29.12.11

અમારું મટકવું, ને તારું નીકળવું
તને આંખ મારી’તી, હરગીઝ ન ગણવું

ઘણી બારસાખે લખેલું, "શ્રી સવ્વા"
અઢી, પ્રેમ અક્ષરનું, અડધું સમજવું.?

હરણ અમને દેખી ગયું મૈકદામાં
કદાચિત એ તે દિ’થી શીખ્યું તરસવું

મને વાત અફવાની એવી ગમી ગઈ
ન અસ્તિત્વ હો, તે છતાં પણ પ્રસરવું

અમે તાલ ખાસ્સા કર્યા જીંદગીમાં
હવે થઈને કરતાલ નરસી, ખણકવું

૨૯-૧૨-૧૧ ડો. જગદીપ
સમયની સાંકળો પગમાં પડી છે
અને તારે નીકળવું અબઘડી છે

દરદમાં ઓર લિજ્જત આપનારી
દવા એવી અમોને સાંપડી છે

હુકમનું એક પણ પાનુ નથી ને
રમતને જીતવાની આખડી છે

મદિરા કંઈ નથી, અલ્લાહ સાથે
અમોને જોડતી નબળી કડી છે

મુલતવી મોત સાથે રહી સગાઈ
બચેલા શ્વાસની સોબત નડી છે

27.12.11

આ નવા વર્ષે....૨૦૧૨..

ચાલ થોડા સ્વપ્નને ઉગાડીએ
ઝાંખરા જે થઈ ગયા, ઉખાડીએ

જે હરણ મૃગજળ સુધી પહોંચ્યા નથી
પાર એને રેતની પુગાડીએ

માછલી ઈચ્છા તણી જે ટળવળે
સાંત્વનના જળ મહીં ડુબાડીએ

કંઈ કબુતર અવનવી આશા તણા
એક નવલું નભ દઈ ઉડાડીએ

ભ્રષ્ટ નામે કાલીયાને નાથવા
ક્યાંક સુતા કૃષ્ણને ઉઠાડીએ

26.12.11

બાળ ગઝલ....
(એલા ગઝલ બાળતાં નહિ..!!!)
ઓલા કાગડાએ આંખ મને મારી
નથી વાત મેં એ કેમે વિસારી

કહે પોપટ નસીબ તારું ખોલું
પે'લા પિંજરની કેદ ખોલ તારી

ચકી લાવી ચોખાનો એક દાણો
ચકે પિત્ઝાની વાત ત્યાં ઉચારી

કળા મોરલાની જેમ કરી ઝાઝી
સાલી ફાવી નથી રે ક્યાંય કારી

નર્યા બગલાની જેમ સંત ઉભા
બીજા પગને સંતાડી વ્યભિચારી

મને પારેવાં જોઈ જોઈ થાતું
એવી જીંદગી જીવું હું એકધારી

jagdip 26-12-11

24.12.11

ગમ ગીલાની વારતા પુરી કરો
જીભને થોડી હવે તુરી કરો

પામવો ઈશ્વરને કંઈ અઘરો નથી
એક પથ્થર સહેજ સિંદુરી કરો

ઠીક છે, એ મસ્જિદે વર્જીત હશે
વાત તો બે ચાર અંગુરી કરો..!!

મૌનમાં પણ શબ્દની કુંપળ ફુટે
હોઠ બે વચ્ચે અગર દુરી કરો

એક સાલી કબ્રને માટે તમે
જીંદગી આખીયે મજદુરી કરો..??

ડો. જગદીપ ૨૪-૧૨-૧૧

23.12.11

પથ્થર આગળ ઝુકી જાતો
ઈશ્વરને એ ચુકી જાતો

પડછાયાનો ઋણી રહેજો
ઘર સુધી એ મુકી જાતો

રણ નિ:સાસે, દરિયો કાયમ
કાંઠા પર વાસુકી જાતો

લબ ઝબ થાતો દિવો, માણસ
છેલ્લા શ્વાસે ફુંકી જાતો

ડો.જગદીપ ૨૩-૧૨-૧૧
નાખી સરવર મહીં કાંકરી
પહેરી જાણે જળે ઝાંઝરી

શુકનવંતી ભરી ઉંઘને
બિલ્લી શમણે તમે આંતરી

કોરે કાગળ શબદ વાવતાં
આખ્ખે આખી ગઝલ પાંગરી

અણબોલે જે બની દૂરતા
પડઘો થઈને અમે આવરી

સુક્કી આંખે તને ભિંજવુ
ઈચ્છા મારી ફળી આખરી

ડો.જગદીપ..૨૩-૧૨-૧૧

22.12.11

માંડ બન્ને આંખને બીડવા તણું શુકન થયું
ત્યાં જ કમબખ્ત આપણું શમણું વળી સોતન થયું

દિ’ ઉગે ને આકરો તડકો બધે વાવ્યા પછી
સાંજની લાલી અમારું રોજનું વેતન થયું

શબ્દને ફેંકી હું પડઘા બે ગણાં કામી શકું
મૌનના સંગાથમાં જીવતર હવે નિર્ધન થયું

પાંદડું થઈ લાલ પીળું ડાળને છોડી ગયું
શી ખબર શા કાજ આવું આકરૂં વર્તન થયું ?

મોતને પણ શ્વાસ જેવી મખમલી જાજમ ઉપર
આખરે હળવેથી પગ બે માંડવાનું મન થયું
ડો. જગદીપ ૨૨-૧૨-૧૧
સફરમાં હમસફર થઈને સતત ચાલ્યા કરો
અમારી ઠોકરે હર, હાથને ઝાલ્યા કરો

રગે રગ વહાલ થઈ ને ના વહો તો કંઈ નહીં
અમસ્તા મન મહી ખટકો થઈ સાલ્યા કરો

દિવાલો ગેર સમજણની ભલે ઉભી થતી
સમજદારીની લીલી વેલ થઈ ફાલ્યા કરો

અપેક્ષાએ હું પત્રો પ્રેમના તમને લખું
જવાબો ના સહી, ડૂચા પરત આલ્યા કરો

જનમ સાથે તને સરપાવ દીધો, "જીંદગી"
કમસ કમ એટલું માની તમે મ્હાલ્યા કરો

21.12.11

અસંભવને સંભવ કરી, છોડવું છે
તુટેલા ધનુષને ફરી જોડવું છે

અનર્થો ભર્યું, લાગણી શૂન્ય તારું
કવચ શબ્દનું, મૌનથી તોડવું છે

હથેળીમાં મારી, તમારા સ્મરણના
શિલાલેખ જેવું કશુંક ખોડવું છે

મળ્યા ઢાળ અઢળક સફ઼રમાં, છતાંયે
અમારે તો ઉત્તંગ તરફ દોડવું છે

મર્યો ત્યાં સુધી મન ભરીને જીવ્યો’તો
કબર પર ફકત એટલું ચોડવું છે

20.12.11

હું....વ્યસની

આંખોના બે પાન તણા બીડામાં નાખી શમણાં
ચાવીને ચકચૂર થયો એવો કે દુ:ખતાં લમણાં

નક્કરતા હુક્કામાં નાખી, સતની સટ લીધી ત્યાં
ગોટે ગોટા થઈ ધૂમાડે ઉડી ગઈ સૌ ભ્રમણા

સંબંધો પડમાં મુક્યા મેં, ચોપાટે જીવતરની
નીતીના પાસા ફેંકીને ઢરડી લીધાં બમણાં

સંજોગોના પાના લઈને સર પાડી મેં "પ્રિતી"
પત્તાએ હુકમના તમને હાથ કર્યા’તાં નમણા

હરિયો મારો સાકી, પાતો હરિરસ ઘૂંટડે ઘૂંટડે
મંદિરને મયખાને લાગી રામ રટણની રમણા

ડો.જગદીપ....૨૦-૧૨-૧૧

19.12.11

આજ કાગળ સાવ કોરો કટ હતો
મૌનથી ભરપુર, ચોખ્ખો ચટ હતો

વેદના ક્યાં ઠાલવે સાગર બધી
એટલા માટે જ આખો તટ હતો

એક નાની ઝંખના ઉપર ટક્યો
જીવ, પીળા પાન શો પાકટ હતો

જે હતો, તે માહ્યલો તારો હતો
આયનો ક્યાં સહેજ પણ બરછટ હતો

જીંદગીએ મોત ના માંગ્યુ કદી
તું ખુદા, કાયમનો ઉપરવટ હતો

17.12.11

નથી કોઈ ખોફ એને મોતનો, કારણ
ન જાણે વાર કે દિનાંકની કઈ ક્ષણ

અમે ચોપાટ રમતા જિંદગાનીની
હતા સંજોગ, લેખાં, કાળ બીજા ત્રણ

હતી બસ ફીણની ઓકાત કાંઠા પર
સહુ છું તોય દરીયાલાલના મારણ

લથડતા ગેર સમજણમાં અમે જયારે
ભરીને પી અમે લેતા જરા સમજણ

કરી દીધી અમે ખુલ્લી કિતાબો લ્યો
તમારે કાઢવાનું છે હવે તારણ

15.12.11

ખોબો લઈને દરિયો આખા રણમાં નાખો
ઘટનાની ઘટમાળો જાણે ક્ષણમાં નાખો

ખૂણે ખાચર બાઝેલા યાદોના ઝાળા
વડલો થઇ ઉગશે થોડા આંગણમાં નાખો

ગોપી કરતાં નજર્યું ઓલી વૃંદાવનની
પાનીએ પગની ચોંટી રજકણમાં નાખો

નિંદરમાં માણેલા સઘળા સપનાઓને
ખુલ્લી આંખે જોવા કંઈ આંજણમાં નાખો

હું ક્યા આખા મયખાનાની વાત કરું છું
અરધો પ્યાલો પીધેલો તર્પણમાં નાખો
Jagdip 15-12-11

13.12.11

લ્યો અમે આ અક્ષરો બદલાવમાં મુક્યા
મર્મને દરિયે, શબદની નાવમાં મુક્યા

મૌન, કોઈ આગવી રીતે ઉજવવું’તું
એટલે ટહુકા અમે સુઝાવમાં મુક્યા

બંધ આંખે ઉંઘની ખુલતી બજારોમાં
આજ શમણાં સાવ સસ્તા ભાવમાં મુક્યા

છળ કપટની હોડ જ્યારે આયને લાગી
મેં પ્રતિબિંબો બધાયે દાવમાં મુક્યા

જીંદગી ને મોતને નિષ્પક્ષ થઈને મેં
શ્વાસની બન્ને તરફ સમભાવમાં મુક્યા

10.12.11

પ્રતિબિંબો હવે સુધ્ધા નથી સંગાથ દેવાના
કહે છે સૂર્ય સામે આગિયાઓ બાથ ભીડવાના

શમા ને પ્રેમ-જ્વાળાના દીધા છે ખાસ પરવાના
નથી અમથા બધા બિંદાસ થઇ બળતા આ પરવાના

હસો છો, છમ્મ લીલી કુંપળો, પીળાશની ઉપર
તમે પણ કાળની પિછી વડે રંગાઈ ખરવાના

શિરસ્તો જાળવી રાખ્યો અમે, ગાલીબથી ઘાયલનો
સતત ખાલી કરો, બેફામ થઇ, સાકીએ ભરવાના

જરા દરિયાદિલી તો જોઈ લો ખારા સમંદરની
ડૂબી મરવા સમા હર સખ્શ થઈને લાશ તરવાના

9.12.11

સાવ અંગત છું, બુકાની છોડજે તુર્તજ
ગુફતેગુ કરવા અબોલા તોડજે તુર્તજ

ક્યાંક પગની છાપ રણમાં નાં પડે નાહક
હાથમાં લઇ બે ચરણને દોડજે તુર્તજ

અધમુઓ પથ્થર વડે થઇ જાય એ પહેલા
થાંભલો વધસ્થંભ કેરો ખોડજે તુર્તજ

ક્યા હતી ઓકાત તારી કે સતત ગૂંથે
લાગણીના દોર તૂટે, જોડજે તુર્તજ

ખુદ પ્રતિબિંબો સમો થઇ જાય એ કરતા
છળ સરીખા આયનાને ફોડજે તુર્તજ

7.12.11

આમ જુઓ તો સાવ નિરર્થક, છતાં અર્થની પાછળ
માણસ નામે મૃગલો દોડે, નર્યા તર્કની પાછળ

મરહમ, પટ્ટા, દુઆ, માનતા, દવા,ડોઝ ને ધાગા
પાગલ કુત્તા માફક ધસતા બધા દર્દની પાછળ

ટહુકા, કલરવ, ચિચિયારીઓ, ડણક ગહેક ને લાળી
નાહક માથાફોડી કર તું નવી તર્જની પાછળ

ગૌર બદન, ચોડી છાતીઓ અંગ બધા અણીયાળા
ઘડપણ ઉભું સાવ અડીને છળયા ગર્વની પાછળ

જીવન રૂપી તજી કાંચળી આતમ સરકી જાતાં
સત્કર્મોના લીટા માતર રહે સર્પની પાછળ


નામ છે માટેજ હું બદનામ છું
ધોબીઓ વચ્ચે સદાયે રામ છું

જાણ પણ સહેજે નથી આગાઝ્ની
તે છતાં હર વાતનો અંજામ છું

મોહ, માયા, રાગના ઘેઘુર શા
વૃક્ષ નીચે બેસતો નિષ્કામ છું

જિંદગી જેની સજા રૂપે મળી
એવડો સંગીન હું ઈલ્ઝામ છું

હું ગઝલના ગામમાં ધૂણી કરી
શબ્દની ફૂંકુ ચલમ બેફામ છું

6.12.11

Jagdip Nanavati
શેરીએ તારી કશું ઠેબે ચડ્યું
એમ કરતા દિલ મને પાછું જડ્યું

સાવ હળવા ફૂલ જેવું થઇ જવું
સહેજ ઝંઝાવાત માં ભારે પડ્યું

એક પીછું આશ લઇ અરમાનની
બેય પાંખો વીંઝતું આભે અડ્યું

આજ તસ્બી ભૂલથી હોઠે અડી
રોજ સાલું મૈકદે જાવું નડ્યું

ક્યા રહી પહેચાન કોઈ કબ્રની
એક સરખું મોતનું મહોરું ઘડ્યું

3.12.11

મૌનને બોલાવવા કોશિશ ન કર
શબ્દને ગૂંગળાવવા કોશિશ ન કર

ફૂલ તારે હાથ ગર આવે નહિ
કંટકોને વાવવા કોશિશ ન કર

છે પ્રતિબિંબો પરંતુ છળ હતા
એમને સરખાવવા કોશિશ ન કર

હાથની બાજી રમી લે, નાંસમજ
પાનને સરકાવવા કોશિશ ન કર

એ ખુદા છે, માફ કરશે બે ઘડી
હર વખત અજમાવવા કોશિશ ન કર

2.12.11

ટેરવે ઉભરાઈ મારા શબ્દ ઢોળાયા
ને પછી દર્દે જીગર થઇ ખુબ ઘોળાયા

સ્વપ્ન તો જોયા ઘણા, કિન્તુ પથારીમાં
સળ બની એકાંતના ચોપાસ રોળાયા

સહેજ તારા વહેમનો પથ્થર પડ્યો ને, જો
આપણાં સંબંધ કેરા નીર ડહોળાયા

દિલ, જીગર, આંખો, સતત ધબકાર ને શ્વાસો
એમનું પરબીડિયું ખુલતા ઝબોળાયા

ભાગ્યના બે ચાર લીટા ખુબ સાચવવા
હાથની મુઠ્ઠી કરી, તો સાવ ચોળાયા



મુક્તક....

