની સોગાદ છે
દબદબે ઉજવુ હવે એકાંત રે

સમય મારોય નક્કી આવશે

ગળુ છોડી, ચરણ સૌ દાબશે

ધનુષી મેઘ, એના અંગમા

હજુયે રંગ નોખા લાવશે

પછી તડકો જનુની ક્યાં રહે?

ભરી બપ્પોર ઝાકળ ફાલશે

વખત આઘો નથી, ચેતી જજો

નદી દરિયાને પાછો તાણશે

તિમિરની છાતીએ બેસી હવે
નિશાને આગિયા પ્રગટાવશે

કસોટી ધૈર્યની છે બેયની

પ્રભુ ક્યારેક પાલવ ઝાલશે