એક મુઠ્ઠી રણ, ભરી લીધું અમે
ને પછી મૃગજળ સતત પીધું અમે
દોડજો, આ છળ હવે ખૂટી જશે
એટલું મૃગને ફકત કીધું અમે..!!

30.11.11

મધદરિયે સૌ કારસ્તાનો ખોટા કરતો
પશ્ચાતાપે કાંઠે એ પરપોટા કરતો

મસ્જીદમાં જે કહેવાનું એ નહોતો કહેતો
છત પર જઈને અલ્લાહને હાકોટા કરતો

અફવાઓને વિધ વિધ કાનોમાં સિંચીને
રજ સરખી વાતોના પર્વત મોટા કરતો

પલ્લું હરદમ સરખું રાખે એ તો નક્કી
સ્થાવર જંગમ વિસ્તારી દિલ છોટા કરતો

આદત થઇ બિચ્ચારો થઈને મેળવવાની
શ્વાસે શ્વાસે માણસ ક્વોટા ક્વોટા કરતો

29.11.11

પાંપણના સુંવાળા પડદા સહેજ ખસેડી નજર્યું નાખો
અશ્રુ સરતાં બે ત્રણ, બાકી અંદર ઘુઘવે દરિયો આખો

સંબંધોના સરવાળાઓ પળપળ ક્ષણક્ષણ બદલાતા રે...
શબરી થઈને ક્યાં લગ ખાટા મીઠા ઘટનાનાં ફળ ચાખો

લીલા કુણાં ફર ફર થાતાં પર્ણો જોતા એવું લાગે
ટહુકાની સોબતમાં રહીને ડાળીઓ ફેલાવે પાંખો

જીવતરના પહેરણને છેડે, ધ્રુજતા હાથે લુછતાં લુછતાં
ચશ્મામાથી બચપણનો ચહેરો ઉભરાતો ઝાંખો ઝાંખો

ઢળતી આંખો, ઢળતો સુરજ, ઢળતી’તી પ્યાલીમાં હાલા
હું તારા પર ઢળતો સાકી, સુર્રાહીને ઢળતી રાખો

27.11.11

મુક્તક

ઝાંઝવાને ચોતરફ કાપ્યું અમે
નામ એને આયનો આપ્યું અમે
મૃગ બની હું ક્યા સુધી દોડ્યા કરું
બિંબ થઇ ઊંડાણને માપ્યું અમે

25.11.11

રણોત્સવ

રણને કણ કણ રંગાયો છું
હરણાં માફક રઘવાયો છું

મૃગજળની વાતો કહી કહીને
હું પણ થોડો ભીંજાયો છું

લીલપ નામે છૂટક છૂટક
કાંટે કાંટે ફેલાયો છું

મીઠા જળની વીરડી રૂપે
ચોરે ચૌટે ખોદાયો છું

લૂ ની લથબથ લિજ્જત પાવા
આસવ થઈને ઘૂંટાયો છું

વહાણાના વંટોળે બેસી
ચારે બાજુ ફૂંકાયો છું

આઠે અંગે વાંકા નામે
બદ્નામીમાં પંકાયો છું

23.11.11

લખતા લખતા ક્યારે જાણે અક્ષર થઇ ગ્યો
તલવારેથી બંદો સીધો બખ્તર થઇ ગ્યો

ઝાકમઝાળા ફેટાનું ફૂમતુ થાવામાં
અન્ગરખાનું મેલું ઘેલું અસ્તર થઇ ગ્યો

ઈશ્વર, અલ્લાહ, જીસસ વચ્ચે લાથાડાયેલો
માયખાનેથી પાછા ફરતા પગભર થઇ ગ્યો

સુખમાં દુઃખમાં સથવારાના દાવા કરતો
અંધારામાં પડછાયો છૂ મંતર થઇ ગ્યો

સંબંધોને તાણે વાણે બરછટ એવો
રુદિયો મારો સુક્ષમ જેવો નશ્વર થઇ ગ્યો

20.11.11

Jagdip Nanavati
અંધારાને ઝંખે દીવો
અજવાળાને ક્યા લગ પીવો

નડતી હો જો સંકુચિતતા
ખોલી નાખો આંતરસીવો

મધ દરિયાનો માણસ છે એ
કાંઠે શું કરશે મરજીવો

એકાબીજા ડરવા કરતા
ખુદના પડછાયાથી બીવો

સૌને અર્જુન થઇ જાવું'તું
હાજરમાં નહોતા ગાંડીવો

17.11.11

આંસુની ઓળખાણ ભલા રાખજો તમે
દિલના ઝખમની જાણ ભલા રાખજો તમે

હાથે હલેસા, હામ જીગરમાં હશે છતા
શઢમાં હવાનું તાણ ભલા રાખજો તમે

પંખીની આંખ ક્યાંક અચાનક નજર ચડે
તાકી ધનુશે બાણ ભલા રાખજો તમે

ક્યારે ખબર આ જાત હવે ઓગળી જશે
પરછાઈનું એંધાણ ભલા રાખજો તમે

મૃત્યુને પહોંચવું તો ફરજીયાત થઇ પડે
શ્વાસો તણું ધિરાણ ભલા રાખજો તમે

16.11.11

મીણબત્તી ઓગળે છે શ્વાસની
જીંદગી જીવી લીધી અજવાસની

માંન્ઝીલોનો યશ મને ક્યાંથી મળે
કેડીએ ચાલ્યો હતો ઉપહાસની

આપવાની સંમતિ આપી ફક્ત
વાત ક્યા કીધી અમે વનવાસની

કંટકોથી વાત મેં શીખી લીધી
ફૂલ જેવા રેશમી સહવાસની

બંધ પરબીડિયું અમે ચૂમી લીધું
વાત જયારે નીકળી વિશ્વાસની

એમ જો માનો, તો અમને ટેવ છે
આ ગઝલ રૂપી નર્યા બકાવાસની

14.11.11

ક્ષિતિજો, ચોતરફ દીવાલ ધારો
ઉઘાડું આભ શિરે છે સહારો
રવિ મહેતાબ અજવાળે દિશાઓ
હરેક તારો હતો જાણે તિખારો
હવા મર્મર અમારે શ્વાસ વ્યાપે
ટહુકે, વાગતી જાણે સિતારો
રતુંબલ ફૂલ, લીલી કંદરાઓ
અલૌકિક કોણ જાણે કો ચિતારો
ફળાદી ધાનના ઢગ વિસ્તરે છે
ન ખૂટે કોઈ દિ એવો પટારો
ધારા ભીની અને મદમસ્ત માતી
સુગંધે સ્નેહનો જાણે ઈજારો
ફક્ત તારી હવે છે ખોટ પ્રિતમ
હવે તો આપ મારે ઘર પધારો

11.11.11

પતિ ને પથ્થરો પર પાડ સિંદુરનો ઘણો
દરજ્જો દઈ દીધો પળવારમાં દેવો તણો..!!

હતી ના એક-તારી, બે કે ત્રણ ની ચાસણી
ખુદા મજબુત છે આ બંદગીનો તાંતણો

હરફ ઉચ્ચારતા નહોતા છતાં લોકો અહીં
અમારા મૌન પરથી કાઢતા’તાં તારણો

લીધી તસ્બી અમે, પ્યાલો મુકીને જામનો
અમારો હાથ જાણે લાગતો’તો વાંઝણો

ભલે સંજોગની ચોપાટમાં હું હારતો
સમય પણ આવશે એ દોસ્ત જો જે આપણો

9.11.11

વેલ્લી સવાર...!!!

ઝાકળની રંગોળી ફુલડે, સુરજ ઠેબું મારે
રંગ બધો ઉડે આકાશે રાતો, રોજ સવારે

શીતળ મીઠો શ્વાસ અનિલનો, રોમ રોમ અજવાળે
દસે દિશાએ પાંખો વિંઝુ, કલરવને સથવારે

પનિહારીની કેડ ઉપરથી પાણીડા છલકાતાં
છલકાતાં ઝાઝા રે એથી લટક મટક લટકા રે

ભાંભરતાં વાછરડાં ગજવે આંગણ ને શેરીઓ
રણક રણક રણકે ઘંટડીઓ ગાયોની સૌ હારે

મંદિરની ઝાલર બાજે ને "ઓમ" ઉગે નાભિએ
કંઈક અલૌકિક સઘળે વ્યાપી, હૈયું કેવું ઠારે

છ સત્તરની-સાત વીસની ગાડી મુકી, આવો
સ્વર્ગ નહીં, પણ સાવ ઢુંકડું, ગામ તને સંભારે

6.11.11

એકલા તાણે, અગર ચાદર વણો
તો તમારી જાતને અલ્લાહ ગણો

વાયરા સાથે સબંધો બાંધતાં
આભમાં પહોંચી શકે છે રજકણો

સ્વપ્ન મારાં થનગને, વાસ્તવ થવા
ક્યાં હજી સમજી શકી છે પાંપણો

હાથ હુંફાળો દીધો તમને અમે
એટલો વિસ્તાર છે, બસ આપણો

મૌન જ્યારે હોઠ પર આરૂઢ હો
શબ્દ લાગે છે અતિશય વામણો

4.11.11

એક ઘુંટે સેર જન્નતની કરે
એ પછી ક્યાંથી ખુદાને કરગરે..?

બાળપણ, ઘેઘૂર વડલો થઈ ઉભો
જે અમે વાવી ગયા’તાં પાદરે

શ્વાસ ને ઉચ્છવાસનુ લોલક સતત
હાજરી અસ્તિત્વની હર પળ ભરે

ધાક પણ કેવી ગજબ છે મૌનની
બે ઘડી રાખો, ને અધરો થરથરે

પ્રશ્ન પાયાનો, ઈમારતને કદી
એક પણ પુછ્યો નહીં આ કાંગરે

2.11.11

અમે ક્યાં જામને સહેજે હજી હોઠે અડાડ્યો છે
હજુ તો જીવ, તારી તરબતર આંખે ડૂબાડ્યો છે

પતંગા તો ફના થઈ જાય છે, ઝળહળતી શમ્માએ
મને શીળી પુનમની ચાંદનીએ પણ દઝાડ્યો છે

દરદ સાથે કરીને દોસ્તી લગભગ જીવી જાતો
તબીબોએ અમારો રોગ ના હરગીઝ મટાડ્યો છે

સબંધોનાં શિખર હું કેટલાયે સર કરી ચૂક્યો
ઘણી વેળા મને બસ લાગણીઓએ પછાડ્યો છે

પ્રતિબિંબો ફકત મારાં જ ખપ, કપરી ક્ષણે આવ્યાં
રડી લેવા ખભે ખુદના, અરીસો મેં લગાવ્યો છે

જમાનો ગાઈને સરગમ સુરીલી સુઈ ગયો ત્યારે
અમે સુર આઠમો માં દેવકી કૂખે વગાડ્યો છે

પડે પાસા બધાં પોબાર એવો હું અઠંગી છું
શકુની છું છતાં હર ચાલમાં એને જીતાડ્યો છે

હતું કારણ સબળ તારું, અભયનુ દાન દેવામાં
ક્ષણે ક્ષણ મારવા માટે મને પળ પળ જીવાડ્યો છે

31.10.11

ચમનમાં ખુદા તેંય રાખ્યા છે વારા
કદી કંટકો, તો કદી ફુલ મારાં

કદાપિ ન પહોંચી શક્યો મંઝિલે હું
હતાં વેષ થોડા, ને ઝાઝા ઉતારા

હરેક ડાળ ખુદની વ્યથાઓ સુણાવે
ધરાને રજેરજ, ખર્યા પાન દ્વારા

અનુભવની કાળાશ આંજી જીવનમાં
થયા એટલે કેશ, ધોળા અમારાં

સમયને ભરી શાહીની જેમ કિત્તે
પછીથી લખાયા છે સંજોગ મારાં

ગઝલ રૂપ જીવનનો મક્તા મરણ છે
કહે લોક એમાયે વાહ વાહ દુબારા

30.10.11


અમે પાથરી, રંગ રંગી ચીરોડી
બધી આંગળીઓ મરોડી મરોડી...
આ વર્ષની રંગોળી.....
ગમી...?????

24.10.11

હવે તો હસીલે, જો આવી દિવાળી
ભલે મોંઘવારી તણી ચીસ કાળી

છે મુઠ્ઠીમાં બોનસ, ને ખોબાનો ખરચો
ઉજવણીની રીતો છે કેવી નીરાળી

દિવે તેલ રેડીને અજવાળી રાતો
પુછે કોણ, કેવી પછી રાત ગાળી..?

પુરો રંગ બેરંગી રંગોળીઓ પણ
કદી એવી રંગતને ઘરમાં ન ભાળી

છ મહીનાનું રાશન, અને શાકભાજી
ફટાકે, રકમ એટલી આજ બાળી

બનાવટથી ભરપુર ખાધી બનાવટ
હજી કોઇ ઈચ્છાઓ કેમે ન ખાળી..!!

ન ઘરમાં ટકે એનુ પુજન કરો છો
પછી એ જ કરશે સતત દેવા-વાળી

ફરી આજ પહેરીલે મહોરું ખુશીનું
ઉતારી મુકી દેજે કાલે સંભાળી

ગઝલને આ વાંચી ન વાંચી ગણી લો
કહું આજ સહુને હું હેપ્પી દિવાળી

19.10.11

તમને હજીયે આંખમાં રાખી મુક્યા અમે
શમણે કદી ના આપને, હરગીઝ ચુક્યા અમે

કરતાલ સાંભળી ગિરી પર્વત હતા છતાં
કેડી બનીને કુંડના ચરણે ઝુક્યા અમે

છે ફર્ક એટલો મને રાધા મળી નહીં
બાકી ઘણાયે વાંસળીમાં સૂર ફુંક્યા અમે

ભરચક્ક સભામાં શિસ્તની, લજ્જાના મંચથી
મહોરું ચડાવી મૌન તણું તાડુક્યા અમે

શ્વાસોનાં હરણ ઝાંઝવે પહોંચી શક્યા નહીં
જીવનનાં રણમાં વીરડી માફક ડૂક્યાં અમે
બંદગી મારી તને મંજુર ના
તો ખુદા, તું પણ મને મંજુર ના

આ જ હો મારું પ્રતિબિંબ આયને
ઉભવું એની કને મંજુર ના

પ્રેમનો સંબંધ, નક્કર વાતથી
સહેજ સરખો વહેમને મંજુર ના

સાવ પથ્થર-દિલ તને અથડાવવું
લેશ મારી ઠેસને મંજુર ના

દિવડાનાં કરતુતો કાળા થકી
બદનસીબી મેશને મંજુર ના

17.10.11

ક્યાંક તો સંતાઈ 'એ' બેઠો હશે
માર્ગથી ફંટાઈ એ બેઠો હશે

આપણા સૌના નહિ તો કોઈના
દિલ મહી પન્કાઈ એ બેઠો હશે

ફૂલ ચંદન કે છતર સોને નહિ
ઝૂંપડે ઢંકાઈ એ બેઠો હશે

કેસુડાં, ચંદન લઇ ઠાલા ફરો
પ્રેમથી રંગાઈ એ બેઠો હશે

આ કલમ એણેજ પકડાવી, પછી
સ્યાહીમાં રેલાઈ એ બેઠો હશે

વેદ, ગીતા કે કુંર્રા બાઈબલ પઢો
થઈને અક્ષર ઢાઈ એ બેઠો હશે

બંદગીને જો તમે તાણે વણો
ચાદરે ગૂંથાઈ એ બેંઠો હશે

માનવી તારા અનૈતિક ધામમાં
હર ખૂણે લજવાઈ એ બેઠો હશે

27.8.11

अब एक ही तमन्ना
कि मर जाए अन्ना

मीठी छुरी सजाई
लाठी है उसकी गन्ना

बरसोंसे की लिखाई
ये आखरी है पन्ना

क्युं ग़ुम हुए सितारे
दिखता खान-खन्ना

बेचें देश कोई
रहेना है अब चौकन्ना

17.8.11

"અણ્ણાષ્ટમી પર્વ"

અનશની ચક્રને આંગળી પર ધરી
તેં પ્રતિગ્યા લીધી દ્વંસની આકરી

ઊંચકે ભ્રષ્ટના પહાડને અંગુલિ
ને અસર કંસને થઈ જતી પાધરી

કાળીયા નાગને કોઈ જાણે નહીં
ગોપ-ગોવાળીએ આંધળી આદરી

સંત, નેતા, ગુરૂ, પક્ષના મોવડી
એક પણ સખ્શએ તક ન જાતી કરી

આમ માનવ ખુણે, રાહ જોતો ઉભો
કાશ મળશે હવે દૂધને ભાખરી

જ્યાં સુધીમાં તમે જાગશો ત્યાં સુધી
દેશ આખો જશે "લોક" આ કાતરી

14.8.11

અમે નીકળી પડ્યાં, રસ્તા ઉપર લઈને ચરણ
અમારે પુછવાનું ક્યાં કોઈ છે આવરણ

ભલે પહોંચી શક્યા મંઝિલ સુધી ના કોઈ દિ’
પરમને પામવા દોડ્યા, અમે એવા હરણ

બધા સંજોગની રેખાઓ કાજે મેં જુઓ
હથેળી નામનું કેવું બિછાવ્યું પાગરણ

ઘુઘવતા સાગરે કાયમ વમળમાં રાચતાં
કદી જીવી જુઓ થઈને સતત વહેતું ઝરણ

મરેલા માનવી માફક જીવેલા આપણે
હતી બસ આખરી ઈચ્છા કે જીવવું છે મરણ
અમને જીત્યાનો રંજ છે
આ લાગણી શતરંજ છે

જો મૌન નો તણખો ખરે
વાણી દરભનો ગંજ છે

શબ્દો કલમને દિવડે
પ્રગટ્યા કરે એ પૂંજ છે

ખંજન તમારા, મા કસમ
વૃંદાવનોની કુંજ છે

જીવતર કદાપિ ના, ભલા
મૃત્યુ સદા ચિંરંજ છે

7.8.11

શ્વાસ ને ઉચ્છવાસ સાથે સાંકળ્યો ઈશ્વર તને
પંખીઓના નાદમાં મેં સાંભળ્યો ઈશ્વર તને

આમ તો પથ્થર જગતમાં કેટલા જોયા અમે
સહેજ શ્રધ્ધા આંજતા સાથે, કળ્યો ઈશ્વર તને

બંદગી,માળા, વજુ, તિલક ધજા ને હજ થકી
કેટલી નોખી રીતે સહુએ છળ્યો ઈશ્વર તને

આજ માથુ મસ્જીદે શાથી ઝુક્યું, કોને ખબર
જામ પીધો જે અધુરો, એ ફળ્યો ઈશ્વર તને

હો ભલે દાતા, જગતનો તાત, શક્તિમાન તું
પણ દરજ્જો માનવીઓથી મળ્યો ઈશ્વર તને

5.8.11

આયનો તુટ્યો તિમિરનો, સુર્યના એક વાર થી
સેંકડો કરચો ઉડી, પડછાયા થઈને ત્યારથી

લાગણીનો રથ લઈ, સંબંધના કુરૂક્ષેત્રમાં
કંઈ ઘવાશે દિલ, અગર હો કૃષ્ણ જેવો સારથિ

પાંપણો ઢળતી, શું અશ્રુ એવા ભારેખમ હતાં ?
પુષ્પ ના ઝુક્યા કદીએ ઝાકળોનાં ભારથી..!!

જે નમાજે ના ઝુક્યા હરગીઝ ભલા સાકી, ઝુકે
એક બસ તારે ઈશારે, ભલભલાઓ મ્હારથી

જીંદગીમાં લઈ બધું લેવાની આદત ગઈ નહીં
મોત પણ ખુદનું કરી પોઢી ગયો’તો સ્વાર્થી

1.8.11

નગર...આજે

નગર આખું ઓકે, ધૂમાડો ધૂમાડો
જલે કેટલા દિલ, ગણતરી તો માંડો

સબંધોનાં દ્વારો છે જડબેસલાકે
હવે કોઈ બારી અમસ્તી ઉઘાડો

સમયને લઈ શ્વાસમાં, હાંફતો એ
વિસામા સમુ કોઈ એને સુઝાડો

રગેરગમાં બેજાન, જીવતો આ માણસ
જરા લાગણીઓનો આસવ પિવાડો

અહીં એક માનવ અભાગી સુતો છે
મઝારે હરેક એવી તકતી લગાડો

30.7.11

હળાહળ મૌન રાખ્યું મેં ગળે
મધુરા શબ્દ ક્યાંથી નીકળે

પ્રતિબિંબોયે સુધ્ધાં ના કળે
અરિસો એમ હળવેથી છળે

નગર નામે હવે એકાંતમાં
અબોલા બસ અમોને સાંકળે

હવે પડઘા બધે વેંચાય છે
પછી આ સાદનુયે શું મળે

અમસ્તી ચાલને ટોક્યા કરો
પ્રથમ ઈચ્છા, પછી ડગલું વળે

27.7.11

હજી રાત માઝમ ઘણી છે, ઓ સાકી
જરા જેટલો રાખજે જામ બાકી

નથી હું થયો તરબતર એ અદાએ
ને અંગડાઈ તારી હજીએ ન થાકી

મહાભારતે મૈકદાના, છું અર્જુન
નજરથી અમે આંખ તારી જ તાકી

લઈ હાથમાં એક પ્યાલી, હું ચાતક
હવે સહેજ કરજે સુરાહીને વાંકી

હતી ના કોઈ આબરૂ, કે ન ઇજ્જત
અમસ્તી તેં પથ્થર ને ફુલોથી ઢાંકી

26.7.11

હવે ભીંત પરથી આ ચિત્રો ઉતારો
પસીનો વળ્યો જે દિવાલે નિતારો

ન હરગીઝ ધરા પરનો સુરજ ઢળેલો,
કરી સર બુલંદી, થજે તું સિતારો

હવે કંઈક સાકી સમુ કર , ખુદા તું
નથી મસ્જીદે જોઈ લાંબી કતારો

દિસે મોહ માયાનું બ્રહ્માંડ આખું
ભલે હાથમાં તેં લીધો એક-તારો
હથેળીના રણમાં છે રેખાઓ મૃગજળ
કહે લોક એને જ પાણી ને અંજળ

સફળતાના શિખરની સીડીનું પહેલું
પગથીયું તળેટીએ છે, નામ નિષ્ફળ

લચ્યાં વૃક્ષ ઘટનાનાં અમથાં નથી કંઈ
અમે જીંદગીની ઉઝેરી’તી હર પળ

નથી હક મને પથ્થરો ફેંકવાનો
અરિસે શીખ્યો છું, જીવનના હરેક છળ

23.7.11

બાણશૈયા મખમલી લાગે હવે
મોર પિછું ત્યારથી વાગે હવે

જીંદગી મારું રહ્યું સપનુ ફકત
જીવવાને, શું ભલા જાગે હવે

ઝાંઝવા તો ઝાંઝવા, પીવા રહ્યા
પથ્થરો નાખી દીધા કાગે હવે

ગીત મારી વેદનાના, કોઈ થી
ના ગવાતા કોઈ પણ રાગે હવે

જે હતાં બાકી, અમારી જીંદગી,
એ ચિતાનું નામ લઈ, દાગે હવે

શું બુકાની, મોતની, પાછળ હશે
જે હશે પડશે ખબર આગે હવે

19.7.11

સમય પત્રકે હસતો માણસ
પછી ભીતરે રડતો માણસ

સતત જીવતો એકલ પંડે
છતાં ભીડમાં વસતો માણસ

છતી કૂકરીએ પોતાની
રમત બીજાની રમતો માણસ

નરી તાજગી જીવવા મથતો
ધરી બેબસી, સડતો માણસ

હવે દોસ્ત ને દુશ્મન કેરી
હવા માત્રથી ડરતો માણસ

6.7.11

मेरी कश्ति, तेरे साहिलपे लगाउं कैसे
जो शमा ही ना जली हो, वो बुझाउं कैसे

मेरे किस्से, मेरे चर्चे तो सुनाइ देंगे
जो हकिक़्त ही नही हो, वो सुनाउं कैसे

झुक गई आंख, क़मरभी तेरे दर तक़ आते
ईससे बढकर मेरे सर को में झुकाउं कैसे

जो भी ग़म थे, सभी अपनोसे मिले है यारो
कोइ क़तरा, किसी गैरोको पिलाउं कैसे

बेखबर हम है, वफा चीज़ है क्या, ना जानु
जिसकी फितरत ही नही उसको जताउं कैसे

5.7.11

દિવસે ઊષા, સાંજે સંધ્યા, કેવું રે..!!
સુરજ પાસેથી પણ શીખવા જેવું રે...!!!!

મુશળધારે લાગણીઓ વરસાવીને
ઝળઝળીએ ટપકે, પાંપણનું નેવું રે

હલ્લેસા દે, નહીંતો શઢમાં હામી દે
મધદરિયે શું હાલક ડોલક રહેવું રે

તારી યાદોને ખંડેરે આજે પણ
ઈચ્છા નામે ફડફડતું પારેવું રે

અંતે મયખાને જઈ પ્યાલી ભરવી રહી
સજ્જનતાનું મહેણું ક્યાં લગ સહેવું રે

30.6.11

બે - હિસાબી ગઝલ

લોન લીધી શ્વાસોની મનવા
વ્યાજ સહિત મુંઝારો ભરવા

ભાવ વધે, પડછાયા માફક
સાંજ પડે દોઢા ચુકવવા

શેર ખરીદ્યા સંબંધોના
ચડ-ઉતરમાં કેમ નિભવવા

રેડ પડી સંતોની એવી
પૂણ્ય પરાણે આજ કઢવવા

ફિક્સ કઢાવી ઉભવાની મેં
ચાર ગણી થઈ મળશે સુવા

21.6.11

ગર આખું અમારી જાતની ફરતે વળ્યું ટોળે
ખબર નહીં, શુન્ય જેવા હું પણામાં શું બધાં ખોળે ?

પણે એ શખ્સ ચારાગર સરીખો ક્યારનો બેઠો
મઝા લેવા, બધાના દર્દો ગમને, જામમાં ઘોળે

જરૂરી લેશ ના, જોવા જવું ઉંડાણ મધદરિયે
અનુભૂતિજ કાફી છે કિનારે, લહેરની છોળે

હથેળીમાં જ સંજોગો, ને શબ્દો ટેરવે ફુટ્યાં
હવે શું ખાખ શાહીમાં, ગઝલ લખવા કલમ બોળે

વિંચી છે આંખ જીવનની સમી સાંજે અમે એવી
હવે તો જાગવું છે ગર ખુદાઈ અમને ઢંઢોળે

20.6.11

વિસ્મરણની રાહ પર ચાલ્યા અમે
હર મુકામે યાદ બહુ આવ્યા તમે

અશ્રુએ જઝબાતના દરિયા ભર્યા
પાંપણો, એ ભારને ક્યાંથી ખમે

ખોલવા જેવું નથી તારી કને
બંધ બાજી ક્યાં સુધી અમથો રમે

"લાગણીઓ આપની નાખો અહીં"
દાન પેટી જોઈ મેં વૃધ્ધાશ્રમે

’ઈવ’ના આક્રોશનું કારણ જડ્યું
’મા કસમ’ કીધું હશે બસ આદમે..!!

18.6.11

ઉપર વાળાની તથા આપ સહુની
શુભકામના સાથે આજે હું મારા બ્લોગ
ઉપર મારી સ્વરચિત ૬૦૦ મી રચના
મુકી રહ્યો છું......અને તે અંગે હું ફરી
પાછી મારી આગવી રીતે આપ સહુનો
અને પ્રભુનો પાડ માનુ છું.....
.

એ ખુદા તારી, કલમ પર, મહેરબાની છે ઘણી
કાચ પર જાણે તરાશે, ગુલબદન, હીરા કણી

સોચની બૌછાર કર તું, શબ્દ હું વાવ્યા કરૂં
ને અમારા મન મહી ઉગ્યા કરે છે લાગણી

દાદના દુકાળમાં, તું મૃગજળો દેખાડતો
છે હરણ ને પ્યાસ જેવી ભાઈબંધી આપણી

ટેરવે ગંગા વહે, તે ખળભળી કાગળ ઉપર,
લોક સાગરમાં ભળે, એવું કરો મારા ધણી

ઘર વસાવ્યું, મિત્રતાના શહેરમાં, નામે ગઝલ
આપના ઉત્સાહની ઈંટે દિવાલોને ચણી

શ્વાસ લેવો, ને ગઝલ લખવી, હવે પર્યાય છે
જીંદગી મત્લા, ને લીધું મોતને મક્તા ગ
ણી

17.6.11

શ્વાસ લેવો એ જ મારી છે રસમ
ને રિવાજે, આપની યાદી સનમ

આગમન ખુદ રાહ જોતું આપની
ના પડે પગરવ આ કાને, બેરહમ

રાત રાણી તું, અને ઝાકળ અમે
ત્યાંય પણ નડતાં હશે મારા કરમ

મૌનના પડઘા હવે વાગે સતત
કોઈ તો શબ્દો તણા લાવો મલમ

એક સાલું મૈકદા, બીજી કબર
દેખશો ના કોઈના વળતાં કદમ

16.6.11

આયને પ્રતિબિંબ જો થાવા મળે
કો’ક દિ છળ પણ અનુભવવા મળે

જ્યાં ખુદા ખુદ હો ખરેખર રૂબરૂ
કોઈ પથ્થર, કાશ કરગરવા મળે

સ્પર્શ સાકીનો ભળે, આસવ રૂપે
જામ હાથો હાથ એ ભરવા મળે

વણફળી ઈચ્છા લઈ ઉભી રહે
ને મને, "તારો" બની ખરવા મળે

પહાડ છું, મંજુર છે બનવું કણું
ઝળઝળ્યા તારે નયન તરવા મળે

15.6.11

તમારા નામનો આ જામ છે
વિરહની પ્યાસનો અંજામ છે

કરૂં હું રિંદગી કે બંદગી
જરા પુછ્યાનો બસ ઈલ્ઝામ છે

સમયની રેતનુ મૃગજળ પીવું
ઉપરથી હાથ તુટ્યું ઠામ છે

અમારૂં નામ જે પણ હોય તે
વિશેષણ કાયમી બદનામ છે

પછી તું કોસજે સાકી મને
નજર પાછળ કરો, ઈમામ છે

12.6.11

સમજી ગયો છું શબ્દ વિગતવાર, 'વેદ-ના'
સારાંશ એ, કે દોસ્ત બની જાવ ખેદના

હું આઠમો છું સુર અલૌકિક રીતે બજું
ઉઘડે તરત કમાડ તરન્નુમની કેદના

આલ્લાદિની ચિરાગ મળી જાય ગોકુળે
માંગી લઉં હું સ્પર્શ, વાંસળીના છેદનાં

જાણ્યુ કે મિલાવટ હતી એમા બધાયની
સઘળા થયા છે રંગ અદેખા સફેદના

આપ્યું છે લુછવાને કફન, માનવી તને
જીવન મરણના ભુંસ ભરમ, સર્વ ભેદના

11.6.11

શ્રધ્ધાની ડાળીએ સંશય ઉગ્યું છે
માણસનુ મનડુંયે ક્યાં ક્યાં પુગ્યું છે

અફવાના હડસેલે ખસકેલું નળીયુ
ચર્ચાના ચગડોળે કેવું ચગ્યું છે

રિંદોની ઝિંદાદિલી દેખ બંદે
મયખાને કોઈ હજી ના રગ્યું છે

રેતીની સામે લીધેલું વલણ મેં
મૃગજળના બહાને, તસુ ના ડગ્યું છે

હિમ્મત જુઓ, ચંદ રેખાએ આખું
ખુલ્લી હથેળીએ, જીવતર ઠગ્યું છે

10.6.11

પ્રતિબિંબ નામે નગર આ સ્થળે છે
છતાં શખ્સ સામા અજાણ્યા મળે છે

ખબર છે જવું ત્યાં નિરર્થક છે કિંતુ
અકારણ ચરણ એ ગલીમાં વળે છે

પતંગા પ્રતિ થઈ કઠણ, મીણબત્તી
પરિતાપ રૂપે પછી પીગળે છે

અમે પણ પયંબરના વંશજ હતાં, પણ
હવે મયનું અંબર સદા ઝળહળે છે

હરેક વૃધ્ધને મોત આવે છે, મતલબ
બધાની ખુદા બંદગી સાંભળે છે

9.6.11

પાંપણોમાં કેટલુંયે સાચવ્યું છે
ને પછી શમણાંમા સઘળું સળવળ્યું છે

લાગણીમાં ટેરવા મારા ઝબોળ્યાં
એ, લખેલી હર ગઝલમાં નીતર્યું છે

આંગણું ઉંબર વટે ના, એટલે તો
ડેલીએ ષડયંત્ર સાંકળનુ રચ્યું છે

હું અને મારા જ ખુદ પ્રતિબિંબ વચ્ચે
કોણ જાણે પારદર્શક શું નડ્યું છે

સાવ અણધાર્યો અડ્યો પાલવ અજાણ્યો
તોયે અમને લાગતું, અંગત અડ્યું છે

7.6.11

कोई है शिक़वा, कोई गिला है
हमे चाहीये था, वो सब कुछ मिला है

जलुं में पिघलकर, में जल जल के पिघलुं
दिया, किस तरहका ख़ुदा ये सिला है

उठाओं ना उंगली, मेरी शोहरतों पे
हमीसे तो बदनाम ये क़ाफिला है

शमा बुझ गई, रात ढलनेसे पहेले
पतंगा, सुना है, बडा बर्फिला है

सम्हलता था जीसकी बदौलत, नशेमें
खुदा मेरे अंदरका कुछ कुछ हिला है

बहुत कब्र पर रात भर कोई रोया
क़डी धूपमें भी समा ये गीला है

4.6.11

हम भी कुछ कम नही दवाओ से
ज़ख्म भरदुं तेरे दुआओ से

चूं कि छुना हमे तुजे हरदम
दोस्ताना कीया हवाओं से

चल दीये यारकी गलीसे, फीर
में गुझरता नहीं फीझांओ से

रात भर करवटे बदलतें रहे
पुछ लो, जल चुकी शमाओ से

तुजसे पाना, मेरी तमन्ना थी
बेवफाई सही, वफाओ से

कब्रकी ओर चल दीये यारों
अब निपटना है बस खुदाओं से

1.6.11

ન સમજી શક્યો આયનો, વસવસો છે
ખરેખર, પ્રતિબિંબનો કારસો છે

અનુભૂતિ, શબ્દોની રમઝટ અને લય
ગઝલને મળ્યો કીમતી વારસો છે

સદા હોઠ પર વાંસળી સ્થાન પામી
નહીંતર, અધિકારીણી સોળસો છે

સબંધોની કાંડી ભર્યા આ મકાનો
હવાઈ ગયેલા નર્યા બાકસો છે

તિમિરના શહેરમાં હરેક ઘરને ખૂણે
ચકાચૌંધના પાળીયા, ફાનસો છે

કટુતા, કપટ, દંભ રૂપે જીવીને
કબરમાં સુતા બાદ સહુ, માણસો છે

30.5.11

રંગ વર્ણીની ઉષા, એ શ્વાસ છે
ને ઢળેલી સાંજ એ ઉચ્છવાસ છે

રાત જાણે સ્તબ્ધતા, શ્વાસો વિના
એ જ તો વેળા પ્રણયની ખાસ છે

અવતરે ઓળા સતત અંધારનાં
સ્પર્શ ત્યારે આપણો અજવાસ છે

ઓષ્ટ બે જ્યારે મળે આલિંગને
એ સવાયો સ્વર્ગથી અહેસાસ છે

એક બીજાની હથેળીએ મુક્યો
જીંદગી ભરનો અટલ વિશ્વાસ છે

આયખાના મૃગજળો પીધાં ભલે
મોતથી સહુની બુઝાતી પ્યાસ છે

29.5.11

ખુદા હું રિંદ, બે ત્રણ ખાસ આજે મોકલું છું
તમારી મસ્જીદોની શાન ખાતર મોકલું છું

વસંતે તું સદા ચોપાસથી ઘેરાઈ એવી
અમારી વાત ટહુકાના અવાજે મોકલું છું

પ્રણય લીલો, ને લીંબુ લાગણીનું હું પરોવી
કમાડે ટાંગવું, એવા રિવાજે મોકલું છું

ભલે નાતો અમારો મૈકદેથી છે વધારે
છતાંયે કેટલા બંદા નમાજે મોકલું છું

રૂઝાતા હોય ના જો ઘાવ એકલતા તણા, તો
હુંફાળા સ્પર્શનો મરહમ, ઈલાજે મોકલું છું

ઢળેલી પાંપણે શરમિંદગી ઝીલવાને, શમણાં
પળાતાં હો જવલ્લે, એ મલાજે મોકલું છું

23.5.11

એક જ મુઠ્ઠી ઝાકળ સામે
દરિયો લખતો, તારા નામે

ટહુકાને માની લે કાગળ
સરનામુ સહિયરને ગામે

દંડાયો ફુલોને હાથે
બાવળ વાવ્યાના ઇલ્જામે

અલબત, બિન હિસાબી કર્મો
તસ્બીએ રાખ્યા ઈમામે

શ્વાસે પણ જાણે કે આજે
પોરો ખાધો’તો વિસામે

20.5.11

ડીજીટલ ગઝલ...!!!!

સાંભળ્યુંને બોસ ! છે કેવી નવાઈ
ફુલની, પરફ્યુમ સાથે થઈ સગાઇ

નેટ ઉપર બાંધ સંબંધો ડિજીટલ
લાગણીઓ છેક થઈ ગઈ છે પરાઈ

સાવ વર્ચ્યુઅલ હવે રીઆલીટી સૌ
હસ્તધૂનન પણ પછી માંગે ખરાઈ

ગણપતિ પણ માઉસ રાખે હાથ વગ્ગું
ક્લીક કરંતા, પીડ સૌની લ્યો, હરાઈ

બંદગી માટે તો ખુદ નમવું પડે છે
ત્યાં હતી મીસ્ડ કોલની તદ્દન મનાઈ
કેમ પગલાં પાધરાં પડતાં નથી
એમ કંઈ પગ સાવ લડખડતાં નથી

અશ્રુઓના રણ છવાયાં આંખમાં
ત્યારથી ભીનું અમે રડતાં નથી

ના દુઆ, કે બદ દુઆની આપ લે
એ બધામાં આપણે પડતાં નથી

સ્પર્શના પર્યાયની ચર્ચા કરી
એક બીજાને અમે અડતાં નથી

લ્યો, તમે તો ઉંચકી લીધો મને
આજથી ધરતીએ પણ નડતાં નથી

19.5.11

નર્યા આ પ્રતિબિંબના એક શહેરમાં
કદી સાચનો અંચળો તું પહેરમાં

સમુંદરમાં મળતી સરિતાની માફક
ભળી જાય શબ્દો ગઝલની બહેરમાં

વળી ક્યાંક છુટ્ટા થયા કેશ એના
વળી એ જ ખુશ્બુ હવાની લહેરમાં

પ્રભુ નામ નો લઈને શ્રધ્ધા કટોરો
હરિ રસને મીંરાએ પીધો ઝહેરમાં

સતત આંસુઓથી સિંચીને હજી પણ
બળે એક દિવો કબરનાં કહેરમાં

17.5.11

ર મહીં દિવાલ કરમાં, ચાલશે
એ ચણાઈ સૌ હ્રદયમાં, ચાલશે

પારદર્શક પ્રેમ બીડ્યો હોય, તો
એકલી કોરાશ ખતમાં, ચાલશે

હાથની રેખા અડાબીડ, ધૂંધળી
સ્વપ્નને રાખો નજરમાં, ચાલશે

શ્વાસમાં ટહુકા તણી ભીની અસર
આવનારી પાનખરમાં ચાલશે

બહાર મારૂં, પણ ભીતરમાં એમનુ
નામ, જો કોતર, કબરમાં, ચાલશે

13.5.11

જીંદગી અહીંયા જ ખોવાણી હતી
મોત પાછળ ક્યાંક સંતાણી હતી

લાગણીઓ બુદબુદાની છે હવા
એ અગર ફુટે, તો બસ પાણી હતી
...
મૌન નુ તો એટલું કહેવું હતું
એક એની યાતના, વાણી હતી

આચમન લીધું હતું મૃગજળ સમુ,
કે હથેળી આપણી કાણી હતી

શ્વાસનુ પળ પળ કરીને જાગરણ
સોડ મેં લાંબી હવે તાણી હતી
ને, પ્રથમ કાગળ તમારો ખોલતાં
વેદ ને ઋચાઓ જાણે બોલતાં

એક તો ઉજાગરા પાંપણ ઉપર
આંસુઓના ભારથી સમતોલતાં
...
કેટલી સદીઓ ગઈ ટહુકા કરે
વૃક્ષ ખખ્ખડધજ છતાંયે ડોલતાં

હું મને લાગું હવે પેન્સિલ સતત
કાળ ને સંજોગ અમને છોલતાં

કબ્રના જંગલની રોનક ઔર છે
મૌન ને એકાંત અહીં કિલ્લોલતાં

12.5.11

જીંદગી અહીંયા જ ખોવાણી હતી
મોત પાછળ ક્યાંક સંતાણી હતી

લાગણીઓ બુદબુદાની છે હવા
એ અગર ફુટે, તો બસ પાણી હતી

મૌન નુ તો એટલું કહેવું હતું
એક એની યાતના, વાણી હતી

આચમન લીધું હતું મૃગજળ સમુ,
કે હથેળી આપણી કાણી હતી

શ્વાસનુ પળ પળ કરીને જાગરણ
સોડ મેં લાંબી હવે તાણી હતી

10.5.11

હાથની રેખા અધુરી જોડવી છે
માન્યતાઓની મટુકી ફોડવી છે

સહેજ સંબંધો તણી ડાળી ઝુકાવો
એક બે મીઠી ક્ષણોને તોડવી છે

આજ જો રસ્તા વળે ના એ તરફ, તો
મંઝિલો ખુદને અમારે મોડવી છે

યૌવને જ્યાં આંગણે બચપણ હણ્યુ’તું
ત્યાંજ શૈષવ નામ ખાંભી ખોડવી છે

મન હજી ના માનતું, એને મઝારે
"છું", "નથી" ની એક તક્તી ચોડવી છે

8.5.11

577

મુકદ્દર ને કહી દો કે આડે ન આવે

અમારી વચાળે પહાડે ન આવે

એ લીલા કરમના હતાં કલ્પવૃક્ષો
ફીઝાં એમ અત્તર ઉગાડે ન આવે

હશે પોટલી લાગણીઓની, નહીંતર
કોઈ દોડતું, પગ ઉઘાડે ન આવે

તબીબો ન જાણે એ ઝખમો અનેરાં
બધી વાર પીડાઓ નાડે ન આવે

હતો શ્વાસ છેલ્લો આ લક્ષમણની રેખા
પછી મોતને એ સિમાડે ન આવે

7.5.11

બંદગી, મારી ફકત રજુઆત છે
આપવું, મરજીની તારી વાત છે

પી ગયો ઘોળીને ભરચક્ક ભીડને
એટલે તો ચોતરફ એકાંત છે

ઓસ પગદંડો જમાવે રણ ઉપર
આજ મૃગજળ પર ખરેખર ઘાત છે

તું કરે નફરત, અને પ્રેમાળ હું
વ્હાલનું વાતાવરણ સમધાત છે

આમતો એ પ્રાણવાયુ રેડતો
એક, છેલ્લો શ્વાસ ઝંઝાવાત છે

4.5.11

575

ઢુંઢવા મંઝિલ અમે નીકળ્યા હતાં
જીવવા જેવા મુકામો છે છતાં

જીંદગી નામે સજા દીધી મને
જન્મ લીધો એજ મારી છે ખતા ?

આજ સુધી ઉંબરાની કોઈએ
ના કીધી છે આગતા કે સ્વાગતા

ઠેસ વાગી આકરી જમણા પગે
મૈકદે તો બેઉ પગ સાથે જતાં..!!

શાંત, કોમળ, રાહ જોતી’તી કબર
કેમ જાણે હોય મારી વાગ્દતા..

3.5.11

દિવાલો વગરના કોઈ ઘરને શોધો
સવાલો નથી એવા ઉત્તરને શોધો

રિવાજો ભળે છે સતત માન્યતામાં
નદીમાં સમાતા સમંદરને શોધો

ઉગે પર્ણ પીળા, ખરે કુંપળો સૌ
બદલતા યુગોના ધરોહરને શોધો

ધરી ચોકટે શિશ થાક્યા હવે તો
કૃપા જ્યાં વરસતી નિરંતરને શોધો

મને નાતની બહાર કાઢી મુક્યો છે
હવે કોઈ રાણા સમા વરને શોધો

જવું કેટલે, એક "તારા" સહારે
ફટાફટ મળે એ પયંબરને શોધો

2.5.11

ચાલ ખુદા તીન પત્તી રમીએ
એક બીજા અણજાણ્યા રહીએ

લોક ત્રણેનો તું અધિપતી, ને
તઈણ અવસ્થાને અમ જીવીએ
...
બંધ તમારી બાજી, ને સૌ
બંધ કરી મુઠ્ઠી અવતરીએ

ચાલ મુજબનું પાનુ ખોલો
રોજ અમે સંજોગ ઉતરીએ

એક ન દેતા દાવ વધારે
શિશ ઝુકાવી માંગી લઈએ

જાણ બધું તું આગળ પાછળ
તોય બધું તફડંચી કરીએ

સો અભિમાની એક્કા ઉપર
એક અલખથી હારી જઈએ

1.5.11

આજ પાસા ફેંકવા છે
સૌ શકુની રહેંસવા છે

બંદગી કાજે ઉઠેલા
હાથ પાછા ખેંચવા છે

જે શિલાલેખો લખેલા
રક્તથી એ છેકવા છે

એક રેખા શું લખનની
સાત દરીયા ઠેકવા છે

પથ્થરે પોઢી ગયેલા
ઈશ્વરો છંછેડવા છે

શોધવા શૈષવને, ખિસ્સા
કાળના ખંખેરવા છે

શું ફરક પખવાજને હો
દાદરો કે કહેરવા છે

29.4.11

શ્વાસ ને ઉચ્છવાસના ધાગા તણી
મોતની ચાદર અમે કેવી વણી..!!

આભને અડવું હતુ પાયા, તને
લે, ઇમારત કાંગરેથી મેં ચણી

સ્વપ્નની પીડા હતી આંખો ઉપર
લોક કહેતા’તાં તને છે આંજણી

ઇશ્કમાં રંગાઈને સળગું પછી
આપણે તો રોજની હુતાસણી

કંઈક તો મુકો ચબરખી કબ્રમાં
ક્યાં જવું મારે, અને કોના ભણી

28.4.11

ત્રિભેટે ઉભો છું દિશા થઈને ચોથી
ત્રિશંકુ દીસું હું બધી બાજુઓથી

ભલે ટેરવાં પર કરે રક્ત તિલક
નથી અમને નારાજગી કંટકોથી

જરા પહોંચવામાં સમય તો ગયો, પણ
ઘણું શીખવાનુ મળ્યું કેડીઓથી

નિકટ છું ખુદાની ઘણો, મયકશીમાં
અમે ક્યાં લીધી કોઈ તસ્બી કે પોથી

સભામાં, અમોને પ્રસંશી બધાયે
બહાલી દીધી મોતને, તાળીઓથી

25.4.11

આયનો ઘોળીને જ્યારે પી ગયો
સૌ પ્રથમ તો મ્હાયલો આ બી ગયો

ઘેર પડછાયો મુકીને નીકળ્યો
ને સુરજ કારણ વગર ચમકી ગયો

મુઠ્ઠીઓ વાળી અમે મોડી બહુ
હાથથી મોકો ફરી છટકી ગયો

સત્ય જે વધ સ્તંભ પર ખોડ્યું હતું
આખરે પ્રાયશ્ચિતે બટકી ગયો

જ્યારથી ક્ષણને સમય, પરણ્યો હતો
ત્યારથી લોલક બની લટકી ગયો
નબળી, પણ રજુઆત હતી એ
ના કોઈ મોટી વાત હતી એ

મજબૂરીમાં હાથ ઉઠ્યા, પણ
શ્રધ્ધાની શરુઆત હતી એ

મૃગજળની અફવા હો ચાહે
હરણાની તાકાત હતી એ

પોકારે એ રોજ છડી, પણ
ઝાકળની તો ઘાત હતી એ

ઠાલા રોતા મોત ઉપર સૌ
અમને તો નિરાંત હતી એ
દાખલા સંબંધના જોજો કદી
સ્થાન મારૂં હોય કાયમની વદી

ક્ષણ સરીખા બે કિનારા જોડતો
એક સેતુ બાંધતાં લાગે સદી

પ્રેમથી એકા બીજા ઓળંગજો
છેડતાં વિખવાદ જ્યારે સરહદી

બંદગીનો મેઈલ પાછો આવશે
પ્રાર્થના તારી હશે જો તળપદી

લાશ જ્યારે આવતી કોઈ નવી
ક્બ્ર એકે એક થાતી સાબદી

24.4.11


શગ જરા સરખી કરી
થ્યો ઉજાગર તું ફરી

એક આભા જે હતી
આજ આભે ઉભરી

શ્વાસને બદલે કરી
તેં ચૂકવણી આકરી

સાવ નોંધારા બન્યા
પ્રેમ, ભક્તિ, ચાકરી

છે હજી ઈશ્વર સમુ
વાત અમને સાંભરી

22.4.11

564

લાગણીની લહેરખી કાફી હતી
બાંધવા સંબંધ, ક્યાં કોઈ ફી હતી..?

જુલ્મ, મહેણા, ઘાવ તો તેં દઈ દીધાં
આપવી મારે ફકત માફી હતી

જો, પસીનો દડદડે ફુલો ઉપર
રાત, લાગે છે ઘણું હાંફી હતી

પાંસઠે પણ પ્રિત કેવી સુમધુર..!
સાવ ધીમી આંચ પર બાફી હતી..!!

મોત મારૂં, ને ઉજવતાં આ બધાં
એ ખુદા, કેવી આ ઈન્સાફી હતી

21.4.11

એમનો વર્તુળ સરીખો પ્રેમ છે
ને અમારી સાવ ચોરસ ફ્રેમ છે

શ્વાસ ને ઉચ્છવાસ ઉપર કર નથી
એટલી મુજ પર ખુદાની રહેમ છે

તીન પત્તી જેમ શું રમતા હશો ?
જીદગી તો બોસ, ખુલ્લી ગેમ છે

હે પ્રિયે, આજે તને પરબિડીયે
ટેરવા બીડી દીધાંનો વ્હેમ છે

ચોસલાં ચારે તરફ છે મૌનના
કોઈ ક્યાં પુછે મઝારે, કેમ છે

20.4.11

562

બંદગી કે રીંદગી, રમવાનું પાનુ હોય છે
હું જીતું કે તું, ફકત જીવવાનું બહાનુ હોય છે

કેટલા પૂર્વજ અગન ઓઢી ફના થઈ જાય પણ
આ પતંગાનુ નર્યું વળગણ દીવાનુ હોય છે

સાત ઘૂઘવાતા સમંદર એટલું જાણે નહીં
ફીણ થઈને તટ ઉપર પ્રસરી જવાનું હોય છે

રાખવા સંબંધને અકબંધ કંઈ સહેલું નથી
ઊંટ આખું સોયમાથી કાઢવાનું હોય છે

મોતનો હું સાવ સીધો મર્મ સમજાવી દઉં
એકનું તદ્દન મટી, પરનું થવાનુ હોય છે

19.4.11

561

છળ તણું લઈ ટાંકણું, હળવેકથી માર્યું હતું
આયનાએ શિલ્પ આબેહુબ કંડાર્યું હતું

દોસ્ત તારૂં નામ એકે ઘાવ પર પીઠે નથી
આંખના મિચામણાનુ પ્રણ અમે પાળ્યું હતું

રેતની ઘડીયાળમાંથી એક મુઠ્ઠી રણ લઈ
થોર, મૃગજળ, વીરડી બધ્ધુયે પસવાર્યું હતું

આજ મારી બંદગીમાં એટલી તાકત હતી
આપની ખાતિર ખુદા એ તીર મેં વાર્યું હતું

મેં જ સોદો જીદગી સાથે કર્યો’તો શ્વાસનો
એ અચાનક ફોક થાવો, સાવ અણધાર્યું હતું

18.4.11

560

મેં ગઝલ મુકી દીધી છે હોડમાં
શબ્દને શ્રધ્ધા હતી રણછોડમાં

ઓગળીને થઈ જશે મૃગજળ બધું
થાંભલો ઈચ્છાનો રણમાં ખોડમાં
...
કાલ, તું પણ, શક્ય છે નીચે રહે
સૌની ઉપર થઈને મટકી ફોડમાં

હો ભલે બમણું, છતાંયે છળ હતું
સાદને, પડઘા થકી તું જોડમાં

છે જગા તારી મુકર્રર, કોઈની
કાંધ પર લઈને ચરણ, તું દોડમાં
559

સ્વપ્ન વરસ્યું’તું, ખબર એ સનસની એ ખેજ છે
ખાતરી કરવા જુઓ, આંખોમાં થોડો ભેજ છે

આ હથેળીની સફરમાં જૂજ રેખાઓ બધી
માનવીને સાવ ભુલા પાડવા માટેજ છે

આમ તો મદિરા સુરાહીમાં બડી ખામોશ, પણ
ઘુંટ બે ઉતર્યા પછી તલવાર જેવી તેજ છે

વાત, સદીઓથી સતત દોડે, નવી એ કંઈ નથી
મૃગજળે ડૂબ્યાં હરણ, એ હૈરતે અંગેજ છે

ટોપલાનો નીકળ્યો એરૂ, ને ભેરૂ આપણો
જીદગીમાં ક્યાંક તો એ ડંખ જબરો દેજ છે

આ કબર તો બેવફાઈ, વેદના ને યાદની
માનવું કઠ્ઠણ ભલે, કિંતુ સુંવાળી સેજ છે

17.4.11

558

દર્દને ગાવા કોઈ અદનો સહારો જોઇએ
નાવને લંગારવા ભીનો કિનારો જોઇએ

મૈકદે જાવા મસિદે થઈ હવે જાવું પડે
મૌલવી કહેતા, અમારે પણ ધસારો જોઇએ

એમતો બસ ચાલતા થઈ જાય સહુને પ્રેમ પણ
ઈશ્કમાં થાવા ફના, તારો ઈશારો જોઇએ

ગોઠવીને ચોકઠા, ગઝલો અમે લખતા નથી
શબ્દના ભંડોળનો ખાસ્સો ઇજારો જોઇએ

ખુબ ચર્ચાયા અમે, પણ મોતની ચોકટ ઉપર
કોઈ ખુણા પર અમારા, ના મિનારો જોઇએ

15.4.11

557

આંબાની ડાળ ડાળ, ટશીયા ફુટ્યાને કંઈ
છલકાતાં બંધ આજ લીલા, તુટ્યાને કંઈ

ખુશ્બુ ને માળીના વણસ્યા સંબંધ, પછી
ફુલોની અવજીમાં કંટક ચુંટ્યાને કંઈ

મૃગજળ તો મૃગજળ, પણ પીવાની હોડ મહી
ગભરૂ આ હરણાના ટોળા છુટ્યાને કંઈ

મધરાતે એકલો હું ઉભો’તો મૌન ધરી
શબ્દોની ટોળીએ અમને લુંટ્યાને કંઈ

જીવતરનાં લેખા, ને જોખા મુકીને અમે
પાદરમાં શૈષવનાં કક્કા ઘુંટ્યાને કંઈ

મંઝિલને પામવા, ન જોયા મુકામ કદી
ચરણો તો ઠીક, હવે શ્વાસો ખુટ્યાને કંઈ

14.4.11

556

બે હિસાબી શ્વાસ લેતો થઈ ગયો
આખરે ઈન્સાન "મહેતો" થઈ ગયો

તું સમયને બંધ મુઠ્ઠીમાં કસે
એ બનીને રેત વહેતો થઈ ગયો

પાદરે ટહુકા ગઝલના સાંભળી
પાળીયો ઈરશાદ કહેતો થઈ ગયો

એટલા મિત્રો વસે ચોપાસ, હું
ઘાવ પહેલા દર્દ સહેતો થઈ ગયો

આજીવન જીવ્યા સબબ આ મ્હાંયલો
શ્વાસની હદપાર રહેતો થઈ ગયો
જાત સાથે રોજ લડવું હોય છે
હાથમાં, પગ લઈને ચડવું હોય છે

આદરી’તી શોધ મેં ક્ષિતિજો સુધી
ને પછી ખુદમાં જ જડવું હોય છે

સ્પર્શ આછેરો સતત જીવ્યા કરૂં
આમતો નભને જ અડવું હોય છે

હાસ્યને, અટ્ટહાસ્યમાં રાચ્યા પછી
કોઈ ખૂણે, ક્યાંક રડવું હોય છે

આબરૂને કારણે મુઠ્ઠી વળે
આંગળીને તો ઉઘડવું હોય છે

સાવ મુશ્કેટાટ બંધાયા અમે
ને ખુદા સાથે ઝઘડવું હોય છે

13.4.11

554

માઈગ્રેટેડ..શહેરીજન ની વ્યથા

કીચૂડ...ધીરેથી ખુલતી ડેલીએ કચડાટ ઝંખુ છું
અજાણ્યા, શેરી ના એ શ્વાનનો પ્રતિસાદ ઝંખુ છું

ડિઓ, પરફ્યુમ, વાતાનુકુલિત, ડૂમો બઝાડે છે
ગમાણે, છાણ વાસીદા તણો પમરાટ ઝંખુ છું

હલો..હાઉ આર યુ ની અણદીઠી દિવાલ કરતાં તો
એ હા..લો, સાંભળી ભેળી થતી ભરમાર ઝંખુ છું

બૂફેની ડીશમાં, બદસ્વાદનો ઘોંઘાટ છાંડીને
ઝબોળી પ્રેમમાં બસ વાનગી બે ચાર ઝંખુ છું

હવા, હપ્તા ભરી ને આખરે નિ:શ્વાસ મળતો’તો
ભર્યા એ પાદરે ઊંડો મજાનો શ્વાસ ઝંખુ છું

ફકત ટચ સ્ક્રીન ઉપર લાગણીની છે અનૂભુતિ
ભલે બરછટ, છતાં હુંફાળો બાહુપાશ ઝંખુ છું

બિચારો આતમા પણ વીજળીમાં ખાખ થઈ જાતો
અગનની બાણ શૈય્યા, ને ઉપર આકાશ ઝંખુ છું

553

क़यामत कभी गुनगुनाती नही है
कभी दे के दस्तक़ बुलाती नहीं है

ज़हर बेवफाईका रास आ गया है
हमे ख़ा म खा तुं पीलाती नहीं है

सताया चमनने हमे ईस क़दर कि
ये विरानीया अब रूलाती नहीं है

शहरकी ये गलियां अभी तक़ तुम्हारी
मेरे दिलके टुकडे उठाती नहीं है

चलो अब में ख़ुदकी ही अरथी उठा लुं
नज़र सख्सियत कोई आती नहीं है

12.4.11

552

મહેક શું પળવાર લીધી બાનમાં
કેમ જાણે બાગ આખો મ્યાનમાં

શબ્દને ગોઠી ગયું ચટ્ટાન પર
ક્યાં હવે પડઘા પડે છે કાનમાં

ના મસીદે ખોળતો તમને ખુદા
ના સબૂતે તોર પર કુર્રાનમાં

કૂંપળો સૌ આજીવન હદપાર હો...
મૃગજળી છે કાયદા વેરાનમાં

જ્યારથી દર્પણ ધર્યું ઈમાન ને
રાચતો ઈન્સાન બે-ઈમાનમાં

11.4.11

551th

ટેરવે નેવા બની ટપક્યાં કરે
ને ગઝલ, શબ્દો થકી છલક્યા કરે

એટલે અજવાસ ઉગ્યો રાસમાં
હાથ ગિરનારી પણે સળગ્યા કરે

પ્રેમની ભાષા હજી અકબંધ છે
રેશમી પાલવ હજુ સરક્યા કરે

જે ખબરને કોઈ સરનામુ નથી
એ પછી અફવા બની ભટક્યા કરે

જીંદગીનું શિલ્પ કંડાર્યુ નહીં,
મોતને, ચોરસ ઘડી ખડક્યા કરે

10.4.11

હરણનુ હજી દોડવું, એજ શ્રધ્ધા
સવારો થકી પોઢવું, એજ શ્રધ્ધા

પછી ફુલ ટહુકાના ખરશે, કહીને
તરૂ આંગણે રોપવું એજ શ્રધ્ધા

નરી સાવ અફવા ભર્યા આ નગરમાં
હકીકતનુ ઘર બાંધવું, એજ શ્રધ્ધા

ગઝને કહી, આપની દાદ માટે
ઘડી બે ઘડી થોભવું. એજ શ્રધ્ધા

સતત વિનવી, વિનવી, વિનવીને
ફરી લાશનું જીવવું, એજ શ્રધ્ધા

9.4.11

આંખોમાં આંજી લે રણ ને
ભિંજવશે મૃગજળ પાંપણને

સરનામુ સુંવાળા પણનુ
પુછે શું?, પિછું એરણને

હેરાફેરી લાગણીઓની
થકવી દે સાંજે તોરણને

ખભ્ભો દઈને ગોવર્ધનને
હળવું કર એના ભારણને

મૃત્યુ યાને ઉલ્ટાવીને
પહેરી લે પાછું પહેરણને..!!

8.4.11

સુર સામે જંગ છેડાયો હતો
એ પછી ઘોંઘાટ કહેવાયો હતો

સૂર્ય સાથે હોડ પડછાયો કરી
લ્યો, ક્ષિતિજે છેક લંબાયો હતો

શું ઉગે?, બસ મૌન ને એકાંત, જ્યાં
સ્તબ્ધતાનો છોડ રોપાયો હતો

આપણે મન એજ ગીતા, એ કુરાં
જે શિલા પર લેખ વંચાયો હતો

મોત નામે મહેબુબા ના દ્વાર પર
હું ફરીથી આજ પોંખાયો હતો

ને મઝારે એટલું લખજો, અહીં
એક માણસ આજ વિસરાયો હતો

7.4.11

તડકો

હાથ ધરો તોફાની તડકો
ફાંટ ભરો સૌ સૌની, તડકો
કુમળો બારે માસ, આકરો કો’ક દિવસ આ તડકો
ભેરૂ હાથ કરી લે તડકો

ઓઢાડે સોનાની ચાદર
ગલી શહેર શેઢો કે પાદર
બળબળતી, ઝળહળતી રે ચોપાટ મજાની તડકો
ભેરૂ હાથ કરી લે તડકો

પાણીડાનો રોફ વધ્યો છે
પરસેવો બેફામ વહ્યો છે
પરબુ ફુટી નીકળી તોયે સહેજ ઠરે ના તડકો
ભેરૂ હાથ કરી લે તડકો

આંખો પર હાથોના નેવા
છતરી છપ્પર કરતાં સેવા
ધગ ધખતી ધરતી પર કેવો ખેલ કરે આ તડકો
ભેરૂ હાથ કરી લે તડકો

દરિયા પર આંધણ મુકાયા
આભ ઉપર વાદળ બંધાયા
વસુંધરા ને મેહુલીયાના લગન લખે જો તડકો
ભેરૂ હાથ કરી લે તડકો

નદીયુના ખપ્પર હોમાયા
વાવ કુવા પાતાળ સમાયા
દુર્વાસાના શ્રાપ સરીખો, ત્રાસ ગુજારે તડકો
ભેરૂ હાથ કરી લે તડકો

ચાડીયે ગોફણ ઉપાડી હાથમાં
ખેતરો, ચાલ્યા બધાયે સાથમાં

પંખીઓ ચણતાં, હવે આ ગિધ્ધ તો
લે સમૂળગું વૃક્ષ આખું ચાંચમાં

લાગણી ખળખળ વહે કુવા થકી
પણ હવેડો લેશ ના વિશ્વાસમાં

એક મીઠી લહેરખી થી શું વળે
જોઈએ વંટોળ સૌને શ્વાસમાં

આંગળીએ ઉચક્યો જે પહાડને
ચક્રમાં બદલો, સહુ સંગાથમાં

છે "હજારે" એક, પણ ભેગા મળી
નાથીએ ભોરિંગને પળવારમાં

6.4.11

રે સમયની દોડથી છટકી જુઓ
ને પછી પળવાર પણ અટકી જુઓ

સત્યનો નખશીખ ઓઢી અંચળો
જુઠના વધસ્તંભ પર લટકી જુઓ

આંખમાં પણ કેટલું પાણી હશે
માપવા, થઈ ને કણું ખટકી જુઓ

સ્વપ્નમાયે એટલું સહેલું નથી
અધવચાળે પાંપણો મટકી જુઓ

ભીંત, ના ઉપલબ્ધ હો ઊકેલની
શિશ એની ચોકટે પટકી જુઓ

મોત પર હસ્તાક્ષરો કંડારતી
એ કલમની ટાંક થઈ બટકી જુઓ

4.4.11

સફરમાં હમસફર જો તું મળે
સરકતો પંથ બે પગની તળે

સમય કપરો પચાવી જાઉં, પણ
પિવાતું હોય છે નબળી પળે

શહેર આખું જીવે અફવા ઉપર
હકિકત સહેજ ના ઉતરે ગળે

સગાં બે ચાર એવા રાખજો
અરિસો ક્યાં સુધી તમને છળે

કડી અદભુત છેલા શ્વાસની
અલખને જાત સાથે સાંકળે

3.4.11

હજુ આશ થોડી ઘણી છે હરી
અરજ એટલે આટલી મેં કરી

વિંધાઈ જશું, રગ રગે વાંસ થૈ
અધર પર ધરો જો, કરી બંસરી

ચરણ ચૂમવા કાજ પથ્થર બનું
સજીવન કરો જો અમોને ફરી

ભલે બાઈ મીંરા હજો શ્યામની
બનીશું થિરક પેરની ઝાંઝરી

ધરો પહાડને આંગળીયે, અમે
ઉડે ગોધૂલી જે થકી, એ ખરી

મળે ઢેઢવાડે જો નરસી પણું
થશું નાત બહારી, સજા આકરી

લલાટે લખ્યા શ્વાસ છેલ્લા લગી
સ્વિકારો પ્રભુ પ્રેમથી ચાકરી
હવે તો આ રસ્તાયે થાક્યા હશે, નહીં ?
નિસા:સા હરેક મોડ નાખ્યા હશે, નહીં ?

અમસ્તા હરણ આમ દોડે નહીં ત્યાં
કદી ક્યાંક મૃગજળને ચાખ્યા હશે, નહીં ?

લખી આંસુઓથી વ્યથા પાપણો પર
પછી બંદગી કાજ રાખ્યા હશે, નહીં ?

ઘણા ઘાવ પીઠે હતા, આયનાને
ખબર જાણભેદુએ આપ્યા હશે, નહીં ?

તસુ એ તસુ બંધ બેઠી કબર આ
અમોને જમાનાએ માપ્યા હશે, નહીં ?
આજ બધાયે ઘર આંગણીયે બાળી લંકા
દેશ હજુ છે રામ ભરોસે, છે કોઈ શંકા..??

બેટ ઉલાળી, ચપટી પળમાં મળે કરોડો
આમ નજર કર, કરોડ તોડી રળતાં રંકા

દેશ ઉમટતો અરધી રાતે, ચોરે ચૌટે
વોટ સબબ તો કોઈ નીકળતા નહોતા બંકા

મેચ જીત્યો તો જંગ જિત્યો હો એમ ઉજવતાં
ફોજ જીતે તો કોણ વગાડે છે અહીં ડંકા..??

કેટ કેટલા હાથ હશે ખરડાયા સટ્ટે
આમ જુઓ તો નવટંકી નહીં છે નવટંકા

2.4.11

શમણાનો ભેદ જરી પાપણને પુછ
ઘરનો મિજાજ એના આંગણને પુછ

રણને ચીરીને કરી મૃગજળથી પ્રિત
હરણાની વેદનાઓ કણ કણને પુછ

તાળીની ભીડ મહીં રઘવાયું સાજ
વિતી શું તાર પર રણ ઝણને પુછ

સળગ્યાનું સુખ ભલે હાથોને હોય
ખણક્યાની લાગણીઓ કંકણને પુછ

સરનામુ છેક સુધી પામ્યો ના કોઈ
અસ્થિને ચોંટેલી રજકણને પુછ

1.4.11

સાવ ના સમજો બરફ અમને, તમે
હુંફથી પીગળી જશું તારી, અમે

શ્રી સવા મેં પાપણે ચિતર્યું, અને
ઢોલ શમણામાં સદાયે ધમ ધમે

કાપવાનું એક બીજાને રહે
ચોકડી ને શૂન રમત, સઘળાં રમે

શ્વાસ સિંચીને ઉછેર્યો જે જનમ
મોતનું વટવૃક્ષ થઈ ઉભો ક્રમે

સુર્યને તો છે સુવિધા રોજની
માનવી તો, આથમે ઇ આથમે

30.3.11

કેમ એકાએક થંભી ગઈ હવા..??
મહેકનો થોડો નશો ઉતારવા॥!

ના સુણી, અમથું જવું’તું મૈકદે
દર્દ પહેલા મેં કરી લીધી દવા

સ્તબ્ધતા, એકાંત, એકાકી અને
મૌનથી ભરપુર મારો કાંરવા

જો હજો સંબંધ તો એવા હજો
વાંસળીના સુર, ને આ ટેરવાં

છે અરજ, કે વ્હેંત મોટી રાખજો
કબ્ર મારી, પગ જરા લંબાવવા

29.3.11

ઋણાનુબંધ નામે એક ખાંભી ખોડજો
સ પેરે સ્વાર્થનું શ્રીફળ ધરીને ફોડજો

ચુંટાયું જે રીતે, દેખી કળીઓ થરથરે
હવેથી ફુલ હળવેથી ચમનમાં તોડજો...

બધિરની આ સભામાં એટલું કરજો તમે
લખીને મૌનમાં ભાષણ પછી સંબોધજો

હજીયે ફોતરૂં બચપણની યાદોનું હશે બધાં
ગજવાં કરી અવળા જરા ફંફોસજો

કરી મેં શ્વાસ ખુલ્લાની જરા હદ પાર, તો
બળીને ભસ્મ થ્યો આ આયખાનો તોર
સ્વાર્થનાં સુરજ ડૂબ્યા ને આથમ્યા
ને, સબંધોનાયે પડછાયા શમ્યા

ના ભલે સુતો કોઈ શય્યા ઉપર
નફરતોનાં બાણ મેં ખાસ્સા ખમ્યા

જીંદગીના દાવ સંજોગો મુજબ
યા યુધિષ્ઠીર, યા શકુની થઈ રમ્યા

આપને શું જોઇ લીધા, કે મને
એક પણ ફુલો ચમનમાં ના ગમ્યાં

કબ્રમાં મારી સુકુને સલ્તનત
જોઈને, જીવતાં બધાયે સમસમ્યા

28.3.11

મારે શમણાના સુર લઈ ગાવા છે ગીત
પછી મહેફીલમાં હું ને મારો મનડાનો મીત

ક્યાંક પનઘટ પર બેસીને શબ્દોને તીર
હેલ છલકાવી, પાવા છે વહાલપનાં નીર

એના ઘરને વિંટળાઉં બની લાગણીની વેલ
રૂડા આંગણીયે ગહેકું, થઈ માનીતી ઢેલ

હાથ સળગાવી રમવાતાં નજર્યુના રાસ
ભલે ખોવાતી નીંદરની નથડી ચોપાસ

બેય અધરોને ચૂમું થઈ વાંસલડી આજ
કંઈક વેદનાઓ સહેવી છે બનવાને સાજ

ઓલા સુરજને કહી દો, શું તારી મજાલ॥??
મારી પાંપણ ઉભી છે બની નમણીશી ઢાલ
કહ્યું’તું કે શંકાનો ઠળીયો ન વાવો
જુઓ, આજ ઉગ્યા છે અનબન બનાવો

દ્રવી જાય બેશક આ બન્ને કિનારા
અગર મારા પત્રોની હોડી બનાવો

સમયની વછેરીના અસવારને કોઈ
મહેકતી હવા પર સવારી કરાવો

કરૂં જ્યારે સઝદા, ન છલકાય પ્યાલી
મને કોઈ એકાદ નુસ્ખો બતાવો

હવે આતમા સૌ હણાઈ ચુક્યા છે
મરણ નોંધ એની બધાને બતાવો

ખભે લઈ જવાને સદાયે ઓ તત્પર !
અમસ્તાયે અમને કદી કામ આવો

26.3.11

ધડકનો છે મોતની પગથાર પર

જીંદગીની ચાલ, જાણે ઉમ્રભર

કેટલી ઇચ્છાના દોડે મૃગ , હવે

મૃગજળે બે ચાર દિ’ વસવાટ કર


યાદ શું રાખું પ્રસંગોની ગલી

એક તરફી જીંદગીની છે સફર


રાત પુરી, ને ખતમ બોતલ બધી

એમ તો પીતાં અમે પણ માપસર


શ્વાસનાં શહેરેથી નીકળ્યા લ્યો અમે

એક હું, ને હમસફર મારી કબર

ક્યાંક મારામાં કશું ખુટે હજી

આ નગરમાં કોઈ ના લુંટે હજી


સુર્ય કિરણે પુષ્પની પાટી ભુંસી

રોજ ઝાકળ એકડો ઘુંટે હજી


સાંજની વેળા, સ્મરણની ડાળીએ

પર્ણ પીળું યાદનું તુટે હજી


છો ઘુઘવતો મધ્યમાં,પણ તટ ઉપર

એક પરપોટો બની ફુટે હજી


શ્વાસનાં વળગણ, સગાં સંધી છુટ્યા

હોઠથી એક નામ ના છુટે હજી

25.3.11

અરીસો..!! હવે ક્યાં સુધી આ અરીસો
હવે તો જરા ખુદ તમારામાં દીસો
.
મસીદેથી ભરચક્ક, દુખી મૈકદેથી
ભલા કોઈ નીકળ્યાનો છે કોઈ કિસ્સો॥?
.
વ્યથા વાંસની કેટલી વાંસળીમાં
અમે સાંભળી છે સુરીલી એ ચીસો
.
ગરીબો, આ દુનિયામાં ગણવા’તા મારે
ગણતરીમાં લગભગ હતાં આ રઈસો
.
સમયના બે કાંટા છે પથ્થર સરીખા
ઘડો શિલ્પ એમાથી, યા જાત પીસો
.
સુંવાળપ તો સપનેય નહોતી અમારાં
મઝારે મળ્યો, આખરે સ્પર્શ લીસો

24.3.11

લાખ દુ:ખોની એક દવા છે
એજ ખુદા, પણ હાથ નવા છે
હોય વ્યથા, માટેજ સવાઈ
દ્વાર ઉપર શ્રી નામ સવા છે
શ્વાસ સમયની ભાળ પુછે છે
ક્યાંક ઉભી રહી આજ હવા છે
રાત, ગુનો ચિક્કાર થયો’તો
જામ ખુટ્યા જે, એ જ ગવાં છે

23.3.11

હવા કંઈક જુદી વહે છે નગરમાં
તમારી જ ચર્ચા થતી હર ખબરમાં
.
હિસાબી તમે લાગણીના ધૂરંધર
અબોલા ખપાવી દીધાં કરકસરમાં॥!!
.
કસમનુ તો એવું કે દિવસે લીધેલી
તુટે, ઘુંટ પી ને બધી રાતભરમાં
.
હવે પાંખ ફેલાવો ગેબી દિશાએ
ચરણ ક્યાં સુધી આવશે આ સફરમાં
.
તને લત હતી જે, છુટી ના હજી પણ
સતત ડોકીયું કર બીજાની કબરમાં

22.3.11

એક મુઠ્ઠી રણ મને આપો
રેતનાં કામણ મને આપો
.
હાથમા ના હાથ દેવાના
ફક્ત બે કારણ મને આપો
.
ઝૂરતી રાધા, તમે લઈ ને
વેદનાનાં ધણ મને આપો
.
હોઠ બે ભેગા મળી કાયમ
મૌનનું વળગણ મને આપો
.
એમને રોકી શકું બે પળ
એટલી અડચણ મને આપો
.
બંધ આંખે દિવ્યતા ઝંખુ
મોતનું આંજણ મને આપો
.

21.3.11

न ये सोचना की भलाई कहां है
जरा ढूंढले तुं, खुदाई कहां है

ये आंखे, अदाएं, वो घुंघराले गेसु
इन्ही उलझनोसे रिहाई कहां है

गली, आशियां, मैकदा मस्जिदोंके
कीसी मोड पे अब दुहाई कहां है

नज़रसे ही मदहोश होकर चला तुं
अभी तक किसीने पिलाई कहां है

बयां दांस्तां के लिये जींदगीकी
कलममें मेरी वो लिखाई कहां है

मिली है तो हक़से मिली है ये दो गज़
ज़मी दोस्त तुमने दिलाई कहां है
એક પણ અક્ષર મને ઝંખે નહીં
આટલું તો મૌન પણ ડંખે નહીં

જેટલો તારા વિરહમાં છે મને
એટલો વિશ્વાસ આ તણખે નહીં

રે જટાયુ ભારથી ખુદના પડ્યો
કોઈના હાથે હણી, પંખે નહીં

શોભતો પાષાણ, તું શ્રધ્ધા થકી
ચક્ર, માળા કે ગદા, શંખે નહીં

દાદ દીધી મોતનાં મક્તા સુધી
આ સભામાં એક પણ મનખે નહીં

20.3.11

એકલતા સથવારો દેવા આવ તું
ટોળે ના જીવવાનું અમને ફાવતું
.
પથ્થર દિલ બેશક એ થઈ ને આવશે
પડઘાને હોકારે ના સરખાવ તું
.
કાયમ ગમતી તારી આ અલ્હડ અદા
અણજાણી થઈ પાલવને સરકાવ તું
.
દાનો દુશમન અંગત થઈને મ્હાલતો
આખું જીવતર અમને કાં અજમાવ તું
સાકી મારા કાને પડતાં, કિસ્સા તારે લગતાં રે
મયખાનેથી પાછા વળતાં કોઈ નથી ડગમગતાં રે
ઘોંઘાટોના ટોળામાં તું કાન કરી સરવા લેજે
ચૂંટી લેજે એકલ દોકલ ટહુકા તું મનગમતાં રે
મંઝિલ કરતાં મુકામની ઝાઝી ચિંતા કરતાં લોકો
કાંઠે બેસી મધદરિયે જાવા ને એ થનગનતા રે
ફુટપાથે થાકીને સુતાં, ઓઢીને નસકોરાં, ને
સો મણ પોચી તળાઈ વચ્ચે નીંદરને કરગરતાં રે
બે ત્રણ શ્વાસો અહીં લીધા ને છેલ્લો તારા ઘરમાં રે
આપણ તો તારી ને મારી દુનિયા વચ્ચે ફરતાં રે
સરનામુ મારૂં છે શમણા બે ચાર
અજવાળે ઘર મારૂં શોધો બેકાર
.
મળશે જો વીરડીનાં મીઠા એંધાણ
કોને છે દરિયાની સહેજે દરકાર
.
પંખીના કલરવમાં સુણજો દઈ કાન
ખરતાં કોઈ પર્ણોનો હળવો ચિત્કાર
.
દરવાજો, જાળવવા ફળીયાની શાન
ડગલુંયે ભરતો ના ઉંબરની પાર
.
ચોખંડી પથ્થરમાં ધરબીને જાત
પુષ્પો, ને આંસુનો ભરતો દરબાર
ક્યાં હવે એ જામ ને સાકી મળે
મૈકદું એકાદ એકાકી મળે

બાગમાં તેં ફુલ સુંઘ્યા કેટલા
પહોંચ ના એની કદી પાકી મળે

એ હિસાબે જાગરણના ચોપડે
રાત લેણી આપણી બાકી મળે

લાગણીથી વૃધ્ધ એ ચહેરે હવે
મુછને દોરે જ કરડાકી મળે

મૌલવી કે સંત પાસે ના જવું
દર્દે દિલ ને ડામવા ફાકી મળે..!!

જે બધાં તરતા હતા, મડદા હતાં
મોતના દરિયે, ન તૈરાકી મળે

19.3.11


નફ્ફટ જલસા, યાને હોળી
વાત અમે કાઢી એ ખોળી

ક્વિંટલ, કિલ્લો, ગ્રામ કે તોલા
કોઈ શકે મસ્તી ના તોળી

રંગ ભરી પિચકારી મારો
કીસકા દામન કીસકી ચોળી

એકલ દોકલ કોઈ ના દિસતું
ચારે બાજુ ટોળાં ટોળી

કુંભકરણ ઠઠ્ઠા મસ્તીનો
જાગી ઉઠતો આંખો ચોળી

ખેતર શેઢે, કેસુડાની
રંગ છલકતી ગાગર ઢોળી

ભાંગ મહી પીતા સહુ લોકો
નફરત એક બીજાની ઘોળી

ચાંદો ઉગે થાળી જેવો
હલવા પૂરી, પૂરણ પોળી

ભડભડશે ચોરે ને ચૌટે
સઘળા દુષણ, આગ ઝબોળી

ગમ્મે તેવો હોય છતાંયે
હોળી એટલે બાપુ, હોળી

17.3.11


હતાં ના હતાં થાય, નામી અનામી
તને પૂછનારૂં, ન કોઈ સુનામી

.
ભલા એક ચીઠ્ઠી ચબરખી તો મોકલ..!!
થશું સજ્જ સત્કારવાને , સુનામી

16.3.11


પ્રતિબિંબ મારૂં મેં શંકાથી જોયું
નજીક, દૂરથી જાણે ક્યાં ક્યાંથી જોયું

હતો હું, કે મારા બુઝર્ગો હતા એ
ખણી એક ચૂંટી, અચંબાથી જોયું

કરચલી ભર્યા શહેરમાં માત્ર લીસું
શીરે આંગણું મેં હતાશાથી જોયું

ભલે સાવ ખંડેર થઈ ગઈ ઈમારત
અમે તો તમન્નાનાં પાયેથી જોયું

જીવનની શમા પર સતત જે જલે એ
પતંગાને જુદા તરીકાથી જોયું
મૃગજળ સિંચીને અમે વવ્યા’તા થોર
ઉગી’તી એમા ધગધગતી બપ્પોર

સાચું પુછો તો હતી શમણામાં મોજ
જ્યારે જોઉં, તું હતી નવલી નક્કોર

ગુસ્સામાં તારો એ છણકો તો ઠીક
પડઘોયે લાગે છે શબરીના બોર

અમથા જો ટકરાયા ખુલ્લી બજાર
શંકાનાં ઘેરાશે વાદળ ઘનઘોર

પાછળ હું પડતો’તો જેની , એ લોક
મારા જનાજાએ મારીયે મોર
શબ્દ આવ્યા બેઉના ભાગે સખી
તેં મઠાર્યું મૌન, મે ગઝલો લખી

અહીં વ્યથા રીંદો તણી હોમાય છે
આજ મયખાને અલખ ધૂણી ધખી

સ્તબ્ધતાના વહાણ દરિયે લાંગર્યા
એક ના પહોંચી કિનારે લહેરખી

અંગ વાંકા, પણ સફર સીધી સરલ
રણ અફાટે સાંઢણીને પારખી

છે લખેલા નામ ત્યાં બધ્ધાય ના
નીકળી આજે, અમારી ચબરખી
આજ મેં ખુદની કરી હત્યા, સુણો
લાગણીનો ગાળીયો લઈને કુણો
આ ધરા તો ગોળ છે, ને હું તને
શોધવા ફંફોસતો’તો હર ખુણો
દાખલા હાથે કરી અઘરા ન કર
ભાગવાની વાતને નાહક ગુણો
હાલ-એ-દિલ દુનિયાના ચીંથરેહાલ છે
ખા-મ-ખાં સંબંધના બખીયા તુણો
જે સતત ધોવાય છે આંસુ થકી
એ ક્બરને ના કદી લાગે લુણો

15.3.11

નામ પણ તારૂં નથી અમને ખબર
ફેરવું માળા છતાંયે રાત ભર

શબ્દનાં સુક્કા ખરેલા પાંદડે
પાંગરે મારી ગઝલમાં પાનખર

અંધકારે દિવ્યતા ધારણ કરી
મૌન ઉભું રાત આખી શગ ઉપર

જીંદગી આખી સતત ઝણકારવા
ટેરવાએ તાર પર ખેડી સફર

હું પણાના બોજ નીચે માનવી
આખરે ધરબાઈને બનતો કબર

11.3.11

દ્વાર હજો, ના સાંકળ બનજો
સોચ વિચારે વાદળ બનજો
ધાર મુશળ, વરસ્યાને બદલે
ફુલ ઉપર ની ઝાકળ બનજો
રાહ સદા, અખબાર નહી પણ
પ્રિય સખીનો કાગળ બનજો
આંખ સર્યું અશ્રુ ના હરગીઝ
મૃગનયનીનુ કાજળ બનજો
જીવ ભલે ચંચળ હો કિંતુ
મોત સમે વિંધ્યાચળ બનજો

10.3.11

હવે ક્યાં એ મંઝિલ, હતો ક્યાં એ રસ્તો
ચરણ લઈને સાથે ફરૂં છું અમસ્તો
.
હમેશા જ ખતમાં તમારા, પ્રથમ સૌ
લખી એજ લિખિતંગ હું તોડું શિરસ્તો
.
નગર મૌનનું આજ ખૂંદી વળ્યો હું
રખે ક્યાંક પડઘો મળી જાય સસ્તો
.
અરે...ખનદાની ને નામે જીવનમાં
સ્વિકારી અમે કેટલીયે શિકસ્તો
.
દઈ કાંધ અમને હરેક લઈ જનારો
અમારે તો મન લાગતો’તો ફિરસ્તો

9.3.11



હોળી...એક વૃધ્ધ દંપતિની...

ચાલ ફિલમ "હમદોનો" માફક, રંગ ફરીથી ભરીએ
જે કંઈ થોડા વેશ હજુ બાકી છે પુરા કરીએ

રંગ ઉષાનો શ્વાસ ભરી, ઝાકળ ઝીણી ઓઢીને
સહેજ અડપલે એક બીજાને વહાલ થકી ભિંજવીએ

ગાલ તણો ગુલ્લાલ ભરીને યાદોની પિચકારી
ધ્રુજતા હાથે મારૂં ત્યારે બન્ને બોખું હસીએ

ફાગણ બાગણ ઠીક ભલા, દિકરાનાં માગણ છઈએ
ડાળ લઈ કેસુડા કેરી ડગમગ પંથ નીસરીએ

સઘળી ઘટના કડવી આજે, ડહાપણ ચોકે ખડકી
લાગણીઓની દિવાસળીએ હૂંફની હોળી રચીએ
...

6.3.11

અજંપામાં જંપીને જીવતી આ દુનીયા
છતાં ચૂં કે ચાં પણ ન કરતી આ દુનીયા

હજી ક્યાંક ટહુકા દિવાલે જડીને
સિમેંટોના જંગલમાં રહેતી આ દુનીયા

સમયનાં સકંજામાં, અધ્ધર ચડાવી
સમી સાંજના શ્વાસ લેતી આ દુનીયા

પ્રસંગે, સબંધો ખરીદી બજારે
પડીકે રૂપાળામાં ધરતી આ દુનીયા

પ્રથમ લાશ કોની હતી એ પુછીને
દિલાસાના બે બોલ કહેતી આ દુનીયા

નથી કોઈને ખુદનો મકસદ ખબર પણ
જીવીને સમયસરનુ મરતી આ દુનીયા

5.3.11

સ્તબ્ધતાના શહેરમાં પગરવ બનીને નીકળ્યો
રામ સામે અશ્વમેઘે લવ બનીને નીકળ્યો

વ્રત ધરીને શાંત ઉભા મોરના ટહુકા તણા
મૌનના પડઘે ફરીથી રવ બનીને નીકળ્યો

આયને સંબંધના પ્રતિબિંબ સઘળા જોઇને
પાર્થનું સંધાન થઈ, અવઢવ બનીને નીકળ્યો

અવનવા મીઠા અને કડવા પ્રસંગો પી ચુક્યા
બોખલા મુખથી શબદ, આસવ બનીને નીકળ્યો

બે નઝર ટકરાઈ ને તણખો ઝર્યો જે ઈશ્કનો
એક તારી હા પછી એ દવ બનીને નીકળ્યો

જીંદગી પર્યંત બધાંયે વેશ મેં ભજવી લીધાં
એક જે બાકી હતો, એ શવ બનીને નીકળ્યો

4.3.11

સમયના કમળમાં ફસાયો ભ્રમર છું
કદી આવવાનો નથી એ પ્રહર છું

બધાં પોષતાં એક સંશય તરીકે
નથી કોઈ પહેચાન તોયે અમર છું

ભલે સાત સાગર ઘુઘવતાં હ્રદયમાં
કિનારાએ મસ્તીથી વહેતી લહર છું

તિખારો છું ચકમક વચાળે ક્ષણિક હું
કટાણે જલું તો સદાયે કહર છું

હજી કાન પગરવ તમારાથી સરવા
ખબર છે છતાં, માત્ર નિર્જન કબર છું


એક કડવા વેણનો પથ્થર જરા ફેંકી દીધો
લાગણીનો મધપૂડો અમથો તમે છેડી લીધો

મૈકદુ મેવાડ ના, રાણો નથી સાકી, છતાં
બાવરા થઈ જામનો આખો કટોરો મેં પીધો

દ્વાર પર કીધી અલી બાબાની માફક ચોકડી
એટલોયે ઘોર ક્યાં અપરાધ મેં તારો કીધો ?

બાંગ, તસ્બી, મસ્જીદો, સઝદા અઝાં એળે ગયા
આખરે રસ્તો કબરનો લઈ લીધો મળવા સીધો

2.3.11

શબ્દ જટાથી, ગંગ સ્વરૂપે રદીફ કાફીઆ વહે
એક કરે મત્લા નું ડમરૂં, ત્રિશુળે મક્તા રહે

છંદ ગળે, રજુઆત મઝાની નેણ ત્રીજું થઈ ખુલે
ચર્મ ધરે લયનું કેડે, ને તાન ભભુતિ ચહે

સહેજ સુણી ’ઈર્શાદ’, દાદ "તાંડવ" મહેફીલમાં રચે
આજ ગઝલ લઈ રૂપ અનોખું, "શિવો અહમ" જો કહે

ઓમ નમ: શિવાય
ઓમ નમ: શિવાય
ઓમ નમ: શિવાય

28.2.11

આપને નીરખું નહીં એ હુસ્નની તોહીન છે
બાગમાં ન શ્વાસ લેવો એટલું સંગીન છે

આંગણે અટ્ટહાસ્યના આજે પધાર્યું મૌન છે
એટલે લાગે જરા વાતાવરણ ગમગીન છે

છત, ગલી, હર રાહદારી ક્યારના જોયા કરે
બારીઓ બે સામ સામી પ્રેમમાં તલ્લીન છે

બંધ હો કે સાવ ખુલ્લી હાથમાં તારા જ છે
ખેલ આખો જીંદગીનો દોસ્ત પત્તી તીન છે

જીંદગી આખી બતાવી પીઠ, આજે કાંધ દે
લાશ પણ હસતી હશે , કેવો મજાનો સીન છે


25.2.11

દીકરીને વળાવી, પાછા ઘરમાં પગ મુકતાં.......

શુન્યતાથી તરબતર દહેલીજ છે
આજ જાણ્યું પાનખર શું ચીજ છે

લાગણી સુક્કા હવે આ ઘર મહીં
આંખ ભીની રાખવા તજવીજ છે

સાંજ ઢળતાં એમ બસ લાગ્યા કરે
આભમાં પૂનમ, ને આંગણ બીજ છે

વ્હાલનો દરિયો હતો જે, વહી ગયો
નાવ, હલ્લેસા, અને રેતી જ છે

કોઈ મરહમ કારગત નીવડ્યો નહીં
બાવડે બસ યાદનું તાવીજ છે

18.2.11

अब तो अपनीभी कुछ सुनाया करो
शम्मा दिलकी सनम जलाया करो

गर खुदाई कहीं ना पाओ तो
युंही बस मैकदेमें आया करो

सुन ना पाये सादा जो वो अपनी
उसकी तस्वीरको बुलाया करो

कर सको याद तो करना हमको
वरना हर मोड़ पे भुलाया करो

कब्र पे मेरी, ए मेरे हमदम
सुखे पत्ते सही चढाया करो

17.2.11

પ્રતિબિંબ ખુદનુ જ નાનુ જણાયું
કહે, કાયદે સર ટી ડી એસ કપાયું

અમારો જ પડછાયો અડવા ગયા તો
તરત પાસવર્ડ નું ગતકડું મંગાયુ

હવાની લહેરખી જરા શ્વાસમાં ગઈ
પવનનુ થયું અપહરણ છે, છપાયું

ભ્રમરના નિકંદનને કાજે કમળને
ફુલોએ સુપારી દીધી, સંભળાયું

જો નફરત ગલીમાં તમે પ્રેમ હાંક્યો..?
તો લાઈસન્સ "કુણી લાગણી" રદ કરાયું

જરા પાંખ ઈચ્છાની ફેલાવો જો, તો

જમાના નો રાવણ હણે છે જટાયુ


16.2.11

ચાલ હવે મૃગજળમાં મારીએ ધુબાકલા
મૌન ભલે કાંઠે ઉભીને કરે હાકલા

માર હજી હલ્લેસા મધદરિયે રેતનાં
ક્યાંક તને સાંપડશે બળબળતાં માછલાં

ઘૂંટ ભરૂં ઈચ્છાના વરસોથી કેટલા
તોય મારી તરસ્યુથી છલકાતાં માટલાં

ભીડ મહીં મુંજારો થાય મને પંથમાં
સાથ હતાં એકલતા પહેરેલા કાફલા

અંત ઘડી ઉભરાયું હેત કેમ આટલું ?
ક્યાંય કદી જોયા ના ભાઈબંધ આટલા

10.2.11

ક્ષિતિજે હવે વ્યાપ ટૂંકા કર્યા છે
કે મારા વિચારો વધુ વિસ્તર્યા છે

વસંતે આ વૃક્ષોને ઘેલા કીધાં છે
જુઓ પાંદડા સાવ લીલા ખર્યા છે

અમે મૈકદાને જ મેવાડ માની
બની આજ મીંરા, હળાહળ ભર્યા છે

કરે આજીજી દુરથી મૃગજળો પણ
હરણ, સાંભળ્યું છે હવે વિફર્યા છે

વિવિધ ચેક ફાટે જનાજે જનાજે
ન સમ ખાવા એકેય પાછા ફર્યા છે

7.2.11


મિત્રો,

સાહિત્યની દુનિયામાં એક કવિ નો મુખોટો ધારણ કરીને ૩ વર્ષ પહેલાં ગઝલ અને કવિતા
લખવાનું શરૂ કર્યું.....લખી લખીને બધી જ રચનાઓ બ્લોગ ઉપર મુકવાનું શરૂ કર્યું....
ધીમે ધીમે રચનાઓ નો સંઘરો થવા લાગ્યો, ઘણા હિતેચ્છુ અને મિત્રોએ સંગ્રહ માટે આગ્રહ
અને આજીજી કરી પણ કામની વ્યસ્તતા અને થોડું નહી પણ ઘણું આળસ તેમા "કામ કરી" ગયું..!!!!!!
એની વે.... આ રચત્નાત્મક કાર્ય કરતાં કરતાં ક્યારે દિકરી મોટી થઈ ગઈ અને ક્યારે
તેને સાસરે વળાવવાનો પ્રસંગ આવી ગયો તેની ખબર જ ન રહી....મારી ટેવ ( કે કુટેવ..!!)
મુજબ વારંવાર પ્રસંગોપાત રચનાઓ લખવાનું મને જાણે અજાણે વ્યસન થઈ ગયું હતું......આજ જ્યારે મારા
ઘરમાંજ અંગત પ્રસંગ આવી રહ્યો છે ત્યારે આદત પ્રમાણે લાગણીથી તરબોળ રચના
લખાઈ ગઈ......અને જોગાનુજોગ તો જુઓ.. અમારી વહાલસોઇ દીકરીને સંબોધીને રચેલી આ ગઝલ
મારા બ્લોગ ઉપર ૫૦૦ મી રચના છે........જે આજ મારી દીકરીને અર્પણ કરૂં છું.........
( અરે યાર ૫૦૦ કવિતા સુધી તમે કોઈ પણ બોલ્યાએ નહીં.. અને મને સહન જ કર્યા ક્ર્યો..? તમારી ધીરજને
પણ ૫૦૦ સલામ.....)
ચાલો આ રચના વાંચીને તમે પણ તમારી લાડકવાયીને
બે ઘડી પ્રેમથી યાદ કરી લેશો એટલે બંદાની મહેનત સાર્થક...!!!
મારી એક ડાળીને ફુટી છે પાંખો
જોતી રહી ઝળઝળતી બન્નેની આંખો
પાંચીકે રમતી’તી આંગણીયે ત્યાંતો
વ્હાલપનો દરિયો કોઈ લુંટી ગ્યો આખો
માવડીયે સીંચી છે પિયરીએ એવી
સાસરીયે પડશે ના જન્મારો ઝાંખો
ટોડલીએ ચિતર્યા મોરલીયાને કહી દો
યાદોનાં ટહુકાને સંભાળી રાખો
હરખાતી મોલાતે આંસુડા છાંટું
પરભુજી કેવી આ અવઢવમાં નાખો

ડો. નાણાવટી

6.2.11

સપના મેં વાવ્યા ને ઉગ્યા ઉજાગરા
પાંપણથી ઉચકે ના આંસુના કાંગરા

બિચ્ચારા આગીયાઓ ભેળા તો થાય પણ
અંતે તો અંધારે કરવા ધજાગરા

ઈચ્છાના દ્વારોને દોડવાની ઘેલછા
કિંતુ જો જકડે આ મનના મિજાગરા

સાકીની મૈયતમાં પિરસો જો જામને
રિંદોને કબરસ્તાં દેખાશે આગરા

ટેકો જ્યાં લેવાને લંબાવ્યો હાથ ત્યાં
મુકી ગ્યા સમશાને, ભારે કહ્યાગરા...!!!
સજા તેં જીવનની દીધી જ્યારની
હું ચક્કી પિસું શ્વાસની, ત્યારની

પડી દોસ્તોના શહેરમાં જુઓ
તડાપીટ ખંજર ખરીદનારની

સમયના પડીકે ઉતાવળ દીધી
પડી ના સમજ અમને વ્યવહારની

અસર મૌન કરતું હદે કેટલી
કહી કાનમાં વાત ચકચારની

દવા ને દુઆના સતત જંગમાં
કફોડી દશા, હાય બિમારની

1.2.11

સમયને કાફલે, ભુલી પડેલી ક્ષણ સમો
ચરણ રજ આપની બનવા તલસતા કણ સમો
.
હતો ના ઠોસ કે નક્કર હકિકત હું કદી
બધેથી સાંભળેલી વાતના તારણ સમો
.
અરિસાની અદાલતમાં ઉભો હું એ રીતે
પૂછાયા હર સવાલોના કોઈ કારણ સમો
.
નથી શમણું, નિશા ઘનઘોર કે નીંદર અમે
ઉજાગર આંખની પાંપણ ઉપર ભારણ સમો
.
કબર નહોતી, હતી આ બાણશય્યા, પર સુતો
પળાયું જે નથી એવા અધુરા પ્રણ સમો

31.1.11

શર્દુલ વિક્રિડીત...એક પ્રયોગ

ઉગે છે ડાળી ઉપર અવનવુ, આ જીંદગીના વૃક્ષ પર
કંટક હો, કૂંપળ કદી, ફળ ફુલો, પર્ણો લીલા ઉમ્રભર

સંજોગો ભજવે ઘણા પટ પરે, દ્રષ્યો રૂડાં, ધૂંધળા
કિંતુ તારો મ્હાયલો ખુદનો તને, કહેતો સદા એ જ કર

શીતળ રણના ઘૂંટ પી, શશી સહ, પ્યાલો ભરી ચાંદની
ના કરજે રવિ સંગ તું ભરોસો, દિવસે કદી મૃગજળ ઉપર

સંબંધોનાં શહેરમાં જઈ ચડી, ભૂલા પડો જો કદી
કેડી નામે લાગણી પર જજો, પહોંચી જશો છેક ઘર

તારૂં છે કોઈ સતત અહીં સદા, લાગ્યા કરે પણ ભલા
જેમા પોતિકાપણુ મળે ઘણું, અંતે હશે તારી કબર

30.1.11

પ્રેમનો કક્કો અને બારાખડી
એક તારી આંખમાં અમને જડી

વેદની ઋચા હતી બે ઓષ્ટ પર
ચૂમતા સાથે ખબર અમને પડી

ભાગ્યના સમદર સમા બે હાથમાં
નીકળ્યો પુરૂષાર્થની લઈ નાવડી

આપણા "મિ. લોર્ડ" ને "ઓર્ડર" ઉપર
કેવડી બેઠી અદાલત છે વડી

એક બીજાને સતત અળગા કરી
રાખતી’તી એક ધૃણાની કડી

ત્રણના સહયોગથી શબરી બનો
રાહ જોતો હાથ, ને બે આંખડી

જાત મુશ્કેટાટ બંધાવી, છુટ્યા
લોક એને નામ દેતા ઠાઠડી

દિવ્યતાની ભવ્યતા એવી હતી
કે મઝારો પણ પડે છે સાંકડી

26.1.11

હજી એક પિંછુ તરે છે હવામાં
સતત કોઈ પંખી સમુ ખોજવામાં

નથી જીરવાતું નિરોગીપણું આ
જરા દર્દ નાખો અમારી દવામાં

નગર આખું બહેરાશ પી ને સુતું છે
કસર ના કરી, ઢોલ મેં પીટવામાં

જમાનાની થોડી અસર થઈ ગઈ છે
ખુદા, ક્યાં રીઝાતો તું ઠાલી દુવામાં

હતા એટલા શ્વાસ ખરચી ચૂક્યો છું
કબરના ઈલાકા સુધી પહોંચવામાં

17.1.11

ઢળતાં ઢળતાં ઢાળ બન્યો છું
ઉથલાવાનુ આળ બન્યો છું

લાખો યત્નો કીધાં ત્યારે
ગુંથાયેલી ઝાળ બન્યો છું

બચપણ સાલુ બહુ ગોઠે છે
સેડાળી છો, ચાળ બન્યો છું

સીધા સાદા શબ્દો જેવો
સુરત પહોંચી ગાળ બન્યો છું..!!

તબડક ઘોડે ચાલ સમયની
કચડાયેલી નાળ બન્યો છું

સઘળા કાળે જીવતા અંતે
સાદો હું ભુતકાળ બન્યો છું


14.1.11

શાહમૃગોનુ માથું રણમાં
અટકળ નામે સો સો કણમાં

દર્પણમાં દિસતો, જેવો છે
અમથો અમથો ચૂંટી ખણમાં

રાતે બાકી રહી ગઈ’તી એ
ભટકે છે વાતો પાંપણમાં

મિત્રોથી ઝાઝા હંમેશા
દુશ્મન છે, વેઢે તું ગણ માં

ના દેવું બહેતર છે, સામે
પ્રશ્નો ઉઠતાં જે કારણમાં

બે ગજ ધરતી માટે અંતે
લ્યો મુકુ ખુદને થાપણમાં
સવારના પહોરમા મારા કવિ મિત્ર ડો.ગુરૂદત્તનો
એક હાઈકૂ લખેલ એસ.એમ.એસ. આવ્યો....

હાલને ભેરૂ
જા ની વા લી પી ના રા
ની પેલે પાર....

પછી થયું ચા....લો આજે હાઈકૂના થોડા પેચ લગાવીએ...
વચ્ચે કોઈએ લંગર લડાવવા હોય તો છૂટ છે....

પાંચ સાત ને
પાંચ ફરીથી લખી
બને હાઈકૂ...

પતંગ મારો
ઉડે , ને દોરી તારા
હાથમાં પ્રિયે

શીંગ દાળીયા
ગોળ ગોળ રમતાં
દાંતોએ ચોંટ્યા

પેચ લગાવું
પતંગ કરતાયે
આંખો સાથે, હું

કેટલાકનો
નીકળી જાતો દિન
કાઢતાં ગુંચો

તમે અમારા
આભ સરીખા, અમે
પતંગો ઘેલી

આજ કેટલી
સગાઈ થાશે નક્કી
અગાસીએથી

શ્વાસ તણી આ
દોરી જોને પતંગ
મારો ચગવે...

બસ બસ હવે હાઉં કરૂં...લંગર નાખજો....
ડો. જગદીપ